Het was al gezellig druk en de ouders waren allemaal al weg.
We zouden zo in de kring gaan toen we de deur hoorde.
Dat moest het nieuwe jongetje met zijn ouders zijn dus ik liep naar de tussendeur om ze te verwelkomen.
Op dat moment verscheen er een jongetje voor het raam van de tussendeur.
Hij had een guitig gezichtje en keek met een lachend gezicht naar mij, ik zwaaide even naar hem en in plaats van terugzwaaien verdween hij even om vervolgens met een heel boos gezicht terug te komen bij het raam.
Ik lachtte en deed de deur open :"Goedemorgen, welkom kom lekker binnen"zei ik tegen de ouders en tegen het jongetje dat inmiddels achter de benen van zijn vader nog steeds heel boos keek.
Ik keek hem lachend aan en zei:"Jij moet Dex zijn wat gezellig dat je er bent Dex, kom je even bij ons kijken?"
Zijn boze gezicht veranderde in een huilgezicht en er liep zelfs een traan op zijn wang.
Ik besloot hem even met rust te laten en richtte mij tot de ouders.
De ouders waren niet heel uitbundig en terwijl ik mijn verhaal afstak zagen we de Dex het ineens heel erg naar zijn zin leek te hebben.
Hij was heel hard aan het rennen ,om de tafel heen, van de poppenhoek naar de bouwhoek en weer een rondje om de tafel heen.
De kinderen die aan de tafel aan het puzzelen waren, lieten de puzzel voor wat het was en keken met open mond naar het jongetje , er waren zelfs een paar kinderen die hem probeerde bij te houden maar die moesten na een paar minuten toch echt afhaken want het ging te vlug!
Mijn collega en ik keken elkaar verbaasd aan en omdat de ouders er eigelijk alleen maar om lachtte besloot mijn collega in te grijpen.
"Lieve Dex wil je stoppen met zo hard te rennen want ik ben bang dat je ergens tegen aan loopt en je dan mischien pijn doet".
Heel even leek Dex te stoppen en te luisteren naar wat mijn collega zei maar hij lachtte, keek toen weer boos en begon opnieuw te rennen van de poppenhoek naar de bouwhoek en weer terug.
Pas toen de vader hem tegenhield en zei dat het niet mocht stopte hij terwijl hij heel boos keek.
"Oke"zei hij en ging in een hoekje staan bij de kast met zijn rug naar ons toe en zijn armen over elkaar heen.
Alsof hij wist dat hij stout was geweest en vast in de hoek ging staan.
Met een pruilip keek hij ons aan.
Ik maakte mijn verhaal af en ondertussen had mijn collega het opruimliedje gezongen .
Tot mijn verbasing was Dex nu heel lief aan het opruimen terwijl hij het liedje probeerde te zingen, mijn collega zei tegen hem dat hij zo goed aan het helpen was en hij begon heel hard te lachen.
Hij kwam naar haar toe en deed zijn armpjes een beetje stuntelig om haar heen.
Toen rende hij weer weg.
Toen alle kinderen in de kring gingen zitten kwam Dex er gezellig bij zitten en luisterde aandachtig naar het liedje van de dagen.
De kinderen waarvan de naam werdt genoemd mochten een kunstje doen en bij ieder kunstje deed Dex het na tot hij zelf aan de beurt was , toen ging hij zitten met een boos gezicht.
Hij leek niet te begrijpen dat hij nu zelf mocht.
Mijn collega rende een rondje om de tafel en Dex dartelde gezellig mee.
Het was een leuk gezicht en later zouden we hem wel leren dat hij op zijn beurt moest wachten.
Na de kring gingen we buiten spelen maar inplaats van te gaan spelen ging hij op het bankje zitten.
Zijn ouders vonden het mooi geweest, ze wisten wat ze weten wilde en wij hadden een beeld gekregen van Dex.
De week erop zou hij echt komen en dan zouden we wel verder zien hoe het ging.
De ouders gaven aan dat ze benieuwd waren hoe het zou gaan als ze er niet bij waren.
Dex gaf ons allebei een wat stuntelige knuffel en toen ze uit beeld waren keken mijn collega en ik elkaar aan en dachten hetzelfde:
