het viel niet mee maar toen ik hem eenmaal had en bijna hijgend mijn naam zei, bleek het niet voor niets: het was kantoor die wilde melden dat mijn collega ziek was en dat haar vervanger onderweg was maar dat ze net pas gebeld was dus het kon nog wel even duren voordat ze er was.

Of ik het even redde alleen? me afvragend wat ze zouden doen als ik nee zei, zei ik natuurlijk dat het wel zou lukken en anders vroeg ik wel een ouder te blijven.

Ik had een goede band met de meeste ouders en die wilde best even blijven als ik het vroeg.

Terwijl ik aan het praten was zag ik dat er 2 kinderen elkaar te lijf wilde gaan met een auto en dat er een kindje aan het huilen was omdat mama dreigde weg te gaan dus ik verontschuldigde mij en hing snel op.

De vechtende jongens waren inmiddels al weer vriendjes en dus kon ik me concentreren op het huilende kind,moeder keek opgelucht toen ik het kind van haar overnam en ze wegkon.

Ik probeerde het kind af te leiden met een boekje en dat ging goed.

Ik zat inmiddels met 16 peuters in de kring toen mijn invalster kwam: een aardige meid die meteen met de kinderen ging praten en het allemaal goed oppakte.

Ze zong gezellig mee en probeerde de namen te onthouden maar dat zou lastig zijn in een ochtendje.

we gingen na de kring lekker even naar buiten en deden de dingen die we altijd deden in de ochtend.