Zo'n 28 jaren geleden werd er een meisje geboren ...
Zo zou mijn verhaal kunnen beginnen, maar wordt het dan niet meer een sprookje?
Ik zal beginnen met een korte inleiding.
Laatst hoorde ik een vriendin van me weer zeuren over haar familie, dan denk ik in mezelf: 'Mens, wees blij dat je een familie hebt!' Dat is 1 van de redenen waarom ik mijn verhaal openbaar wil maken. De mensen zijn zo ondankbaar voor wat ze hebben en ik ben dat beu! Ik kan niet beloven dat het prima en zonder fouten geschreven en opgemaakt is, maar ik zal mijn best doen om het lezen ervan zo aangenaam mogelijk te maken.
Zowel als baby, peuter, kleuter, tiener en jonge twintiger heb ik verschillende tegenslagen gekend. Niet allemaal zonder mijn eigen foute inbreng. Maar zeker ook niet ten onschulde van mijn ouders en grootouders. Voor zover ik mij alles nog juist kan herinneren zal ik proberen om een zo duidelijk mogelijk overzicht te maken van mijn ietwat rampzalige leventje.
Natuurlijk herinner ik me niet zoveel meer van die tijd, ik weet enkel wat mijn tante en mijn vader me verteld hebben. Dit wil ik dan ook met jullie delen.
Op 7 februari 1979 kreeg mijn broer (toen anderhalf jaar jong) een zusje. Ik kwam als een gezond, rond babietje ter wereld. Gelukkig wist ik toen nog niet wat me te wachten stond.
Mijn vader is vrachtwagenchauffeur en werkt vele uren per dag. Mijn moeder is huisvrouw. Mijn grootouders langs vader zijde zijn gegoede mensen met mooie portefeuille.
Dit is wat mijn vader vertelde over die tijd: hij was bijna nooit thuis en wist niets van wat er zich afspeelde thuis, maar het gebeurde wel eens dat hij ons na het werk voedde en merkte dat wij al héél lang niets meer te eten gekregen hadden. Wanneer hij dit verteld zie je de afschuw in zijn ogen. Maar nog steeds snap ik niet waarom hij hier geen einde aan maakte. Verder kan of wil hij me niets vertellen over mijn eerste 2 levensjaren.
En nu mijn tante's verhaal (zuster van mijn moeder): volgens mijn tante zat mijn moeder liever op café dan thuis bij haar 2 kindjes. Zij vertikte het om dan een babysit op ons te laten passen. Nog liever maakte zij ons d.m.v. een soort gareel of harnasje vast aan ons bedje zodat we er niet uit konden als zij weg was. Het maakte haar ook niet uit dat babietjes meerdere keren per dag hun papje nodig hadden. Zij zorgde er eerst voor dat zij haar portie drank binnen had. Wij konden nog wel even wachten. En nog even... En nog even...
Ook van mijn tante kreeg ik niet meer informatie los over die tijd. Ik begrijp enkel niet waarom er niemand een einde maakte aan die horror. Ik weet er zelf niets meer van, maar het moet verschrikkelijk geweest zijn! Ook voor mijn broer moet dit een hel geweest zijn.
Net zoals in het deel van 'baby tot peuter' moeten we het weer hebben van de verhalen die anderen me verteld hebben. Het feit dat alle verhalen op hetzelfde neerkomen bewijzen hun echtheid.
Toen het tijd werd voor onze potjestraining had mijn moeder er niets beter op gevonden dan ons enkele keren per dag op een potje voor televisie te zetten tot we onze behoefte gedaan hadden. Leuk, denken we dan. Nee, hoor. Kennen jullie het testbeeld van vroeger op televisie nog? Zo'n ronde cirkel met veel kleurtjes en een indringend piepend geluid? Die kennen we allemaal nog, hé. Wel, daar mochten wij naar kijken tijdens onze potjestraining. En dit soms heel lang, want wij werden samen op onze potjes gezet, ook als we geen ontlasting hoefden te doen. Maar we moesten blijven zitten tot we beiden klaar waren. Voor mijn broer nog net iets lastiger dan voor mij want die was al ouder en hield altijd in tot hij op het potje moest. Hij kon dus sneller zijn behoefte doen, maar moest blijven zitten tot ook ik klaar was.
Mijn moeder was een overspelige vrouw. Toen ik een drietal jaartjes was beviel mijn moeder van nog een meisje. Zij bleek uiteindelijk niet de dochter van mijn vader te zijn.
Toen ik vier jaar oud was verdween mijn moeder met de noorderzon naar onze Noorderburen. Zij had zich blijkbaar in enorm diepe problemen gewerkt en is dan naar het buitenland gevlucht. En ze had haar 3 kinderen in de steek gelaten. Eindelijk was de nachtmerrie, genaamd Myriam, voorbij!
Mijn vader werkte toen nog veel en kon zonder werk niet in ons onderhoud voorzien. Mijn vader kreeg van de jeugdrechter een keuze: ofwel stak hij ons in een instelling oftewel liet hij ons adopteren. Dus zo gezegd, zo gedaan. Mijn broer en ik gingen naar een instelling (oftewel een home) en mijn zusje werd geadopteerd, tenslotte was zij niet van mijn vader en kostte het mijn vader al handenvol geld om mijn broer en mij in een instelling te laten verblijven. En ook al lijkt een instelling voor anderen een nare ervaring, voor ons was het al een hele verbetering.
Gedurende enkele jaren verbleven mijn broer en ik in een instelling. Natuurlijk niet echt een gezinsvoorbeeld, maar al wel veel beter dan onze tijd bij onze moeder.
Ons leven in de instelling was heel gestructureerd: elke dag op hetzelfde uur opstaan, op hetzelfde uur eten, op dezelfde tijd spelen, activiteiten doen, e.d. . Een keertje later opblijven omdat er iets leuks op televisie was zat er niet in. Een snoepje kreeg je enkel als er iets bijzonders te vieren werd, en enkele keren per week kreeg je een koekje. Er verbleven kinderen die ongeveer om dezelfde redenen werden geplaatst en er verbleven ook echte kleine crimineeltjes die men niet thuis KON houden.
Om de 14 dagen kwam onze vader ons een weekendje halen. Het gebeurde dat wij op vrijdag heel laat uit ons bed gehaald werden omdat mijn vader langer had moeten werken. Deze weekends brachten dan wij ook meestal door in de vrachtwagen of in mijn vader's stamcafé, waar achteraan twee bedjes stonden voor mijn broer en mij. Mijn broer was dan ook maar pas 5 toen hij voor de eerste keer zat was. De stamgasten kenden ons en bij iedereen ging mijn broer 'proeven' van hun pintje. Tot hij zo zat was dat hij in wilde achtervolging achter mij met zijn hoofd tegen de biljart liep. Gelukkig hield hij er niets aan over.
Zo verliep onze tijd in de instelling gedurende enkele jaren.
Toen ik zestien was kreeg ik weer slaande ruzie met mijn stiefmoeder.
Voor de zoveelste keer had ik weer eens straf gekregen en moest die avond vroeg thuis zijn. Toen ik vertrok vroeg ik haar nog of ik nog steeds vroeg moest thuis zijn en daarop antwoordde zij: "Trek uw plan.". Elke 16-jarige verstaat dit als opschorting van straf! Ik bleef dus laat weg die avond. Uiteindelijk terug thuis stonden mijn vader en stiefmoeder me op te wachten. Mijn stiefmoeder had enkel tegen mijn vader verteld dat ze me straf had gegeven. Van haar laatste woorden voor mijn vertrek had ze niets vermeld. Dit heb ik geweten! Ik werkte op leercontract in een schoenenzaak en had van mijn bazin een geweldig paar laarzen met hoge blokhak gekregen. Ik was erg fier en secuur op deze schoenen want zulke items kregen we nooit van thuis. Mijn liefste vader was zo opgehitst door mijn stiefmoeder dat hij één van mijn laarzen pakte en die vol op mijn linkeroog sloeg. Resultaat: een fiks blauw oog! Die avond ben ik al huilende in slaap gevallen.
De dag erna raapte ik al mijn moed bijeen, trok zoveel mogelijk kleren aan, stak een deel in een grote rugzak en wilde vertrekken. Mijn stiefmoeder betrapte me tijdens dit alles in mijn slaapkamer en wederom ontstond er een fikse ruzie. Onze kamers bevonden zich op een zolderverdieping en wij moesten die via een zoldertrapje bereiken. Mijn stiefmoeder vond er dan ook niets beters op dan me van dat trapje af te duwen. Daar hield ik - buiten enkele schrammen en blauwe plekken - gelukkig niets aan over.
Ik stond op en vertrok! Het enige dat me dreef was de gedachte dat ze me niets meer kon doen! Met pak en zak en een heleboel kleding aan arriveerde ik bij m'n beste vriendin! Zij kende mijn situatie en begreep dan ook waarom ik me troosteloos in haar armen stortte. Het was me allemaal teveel geweest.
Nog geen uurtje was ik daar toen de ouders van mijn vriendin telefoon kregen. De politie ... . Mijn stiefmoeder was meteen naar het politiebureau gegaan en daar ik niemand anders had wist men meteen bij wie ik troost zou gaan zoeken. De politie gebaarde de ouders van mijn vriendin dat ook ik op het politiebureau aanwezig moest zijn. Gelukkig liet mijn beste vriendin me niet in de steek en vergezelde me naar het bureau.
Op het politiebureau aangekomen kreeg ik een krop in de keel. Mijn vader zat daar ook! Ik had me voorgenomen om mijn stiefmoeder eens goed mijn gedacht te zeggen, maar voor mijn vader had en heb ik veel respect. Hij was tenslotte ook een slachtoffer van mijn stiefmoeder. Dit alles strooide roet in het eten, maar toch wilde ik niet meer naar huis! Ik had genoeg afgezien en zou hoe dan ook aan dit ongelukkige leven ontsnappen (wist ik veel dat ik recht in mijn volgende ongeluk liep!).
De politie zette m'n vader, m'n stiefmoeder en mij in het gezelschap van een agent aan een bureautje. Toen de agent me vroeg waarom ik niet meer naar huis wilde durfde ik niet te antwoorden. Het enige dat ik zei was: "ik ga nooit meer terug! Als jullie me terug naar huis sturen ga ik morgen weer lopen en zorg ik er voor dat ik niet meer gevonden word!". Ik vergeet nooit de tranen in de ogen van mijn vader, maar ik durfde hem niets zeggen! Blijkbaar had de agent genoeg aan mijn woorden! Ik werd meteen naar een instelling voor meisjes gebracht in Berchem. Het was voorbij! Het was eindelijk voorbij!
In de instelling voor meisjes in Berchem nam ik een kamer in die voorzien was voor een ander persoon. Na een maand was er dus geen plaats meer voor mij en werd ik overgeplaatst naar een OOOC (Observatie-, Oriëntatie- en OnthaalCentum). Er was namelijk nergens anders plaats voor mij (jaja, er zijn meer kinderen zoals ik dan je denkt). De OOOC begon als een ware nachtmerrie. Ik deelde m'n kamer met een drugsverslaafde, en deelde de eetzaal en recreatieruimtes met kinderen met zware problemen. De ramen werden vergrendeld met kettingen en de eerste 2 weken mocht je totaal geen bezoek ontvangen (ik had sinds kort een schat van een vriend). En de 2 weken daarop mocht je nog steeds niet buiten. Het leek wel een gevangenis voor minderjarigen. Ik kreeg een Mentor toegewezen, maar daar klikte het totaal niet mee. Telkens er iemand problemen veroorzaakte kreeg ik dit op mijn dak van hem. En omdat ik zowat de enige was die me niet durfde te verweren was ik een gemakkelijk slachtoffer. De vijfde week van mijn verblijf had ik er dan ook genoeg van!
Ik zag mijn kans tijdens de wekelijkse activiteit: zwemmen. Ik vertelde dat ik niet mee kon zwemmen omdat ik menstrueerde. Omdat ik me altijd netjes gedragen had zag men hier geen graten in. Ik moest maar mee gaan en aan de raam kijken naar de anderen. Voor we vertrokken schreef ik een briefje - ik wilde tenslotte niemand ongerust maken - waarop ik vermeldde dat ik de pesterijen van mijn mentor beu was en dat ik er enkele dagen tussenuit moest. Op zondagavond zou ik terug komen. Tijdens het zwemmen deed ik teken naar de opvoeder dat ik even moest gaan plassen. Dit was geen probleem. Ik rende naar buiten, nam als zwartrijder de tram tot aan het station (geld had ik niet) en nam daar de trein - eveneens als zwartrijder - tot in Oostende. Daar zat mijn nieuwe vriend op kot. Natuurlijk schrok die zich een bult toen hij me zag, al was hij blij me te zien. Hij contacteerde zijn ouders, die op hun beurt de OOOC contacteerden met de boodschap dat ik bij hen zou verblijven en dat zij me zelf zouden terugbrengen op zondagavond. Tot mijn grote verbazing stond de OOOC dit toe. Dat waren de mooiste, meest zorgeloze dagen die ik tot dan toe ooit had beleefd!
Na 2 maanden mocht ik de OOOC verlaten. Ik werd geplaatst in de laatste instelling waar ik ooit zou verblijven. De instelling vestigde zich op een pracht van een domein in Schoten. Daar viel er een last van mijn schouders. Buiten de normale tienerkuren hebben zich daar nooit ernstige problemen voorgedaan. Al wil ik een van de opvoedsters hierbij nog eens in de bloemetjes zetten (namen kan ik niet noemen): op een gegeven moment kreeg ik huisarrest. Omdat ik nog steeds samen was met mijn vriend was dit natuurlijk alles behalve leuk. Maar de opvoedster had daar een ideale oplossing voor. We zouden gaan zwemmen met de groep en ze gaf me de toestemming om mijn vriend ook te laten komen. Ze gaf me eveneens de toestemming om in de kantine te verblijven terwijl de groep ging zwemmen. Achteraf mochten we zelfs nog 2 uurtjes langer blijven dan de rest. Hieruit blijkt dat een instelling niet alleen kommer en kwel is.
Ook al had ik het niet slecht in de laatste instelling, toch had ik stilaan genoeg van de grote groepen. Ik had nood aan privacy en besloot op mijn 17de dan ook om alleen te gaan wonen. Via BZW (Begeleid Zelfstandig Wonen) was dit mogelijk. De ouders van mijn vriend hielpen me op weg met mijn waarborg en de eerste maand huishuur, zij tekenden ook het contract voor mijn studio. Ik was tenslotte nog minderjarig en mijn handtekening was niet geldig. Kort voordien was ik gestopt met leercontract en terug naar school gegaan. Omdat ik in Brasschaat woonde en mijn school in Schoten was kreeg ik van mijn geweldige schoonouders een splinternieuwe fiets! Ik voelde me de koning te rijk. Maar zoals verwacht begon de miserie al snel. Mijn vriend, de jongen die ik zo graag zag en die toen mijn hele wereld was kreeg gevoelens voor een ander meisje. Het enige mooie in mijn leven was ik plots kwijt. Vanaf toen ging het bergaf met me. Ik durfde niet meer op zijn ouders te rekenen en kreeg het financiëel dan ook heel zwaar. Ik kreeg 18000 frank van de Vlaamse Gemeenschap, maar moest 15000 frank betalen voor mijn (gemeubelde) studio. Die 15000 frank omvatte eveneens rekeningen zoals water, gas en electriciteit. Daarmee hield ik nog 3000 frank per maand over om mijn school te bekostigen en om mijn eten en drinken te betalen. Omgerekend is dat 75 Euro en iedereen weet dat je met 75 Euro niet ver geraakt. Ik had dus geen andere keuze dan de school op te geven en te gaan werken. Zo belandde ik op General Motors. Via die weg leerde ik ook andere mensen kennen en al snel leerde ik mijn nieuwe vriend kennen. Ik verwens nog steeds de dag waarop ik hem leerde kennen.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
