Iedereen ziet vol spanning uit naar de komst van Miro. Wij begrijpen dan ook dat jullie hem na het lange wachten allemaal willen knuffelen , pakken en verwennen. Maar eerst en vooral moet hij aan ons hechten. Dat is een proces dat misschien wel enkele maanden in beslag zal nemen en wij kunnen niet op voorhand zeggen hoelang dit gaat duren. Deze periode is zeer belangrijk om zich te binden aan zijn nieuwe ouders.Als hij goed aan ons gehecht is dan is het de beurt aan de bomma's,bompa's en andere familieleden en vrienden en vriendinnen.Door jullie tijdens deze gewenningsperiode zo goed mogelijk aan dit advies te houden zal hij een vaste en veilige basis voor de toekomst kunnen opbouwen.Dit is toch wat wij allemaal willen voor Miro. Bedankt alvast voor jullie begrip.
Verslagje met een dag vertraging. Gisteren een mooie uitstap naar de verboden stad en weer met de draagzak op stap. En aangezien er van dat kalme, rustige ventje niks meer overschiet was papa na die halve dag geradbraakt. Zowat alles is de revue gepasseerd : knie op de ruggengraat, trekken aan de oren, elleboog in de nek en ga zo maar door. n toch kan je niet kwaad zijn op die kleine draak want hij lacht eens lief en alle pijn is vergeten. Dus zoals al vermeld de verboden stad is echt wel de moeite. Voor zij die de film gezien hebben "the last emperor" je waant je onmiddellijk op de set. Enigste probleem is dat zoals op zoveel plaatsen er weer een massa volk was. En echt niet alleen toeristen. Die chinezen komen dan niet om hun cultuur op te snuiven, nee nee nee die willen allemaal een foto van 2 westerlingen met een schattig zoontje in een draagzak. Hadden wij 5 yuan gekregen voor elke foto dan waren wij de keizers geweest. Soms komen ze echt smeken om hun zoontje of dochtertje mee op te pakken voor de foto. Na de middag hebben we ... Pfff niks meer eigenlijk. We hebben nog een kort wandelingetje gedaan naar een kerkje vlakbij. Daarna gaan eten en vroeg het bed in. Met als gevolg dat we opnieuw slecht geslapen hebben want wij vannacht wakker en tegen de morgen was onze Miro al snel weer op. Ons eigen bedje gaat goed doen. Als alles gaat zoals het moet komt vandaag om 17u Wanyu langs om ons het visum van Miro te bezorgen. Ja dan is alles finaal in orde om terug naar Belgie te komen en hoewel het hier mooi is, zullen we er niet om treuren thuis te zijn. Er zou voor gezorgd zijn dat wij voor de terugvlucht kunnen beschikken over een kinderbedje. Alleen nog even afwachten want wij hadden ook voor de heenvlucht een belofte van aparte stoelen en dat bleek ook niet te zijn. Maar moest het wel zo zijn dan kan ik wel garanderen dat de mensen die in Zaventem gaan staan, aardig gaan verschieten van ons nieuwe lid van de familie. Hij blijft elke dag nieuwe dingen leren en ook steeds beter weten wanneer hij wat moet doen. Hoewel mama het niet simpel zal hebben want we vinden de plaats niet om die super duracell batterijen te vervangen door gewone, die sneller opgeladen moeten worden. Straks een verslagje van vandaag.
Vandaag een vrije dag en ja we zullen het geweten hebben. Alle winkels zijn hier 7 op 7 open en papa wou absoluut gaan zien voor een paar sandalen aangezien de zijne al behoorlijk versleten zijn. Ze hebben hier van die buildings vol met allerlei spullen. Telkens mini-shoppings. Dus wij deze voormiddag naar de building van de sportartikelen. Niet dat er hier dingen zijn die je thuis niet vindt of die hier uitzonderlijk goedkoop zijn. Het is vooral een kwestie van rondkijken en als je geluk hebt iets op de kop tikken. En ja papa had weer geluk. Sandalen die al afgeprijsd waren maar omdat ze het laatste model waren en net een beetje te groot wou de lieve verkoopster er nog eens 40% afdoen. Ja die papa heeft een neus voor zaakjes. Eigenlijk had hij daar moeten stoppen want zoals met gokken moet je je winst nemen en op een toppunt ophouden. Helaas nee dus. Papa wou voor zijn kleine draak ook wat sportmateriaal maar voor kinderen bleek alles in een ander gebouw te zijn. Dodelijk want alles bij elkaar : speelgoed, kleren, benodigdheden en groot materiaal. En papa in een goede bui, ai ai ai. Eerst boven zag hij een stand van Nike, het favoriete merk van papa. En ja ze hadden sportschoentjes in Miro's maat. Reuzeschattig maar niet goedkoop, ja die moesten mee. Dan op zoek naar iets van kledij was het plots mama die het voortouw nam. En tegen de principes van mama in was het plots een stapel die aangroeide tot ... een zak vol. Hiervoor heeft papa dus ab-so-luut geen schuld. Voor het feit dat er dan een afdeling van Adidas was en ze daar het t-shirt hadden dat papa zocht voor hem is dan weer wel voor zijn rekening. Toen was het alweer tijd om iets te eten en voor het dutje van onze engel. Wij hebben dan maar snel een uithaal McD gedaan en daar liep papa zowaar een Nike-shop binnen. En nu hoor ik de bomma's al denken toch niet opnieuw, maar de sukkelaar heeft geen broek meer om aan te doen want ze zijn allebei zo vuil als maar kan zijn. Bovendien waren het ook daar solden en ... pffff hij mocht ook eens een verzetje. Na het dutje zijn we terug de winkelstraat afgewandeld en plots zagen we daar een grote drukte aan de zijkant. Nieuwsgierig als we zijn, even gaan kijken. Het bleken de beruchte eetstalletjes te zijn. Wat we daar zagen ........ Een stokje met wormen, salamanders, spinnen, sprinkhanen, kevers, zwarte schorpioenen en ook nog .... levende schorpioenen !!!!!! Laat het ons zo stellen, we zijn er door gewandeld en hoewel het tijd was voor het avondeten, hebben we met veel afkeer besloten dat geen van beide nog honger had. Dus werd de avond besloten met een ijsje bij Haagen Dasz. Ja mama was weer helemaal blij en weer een kans om onze kleine draak te testen op een nieuw gegeven. Bij het binnenkomen had hij al direct een bolletje chocolade-ijs gekregen (ja ja hij is zooooooo lief). Heel voorzichtig begon hij eraan. Blijkbaar is warm eten voor hem makkelijker dan iets koud binnenspelen. Maar zoals alles verdween ook dit door de keel naar beneden. en toen ook onze ijsjes kwamen stond hij weer klaar om te helpen. Dat ventje kan eten ! Helaas moeten we het verslag afronden met een spijtig voorval. In de kamer wou papa Miro op de buik van mama leggen en die besloot dat net dat het moment was om een beetje ijs terug aan mama te schenken. Het liep over mama haar haar en in haar oor. Blij dat ze was. Een gevoel dat ze nu eindelijk alles had doorgemaakt zoals ze altijd gehoopt had. Ja onze Miro doet er echt alles aan om haar te plezieren. En ook voor de hechting hebben we vandaag toch 2 leuke ervaringen gehad. In die "vieze straatjes" kreeg hij even bang in zijn buggy en moest mama hem absoluut een hand geven. Een prachtig zicht waar papa alleen een beetje jaloers op kon zijn. En het tweede was toen we hem in de gang van het hotel al lieten rondlopen en dan vindt hij het leuk om weg te lopen en te zien dat wij hem volgen. Nu bleven we echter staan en ging ergens in de gang een deur met een knal toe. Hij dacht dat hij buitengesloten was en kwam snel naar ons toegelopen om dan als eerste binnen te willen. Ook op mama begint hij spontaan te roepen en als ze er dan aankomt lacht hij van blijdschap. Het wordt dus helaas een mama's kindje. Voor papa zit er niks anders op dan een hondje te adopteren zo gauw hij een dagje vrijaf heeft (en nu hopen dat mama dit nooit leest) Morgen is het tijd voor de grote uitstap (we saved the best for last) : de verboden stad! Dan kan het ook al zijn dat het paspoort van Miro klaar is en blijven er nog 2 dagen over om te rusten en te spelen. Eens thuis zal vooral papa het moeilijk krijgen. Nu een hele dag samen met deze draak is genieten genieten genieten en hoewel werken bij Ermo ook heel leuk is, zal ik die kleine deugniet toch wel missen. Maar niet geklaagd, het is dan weer snel weekend en dan mag papa hopelijk weer even overnemen. (behalve de pampers, exclusiviteit voor mama) Zo morgen weer nieuwe dag in de serie "Miro en die 2 rare snuiters in China"
Vandaag zijn zowel papa als mama opgestaan met enkele kleine kwaaltjes. Ik vermoed dat het continu schakelen tussen buiten (37°) en binnen (26° door airco) ook voor ons nefast is. Maar onze tijd hier begint nu aardig te korten en we willen er nog het beste van maken. Dus zijn we vandaag toch meegegaan naar het olympisch dorp. Misschien door het niet super zijn dat dit de eerste keer was dat ik me stoorde aan het voortdurend winstbejag van de plaatselijke bevolking. Wil je het vogelnest bezoeken dan betaal je 50 yuan per persoon. Dat is zowat het duurste inkomticket dat we tot nu moesten betalen. Niet dat het stadion het niet waard was want het is heel erg mooi. Maar toen bleek dat we voor de inkom van de Cube ook nog eens moesten betalen was me dat net even te veel. En toen dan een lokale "tussenverkoper" ook daar weer winst uit wilde halen was het voor mij even over. Dan wordt het principieel en dat begreep de mama net anders. Allez om het kort te houden het was niet de meest geslaagde uitstap. En ook onze Miro had niet zijn beste dag. Hij vraagt net altijd dat wat hij niet mag hebben en dat eindigt dan met dikke tranen. En ook in het restaurant was het te druk om alle aandacht op te eisen zodat hij dan maar zijn keel openzette. En ja dan voelen papa en mama zich wel even verveeld want in decibels uitgedrukt is het behoorlijk wat. Een vuvuzelo is er niks tegen. Morgen hebben we weer een dagje vrij en wordt het wat shoppen op vraag van papa. Die wil namelijk een paar sandalen want zijn huidig paar heeft hij bijna tot op de zool versleten met achter dat draakje aan te crossen. In het olympisch dorp hebben we hem een heel stuk laten lopen en daar zie je dat de hechting nog niet helemaal ok is. Hij blijft ons wel van op een afstand volgen maar loopt nog iets te makkelijk naar en met anderen mee. Ook in het restaurant mag iedereen hem gerust oppakken en er mee rondwandelen. Ook als we dan uit zijn zicht geraken huilt hij niet of zoekt hij ons niet. Wel weet hij dat wij zijn mama en papa zijn maar dat is niet voldoende voor de veiligheid. We werken er aan en hopen dat het thuis beter gaat als hij niet meer tussen mensen zit die hem allemaal in zijn taal aanspreken en waardoor wij niet kunnen ingrijpen als ze hem iets vragen. Het nadeel is ook dat hij zo schattig is natuurlijk. Zo tot morgen dan maar weer. Hopelijk slapen we alle drie eens goed en zijn de meeste kwaaltjes morgen alweer een stuk beter.
Vandaag hadden we geen verplichtingen en geen uitstapjes. Dus tijd om met Miro te spelen en dat heeft .... mama gedaan. Voor papa was het helaas een slaapdagje want voor de middag heeft hij enkel gegeten en de rest geslapen. Na enkele korte nachten vond mama dat hij dat verdiend had. En hij werkt ook zooooo hard aan de blog ! Dus de voormiddag zijn mama en zoon met veel plezier bezig geweest. Vlak voor de middag zijn we dan op zoek gegaan naar een KFC (Kentucky Fried Chicken, een soort MacDonald maar dan met vooral kip) want daarvan hadden we bonnetjes gekregen van Wanyu. Niet echt een voltreffer want papa was erna mottig en Miro viel tijdens het eten gewoon in slaap. Helaas hadden we noch het fototoestel, noch de camera bij. Hij zat daar te vechten tegen de vaak en steeds vielen zijn oogjes weer toe. Tot hij uiteindelijk zijn handjes op de tafel legde en zijn hoofdje erbovenop. Dan hebben we hem snel in zijn buggy gelegd. Op de weg terug hebben we de perfecte cadeautjes gevonden voor de meter en peter. Ja we zijn er zeker van dat ze blij gaan zijn. Wat het is ? Nee Inge nog eventjes geduld. En schaam je niet hoor, Davy zal wel even nieuwsgierig zijn. Na de middag heeft onze kleine draak flink geslapen en dan gespeeld met wat verpakkingsmateriaal. En dat terwijl papa een berg speelgoed gaan kopen is. Ja we hebben een normaal kind dat zijn speelgoed amper ziet staan. Vandaag hebben we hem een kettinkje gekocht met een geluksbrenger eraan. Hopelijk werkt het echt en blijft hij voor altijd van onheil gevrijwaard. Mama en papa kochten we "kind van de draak" hangers zodat we onze "kleine draak" steeds vlakbij hebben. Dan alweer gaan eten en hier is de evolutie van Miro het best merkbaar. Nee, dat is niet zo lekker, eet dat maar zelf op ! De beste stukken wil hij wel en als alles te lang duurt zet hij gewoon het restaurant op stelten. Maar hij lacht dan eens en niemand kan kwaad blijven als hij zo lief lacht. Dan staan weer alle personeelsleden van het restaurant rond hem voor een hand of een streling over zijn hoofdje. Als die zo populair blijft gaan we entree vragen voor alle liefjes die hij mee naar huis brengt. Oh ja ook nog bijna vergeten. In de winkelstraat waar we waren staan enkele beelden die gebruikt worden om foto's bij te maken. Dat wou papa dus ook doen. Hij staat dus netjes aan te schuiven om met Miro daar ook te poseren en ja hoor, ook hier bleef een hoop volk gewoon staan om een foto te trekken van papa met Miro. Het leek echt een beroemdheid die aangekomen was. Gekke mensen die Chinezen. Dus morgen zijn we weer op stap want dan bezoeken we het olympisch dorp. Ik denk dat vooral papa hier naar uitkijkt. Tot morgen dan maar weer.
PS1 Gelukkige verjaardag aan ons Semmeke van onze Miro en zijn ouders PS2 Voor peter en meter : nee het zijn geen juwelen of kettinkjes, en hou nu op met raden !
Vandaag hebben we het Tienanmenplein bezocht. Bedoeling was om er heel vroeg te zijn want tussen 9 en 11 kan je dan de graftombe van Mao bezoeken. We waren er dus heel vroeg en waren al een flink stuk opgeschoven in de wachtrij toen bleek dat we onze paspoorten nodig hadden om binnen te mogen. En ja hoor, die hadden we dus niet bij. Dan maar wat over het plein gewandeld en zo te voet verder naar het theater/operagebouw. En zoals je meestal hebt dat die dingen waar je weinig van verwacht net de meest spectaculaire zijn was dat ook hier zo. Een gebouw opgezet als een kei in een plas water. Vanbuiten een stuk uit glas en de rest uit titanium. Heel indrukwekkend maar binnen alleen plaats voor superlatieven. Het concept, de gebruikte materialen en de verborgen trukjes dat alles samen maakt het tot een ongelofelijke plaats. We hebben er dan ook veel langer rondgelopen dan voorzien. Oh en Katrien we hebben je naam gezocht bij de bekende personen die er al opgetreden hebben en je moet er dringend eens werk van maken hoor. Bij het buitengaan was onze held alweer weg naar een ander droomland. De laatste stop van de dag heeft papa dus alleen moeten maken. Een grote overdekte markt met allerlei verschillende afdelingen waarbij het voornamelijk om het speelgoed te doen was en enkele jade stukken. Met wat afdingen heeft papa een paar aankopen gedaan en dan zie je toch dat er een verschil is tussen de Made in China bij ons en die van hier. De veiligheidsvoorschriften hier zijn onbestaand en dus heeft alle speelgoed een povere graad van afwerking. Maar aangezien ik heel goedkoop rond kwam is het geen drama. Miro heeft er dan deze middag even tijd voor genomen om met de nieuwe en oude dingen te spelen. Maar ons lief engeltje toont stilaan meer en meer karakter. Mama heeft hem deze namiddag even in de hoek moeten zetten en wonder boven wonder hij bleef daar de volle 2 minuten staan snikken. Het zal dus wel niet zijn eerste keer geweest zijn. En ook na die korte periode showt hij meer en meer een eigen mening. Plots is ook niet al het eten even lekker en wil hij dus alleen nog de beste stukken. Duurt iets te lang dan gaat hij een zagend schel geluid produceren dat net het behang niet van de muur haalt. Maar kwaad zijn / blijven op hem lukt niet want dan haalt hij weer een kapoenstreek uit en doet iedereen weer lachen. Nog een nieuwe is dat mama nu kusjes krijgt. Papa voorlopig alleen blokken. De rest zal nog moeten volgen. Ach hij is en blijft een fantastisch draakje. En probeer maar niet om ergens naartoe te gaan met hem want iedereen is zot van hem en ze willen ook allemaal een foto van hem. Hadden we daarvoor telkens 1 Yuan gevraagd dan waren we hier nooit meer vertrokken want schatrijk. Morgen hebben we een vrije dag dus heel de dag tijd om met hem te spelen. Dat wordt weer lachen want hij doet de gekste dingen. Groetjes en tot morgen.
Miro heeft vandaag kennis gemaakt met het Chinese symbool de grote panda. En ja hij leek ons onder de indruk. Maar laat ik beginnen bij het begin. En als het verhaal plots afbreekt neem mij dat dan niet kwalijk want naast mij staat Miro weer mest te produceren en geloof me dat ruikt niet als lavendel. Gisteren hebben hem eens laten inslapen terwijl de tv nog aanstond en ook dat lukt aardig. En toch bepaalt hij elke dag een beetje meer ons leven. Waar de mama bang was dat ze veel van zijn evolutie zou moeten missen krijgen wij precies alles in een microgolf versie aangeboden. Vandaag is hij over gegaan naar de "nee"fase. Geef of doe je iets dat hij niet wil : dan schudt hij heftig nee. Hij slaagt er dus steeds beter in om aan te geven wat hij wil. Maar hij wordt ook elke dag wat liever (als dat al kan). En nu staat hij in mijn oor te brullen want hij wil altijd meedoen en kijken maar op de pc is het nog wat te moeilijk. Dus deze morgen zijn we met zijn nieuwe medicatie begonnen voor het hoestje. Gekeurd en lekker bevonden door Miro. Oef want wat moesten we anders doen. Nee ook dat gaat elke dag een beetje beter. Hij zal wel helemaal gezond zijn als we in Belgie terug zijn. Na weer een rijkelijk ontbijt met veel fruit voor onze kleine draak ging het richting zoo. Daar zijn we eerst naar de panda's gaan kijken. Miro weer in de draagrugzak, dat vindt hij absoluut geweldig. Dan kan hij rustig in papa zijn nek knijpen zonder dat die iets kan doen. Maar die gaat dan weer onder de lage bladeren door zodat Miro weer gilt van plezier. Na de panda's hebben we een speeltuin gevonden waar hij binnen wat kon spelen. Daar hebben we geconstateerd dat hij toch bang is. Namelijk alles wat op een "bad" lijkt is taboe. Een ballenbad = gillen van angst, een trampoline met een hogere rand = gillen van angst, een schuifaf met een hoge rand = ja ook daar weer angst. Daar zullen we nog werk mee hebben vrees ik. Maar we weten ook wat hij dan weer wel leuk vindt : een schommelpaard. En vooral een stevig want dat kan hij geweldig goed. Hij laat dat ding zelfs op zijn kop even stilstaan en zonder ook maar even een schrikmoment te tonen. Ook een elektrisch aangedreven draak die op en af gaat en geluid maakt is niks voor hem. Dan kan hij haast niet wachten tot de tijd voorbij is en dat ding stil staat. Naar de kermis gaan zal dus vooral voor de eettentjes zijn. Nadien zijn we nog een aantal andere dieren gaan bekijken zoals olifanten, tijgers, witte tijgers en leeuwen. Toen was het ongeveer 12u en dat is Miro zijn uur. Arm naar rechts en hoofd naar links, verder geen beweging meer want Miro was naar drakenland. We zijn dan maar terug naar het hotel gegaan en hebben hem in zijn bedje gelegd. Daar hebben we allemaal een dutje gedaan. Nadien nog wat gespeeld en een wandeling gemaakt. Lekker gegeten in een restaurant verborgen in een kelder. Nu is hij nog wat met mama aan het spelen en dan op tijd naar bed want morgen is nog een drukke dag. Dan kronen we onze kleine draak tot keizer in de verboden stad. Groetjes en nog een fijne dag ginder ver.
Vandaag een beetje vroeger dan anders omdat we de schema's van de bezoeken terug afgestemd hebben op de rusttijden van Miro. Wanyu vindt het wel erg dat we daardoor zo weinig zien maar onze kleine draak gaat voor alles. Oh ja we noemen hem kleine draak omdat hij zo sterk en zo slim is. En aangezien de draak nog steeds het machtigste symbool is, past dat prima bij hem. Vandaag zijn we de laatste documenten gaan afgeven in de Belgische ambassade. Nu moeten we enkel nog wachten en vanaf dan is het richting thuisland. En aan het tempo dat ons draakje bijleert is het goed mogelijk dat hij de relativiteitstheorie van Einstein al onder de knie heeft tegen dat we landen. Hij leert zo verdomd snel en zelfs dingen die wij hem niet eens aangeleerd hebben. Waar hij ze haalt weten we dus echt niet. En als het iets is wat eigenlijk niet deugd dan krijgt hij al kuiltjes in zijn wangen nog voor hij het doet. En dan schateren. Soms is het zo raar, zoals deze morgen. We zijn, na de ambassade naar de Hemelse tempel geweest. Heel mooi. Maar op zeker moment moesten wij boven op een tempel gaan en geen plaats om de buggy naar boven te rijden. Dus wij met 2 naar boven en Wanyu bleef bij hem. Al halverwege naar boven zeiden wij tegen elkaar dat we hem misten en eigenlijk liever terug bij hem zouden zijn. Dus snel snel naar boven, snel snel rondkijken en dan in speedtempo terug naar onze Miro. Echt moeilijk om onder woorden te brengen wat dat ventje ons doet. Zelfs nu hij ligt te slapen mis ik hem zo dat de tranen uit mijn ogen rollen. Wat gaat dat zijn als ik vrijdag terug moet gaan werken brrrrr ik moet er nog even niet aan denken en alleen genieten van dit. Deze namiddag zullen we waarschijnlijk nog een toertje gaan wandelen en morgen is het joepie joepie, een bezoek aan de zoo. Hopelijk krijgen we eindelijk panda's te zien en houdt Miro evenveel van beestjes als wij. Het is niet mijn gewoonte om korte stukken te schrijven maar helaas is er over vandaag niet meer te vertellen. Als er straks nog tijd is zetten we nog wat foto's online. Diegene die hij getrokken heeft gaan we jullie onthouden. Ja ook dat kan hij al perfect alleen. Nu moet hij wel nog leren richten met de camera want anders zullen het altijd stukken tshirt en broek blijven. Tot morgen thuisblijvers en natuurlijk missen we jullie ook allemaal. PS voor Stef, Suzy en natuurlijk Bent : een dikke knuffel van Wanyu voor jullie 3 en ze is heel blij te horen dat het zo goed gaat.
Een leerrijke dag vandaag. Allereerst zijn nog op 2 plaatsen de papieren in orde gaan brengen. Zoals altijd ging dit heel vlot en zijn we klaar om morgen de Belgische ambassade te trotseren. Met het verhaal van Suzy en Stef in het achterhoofd zijn we daar een beetje zenuwachtig over want die kunnen blijkbaar moeilijk doen. Maar dat zien we morgen wel. Na het papierwerk zijn we naar het zomerpaleis geweest. Weer veel volk en een hoge vochtigheidsgraad. De minste inspanning kost liters zweet en onze arme zoon heeft er ook last van. We hebben dan ook aan Wanyu gevraagd om de uitstap iets korter te maken zodat hij nog wat kon slapen. Nee, Miro en niet de papa. Ze leek het een beetje erg te vinden maar toen Miro weer snel in de auto in slaap viel begreep ze het wel. Na zijn dutje zijn we eerst gaan zwemmen. Nu bleek hij in Guangzhou al een beetje bang van het bad maar daar was dat snel over. Nu was het een ander verhaal. Met zijn opgeblazen bandjes lachte hij nog en ook toen papa het water inging was er niks dat wees op wat ging volgen. Maar toen hij in de armen van mama het trapje afkwam en steeds iets korter bij het water kwam betrok zijn gezichtje. Zijn voetjes in het water ging nog net meer toen we hem lieten zakken volgde een angstig geschreeuw. Hij was alleen stil te krijgen door hem uit het water te halen. En zo gauw papa een baantje begon te zwemmen herbegon hij te huilen. Het hield pas volledig op toen we beiden naast hem op de bank zaten. En het mooiste moment van de dag was toen mama hem even los liet om iets te pakken nam hij snel haar handen en trok ze terug rond hem. Ja papa was heel even jaloers. Voor wat de hechting betreft was dit een topmoment. Alleen jammer dat hij eerst bang moest zijn. Dan maar terug naar de kamer en omkleden. We zijn dan gaan wandelen van het hotel tot aan de verboden stad en zo naar het Tiananmenplein. Van daar een stuk de grote boulevard af en dan langs de winkelstraat door naar het restaurant. Onderweg was onze kleine draak echter alweer naar dromenland verhuisd. Maar geen nood, nog voor er eten in de buurt was gingen zijn ogen weer open. Hij heeft dan weer zijn buikje rond gegeten en dat mag je in zijn geval gerust letterlijk nemen nu. Hij krijgt hetzelfde tonnetje als zijn papa. Misschien moeten we zijn ogen maar eens kleuren dan twijfelt er niemand meer. Nu al spreken vele chinezen Wanyu aan dat vader en zoon zo goed op elkaar lijken. Gelukkig heb ik een medische reden want Martine zou achterdochtig worden. En dan het slechte nieuws van de dag. Het gezamenlijk front van mama en papa versus Miro vertoont barsten. We maken de basisfout van elk jong gezin en dat kereltje is al zo slim dat uit te spelen. Wij discussieren en ondertussen zit hij al glimlachend al het eten in zijn mond te steken. Je kan niet zeggen dat hij niet slim is en al niet goed weet wat en hoe hij moet manipuleren. Dus bij deze aan allen wees gewaarschuwd. Dit kereltje is razend slim en geslepen. Vroeg opstaan is de boodschap of je bent gezien. Zo dat was alles voor vandaag. Hij ging zonder een kik naar bed en dat gaan wij ook doen. PS Albert een gelukkige verjaardag ! We weten dat je niet graag verjaart maar wie krijgt er nu verjaardagskussen uit China.
Onze eerste nacht in Beijing zit er op. Alle drie hebben we goed geslapen en dan is het hard als de wekker (lees Miro) afloopt. Ja net 6 uur was het en daar verscheen dat lachend gezichtje weer. Gevolgd door weer een sirene want de melk kwam niet snel genoeg. Nooit snel genoeg. Eerst zijn we door alle papieren gegaan en kregen we ook te horen dat er weer wat extra kosten bijkomen. Buiten het feit dat hij eet als een bodemloze put kost het kleine engeltje ook steeds meer onverwachte uitgaven. Maar ja met de glimlach zullen we ook morgen weer het geld op tafel leggen want hij is elke cent waard. Het enige probleem is dat hij niet beter wil worden en zijn verkoudheid nu al op zijn longetjes zit. Morgen moet het echt beter zijn of er komt een dokter naar hem kijken. Dus duimen voor deze nacht. We zijn vandaag naar de Chinese muur geweest. Een lange rit om er te geraken en ja hoor daar lag hij weer te snurken vlak voor we er waren. Dan langs een hele rij souvenierkraampjes naar de ingang om een klein fortuin te betalen voor een ritje met een kabelbaan en boven op de muur de omwalling te mogen betreden. Was het die kost waard ? Mmmm ben niet echt zeker. De kabelrit vond Miro wel leuk, maar eens boven was er niet echt veel te zien door de "mist" , meer smog als je ons vraagt maar ja dat doen jullie niet he. De foto's die we daar trokken moeten we nog bekijken want door de warmte deed het fototoestel erg raar. Toch maar hopen dat er een leuke bijzit voor op zijn kamer. Boven werd Miro erg moe en dus vroegen we door te gaan. Onderweg hebben we dan wat fruit gekocht. En ja ook daar lust hij alles van. Het was dan al een eind op de middag en Wanyu stelde voor te gaan eten in een zalmrestaurant waar ze de vis vangen terwijl je er bij staat en dan klaarmaken op de wijze die wij kozen. Miro was weer helemaal wakker toen het eten kwam en tot verbazing van Wanyu bleef hij vanalles naar binnen spelen. Morgen zal zijn pamper weer goed vol zitten dus een blije mama. Vandaag was het al 2 keer prijs. Dus zet maar al een bordje in onze voortuin dat we mest verkopen ! Op de terugrit wou Miro niet slapen en toen er ook nog enkele ongelukken zorgden voor een grote opstopping werd hij een beetje lastig. En ja hoor we waren weer op 5 minuten van het hotel toen hij op de schoot van mama in slaap viel. Wij vermoeden dat hij een ingebouwde GPS heeft. Deze avond zijn we op de kamer gebleven en hebben een deel van het fruit opgegeten. Miro was blijkbaar ook voldaan want hij vroeg niets meer. Zo morgen naar de ambassade en een ministerie en daarna door naar het zomerpaleis. Dat wordt de laatste verre uitstap want voor de dagen erna hebben we gevraagd om terug op zijn oud schema te komen, namelijk een dutje in de namiddag zodat hij niet helemaal uitgeput geraakt. En eigenlijk missen wij onze siesta ook wel een beetje. Zo de rest horen jullie morgen wel en hopelijk is het dan wat beter met zijn "valling". Groetjes en tot morgen.
Vandaag de dag van de grote verhuis. We hebben afscheid genomen van Guangzhou en teruggekeerd naar Beijing maar deze keer met 3. En dat was de moeite ! Miro is nog steeds goed verkouden en heeft deze ochtend voor het eerst wat slijmpjes overgegeven. Zijn mooie body zat vol vlekken. Dus in zeven haasten nog alles proper maken en zaken in de valies herschikken want ja dat was natuurlijk niet gepland. Snel gegeten en wij op weg naar het vliegveld. Nu komt eerst een verontschuldiging voor alle keren dat ik ouders cruciale dingen zag vergeten en dacht : hoe kan je dat in godsnaam vergeten. Op het vliegveld aangekomen merk ik dat mijn vestje vergeten ben in de kleerkast met daarin jajajajajajajajaja de huissleutels. Hoe is MIJ dat overkomen ??????? Ja nu voel ik me dus echt een papa ! Maar voor de familie van Martine die stilletjes zit te genieten, zij liet de vuile was op exact de zelfde plaats achter dus bye bye mooie body. Nee alle gekheid op een stokje we hebben vandaag weer veel geleerd uit deze voorvallen. Taakverdeling is heel belangrijk en wat mijn sleutels betreft die worden een van de volgende dagen hier afgeleverd. Voor de vuile was moeten we nog zien of ze die erbij doen want niet gevraagd. Zo en dan terug naar het evenement van de dag : vliegen. Het is dus duidelijk dat Miro van niks maar dan ook niks bang heeft. Bij de landing werd er gegild van angst terwijl hij weer kirde van plezier. Dat kind is niet te doen. En weer een nieuw item op zijn lijstje : hij pakt de broek of short die een van ons aanheeft en trekt ons mee naar de plaats waar we iets moeten doen. We noemen hem nu al Baas Miro. Maar slapen in het vliegtuig : nee hoor. Hij was weer in slaap gevallen in het busje richting luchthaven dus wij blij want hij zou wel slapen. Ook in zijn buggy in de luchthaven zelf was hij even weg. Maar eens in die grote ijzeren vogel waren er veel te veel knopjes en prulletjes om te laten staan. Al bij al is het dus redelijk goed meegevallen maar voor de terugvlucht heeft Wanyu gelukkig een klein bedje voorzien. Dat zal welkom zijn want hij gaat erg lang mee op zijn super-Duracell batterijen. Morgen gaan we de papieren controleren met Wanyu en naar de Chinese muur. Dat wordt ook een hele belevenis denk ik. We hebben vandaag ook voor het eerst de draagzak van Katrien getest en Miro is dolenthousiast. Papa heeft nu al dikke armen dus een struise rug hoort daar bij. En vermits hij tijdens de vlucht het borsthaar geëpileerd heeft (de ruwe weg zonder verdoving en per maximum 3 haren) voel ik me een heel andere man. Oh ja we hebben hem deze avond een van de verdorvenheden van het westen geleerd : MACDONALDS! Ja hij lust graag frietjes! "Oef" zegt zijn papa en "jammer" zucht zijn mama. Wij gaan nu ook ons bed opzoeken want het was een zware dag. En hoe langer Miro bij ons is hoe meer hij ons uittest. Geloof mij, hij weet wat volharden is. Een weekendje samen met Larz en/of Sem zal nog niet voor direct zijn want verbouwingen zijn nog niet gepland.
Eerst en vooral wil ik iedereen die een berichtje naliet op de blog of mail bedanken want het is leuk voor ons om te lezen dat iedereen alles zo gepassioneerd mee volgt. Voor ons is deze blog ook nieuw en we doen ons best om zo veel mogelijk indrukken neer te schrijven opdat we hem dit later mee kunnen geven. Want helaas kan Miro hier nog niks persoonlijks aan toevoegen. Maar het goede nieuws is dat hij al links en rechts wat woordjes herhaalt : mama en dank u staan op nr 1. Voor papa is het een nieuw woordje geworden namelijk : huh. Gevolgd door 2 armpjes wagenwijd open en ja dan kan papa weer voor drager spelen. Onze dag : hij heeft vanacht een koortsaanvalletje gehad en na wat perdolan was hij weer klaar om ongestoord voort te slapen. Ook mama heeft eindelijk eens goed geslapen en dat was tijd. Het enige probleem blijft de beperkte tijd in de ochtend. Als de gordijnen opengaan lacht Miro lief maar tegelijk start de timer. Dan zijn er ongeveer 3 minuten tijd om te zorgen dat zijn fles klaar is, zoniet gaat de sirene aan. Op een slaperig hoofd gaat dat klinken als hoofdpijn want hij produceert flink wat decibels. Deze ochtend hebben we dus de deadline niet gehaald en het was krijsen. Na het luidruchtig ontwaken hebben we wat gespeeld en dan ons klaargemaakt voor het (voor hem 2de) ontbijt. Ook daar is er een dimensie bijgekomen. Hij begon met zacht droog brood maar door een tweestrijd van mama en papa om zijn hart te winnen is dat nu al een mengeling van brood met jam, brownies , koekjes en andere zoete lekkernijen. Ook hier ligt mama voor. En hij eet ook echt alles zelfs door elkaar als het moet. Zijn maagje is ongetwijfeld een betonmolen. Dan kwam Kathy ons ophalen voor een stadsbezoek. Eerst naar de Artschool van Guangzhou waar ook een deel van de geschiedenis uitgestald is in een mooi authentiek gebouw. Daar hebben we ons ook laten verleiden tot de aankoop van enkele aandenken van ons verblijf hier, en om hem te behoeden van boze geesten. Het heeft daar echter wat langer geduurd dan voorzien en in het busje was Miro al 2 keer in slaap gevallen op mijn schoot (heerlijk gevoel !). Dus maar snel door naar de fotograaf voor zijn visumfoto's. En dan terug naar het hotel waar hij snel in zijn bedje wou. Hij geeft dat nu zelf ook aan door op het bed te klimmen. Blijkbaar was hij behoorlijk moe want hij sliep wel erg lang. Na zijn ontwaken nog wat spelen met zijn favoriete speelgoed, nml papa, en dan wachten tot Kathy kwam. Intussen heeft mama hem ook geleerd wat een boekje is en je moest zien hoe blij en fier hij was. Na het faxen van weer een portie papier was het opnieuw tijd om te gaan eten. Aangezien we steeds naar hetzelfde restaurant terugkeren is hij halverwege al zeker van wat gaat volgen en dus enorm enthousiast. We hebben nu ook onze vaste tafel daar en onze vaste bedieners. Euhm ja zowat het hele restaurant vecht eigenlijk om ons te mogen bedienen. Sommige meisjes hebben er al flink naar hun voeten voor gekregen. Nu het de laatste keer was waren er 2 ook wel heel erg triest. Na het eten moest er nog ingepakt worden en weer een nieuwe ontdekking. Als Miro niet mag helpen en niet genoeg aandacht krijgt komt hij gewoon iemand halen. Sleur aan de broek en mee blokken bouwen dedju. Ach je kan die lieve zwarte oogjes ook echt niks weigeren. Morgen is het vervolg dus vanuit Beijing en moeten we daar hopen op internet op de kamer. Dan weten jullie ook hoe Miro en vliegtuig samengaan en hoe moe we die donderdag er uit zullen zien als hij niet kalm te houden is in zo'n stalen vlieg. Slaapwel en tot morgen.
Vandaag een dagje met beperkte activiteiten. Miro is nog steeds een beetje ziek en we beperken onze activivteiten om het niet erger te maken. Dus zoals hij nu in zijn ritme zit wordt hij wakker rond 6u30 en dan zorgt zijn mama voor een flesje melk. Dan even spelen en wassen en naar de eetzaal. Daar eet hij zich goed vol. Ook die strategie hebben we nu door. Als goed opgevoede jongen mag hij niks verloren laten gaan dus een bordje of potje moet leeg zijn anders is hij boos. Ja hij is een klein wonder. Na het eten wilden we eens tot aan de plaatselijke zoo gaan. Helaas kan je hier nergens de weg vragen want Engels verstaan ze niet en spreken nog minder. Na een geslaagde panda imitatie kregen we directies. Maar ook die hielpen ons niet helemaal verder dus zijn we bij een park gestopt en daar een wandeling gedaan. Het is telkens een hele belevenis om de mensen te zien staren naar 2 westerlingen die dan ook nog eens een Chinees kindje bijhebben. Dat dan bovendien zo'n mooi en lief ventje is. En als ze al eens durven spreken ze ons aan maar ja, daar verstaan wij toch niks van. We zijn dan net op tijd teruggekomen want er brak een hevig onweer los. Dan weer wat gegeten en een dutje doen. We waren net vertrokken naar een ander dromenland toen Kathy klopte want het was tijd om te faxen. Ja dus ook dat is weer in orde. Na het slaapmomentje zijn we nog een toertje gaan wandelen in de grote shopping zodat ze de kamer konden kuisen. En ja ik denk dat ze hem daar al allemaal kennen want ze komen daar in groep kijken naar hem. en hij maar handjes wuiven. En altijd de zelfde komplimenten : OH what a cute boy. En voor de mensen die ook benieuwd zijn naar de papa en mama : we hebben nog altijd te weinig slaap en ons gewicht is al gezakt naar respecievelijk 56 en 75 kilo. Maar we voelen ons reuze hoor. Oh nog even ter info voor diegenen die hem eten zullen geven. Als het lekker is klakt Miro met zijn tong en dat klinkt als het knallen van een zweep. We slagen er niet in om in de buurt van dat geluid te komen, zo fel is het. Wel we gaan nu eten en dan eens vroeg slapen (of proberen te) want morgen doen we een stadstoer en nog foto's maken voor zijn visum. Dan nog wat faxwerk en inpakken want zaterdagvroeg gaat het naar Beijing. Eerlijk ga ik onze Kathy wel missen want die is onvervangbaar.
Misschien moet ik er beter de namen van de dagen bijzetten want wij geraken hier helemaal de kluts kwijt. Het gaat allemaal zo snel en soms ook zo traag dat het een wirwar lijkt. Maar goed vandaag zijn we meer te weten gekomen over ons zoontje Miro. En nog wel van eerste hand namelijk hemzelf. Nu pas begrijpen wij ten volle het verhaal van Bent en hoe hij de eerste dagen een heel ander ventje was en toen evolueerde. Wel ook Miro is nu in die fase. Hij demonstreert zijn eigen willetje en vooral als er iets niet gaat zoals hij wil pas je beter op. Dan verandert hij in een mini-hulkje maar zonder het groen. Hij maakt zich groot, gromt (lees keelt) woest en smijt op de grond wat hij vast heeft. En het leuke eraan ... Nadat blijkt dat hij het niet haalt lacht hij weer lief en is er niks gebeurd. Het is en blijft zo'n engeltje. Tweede verandering is zijn praten is nu begonnen. Als hij blij is begint er een zondvloed aan onbegrijpbare klanken en gebrabbel. Mensen kijken hem dan raar aan maar hij gaat lustig verder. Nog een belangrijke is dat hij nu de "grote lego-achtige" blokken al helemaal door heeft. Daar kan hij zalig mee spelen en heeft ons daar dus niet meer bij nodig. Tot nu allemaal leuke evoluties maar er zit ook een mindere bij. Miro schudt nu ook "NEE". Tot vandaag was alles goed, nu dus niet meer. Hij ziet cola en wil dus ook cola. Geef je hem dan zijn flesje is het ...... juist ja NEE. Ook als mama hem wil pakken is het soms NEE. En als papa hem wil afleiden omdat zijn eten nog niet klaar is, ja ja of beter NEE. Zijn eetlust neemt ook ongeziene proporties aan. Deze avond heeft hij zijn eigen maaltijd + een deel van mijn eten + een groot deel van mama haar eten op. Denk je dan die kleine had genoeg ... fout gedacht. Hij brulde door heel het restaurant en uit armoe gaven ze ons de restjes dan maar mee. We lijken wel een zootje armoezaaiers. We hebben ook vandaag even een bevinding nagevraagd. Want de afgelopen dagen en dus ook vandaag komen wij telkens dezelfde families met hun adoptiekindje tegen in de officiële gebouwen. En het is een ongeschreven wet dat zegt eigen kind, schoon kind. Maar nu staat het ook effectief vast : de onze is de mooiste en ook de opgewektste van de hele bende. Als hij ergens binnenkomt steelt hij steevast de show. Dus onze activiteit vandaag was een kort bezoek aan een notaris die we zelfs niet te zien kregen. Onze Kathy had weer alles geregeld zodat wij geen zorgen hebben. Dat meisje is goud waard ! En aangezien onze Miro een hoestje heeft opgedaan stond ze ook weer klaar om ons naar een apotheek te begeleiden. Daar gaat ze met iedereen in discussie tot ze het beste product gekregen heeft aan de beste prijs. Zonder haar zou het hier een fiasco zijn want de vermoeidheid en de groeiende eisen van ons zoontje zijn zwaar. Maar geen klachten hoor, daarvoor is dit alles veel te mooi. Zo afsluiten maar weer want de batterij van de pc is leeg. Groetjes en tot morgen.
Dag 4 Ja hij is nu van ons. Vandaag moesten we terug in de CCAA zijn om de bevestiging en de interviews te doen. Miro had deze ochtend al flink gegeten (een echte vuilbak) en was weer in opperste stemming. Hij had dan ook bijna 12u geslapen. Alleen is het een gek slapertje. We hebben zijn bedje tussen die van ons ingezet omdat hij er volgens ons wel uit zou kunnen klauteren. En dus heeft hij heel de nacht een show gegeven. Zonder wakker te worden uiteraard. Soms staat hij op zijn kop en dan weer draait hij 360° in het rond. Of een andere favoriet is een kopstoot tegen de zijkant van het bed. En zijn benen door de spijlers steken om tegen de kussens te stampen. Een bikkelharde verdediger wordt hij. Maar alles al slapend. En in de morgen wordt dat engeltje wakker tussen 2 vermoeide ouders die enkel een glimlach nodig hebben om geen vermoeidheid meer te voelen. Op de CCAA was hij weer de vedette. Hij loopt graag rond en als hij dan merkt dat we achter hem aan gaan kirt hij van plezier en galmt zijn lach door heel het gebouw. Een echte lachebek. Nadat Kathy ons weer prima door de papiermolen geloodst had, vroegen we naar een winkel te gaan waar we schoentjes voor hem konden kopen. Dat was blijkbaar aan de andere kant van de stad want de rit duurde even. Onderweg was Miro op de schoot van Martine in slaap gevallen. Hoe veilig zou hij zich bij ons voelen... Ook toen we hem wakker maakten om uit te stappen gaf hij geen kik en bleef hij de optimist die hij is. En in de winkel liep hij als een model met zijn nieuwe schoentjes aan. Dat terwijl iedereen naar hem kijkt en hem graag even over het hoofdje aait. Na de winkel terug naar het hotel en op zoek naar een restaurant. Dus voor hem de eerste keer in een buggy. Ook dat viel goed mee hoewel hij zijn bewegingsvrijheid niet graag vrijgeeft. In het restaurant stond de helft van het personeel snel bij ons. Vele vragen en ook sommigen die hem wat te eten gaven en anderen die met hem een toertje wandelen gingen. Toen hebben we toch even laten aanvoelen dat dat net te ver ging voor ons. Daar zien ze ons nooit meer terug. Terug in de kamer hebben we hem na wat spelen dan eindelijk in slaap gekregen. Helaas begon hij plots hevig te wenen en ook toen hij al terug wakker was ging het moeilijk over. We vrezen dat hij een behoorlijke nachtmerrie had. We hebben dan nog wat met hem gespeeld en ook zijn eerste bad gegeven. Hij lijkt wat angst te hebben van water maar toen we wat begonnen te plonsen was die schrik snel weg. Heel de badkamer en papa incluis waren nat. Maar hij liet wel zijn haartjes wassen en toen Martine hem daarna afdroogde en insmeerde was het een heel ander ventje. Moet ook wel want morgen moeten we in onze beste kleren naar de notaris. Vanavond ging het slapengaan al heel wat beter en nu gaan wij dat ook doen. Tot morgen voor weer een nieuwe aflevering.
