Mja, toch misschien niet de perfecte dag om het te hebben over het nakend afscheid van Ief...  Verschrikkelijke dag op het werk, beetje moe (bij deze geef ik toe dat dat vooral aan mezelf ligt ), de kindjes enorm missen, rotweer,....., kortom, "dat heet dan gelukkig zijn"....

Ok, laat mijn inleiding een korte samenvatting zijn van wat ze noemen de "herfstblues"....
Niet dat ik het allemaal niet meer zie zitten hoor, 95 procent van de dag ben (of speel) ik de sterke madam, maar ja, ook die overige 5 procent steken nu en dan eens de kop op.  Jullie als gelukkigen mogen bij de start van mijn blog dan ook lekker meegenieten van sombere gedachten, "ik zie het niet meer zitten"- episodes en vooral "wat hang ik nu toch het klein kind uit!"- momentjes ....

Kleine noot voor degenen onder jullie die de onweerstaanbare drang krijgen bovenstaande te bevestigen: aangezien ik het op mij heb genomen een realistisch beeld van mezelf te scheppen, worden plagiaat noch versterking aanvaard

Misschien toch eens even uit die lekkere waas van zelfmedelijden stappen en jullie vertellen waarom ik deze blog ben gestart....

Enkele weken geleden kreeg Ief telefoon met de melding dat ze mensen zochten voor een zending in het buitenland (yep, zoiets waar militairen in hart en nieren meer op kicken dan op..... mja, laat het ons vooral deftig houden....)
Ik die tot dan toe de slechtst mogelijke militairsvrouw op aarde was, had op die bewuste dag toch de kracht (of noem het gezond verstand), om hem hierin te steunen.
Op zijn liefjes was het dan ook iets waar niet over gesproken moest worden maar zo snel mogelijk bevestigd zodat er geen weg meer terug was. 
Want ik geef toe, hoe meer je kan nadenken over zoiets, hoe minder je nog maar de neiging hebt volmondig te zeggen "doe maar hoor schat, ik neem het hier wel vier maanden over, blijf mijn werk doen zoals het moet, maak eten, kijk het huiswerk van de kindjes na, ziektes van de kindjes los ik wel op m'n eentje op (alhoewel, vrijwilligers om eventuele gevolgen van buikgriep op te vangen zijn zeer welkom), zaag wel tegen mezelf over het werk, masseer mijn eigen nek en voeten, bleit mezelf wel in slaap met die mooie monchichi die je me net gekocht hebt, en voor de rest, wie neemt het me kwalijk als ik alles naar de kloten help terwijl je weg bent ,  mja MISSEN doet toch veel met een mens!!!

Bij deze, één van de grote redenen waarom ik dit wél zie zitten, is omdat er ook mooie dingen zijn die me recht zullen houden:  mijn schatjes van patatjes (Hanne, Mathis en Céleste), het pupje dat er nog komt (jippie!!!!), lieve collega's op het werk, supergoeie vrienden (ook al heb ik die niet in mijn eigen gemeente gezocht grrrrrr......), goeie liedjes die me herinneren aan toffe momenten, veel foto's,......., het lukt me allemaal wel al geef ik wel toe dat ik jullie zal nodig hebben op momenten dat ik alle voorgaande goeie dingen te weinig zie......

Een dikke knuf voor jullie allemaal en tot de volgende voor nieuwe nieuwtjes , zever van de bovenste plank of gemeende momenten van pijn omdat ja: MISSEN ZO VERDOMD HARD ZAL ZIJN!!!!

xxx liefje

09-11-2010 om 20:36 geschreven door Liefje