Gedurende enkele jaren verbleven mijn broer en ik in een instelling. Natuurlijk niet echt een gezinsvoorbeeld, maar al wel veel beter dan onze tijd bij onze moeder.
Ons leven in de instelling was heel gestructureerd: elke dag op hetzelfde uur opstaan, op hetzelfde uur eten, op dezelfde tijd spelen, activiteiten doen, e.d. . Een keertje later opblijven omdat er iets leuks op televisie was zat er niet in. Een snoepje kreeg je enkel als er iets bijzonders te vieren werd, en enkele keren per week kreeg je een koekje. Er verbleven kinderen die ongeveer om dezelfde redenen werden geplaatst en er verbleven ook echte kleine crimineeltjes die men niet thuis KON houden.
Om de 14 dagen kwam onze vader ons een weekendje halen. Het gebeurde dat wij op vrijdag heel laat uit ons bed gehaald werden omdat mijn vader langer had moeten werken. Deze weekends brachten dan wij ook meestal door in de vrachtwagen of in mijn vader's stamcafé, waar achteraan twee bedjes stonden voor mijn broer en mij. Mijn broer was dan ook maar pas 5 toen hij voor de eerste keer zat was. De stamgasten kenden ons en bij iedereen ging mijn broer 'proeven' van hun pintje. Tot hij zo zat was dat hij in wilde achtervolging achter mij met zijn hoofd tegen de biljart liep. Gelukkig hield hij er niets aan over.
Zo verliep onze tijd in de instelling gedurende enkele jaren.
Toen ik zestien was kreeg ik weer slaande ruzie met mijn stiefmoeder.
Voor de zoveelste keer had ik weer eens straf gekregen en moest die avond vroeg thuis zijn. Toen ik vertrok vroeg ik haar nog of ik nog steeds vroeg moest thuis zijn en daarop antwoordde zij: "Trek uw plan.". Elke 16-jarige verstaat dit als opschorting van straf! Ik bleef dus laat weg die avond. Uiteindelijk terug thuis stonden mijn vader en stiefmoeder me op te wachten. Mijn stiefmoeder had enkel tegen mijn vader verteld dat ze me straf had gegeven. Van haar laatste woorden voor mijn vertrek had ze niets vermeld. Dit heb ik geweten! Ik werkte op leercontract in een schoenenzaak en had van mijn bazin een geweldig paar laarzen met hoge blokhak gekregen. Ik was erg fier en secuur op deze schoenen want zulke items kregen we nooit van thuis. Mijn liefste vader was zo opgehitst door mijn stiefmoeder dat hij één van mijn laarzen pakte en die vol op mijn linkeroog sloeg. Resultaat: een fiks blauw oog! Die avond ben ik al huilende in slaap gevallen.
De dag erna raapte ik al mijn moed bijeen, trok zoveel mogelijk kleren aan, stak een deel in een grote rugzak en wilde vertrekken. Mijn stiefmoeder betrapte me tijdens dit alles in mijn slaapkamer en wederom ontstond er een fikse ruzie. Onze kamers bevonden zich op een zolderverdieping en wij moesten die via een zoldertrapje bereiken. Mijn stiefmoeder vond er dan ook niets beters op dan me van dat trapje af te duwen. Daar hield ik - buiten enkele schrammen en blauwe plekken - gelukkig niets aan over.
Ik stond op en vertrok! Het enige dat me dreef was de gedachte dat ze me niets meer kon doen! Met pak en zak en een heleboel kleding aan arriveerde ik bij m'n beste vriendin! Zij kende mijn situatie en begreep dan ook waarom ik me troosteloos in haar armen stortte. Het was me allemaal teveel geweest.
Nog geen uurtje was ik daar toen de ouders van mijn vriendin telefoon kregen. De politie ... . Mijn stiefmoeder was meteen naar het politiebureau gegaan en daar ik niemand anders had wist men meteen bij wie ik troost zou gaan zoeken. De politie gebaarde de ouders van mijn vriendin dat ook ik op het politiebureau aanwezig moest zijn. Gelukkig liet mijn beste vriendin me niet in de steek en vergezelde me naar het bureau.
Op het politiebureau aangekomen kreeg ik een krop in de keel. Mijn vader zat daar ook! Ik had me voorgenomen om mijn stiefmoeder eens goed mijn gedacht te zeggen, maar voor mijn vader had en heb ik veel respect. Hij was tenslotte ook een slachtoffer van mijn stiefmoeder. Dit alles strooide roet in het eten, maar toch wilde ik niet meer naar huis! Ik had genoeg afgezien en zou hoe dan ook aan dit ongelukkige leven ontsnappen (wist ik veel dat ik recht in mijn volgende ongeluk liep!).
De politie zette m'n vader, m'n stiefmoeder en mij in het gezelschap van een agent aan een bureautje. Toen de agent me vroeg waarom ik niet meer naar huis wilde durfde ik niet te antwoorden. Het enige dat ik zei was: "ik ga nooit meer terug! Als jullie me terug naar huis sturen ga ik morgen weer lopen en zorg ik er voor dat ik niet meer gevonden word!". Ik vergeet nooit de tranen in de ogen van mijn vader, maar ik durfde hem niets zeggen! Blijkbaar had de agent genoeg aan mijn woorden! Ik werd meteen naar een instelling voor meisjes gebracht in Berchem. Het was voorbij! Het was eindelijk voorbij!
In de instelling voor meisjes in Berchem nam ik een kamer in die voorzien was voor een ander persoon. Na een maand was er dus geen plaats meer voor mij en werd ik overgeplaatst naar een OOOC (Observatie-, Oriëntatie- en OnthaalCentum). Er was namelijk nergens anders plaats voor mij (jaja, er zijn meer kinderen zoals ik dan je denkt). De OOOC begon als een ware nachtmerrie. Ik deelde m'n kamer met een drugsverslaafde, en deelde de eetzaal en recreatieruimtes met kinderen met zware problemen. De ramen werden vergrendeld met kettingen en de eerste 2 weken mocht je totaal geen bezoek ontvangen (ik had sinds kort een schat van een vriend). En de 2 weken daarop mocht je nog steeds niet buiten. Het leek wel een gevangenis voor minderjarigen. Ik kreeg een Mentor toegewezen, maar daar klikte het totaal niet mee. Telkens er iemand problemen veroorzaakte kreeg ik dit op mijn dak van hem. En omdat ik zowat de enige was die me niet durfde te verweren was ik een gemakkelijk slachtoffer. De vijfde week van mijn verblijf had ik er dan ook genoeg van!
Ik zag mijn kans tijdens de wekelijkse activiteit: zwemmen. Ik vertelde dat ik niet mee kon zwemmen omdat ik menstrueerde. Omdat ik me altijd netjes gedragen had zag men hier geen graten in. Ik moest maar mee gaan en aan de raam kijken naar de anderen. Voor we vertrokken schreef ik een briefje - ik wilde tenslotte niemand ongerust maken - waarop ik vermeldde dat ik de pesterijen van mijn mentor beu was en dat ik er enkele dagen tussenuit moest. Op zondagavond zou ik terug komen. Tijdens het zwemmen deed ik teken naar de opvoeder dat ik even moest gaan plassen. Dit was geen probleem. Ik rende naar buiten, nam als zwartrijder de tram tot aan het station (geld had ik niet) en nam daar de trein - eveneens als zwartrijder - tot in Oostende. Daar zat mijn nieuwe vriend op kot. Natuurlijk schrok die zich een bult toen hij me zag, al was hij blij me te zien. Hij contacteerde zijn ouders, die op hun beurt de OOOC contacteerden met de boodschap dat ik bij hen zou verblijven en dat zij me zelf zouden terugbrengen op zondagavond. Tot mijn grote verbazing stond de OOOC dit toe. Dat waren de mooiste, meest zorgeloze dagen die ik tot dan toe ooit had beleefd!
Na 2 maanden mocht ik de OOOC verlaten. Ik werd geplaatst in de laatste instelling waar ik ooit zou verblijven. De instelling vestigde zich op een pracht van een domein in Schoten. Daar viel er een last van mijn schouders. Buiten de normale tienerkuren hebben zich daar nooit ernstige problemen voorgedaan. Al wil ik een van de opvoedsters hierbij nog eens in de bloemetjes zetten (namen kan ik niet noemen): op een gegeven moment kreeg ik huisarrest. Omdat ik nog steeds samen was met mijn vriend was dit natuurlijk alles behalve leuk. Maar de opvoedster had daar een ideale oplossing voor. We zouden gaan zwemmen met de groep en ze gaf me de toestemming om mijn vriend ook te laten komen. Ze gaf me eveneens de toestemming om in de kantine te verblijven terwijl de groep ging zwemmen. Achteraf mochten we zelfs nog 2 uurtjes langer blijven dan de rest. Hieruit blijkt dat een instelling niet alleen kommer en kwel is.
Ook al had ik het niet slecht in de laatste instelling, toch had ik stilaan genoeg van de grote groepen. Ik had nood aan privacy en besloot op mijn 17de dan ook om alleen te gaan wonen. Via BZW (Begeleid Zelfstandig Wonen) was dit mogelijk. De ouders van mijn vriend hielpen me op weg met mijn waarborg en de eerste maand huishuur, zij tekenden ook het contract voor mijn studio. Ik was tenslotte nog minderjarig en mijn handtekening was niet geldig. Kort voordien was ik gestopt met leercontract en terug naar school gegaan. Omdat ik in Brasschaat woonde en mijn school in Schoten was kreeg ik van mijn geweldige schoonouders een splinternieuwe fiets! Ik voelde me de koning te rijk. Maar zoals verwacht begon de miserie al snel. Mijn vriend, de jongen die ik zo graag zag en die toen mijn hele wereld was kreeg gevoelens voor een ander meisje. Het enige mooie in mijn leven was ik plots kwijt. Vanaf toen ging het bergaf met me. Ik durfde niet meer op zijn ouders te rekenen en kreeg het financiëel dan ook heel zwaar. Ik kreeg 18000 frank van de Vlaamse Gemeenschap, maar moest 15000 frank betalen voor mijn (gemeubelde) studio. Die 15000 frank omvatte eveneens rekeningen zoals water, gas en electriciteit. Daarmee hield ik nog 3000 frank per maand over om mijn school te bekostigen en om mijn eten en drinken te betalen. Omgerekend is dat 75 Euro en iedereen weet dat je met 75 Euro niet ver geraakt. Ik had dus geen andere keuze dan de school op te geven en te gaan werken. Zo belandde ik op General Motors. Via die weg leerde ik ook andere mensen kennen en al snel leerde ik mijn nieuwe vriend kennen. Ik verwens nog steeds de dag waarop ik hem leerde kennen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
