dus ook...

Ik draag eigelijk nooit een echt pyama dus die heb ik ook niet maar een lekkere joggingbroek met een shirt met beertjes en daarover heen een badjas voldeed ook prima vond ik en dan mijn sloffen nog aan.Perfect, al zeg ik het zelf.

De kinderen en hun ouders vonden het indergeval geweldig en alhoewel het er waarschijnlijk  niet uitzag, voor de kinderen was de dag begonnen.

Ik wilde net bij de kinderen aan tafel gaan zitten toen ik heel zacht hoorde kloppen op het raam.

Ik zag daar een man en een vrouw staan met een klein jongetje.

Het regende pijpestelen en dus snelde ik naar de deur ,deed ik snel de deur open en liet ze binnen.

Toen ze de ergste nattigheid van zich af hadden geschud stak ik mijn hand uit en stelde mij voor.

Meteen zag ik de ietswat verbaasde gezichten bij het zien van mijn vreemde outfit.

Op dat moment besefte ik ook dat ik er best een beetje raar uitzag voor een peuterspeelzaaljuf...

ik begon te lachen en wees naar binnen naar de kinderen aan tafel, we hebben vandaag kerstontbijt en zijn allemaal in pyama!""

Dus de juffen ook zei ik er voor de zekerheid maar bij.

Ze keken naar binnen en zagen dat inderdaad de meeste kinderen in pyama waren gekomen en toen ze keken naar mijn collega die ook op

haar sloffen was gekomen keken ze toch ietswat opgelucht .

Helemaal toen ik zei dat ik er toch iets anders uitzie normaal gesproken.

Moeder zal wel gedacht hebben:"moet ik mijn kind bij haar achterlaten"?

Nadat we het misverstand uit de wereld hadden geholpen begon ik mijn verhaal te houden over de dagindeling.

Het Jongetje zou na de vakantie bij ons komen spelen en ze had een kaartje ontvangen met de uitnodiging om voor die tijd  

even te komen kijken.

Mijn collega had het jongetje inmiddels een lekker worstje aangeboden en al etende was hij lekker gaan spelen met wat auto"s,die nog op de grond lagen.

Moeder was alleenstaand en de man was de opa en die zou hem regelmatig komen halen en brengen en vandaar dat hij even meekwam.

Nadat ik alles had verteld en hun geen vragen meer hadden wilde moeder het jongetje weer meenemen maar daar dacht hij duidelijk anders over: hij wilde de autos niet meer loslaten.

na wat overredingskracht van moeder en de belofte dat hij na de vakantie weer met de autos mocht komen spelen ging hij toch mee.

Toen ik opa een hand gaf zei hij lachend"nou dan zie ik u na de vakantie wel in gewone kleding.."

Ik moest erom lachen en zei heel adrem:ïk hoop dat u mij dan wel herkent"?.

Daar moesten ze hard om lachen.

"Tot ziens en hele fijne dagen gewenst"en ze verdwenen weer in de regen.

Toen we alles weer hadden opgeruimd en hadden we nog een afscheidsfeestje en daarna kwamen de ouders alweer.

Eindelijk vakantie!

Pff wat een ochtend......