Inhoud blog
  		• 2013
  		• Terug naar school
  		• Verlof
  		• Hier zijn we weer!
  		• Feestje hier,feestje daar!
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     

    Iedereen ziet vol spanning uit naar de komst van Miro. Wij begrijpen dan ook dat jullie hem na het lange wachten allemaal willen knuffelen , pakken en verwennen. Maar eerst en vooral moet hij aan ons hechten. Dat is een proces dat misschien wel enkele maanden in beslag zal nemen en wij kunnen niet op voorhand zeggen hoelang dit gaat duren. Deze periode is zeer belangrijk om zich te binden aan zijn nieuwe ouders.Als hij goed aan ons gehecht is dan is het de beurt aan de bomma's,bompa's en andere familieleden en vrienden en vriendinnen.Door jullie tijdens deze gewenningsperiode zo goed mogelijk aan dit advies te houden zal hij een vaste en veilige basis voor de toekomst kunnen opbouwen.Dit is toch wat wij allemaal willen voor Miro.
    Bedankt alvast voor jullie begrip.
    Adoptie China

    19-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.D-day
    Dag 3

    Ja vandaag was het dus D-day. Om te beginnen hebben we ons deze ochtend al flink overslapen. Zelfs het ontbijt was al voorbij. Geen probleem onze maag was toch een knoop zenuwen. Dan begon het met alles klaar te nemen en in te pakken voor de ophaling die rond 15u zou doorgaan. En oh ja ook het middageten zijn we gewoon vergeten. Gewoon zelfs niet aan gedacht. Kathy, onze begeleidster hier, kwam ons dan halen om de euro's om te wisselen in Yuan. Ook dat ging vlot, met maar 1 probleempje. Door de hoge waarde van de Yuan zijn onze euro's als sneeuw in de zon. Maar ja geld moet rollen en wacht tot je hoort wat we in de plaats kregen. Ze hadden gerust het dubbel mogen vragen!
    Na het omruilen hebben we ons dan even snel omgekleed en weg waren we. Door het hectische verkeer en als getuige van een kop - staart aanrijding ging het vooruit als bonen knopen. Dan maar ergens eruit en door wat wijkjes te voet ernaartoe. Daar aangekomen zagen we buiten al een familie die wegging met hun nieuw dochtertje. En binnen werd het nog erger. Het leek een beetje op een grote schoenwinkel waar iedereen door elkaar liep om een kindje te passen. Wie hoort bij wie en waar zit wie?????? Gelukkig hadden wij Kathy. Ze nam ons direct mee naar een koel kantoor achterin en ver van al het gewoel. Even papieren invullen en nog kort een uitleg aan haar hoe de camera werkt en toen was het daar ............ Of toch niet. We moesten even mee terug naar de grote ruimte vooraan en we hadden dit keer geen zoeken nodig. Dat lieve ventje was onze Miro ! Als er iets mooiers bestaat dan papa of mama worden dan moeten wij het nog ontdekken. Een paar pekzwarte ogen en hij leek nog als 2 druppels op de foto. De mensen die hem afgaven maanden hem aan om naar ons te lopen en aarzelend kwam hij af. Maar toen Martine haar armen opendeed vroeg hij direct om opgepakt te worden. Ja toen liep er wel een traantje weg bij mij want dit was boven elke verwachting. Dus nee geen huilen, geen tegenspartelen, niks van dat alles. Nee gewoon een superlief kereltje dat zijn nieuwe mama stevig vastnam en haar aankeek met vragende grote ogen : ben jij mijn nieuwe mama en ga jij goed voor mij zorgen ? Hij was snel gerust want in Martine haar ogen stond JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA.
    Dan was het mijn beurt : Ik deed mijn armen open en ja hoor hij wou deze rare man ook wel eens van kortbij bekijken. Vastnemen en weer die vragende blik. Och ik moet toen wel een 10-tal minuten van deze wereld weg zijn geweest. Misschien ben ik nu zelfs nog niet teruggekeerd. Maar ik kan iedereen alvast dit zeggen. Als je hem vasthoudt wil je hem nooit meer afgeven. Oh en mag ik dan nog 1 keer een grote dankjewel aan Kathy sturen. Terwijl wij alleen maar oog hadden voor onze hartendief heeft zij alles verder afgehandeld. Tot de betaling en afgifte van de papieren toe. Ze had duidelijk begrepen dat wij er niet meer waren en tussen de wolken zweefden.
    Na dit alles en nog een kennismaking met zijn verzorgster ging het dan terug richting hotel. Toen gaf hij voor het eerst aan dat hij honger had. Daar aangekomen had gelukkig de snoeper van de familie nog enkele cakejes over. Hap hap hap en 3 stuks verdwenen snel door de keel. Ook drinken kan hij goed en al helemaal alleen. Dan ben ik en Kathy nog snel even naar de supermarkt geweest voor wat eten en drinken voor hem. Van horen zeggen heeft hij toen voor het eerst even geweend in de kamer. Zou hij zij papa al gemist hebben ?
    Dan nog wat papierwerk en toen waren we met ons drietjes. Samen spelen en geprobeerd hem te laten slapen maar dat laatste zonder succes. Teveel emoties en teveel te zien. Och ja wij hadden nog niets gegeten. Dus joepie er is room service. een soepje, een spagetti en een nasi. Hopelijk lust hij hier ook iets van? Eerst een beetje rijst geprobeerd. Na een half bord hebben we het dan maar afgepakt want hij zou niet gestopt zijn. Die gaat snel boven ons uit groeien aan dit tempo. De rest van het eten (koud uiteraard) hebben we in snel tempo opgegeten. Of nee toch niet want met een halve portie zaten we al vol. Hopelijk kan hij bij onze terugkomst al de valiezen dragen want wij zullen graatmager zijn en hij rond en sterk.
    We hebben wel het enige knelpuntje ontdekt : hij gaat niet graag slapen. Meneertje zit dan te draaien en keren en tracht ons keer op keer weer aan te porren tot spelen. En als hij dan iets doet en wij lachen dan kirt hij van plezier. Wen er maar aan want hij lacht veel en luid. Een echte aanstekelijke schaterlach.
    Nu slaapt hij toch en ligt hij in zijn eigen bedje. We zullen morgen wel zien hoe lang hij ons laat slapen maar we gokken op : snel wakker. Veel leven in de brouwerij brengt hij en wij genieten van elk moment. Dus onze oogjes gaan nu ook toe en tot morgen voor alweer nieuwe avonturen van Miro de hartenveroveraar.

    19-07-2010 om 16:07 geschreven door Martine en Dirk  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 5/5 - (2 Stemmen)
    18-07-2010
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.We zijn vertrokken !!!!!!!!!
    Dag 1 en 2 van onze reis.

    Ja we zijn er geraakt. We weten wel geen van beide welke dag het is en ook ochtend en avond lopen door elkaar. Leuk aan zo veel vlieguren en zoveel tijdsverschil. Dus eerste deel was het inchecken en de vlucht tot in Beijing. Alles prima verlopen en ook de buggy was er ginder bij. Wel niet de vooraf bepaalde plaatsen dus daar moeten we nog een mail voor sturen. De zetels zijn namelijk niet zooo breed en dan met dat kereltje op onze schoot is een plaats aan de zijkant iets leuker. Het eten aan boord was lekker, allez voor mij want Martine had krampen na haar vis. Ze leert het ni en pakt nog altijd iets anders dan mij om het zich dan te beklagen. Maar zoals ze in China zeggen : wijsheid komt met de jaren.
    In Beijing hebben we dan ook Wanyu ontmoet. Gezellig samen iets gedronken en nog wat info uitgewisseld. En zeker een half uur ons best gedaan om zijn chinese naam te leren uitspreken. Gelukkig zaten we daar alleen want anders waren we zeker buitengevlogen. Dan terug het vliegtuig op naar Guangzhou. Dat moet zowat de ergste vlucht zijn geweest die ik ooit had. Bijna continu turbulentie, en in het midden tussen 2 slapende Chinezen, ja daar zaten we dan. Na iets meer dan 2 uren stonden we met een zachte landing alweer aan de grond. En dan de deur open en we stapten zo de sauna binnen. Warm en vochtig, leuk als je geen kleren aanhebt maar niks om koffers en allerlei andere in te versleuren. Hier stond Kathy ons al op te wachten. Zij hielp ons met een lach verder en gaf ons ook al een korte rondleiding in de shopping naast het hotel. Zowat alle dure kledingwinkels zitten hier bij elkaar en meer dan er eens doorwandelen zal er dus niet gebeuren. Of we moesten een schenking krijgen van het weeshuis ipv er een te moeten doen.
    We hebben alles netjes uitgepakt en zijn nog snel iets gaan eten. Dat is dan Chinees snel, veel gegiechel en niemand die meer dan 3 woorden Engels spreekt, maar wel superlief en heel gezellig. En vermits het eten ook nog eens lekker smaakte is dat alles met de glimlach gepasseerd.
    Ons bed ziet er nu heel aantrekkelijk uit en onze ogen vallen toe. Dus gaan we naar dromenland en morgen namiddag is het dan het grote moment. Dat zal toch wel eisen dat we wakker zijn of we bleiten onze ogen uit. Maar een traantje zullen we hoe dan ook wel laten.
    Tot morgen.

    18-07-2010 om 13:08 geschreven door Martine en Dirk  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 3/5 - (6 Stemmen)

    Archief per week
  		• 14/01-20/01 2013
  		• 03/09-09/09 2012
  		• 20/08-26/08 2012
  		• 28/05-03/06 2012
  		• 16/01-22/01 2012
  		• 26/12-01/01 2012
  		• 19/09-25/09 2011
  		• 08/08-14/08 2011
  		• 18/07-24/07 2011
  		• 02/05-08/05 2011
  		• 21/03-27/03 2011
  		• 03/01-09/01 2011
  		• 26/12-01/01 2012
  		• 06/12-12/12 2010
  		• 01/11-07/11 2010
  		• 23/08-29/08 2010
  		• 16/08-22/08 2010
  		• 09/08-15/08 2010
  		• 02/08-08/08 2010
  		• 26/07-01/08 2010
  		• 19/07-25/07 2010
  		• 12/07-18/07 2010
    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !



    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs