Iedereen ziet vol spanning uit naar de komst van Miro. Wij begrijpen dan ook dat jullie hem na het lange wachten allemaal willen knuffelen , pakken en verwennen. Maar eerst en vooral moet hij aan ons hechten. Dat is een proces dat misschien wel enkele maanden in beslag zal nemen en wij kunnen niet op voorhand zeggen hoelang dit gaat duren. Deze periode is zeer belangrijk om zich te binden aan zijn nieuwe ouders.Als hij goed aan ons gehecht is dan is het de beurt aan de bomma's,bompa's en andere familieleden en vrienden en vriendinnen.Door jullie tijdens deze gewenningsperiode zo goed mogelijk aan dit advies te houden zal hij een vaste en veilige basis voor de toekomst kunnen opbouwen.Dit is toch wat wij allemaal willen voor Miro. Bedankt alvast voor jullie begrip.
Adoptie China
25-07-2010
Miro doorbreekt de Chinese muur
Zondag dag 9
Onze eerste nacht in Beijing zit er op. Alle drie hebben we goed geslapen en dan is het hard als de wekker (lees Miro) afloopt. Ja net 6 uur was het en daar verscheen dat lachend gezichtje weer. Gevolgd door weer een sirene want de melk kwam niet snel genoeg. Nooit snel genoeg. Eerst zijn we door alle papieren gegaan en kregen we ook te horen dat er weer wat extra kosten bijkomen. Buiten het feit dat hij eet als een bodemloze put kost het kleine engeltje ook steeds meer onverwachte uitgaven. Maar ja met de glimlach zullen we ook morgen weer het geld op tafel leggen want hij is elke cent waard. Het enige probleem is dat hij niet beter wil worden en zijn verkoudheid nu al op zijn longetjes zit. Morgen moet het echt beter zijn of er komt een dokter naar hem kijken. Dus duimen voor deze nacht. We zijn vandaag naar de Chinese muur geweest. Een lange rit om er te geraken en ja hoor daar lag hij weer te snurken vlak voor we er waren. Dan langs een hele rij souvenierkraampjes naar de ingang om een klein fortuin te betalen voor een ritje met een kabelbaan en boven op de muur de omwalling te mogen betreden. Was het die kost waard ? Mmmm ben niet echt zeker. De kabelrit vond Miro wel leuk, maar eens boven was er niet echt veel te zien door de "mist" , meer smog als je ons vraagt maar ja dat doen jullie niet he. De foto's die we daar trokken moeten we nog bekijken want door de warmte deed het fototoestel erg raar. Toch maar hopen dat er een leuke bijzit voor op zijn kamer. Boven werd Miro erg moe en dus vroegen we door te gaan. Onderweg hebben we dan wat fruit gekocht. En ja ook daar lust hij alles van. Het was dan al een eind op de middag en Wanyu stelde voor te gaan eten in een zalmrestaurant waar ze de vis vangen terwijl je er bij staat en dan klaarmaken op de wijze die wij kozen. Miro was weer helemaal wakker toen het eten kwam en tot verbazing van Wanyu bleef hij vanalles naar binnen spelen. Morgen zal zijn pamper weer goed vol zitten dus een blije mama. Vandaag was het al 2 keer prijs. Dus zet maar al een bordje in onze voortuin dat we mest verkopen ! Op de terugrit wou Miro niet slapen en toen er ook nog enkele ongelukken zorgden voor een grote opstopping werd hij een beetje lastig. En ja hoor we waren weer op 5 minuten van het hotel toen hij op de schoot van mama in slaap viel. Wij vermoeden dat hij een ingebouwde GPS heeft. Deze avond zijn we op de kamer gebleven en hebben een deel van het fruit opgegeten. Miro was blijkbaar ook voldaan want hij vroeg niets meer. Zo morgen naar de ambassade en een ministerie en daarna door naar het zomerpaleis. Dat wordt de laatste verre uitstap want voor de dagen erna hebben we gevraagd om terug op zijn oud schema te komen, namelijk een dutje in de namiddag zodat hij niet helemaal uitgeput geraakt. En eigenlijk missen wij onze siesta ook wel een beetje. Zo de rest horen jullie morgen wel en hopelijk is het dan wat beter met zijn "valling". Groetjes en tot morgen.
Vandaag de dag van de grote verhuis. We hebben afscheid genomen van Guangzhou en teruggekeerd naar Beijing maar deze keer met 3. En dat was de moeite ! Miro is nog steeds goed verkouden en heeft deze ochtend voor het eerst wat slijmpjes overgegeven. Zijn mooie body zat vol vlekken. Dus in zeven haasten nog alles proper maken en zaken in de valies herschikken want ja dat was natuurlijk niet gepland. Snel gegeten en wij op weg naar het vliegveld. Nu komt eerst een verontschuldiging voor alle keren dat ik ouders cruciale dingen zag vergeten en dacht : hoe kan je dat in godsnaam vergeten. Op het vliegveld aangekomen merk ik dat mijn vestje vergeten ben in de kleerkast met daarin jajajajajajajajaja de huissleutels. Hoe is MIJ dat overkomen ??????? Ja nu voel ik me dus echt een papa ! Maar voor de familie van Martine die stilletjes zit te genieten, zij liet de vuile was op exact de zelfde plaats achter dus bye bye mooie body. Nee alle gekheid op een stokje we hebben vandaag weer veel geleerd uit deze voorvallen. Taakverdeling is heel belangrijk en wat mijn sleutels betreft die worden een van de volgende dagen hier afgeleverd. Voor de vuile was moeten we nog zien of ze die erbij doen want niet gevraagd. Zo en dan terug naar het evenement van de dag : vliegen. Het is dus duidelijk dat Miro van niks maar dan ook niks bang heeft. Bij de landing werd er gegild van angst terwijl hij weer kirde van plezier. Dat kind is niet te doen. En weer een nieuw item op zijn lijstje : hij pakt de broek of short die een van ons aanheeft en trekt ons mee naar de plaats waar we iets moeten doen. We noemen hem nu al Baas Miro. Maar slapen in het vliegtuig : nee hoor. Hij was weer in slaap gevallen in het busje richting luchthaven dus wij blij want hij zou wel slapen. Ook in zijn buggy in de luchthaven zelf was hij even weg. Maar eens in die grote ijzeren vogel waren er veel te veel knopjes en prulletjes om te laten staan. Al bij al is het dus redelijk goed meegevallen maar voor de terugvlucht heeft Wanyu gelukkig een klein bedje voorzien. Dat zal welkom zijn want hij gaat erg lang mee op zijn super-Duracell batterijen. Morgen gaan we de papieren controleren met Wanyu en naar de Chinese muur. Dat wordt ook een hele belevenis denk ik. We hebben vandaag ook voor het eerst de draagzak van Katrien getest en Miro is dolenthousiast. Papa heeft nu al dikke armen dus een struise rug hoort daar bij. En vermits hij tijdens de vlucht het borsthaar geëpileerd heeft (de ruwe weg zonder verdoving en per maximum 3 haren) voel ik me een heel andere man. Oh ja we hebben hem deze avond een van de verdorvenheden van het westen geleerd : MACDONALDS! Ja hij lust graag frietjes! "Oef" zegt zijn papa en "jammer" zucht zijn mama. Wij gaan nu ook ons bed opzoeken want het was een zware dag. En hoe langer Miro bij ons is hoe meer hij ons uittest. Geloof mij, hij weet wat volharden is. Een weekendje samen met Larz en/of Sem zal nog niet voor direct zijn want verbouwingen zijn nog niet gepland.
Eerst en vooral wil ik iedereen die een berichtje naliet op de blog of mail bedanken want het is leuk voor ons om te lezen dat iedereen alles zo gepassioneerd mee volgt. Voor ons is deze blog ook nieuw en we doen ons best om zo veel mogelijk indrukken neer te schrijven opdat we hem dit later mee kunnen geven. Want helaas kan Miro hier nog niks persoonlijks aan toevoegen. Maar het goede nieuws is dat hij al links en rechts wat woordjes herhaalt : mama en dank u staan op nr 1. Voor papa is het een nieuw woordje geworden namelijk : huh. Gevolgd door 2 armpjes wagenwijd open en ja dan kan papa weer voor drager spelen. Onze dag : hij heeft vanacht een koortsaanvalletje gehad en na wat perdolan was hij weer klaar om ongestoord voort te slapen. Ook mama heeft eindelijk eens goed geslapen en dat was tijd. Het enige probleem blijft de beperkte tijd in de ochtend. Als de gordijnen opengaan lacht Miro lief maar tegelijk start de timer. Dan zijn er ongeveer 3 minuten tijd om te zorgen dat zijn fles klaar is, zoniet gaat de sirene aan. Op een slaperig hoofd gaat dat klinken als hoofdpijn want hij produceert flink wat decibels. Deze ochtend hebben we dus de deadline niet gehaald en het was krijsen. Na het luidruchtig ontwaken hebben we wat gespeeld en dan ons klaargemaakt voor het (voor hem 2de) ontbijt. Ook daar is er een dimensie bijgekomen. Hij begon met zacht droog brood maar door een tweestrijd van mama en papa om zijn hart te winnen is dat nu al een mengeling van brood met jam, brownies , koekjes en andere zoete lekkernijen. Ook hier ligt mama voor. En hij eet ook echt alles zelfs door elkaar als het moet. Zijn maagje is ongetwijfeld een betonmolen. Dan kwam Kathy ons ophalen voor een stadsbezoek. Eerst naar de Artschool van Guangzhou waar ook een deel van de geschiedenis uitgestald is in een mooi authentiek gebouw. Daar hebben we ons ook laten verleiden tot de aankoop van enkele aandenken van ons verblijf hier, en om hem te behoeden van boze geesten. Het heeft daar echter wat langer geduurd dan voorzien en in het busje was Miro al 2 keer in slaap gevallen op mijn schoot (heerlijk gevoel !). Dus maar snel door naar de fotograaf voor zijn visumfoto's. En dan terug naar het hotel waar hij snel in zijn bedje wou. Hij geeft dat nu zelf ook aan door op het bed te klimmen. Blijkbaar was hij behoorlijk moe want hij sliep wel erg lang. Na zijn ontwaken nog wat spelen met zijn favoriete speelgoed, nml papa, en dan wachten tot Kathy kwam. Intussen heeft mama hem ook geleerd wat een boekje is en je moest zien hoe blij en fier hij was. Na het faxen van weer een portie papier was het opnieuw tijd om te gaan eten. Aangezien we steeds naar hetzelfde restaurant terugkeren is hij halverwege al zeker van wat gaat volgen en dus enorm enthousiast. We hebben nu ook onze vaste tafel daar en onze vaste bedieners. Euhm ja zowat het hele restaurant vecht eigenlijk om ons te mogen bedienen. Sommige meisjes hebben er al flink naar hun voeten voor gekregen. Nu het de laatste keer was waren er 2 ook wel heel erg triest. Na het eten moest er nog ingepakt worden en weer een nieuwe ontdekking. Als Miro niet mag helpen en niet genoeg aandacht krijgt komt hij gewoon iemand halen. Sleur aan de broek en mee blokken bouwen dedju. Ach je kan die lieve zwarte oogjes ook echt niks weigeren. Morgen is het vervolg dus vanuit Beijing en moeten we daar hopen op internet op de kamer. Dan weten jullie ook hoe Miro en vliegtuig samengaan en hoe moe we die donderdag er uit zullen zien als hij niet kalm te houden is in zo'n stalen vlieg. Slaapwel en tot morgen.
Vandaag een dagje met beperkte activiteiten. Miro is nog steeds een beetje ziek en we beperken onze activivteiten om het niet erger te maken. Dus zoals hij nu in zijn ritme zit wordt hij wakker rond 6u30 en dan zorgt zijn mama voor een flesje melk. Dan even spelen en wassen en naar de eetzaal. Daar eet hij zich goed vol. Ook die strategie hebben we nu door. Als goed opgevoede jongen mag hij niks verloren laten gaan dus een bordje of potje moet leeg zijn anders is hij boos. Ja hij is een klein wonder. Na het eten wilden we eens tot aan de plaatselijke zoo gaan. Helaas kan je hier nergens de weg vragen want Engels verstaan ze niet en spreken nog minder. Na een geslaagde panda imitatie kregen we directies. Maar ook die hielpen ons niet helemaal verder dus zijn we bij een park gestopt en daar een wandeling gedaan. Het is telkens een hele belevenis om de mensen te zien staren naar 2 westerlingen die dan ook nog eens een Chinees kindje bijhebben. Dat dan bovendien zo'n mooi en lief ventje is. En als ze al eens durven spreken ze ons aan maar ja, daar verstaan wij toch niks van. We zijn dan net op tijd teruggekomen want er brak een hevig onweer los. Dan weer wat gegeten en een dutje doen. We waren net vertrokken naar een ander dromenland toen Kathy klopte want het was tijd om te faxen. Ja dus ook dat is weer in orde. Na het slaapmomentje zijn we nog een toertje gaan wandelen in de grote shopping zodat ze de kamer konden kuisen. En ja ik denk dat ze hem daar al allemaal kennen want ze komen daar in groep kijken naar hem. en hij maar handjes wuiven. En altijd de zelfde komplimenten : OH what a cute boy. En voor de mensen die ook benieuwd zijn naar de papa en mama : we hebben nog altijd te weinig slaap en ons gewicht is al gezakt naar respecievelijk 56 en 75 kilo. Maar we voelen ons reuze hoor. Oh nog even ter info voor diegenen die hem eten zullen geven. Als het lekker is klakt Miro met zijn tong en dat klinkt als het knallen van een zweep. We slagen er niet in om in de buurt van dat geluid te komen, zo fel is het. Wel we gaan nu eten en dan eens vroeg slapen (of proberen te) want morgen doen we een stadstoer en nog foto's maken voor zijn visum. Dan nog wat faxwerk en inpakken want zaterdagvroeg gaat het naar Beijing. Eerlijk ga ik onze Kathy wel missen want die is onvervangbaar.
Misschien moet ik er beter de namen van de dagen bijzetten want wij geraken hier helemaal de kluts kwijt. Het gaat allemaal zo snel en soms ook zo traag dat het een wirwar lijkt. Maar goed vandaag zijn we meer te weten gekomen over ons zoontje Miro. En nog wel van eerste hand namelijk hemzelf. Nu pas begrijpen wij ten volle het verhaal van Bent en hoe hij de eerste dagen een heel ander ventje was en toen evolueerde. Wel ook Miro is nu in die fase. Hij demonstreert zijn eigen willetje en vooral als er iets niet gaat zoals hij wil pas je beter op. Dan verandert hij in een mini-hulkje maar zonder het groen. Hij maakt zich groot, gromt (lees keelt) woest en smijt op de grond wat hij vast heeft. En het leuke eraan ... Nadat blijkt dat hij het niet haalt lacht hij weer lief en is er niks gebeurd. Het is en blijft zo'n engeltje. Tweede verandering is zijn praten is nu begonnen. Als hij blij is begint er een zondvloed aan onbegrijpbare klanken en gebrabbel. Mensen kijken hem dan raar aan maar hij gaat lustig verder. Nog een belangrijke is dat hij nu de "grote lego-achtige" blokken al helemaal door heeft. Daar kan hij zalig mee spelen en heeft ons daar dus niet meer bij nodig. Tot nu allemaal leuke evoluties maar er zit ook een mindere bij. Miro schudt nu ook "NEE". Tot vandaag was alles goed, nu dus niet meer. Hij ziet cola en wil dus ook cola. Geef je hem dan zijn flesje is het ...... juist ja NEE. Ook als mama hem wil pakken is het soms NEE. En als papa hem wil afleiden omdat zijn eten nog niet klaar is, ja ja of beter NEE. Zijn eetlust neemt ook ongeziene proporties aan. Deze avond heeft hij zijn eigen maaltijd + een deel van mijn eten + een groot deel van mama haar eten op. Denk je dan die kleine had genoeg ... fout gedacht. Hij brulde door heel het restaurant en uit armoe gaven ze ons de restjes dan maar mee. We lijken wel een zootje armoezaaiers. We hebben ook vandaag even een bevinding nagevraagd. Want de afgelopen dagen en dus ook vandaag komen wij telkens dezelfde families met hun adoptiekindje tegen in de officiële gebouwen. En het is een ongeschreven wet dat zegt eigen kind, schoon kind. Maar nu staat het ook effectief vast : de onze is de mooiste en ook de opgewektste van de hele bende. Als hij ergens binnenkomt steelt hij steevast de show. Dus onze activiteit vandaag was een kort bezoek aan een notaris die we zelfs niet te zien kregen. Onze Kathy had weer alles geregeld zodat wij geen zorgen hebben. Dat meisje is goud waard ! En aangezien onze Miro een hoestje heeft opgedaan stond ze ook weer klaar om ons naar een apotheek te begeleiden. Daar gaat ze met iedereen in discussie tot ze het beste product gekregen heeft aan de beste prijs. Zonder haar zou het hier een fiasco zijn want de vermoeidheid en de groeiende eisen van ons zoontje zijn zwaar. Maar geen klachten hoor, daarvoor is dit alles veel te mooi. Zo afsluiten maar weer want de batterij van de pc is leeg. Groetjes en tot morgen.
Dag 4 Ja hij is nu van ons. Vandaag moesten we terug in de CCAA zijn om de bevestiging en de interviews te doen. Miro had deze ochtend al flink gegeten (een echte vuilbak) en was weer in opperste stemming. Hij had dan ook bijna 12u geslapen. Alleen is het een gek slapertje. We hebben zijn bedje tussen die van ons ingezet omdat hij er volgens ons wel uit zou kunnen klauteren. En dus heeft hij heel de nacht een show gegeven. Zonder wakker te worden uiteraard. Soms staat hij op zijn kop en dan weer draait hij 360° in het rond. Of een andere favoriet is een kopstoot tegen de zijkant van het bed. En zijn benen door de spijlers steken om tegen de kussens te stampen. Een bikkelharde verdediger wordt hij. Maar alles al slapend. En in de morgen wordt dat engeltje wakker tussen 2 vermoeide ouders die enkel een glimlach nodig hebben om geen vermoeidheid meer te voelen. Op de CCAA was hij weer de vedette. Hij loopt graag rond en als hij dan merkt dat we achter hem aan gaan kirt hij van plezier en galmt zijn lach door heel het gebouw. Een echte lachebek. Nadat Kathy ons weer prima door de papiermolen geloodst had, vroegen we naar een winkel te gaan waar we schoentjes voor hem konden kopen. Dat was blijkbaar aan de andere kant van de stad want de rit duurde even. Onderweg was Miro op de schoot van Martine in slaap gevallen. Hoe veilig zou hij zich bij ons voelen... Ook toen we hem wakker maakten om uit te stappen gaf hij geen kik en bleef hij de optimist die hij is. En in de winkel liep hij als een model met zijn nieuwe schoentjes aan. Dat terwijl iedereen naar hem kijkt en hem graag even over het hoofdje aait. Na de winkel terug naar het hotel en op zoek naar een restaurant. Dus voor hem de eerste keer in een buggy. Ook dat viel goed mee hoewel hij zijn bewegingsvrijheid niet graag vrijgeeft. In het restaurant stond de helft van het personeel snel bij ons. Vele vragen en ook sommigen die hem wat te eten gaven en anderen die met hem een toertje wandelen gingen. Toen hebben we toch even laten aanvoelen dat dat net te ver ging voor ons. Daar zien ze ons nooit meer terug. Terug in de kamer hebben we hem na wat spelen dan eindelijk in slaap gekregen. Helaas begon hij plots hevig te wenen en ook toen hij al terug wakker was ging het moeilijk over. We vrezen dat hij een behoorlijke nachtmerrie had. We hebben dan nog wat met hem gespeeld en ook zijn eerste bad gegeven. Hij lijkt wat angst te hebben van water maar toen we wat begonnen te plonsen was die schrik snel weg. Heel de badkamer en papa incluis waren nat. Maar hij liet wel zijn haartjes wassen en toen Martine hem daarna afdroogde en insmeerde was het een heel ander ventje. Moet ook wel want morgen moeten we in onze beste kleren naar de notaris. Vanavond ging het slapengaan al heel wat beter en nu gaan wij dat ook doen. Tot morgen voor weer een nieuwe aflevering.
Ja vandaag was het dus D-day. Om te beginnen hebben we ons deze ochtend al flink overslapen. Zelfs het ontbijt was al voorbij. Geen probleem onze maag was toch een knoop zenuwen. Dan begon het met alles klaar te nemen en in te pakken voor de ophaling die rond 15u zou doorgaan. En oh ja ook het middageten zijn we gewoon vergeten. Gewoon zelfs niet aan gedacht. Kathy, onze begeleidster hier, kwam ons dan halen om de euro's om te wisselen in Yuan. Ook dat ging vlot, met maar 1 probleempje. Door de hoge waarde van de Yuan zijn onze euro's als sneeuw in de zon. Maar ja geld moet rollen en wacht tot je hoort wat we in de plaats kregen. Ze hadden gerust het dubbel mogen vragen! Na het omruilen hebben we ons dan even snel omgekleed en weg waren we. Door het hectische verkeer en als getuige van een kop - staart aanrijding ging het vooruit als bonen knopen. Dan maar ergens eruit en door wat wijkjes te voet ernaartoe. Daar aangekomen zagen we buiten al een familie die wegging met hun nieuw dochtertje. En binnen werd het nog erger. Het leek een beetje op een grote schoenwinkel waar iedereen door elkaar liep om een kindje te passen. Wie hoort bij wie en waar zit wie?????? Gelukkig hadden wij Kathy. Ze nam ons direct mee naar een koel kantoor achterin en ver van al het gewoel. Even papieren invullen en nog kort een uitleg aan haar hoe de camera werkt en toen was het daar ............ Of toch niet. We moesten even mee terug naar de grote ruimte vooraan en we hadden dit keer geen zoeken nodig. Dat lieve ventje was onze Miro ! Als er iets mooiers bestaat dan papa of mama worden dan moeten wij het nog ontdekken. Een paar pekzwarte ogen en hij leek nog als 2 druppels op de foto. De mensen die hem afgaven maanden hem aan om naar ons te lopen en aarzelend kwam hij af. Maar toen Martine haar armen opendeed vroeg hij direct om opgepakt te worden. Ja toen liep er wel een traantje weg bij mij want dit was boven elke verwachting. Dus nee geen huilen, geen tegenspartelen, niks van dat alles. Nee gewoon een superlief kereltje dat zijn nieuwe mama stevig vastnam en haar aankeek met vragende grote ogen : ben jij mijn nieuwe mama en ga jij goed voor mij zorgen ? Hij was snel gerust want in Martine haar ogen stond JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA. Dan was het mijn beurt : Ik deed mijn armen open en ja hoor hij wou deze rare man ook wel eens van kortbij bekijken. Vastnemen en weer die vragende blik. Och ik moet toen wel een 10-tal minuten van deze wereld weg zijn geweest. Misschien ben ik nu zelfs nog niet teruggekeerd. Maar ik kan iedereen alvast dit zeggen. Als je hem vasthoudt wil je hem nooit meer afgeven. Oh en mag ik dan nog 1 keer een grote dankjewel aan Kathy sturen. Terwijl wij alleen maar oog hadden voor onze hartendief heeft zij alles verder afgehandeld. Tot de betaling en afgifte van de papieren toe. Ze had duidelijk begrepen dat wij er niet meer waren en tussen de wolken zweefden. Na dit alles en nog een kennismaking met zijn verzorgster ging het dan terug richting hotel. Toen gaf hij voor het eerst aan dat hij honger had. Daar aangekomen had gelukkig de snoeper van de familie nog enkele cakejes over. Hap hap hap en 3 stuks verdwenen snel door de keel. Ook drinken kan hij goed en al helemaal alleen. Dan ben ik en Kathy nog snel even naar de supermarkt geweest voor wat eten en drinken voor hem. Van horen zeggen heeft hij toen voor het eerst even geweend in de kamer. Zou hij zij papa al gemist hebben ? Dan nog wat papierwerk en toen waren we met ons drietjes. Samen spelen en geprobeerd hem te laten slapen maar dat laatste zonder succes. Teveel emoties en teveel te zien. Och ja wij hadden nog niets gegeten. Dus joepie er is room service. een soepje, een spagetti en een nasi. Hopelijk lust hij hier ook iets van? Eerst een beetje rijst geprobeerd. Na een half bord hebben we het dan maar afgepakt want hij zou niet gestopt zijn. Die gaat snel boven ons uit groeien aan dit tempo. De rest van het eten (koud uiteraard) hebben we in snel tempo opgegeten. Of nee toch niet want met een halve portie zaten we al vol. Hopelijk kan hij bij onze terugkomst al de valiezen dragen want wij zullen graatmager zijn en hij rond en sterk. We hebben wel het enige knelpuntje ontdekt : hij gaat niet graag slapen. Meneertje zit dan te draaien en keren en tracht ons keer op keer weer aan te porren tot spelen. En als hij dan iets doet en wij lachen dan kirt hij van plezier. Wen er maar aan want hij lacht veel en luid. Een echte aanstekelijke schaterlach. Nu slaapt hij toch en ligt hij in zijn eigen bedje. We zullen morgen wel zien hoe lang hij ons laat slapen maar we gokken op : snel wakker. Veel leven in de brouwerij brengt hij en wij genieten van elk moment. Dus onze oogjes gaan nu ook toe en tot morgen voor alweer nieuwe avonturen van Miro de hartenveroveraar.
