Dag lezer(es)

Ik heb nu al een week mijn prachtige Strada velomobiel, met de monovolume waar hij net in past mee naar huis genomen en zelfs op de snelweg keken passagiërs van andere wagens naar het ding dat met z’n achterwiel op m’n platgelegde passagiërsstoel stond.  Enkele klanten die ook aanwezig waren in het werkhuis van Emvelomobiel hebben me afgeraden een vlaggetje te zetten om een reden die ik nog niet had zien aankomen: Ze denken dat je een kind bent en schatten je snelheid verkeerd in.  Nu moet ik wel zeggen dat hij weldegelijk goed zichtbaar is in het verkeer en ik ook alles goed kan zien, al kies ik bij veel fietspaden die vlak tegen hagen met opritten staan toch voor de autoweg of alternatieve route waar mogelijk.

Overal waar ik fiets verbaasde blikken, wijzende kindjes en brede lach waardoor je zelf ook goed gezind wordt.  Een toetertje achterna (jawel, standaard een toeter en fietsbel)  en de wereld lacht de velomobilist toe die meestal nog niet merkt vanwaar de wind komt.  De fiets weet zelfs de tussendoor (slingerpad) van de kapelstraat te nemen, al ga ik die zoveel mogelijk beperken om mijn medeweggebruikers langs dat fietspaadje niet te hinderen. 

Enkele collega’s blijven erbij dat er een vlaggetje op hoort en de rest vindt hem te duur maar zij die de fiets wel zouden zien zitten zien het niet zitten in te stappen.  Inderdaad, instappen en uitstappen daar verlies je veel tijd mee (3 minuten/rit) en vele van de bolle buiken zien het niet zitten om uit te stappen uit zoiets.  Mijn gemiddelden vinden ze wel snel: ik heb in negen van de tien gevallen een gemiddelde in de 27km/u, een uitzondering wel bij een dag met erg druk verkeer waarbij het 23,9 was, defensief rijden kost tijd maar liever dat dan m’n leven.  Etienne wist geen dodelijke ongevallen met velomobiels of blijvende letsels.  Hij zij me dat meestal de fiets kapot is met een aanrijden maar de velomobilist niets had (hij had daar weeral wat exemplaren staan...), behalve die ene die wel gewond was die onder een betonmixer zat.  Enfin, om terug te komen op de gemiddelden: de tijden van de “gewone tweewielers” op mijn woon-werk route:

Gewone fiets Woon-werk snelste tijd:

gemiddelde: 21 km/u

maximum snelheid: 30,9km/u

tijd: 19,24 min

Afstand: 6,86 km

2^de traagste tijd gewone fiets Woon-werk:

gemiddelde: 20,2

Maximum: 22,8

tijd: 22,05

afstand: 7,44

Helaas ben ik mijn notities kwijt van de traagste tijd (gemiddelde 18, of 17/u), de 2^de traagste tijd is een aangepaste route.  Met de racefiets echter heb ik ook verschillende routes gedaan omdat ik bij slecht weer niet via de zandbaantjes rij om de ketting te sparen.  Ik ga dan ook niet naar gemiddelden maar naar totale tijd kijken.

snelste tijd racefiets:

gemiddelde: 26

maximum: 31,6

tijd: 17,03

afstand: 7,37

Racefiets traagste tijd:

gemiddelde: 16,8

maximum: 23

tijd: 24,40

afstand: 6,92

Voila, dat zijn de tijden van de gewone fietsen en de velomobiel geeft ze niet echt het nakijken, al moet ik wel zeggen dat zijn tijden veel stabieler zijn.  Constant een gemiddelde van 27 komma vraagteken en tijden van 16-17 minuten, zo lang omdat ik nog een andere route neem (8km) al denk ik wel bij langdurig slecht weer de grote baan te nemen in plaats van de zandbaan achterdoor, reken dan nog eens 3 minuten voor het vertrekken en parkeren en je rijdt altijd 20 minuten.  Dan heb ik nog één cijfer niet gezegd en dat is mijn maximum.... het maximum dat ik tot hier toe op de woon-werkroute heb gehaald was 46/u, 48/u op een andere route... en dan komen we bij de “helaas”... er zijn negatieve punten, en die waren de reden voor een andere bestemming... de doe-het-zelf-zaak...

  Etienne had mij op het hart gedrukt dat als je met het achterwiel van de baan zou gaan niet tegen 15/u terug erop te rijden, tegen 4/u tot daar aan toe maar sneller niet want je kantelt dan zoizo.  Toen ik via de oude romeinse heirbaan naar het oefenen van het vendelen reed heb ik wel wat tegengekomen.  Het begon met een hond die mij achtervolgde en blafte (niet beet) net ter hoogte van m’n hoofd (ook paarden kunnen enorm schrik hebben van zo’n machien), gelukkig besefte ik dat ik best kon stoppen zodat het baasje haar hond kon terugroepen.  Anders dacht de hond dat ik met hem wilde spelen.  Ik ben als gemeentewerker ook geen fan van honden omdat ik constant met de stront te maken krijg, in het rondspetterend bij het gebruik van een kantenmaaier en plakkend aan m’n schoenzool, waardoor onze camionette nog uren stinkt, maar ik raak afgeleid... Nog geen kilometer verder op m’n route was ik op een betonplaatbaan wanneer een wagen tegenreed en ik toch maar uitweek met het rechtervoorwiel op de berm.  Zware fout achteraf terug tegen dezelfde snelheid (onder de 30) op de weg te draaien.  Voor ik het wist was ik gekantelt (vermoedelijk door hakend rechtervoorwiel) en over de baan aan het schuiven terwijl de vonken van de spiegelhouder vlogen.  Heel de rechterkant van m’n fiets geschandaliseerd, één gat waar een steentje op de weg lag en een lange barst eronder.  Enorm veel krassen over de gehele rechterzijde en een gekrenkt ego.  Juist nu ik aan iedereen had gestoeft hoe goed de fiets wel was heb ik hem nog net voor het totaal van 100 km fietsen en op de vijfde ritdag al gedegradeerd tot schandpaal. 

Dit kon ik niet zomaar laten, ik wist wel dat de fiets eens zijn schoonheid zou verliezen in een verkeerssituatie maar niet zo vlug.  Ik dus op velomobiel.nl de handleidingen voor herstellingen afgedrukt en een epoxyset met carbon besteld (plus nog enkele extra’s zoals extra batterij die ik niet nodig heb en een extra lamphouder voor bij de spiegel) samen met een wielspoormeter (omdat ik de indruk krijg dat hij wat naar links trekt nu) en tegelijk richting doe-het –zelf getrokken.  Alle barsten opgevuld met polyesterplamuur en terug herspoten.  helemaal hetzelfde is hij niet meer maar een toevallige passant zal er niets aan miszien.  Enkel als hij stilstaat en je weet ze zijn zie je nog waar de barsten waren maar de verf (wit RAL 9010) is korreliger en donkerder opgespoten dan de originele laag en de randen van de tape zijn duidelijk zichtbaar (als ik dit nog eens moet herstellen dan snij ik de tape echt op maat van het stickerwerk en verwijder de beide spiegels).  Met de epoxy wacht ik nog, hoewel ik dat normaal eerst had moeten doen, tot de temperatuur 20-25 graden is, want dit is blijkbaar nodig en zo’n kankerverwekkende stank hoort niet in een huis.   Ik ben al wel blij dat ik een verlengd weekend had om hem te maken.  Het uitlijnen en de epoxy kunnen nu wel wachten en ik ben blij hem nu ook eindelijk in slechter weer te hebben kunnen testen.  Het is duidelijk dat een visier geen luxe is bij slecht weer of je moet een bril opzetten tegen de regen die in je gezicht spat (en je zelfs doet tranen).  Je zit voor de rest wel droog al kan je met in- en uitstappen wel een veeg water krijgen van de body.

Ik geloof nu wel dat ik de fiets ken al weet ik niet wat het gaat geven wanneer de maïsvelden en grasbermen hoog staan (onnozel Europa verbiedt bermen maaien voor 15 juni, iedereen maar snotteren van de pollen). Terwijl je met de  racefiets kan genieten van een dag goed weer met uitzicht op de omgeving, je voorwiel omhoogwippend op een borduurtje en met de stilte om je heen geniet je dan weer in deze fiets van het zeteltje, de kleine kinderen (en grote mensen met kinderen) die je nawijzen, de kilometers die je maalt en het prachtige geluid van de vertragende (tand)wielen die een zoemend van hoog naar laag “uitblazen” als een machine die net is stilgelegd en langzaam in slaapt snort.  Snelheid moet je lang opbouwen en bochten geven me soms nog kriebels uit angst opzij te worden geslingerd als je te snel gaat maar het geluidje maakt veel goed, zelfs bergop is hij sneller dan ik had gedacht.  Voor de bochtensnelheid zou de quattrovelo toch interessanter lijken maar die heeft gesloten wielkasten en deze open kasten kunnen elke scherpe bocht getemd krijgen, zij het tegen lagere snelheid.  Hij beschermd goed tegen regen maar het is aan te raden geen dingen die niet nat mogen worden rechtstreeks op de bodem te leggen want langs het achterwiel (of door de scheiding tussen top en onderstuk) komt wel wat water naar de bodem gekropen (zeker als je door een plas rijdt).  Al bij al is het een beetje zoals een hond of kat: veel mensen vinden het schattige dieren of gebruiken hem voor zijn nuttige eigenschappen (bij een hond bewaken of speuren, kat muizen vangen) maar hij heeft ook een eigen karakter, je moet hem temmen.  Ik heb de bout van de spiegeltjes afgeplakt zodat ik er niet tegen kwam met m’n knie, ik heb hem geplamuurd en bespoten (en over z’n grenzen gegaan door te kantelen) maar om het goed te maken heeft hij van die prachtige onvoorziene extra’s zoals een USB-poort om bijvoorbeeld je GPS op te laden (indien je GPS-houder hebt gekozen als extra), het goed gezind krijgen van de omgeving en z’n spinnen van plezier in de bochten, dat alles zonder drollen te leggen...

Een tevreden Belg.