In de instelling voor meisjes in Berchem nam ik een kamer in die voorzien was voor een ander persoon. Na een maand was er dus geen plaats meer voor mij en werd ik overgeplaatst naar een OOOC (Observatie-, Oriëntatie- en OnthaalCentum). Er was namelijk nergens anders plaats voor mij (jaja, er zijn meer kinderen zoals ik dan je denkt). De OOOC begon als een ware nachtmerrie. Ik deelde m'n kamer met een drugsverslaafde, en deelde de eetzaal en recreatieruimtes met kinderen met zware problemen. De ramen werden vergrendeld met kettingen en de eerste 2 weken mocht je totaal geen bezoek ontvangen (ik had sinds kort een schat van een vriend). En de 2 weken daarop mocht je nog steeds niet buiten. Het leek wel een gevangenis voor minderjarigen. Ik kreeg een Mentor toegewezen, maar daar klikte het totaal niet mee. Telkens er iemand problemen veroorzaakte kreeg ik dit op mijn dak van hem. En omdat ik zowat de enige was die me niet durfde te verweren was ik een gemakkelijk slachtoffer. De vijfde week van mijn verblijf had ik er dan ook genoeg van!
Ik zag mijn kans tijdens de wekelijkse activiteit: zwemmen. Ik vertelde dat ik niet mee kon zwemmen omdat ik menstrueerde. Omdat ik me altijd netjes gedragen had zag men hier geen graten in. Ik moest maar mee gaan en aan de raam kijken naar de anderen. Voor we vertrokken schreef ik een briefje - ik wilde tenslotte niemand ongerust maken - waarop ik vermeldde dat ik de pesterijen van mijn mentor beu was en dat ik er enkele dagen tussenuit moest. Op zondagavond zou ik terug komen. Tijdens het zwemmen deed ik teken naar de opvoeder dat ik even moest gaan plassen. Dit was geen probleem. Ik rende naar buiten, nam als zwartrijder de tram tot aan het station (geld had ik niet) en nam daar de trein - eveneens als zwartrijder - tot in Oostende. Daar zat mijn nieuwe vriend op kot. Natuurlijk schrok die zich een bult toen hij me zag, al was hij blij me te zien. Hij contacteerde zijn ouders, die op hun beurt de OOOC contacteerden met de boodschap dat ik bij hen zou verblijven en dat zij me zelf zouden terugbrengen op zondagavond. Tot mijn grote verbazing stond de OOOC dit toe. Dat waren de mooiste, meest zorgeloze dagen die ik tot dan toe ooit had beleefd!
Na 2 maanden mocht ik de OOOC verlaten. Ik werd geplaatst in de laatste instelling waar ik ooit zou verblijven. De instelling vestigde zich op een pracht van een domein in Schoten. Daar viel er een last van mijn schouders. Buiten de normale tienerkuren hebben zich daar nooit ernstige problemen voorgedaan. Al wil ik een van de opvoedsters hierbij nog eens in de bloemetjes zetten (namen kan ik niet noemen): op een gegeven moment kreeg ik huisarrest. Omdat ik nog steeds samen was met mijn vriend was dit natuurlijk alles behalve leuk. Maar de opvoedster had daar een ideale oplossing voor. We zouden gaan zwemmen met de groep en ze gaf me de toestemming om mijn vriend ook te laten komen. Ze gaf me eveneens de toestemming om in de kantine te verblijven terwijl de groep ging zwemmen. Achteraf mochten we zelfs nog 2 uurtjes langer blijven dan de rest. Hieruit blijkt dat een instelling niet alleen kommer en kwel is.
Ook al had ik het niet slecht in de laatste instelling, toch had ik stilaan genoeg van de grote groepen. Ik had nood aan privacy en besloot op mijn 17de dan ook om alleen te gaan wonen. Via BZW (Begeleid Zelfstandig Wonen) was dit mogelijk. De ouders van mijn vriend hielpen me op weg met mijn waarborg en de eerste maand huishuur, zij tekenden ook het contract voor mijn studio. Ik was tenslotte nog minderjarig en mijn handtekening was niet geldig. Kort voordien was ik gestopt met leercontract en terug naar school gegaan. Omdat ik in Brasschaat woonde en mijn school in Schoten was kreeg ik van mijn geweldige schoonouders een splinternieuwe fiets! Ik voelde me de koning te rijk. Maar zoals verwacht begon de miserie al snel. Mijn vriend, de jongen die ik zo graag zag en die toen mijn hele wereld was kreeg gevoelens voor een ander meisje. Het enige mooie in mijn leven was ik plots kwijt. Vanaf toen ging het bergaf met me. Ik durfde niet meer op zijn ouders te rekenen en kreeg het financiëel dan ook heel zwaar. Ik kreeg 18000 frank van de Vlaamse Gemeenschap, maar moest 15000 frank betalen voor mijn (gemeubelde) studio. Die 15000 frank omvatte eveneens rekeningen zoals water, gas en electriciteit. Daarmee hield ik nog 3000 frank per maand over om mijn school te bekostigen en om mijn eten en drinken te betalen. Omgerekend is dat 75 Euro en iedereen weet dat je met 75 Euro niet ver geraakt. Ik had dus geen andere keuze dan de school op te geven en te gaan werken. Zo belandde ik op General Motors. Via die weg leerde ik ook andere mensen kennen en al snel leerde ik mijn nieuwe vriend kennen. Ik verwens nog steeds de dag waarop ik hem leerde kennen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
