Dag lezer(es),

Jaren geleden toen de dieren nog spraken (het beest is intussen uit mij... hoop ik)  besloot ik het te wagen een weekje een velomobiel te huren. Guur winterweer, regen en het nodige vriezen was ideaal om te zien of het ding helpt bij het droog houden van een persoon als ik (zindelijk).  Omdat dit toch een dure grap is neem ik voor hem enkel te kopen mits geen onvoorzienigheden opsteken en ik dubbel zo vlug fiets dan met de racefiets.

Wat verlof genomen om te testen en vooraf een telefoontje gepleegd naar fietser.be om een Waw vast te leggen (240 euro).  De Waw was voor de hand liggend:  Belgisch (ontwerp), rolkooi, snel, zoniet de snelste bij vlakke weg en bochtenwerk (de DF bestond nog niet) én de mooiste.  Alleen het gebrek aan achtervering stond me niet aan maar ieder huisje heeft z’n kruisje, later test ik nog wel een andere...

Ik vooraf de straat op Google Streetview afschuimen maar niets te zien van fietsatelier.  Toch de monovolume in van Hotel Mama op hoop van zegen, telefoon van de heren wel genoteerd en zo tot Gent, een heel eind van midden provincie Antwerpen.

 Ik had ook een bezoekje gepland aan de herstelling van het Lam Gods om de afstand toch te kunnen verantwoorden (de aarde warmt op).  Dit was een geluk want toen ik hun atelier vond (achter een biowinkel)  hadden ze nog sleutelwerk aan het vastgelegd exemplaar (ik geloof zelfs dat ze er een koosnaam voor hadden, wel niet “exemplaar”).  Het was duidelijk niet de allernieuwste en had al “een geschiedenis” maar er stonden ook prachtmodellen te blinken, tweekleurig en met zo’n glans dat als het patisserie was je het niet zou durven aansnijden vanwege z’n uitgestalde perfectie.  Eén der heren kwam met een opvouwbare driewieler ligfiets binnen gereden en je kreeg het idee dat in zo’n atelier werken een topjob was: midden in de stad met een parkje ernaast en de waterweg ervoor badend in het licht lekker als vriendengroepje onder elkaar met eigen en unieke fietsen sleutelen.

  De fiets zelf lijkt niet moeilijk in onderhoud, met de neus eraf kan je met gemak aan de voorste tandwielen en pedalen en ik herkende dezelfde aluminium balk waar deze op gezet waren als waar we op de gemeente tijdelijke verkeersborden mee plaatsen.  Deze steekt nog ver uit maar iedereen heeft niet dezelfde korte beenmaat als ik en ik gok dat ze de klap van een aanrijding mee opvangt zodat je benen heel blijven.  Als je de staart demonteert (5 vijzen) zie je hoe simpel de achtervork is maar dat demonteren is lang werken als je plat rijdt en van band wil wisselen.  Een band vervangen is zo al een “kutjob” maar dat 5 vijzen eerst nog losdraaien en daarna terug vastzetten ook, waarom geen scharnier- of schuifsysteem waarbij je de staart op tilt?  Ik denk wel niet dat je veel lek rijdt met een offroad achterband (die trager is).

De fiets in de auto krijgen ging net, toch wanneer ik de neus eraf deed en met de voorste zetel plat.  Thuis wel tegenslag dat de vijf inbusvijsjes voor de neus niet mee waren toen we hem in de wagen staken.  Gelukkig lagen in ons kot dezelfde maat vijzen.  Met de neus op de body gezet stond daar iets prachtigs voor de deur, de neus van een lijnvliegtuig tesamen met de golving op de motorkap van een racewagen en je kan er zo een vliegtuigstaart en vleugels bij fantaseren (dit model had de optie aërodynamische staart).  Bij foto’s van de Quest of de Strada hebben die meer weg van een komkommer of dikke augurk in glanzende verf gesopt.  Mijn vendelstok past helaas net niet in de fiets, de wielkasten staan te ver achteruit (beter bochtenwerk) en aan de helft van het achterwiel stopt de body van het middenstuk met een wand zodat er geen slijk in de body komt en het achterwiel in z’n wielkast gedragen kan worden.  Als ik bij mijn exemplaar later een gat in die wand zaag en er een buis in steek krijg ik de stok er wel in.

Ik wil instappen (broek in sokken om kettingsmeer te mijden, klikpedaalschoenen aan), je kan in de Waw op de bodem staan (in tegenstelling tot de Quest en Strada) en ik hou van die luxe, sowiezo dat een vriend of kennis ook eens wil testen en dan wil je iets stevig.  Het wil wel zeggen dat je de bodem dan niet kan vullen met materiaal als je zo instapt (en er direct slijk in je fiets is).  Hoewel de Waw een handrem heeft merkte ik al snel dat ze niet het gewicht houdt van een in- of uitstappende kerel dus is het toch een gedoe.  Je moet na het instappen het “luik” dat je vooraf vooraan op de fiets hebt gelegd (maar ook gewoon thuis kan laten) met velcro vastplakken (intussen beter systeem) en wil je het (aërodynamisch en droger) vizier moet je die er ook op voorhand of achteraf op zetten (pfffff).   Ik vertrek voor een eerste ronde, hij trapt toch zwaar maar je raakt zo aan de dertig per uur.  Dit kan ik met de racefiets ook maar van wind heb ik geen last nu, 40/u is haalbaarder maar put me erg uit.  Heel de week test ik verder en volg lange routes waarvan ik de tijd ken op de racefiets, testend of de Waw beter kan. 

Gaandeweg leer ik z’n karakter, hij kan alle bochten van nabije fietspaden met gemak nemen (al heb ik hem niet naar het bruggetje van de Kapelstraat gestuurd of langs het spoor van de Herdersweg), het gebrek aan vering is te doen, hij voelt solide als een tank en de vering van de camionette van de gemeente is van hetzelfde kaliber (amper bestaand), dus dat ben ik gewend.  Helaas is één van de eerste opmerkingen het gebrek aan hoofdsteun die je echt wel kan gebruiken.   Dat is wel een optie, maar hier is er geen, net zoals de pinkers die ik graag had.  Ik los het op met een kussentje (dat ik regelmatig moest terugsteken, het pinkte echter nooit). 

Erger is dat bij het onderhoud in Gent iets niet juist is afgesteld, de versnellingen vooraan reageerden amper. Wanneer het eindelijk lukte vooraan op het zwaarste blad te schakelen besloot ik dit zo te laten. Gelukkig geen problemen achteraan (later zal een gezette zelfstandige pogen in te stappen en is het vooraan weer naar de knoppen).  Ik hoop dat de herstelling van het Lam Gods beter gaat.

De claxon is wel tof gezien: de fietspomp met darmpje tot aan de toeter.  Fietsers zijn helaas geen claxon gewoon en een fietsbel hebben is wet (verstopt aan de pomp).  Je kan niet hopen dat fietsers al opzij zijn als jij aanstormt dus moet je sowiezo remmen en terug optrekken (pffff), je bent ook breder dan wielertoeristen.   Als ik ’s ochtends naar het werk trok was instappen weer een gedoe en merkte ik dat ik de lichten niet zittend kon aanzetten (achterlicht zeker niet).  Veel werk terug uit te stappen en weer in te stappen (pffff).  Als ik er één koop sowiezo optie bediening lichten binnenin.

Op routes naar Mechelen (cursus) en Wilrijk (vendelen) voelde ik de kilte door de schoenen met kliksysteem dringen en al vlug waren m’n tenen ijspegels (onderaan is een voetengat, net te ver naar voor voor m’n hielen, ‘k ben te klein), de regen maakte het vizier niet echt doorzichtig, zeker niet in het donker en met natte spiegeltjes al kan je het vizier hoger plaatsen waardoor je genoeg de spiegels ziet (en wat regen binnenkrijgt).  Helaas was dat vizier niet met klik- of schuifsysteem maar weer een systeem met (hand)vijzen, dit bijgevolg veel tijd in beslag neemt te verstellen om tien meter later weer te besluiten het toch anders in te stellen.  Zo was dit geen snelle velomobiel, eerder een trage.  Fascinerend dat de lichaamswarmte van het trappen verhinderde dat de regen/sneeuw aanvroor op de body, tenzij op de staart.  Met mijn rug nat bezweet en voeten ijskoud druppelde er nu en dan langs het plexiglas visier z’n verstelstukken water op mijn truimouw (in dat heet ding is een jas te zot).  Kan opgelost raken met een plastikje ertussen zodat het water niet op het stelpunt kan kruipen.

Het is ook geen fiets om in stilte te genieten want je hoort de radars van het achterwiel weergalmen en omschakelen, je zit er recht voor in de body waar ze ongeveerd achter hangen.  Het hoort echter bij de race-ervaring en stoort niet.  

Langs het jaagpad(max 30/u) haal je probleemloos hordes wielertoeristen in (breaking the law, breaking the law) om nooit meer terug te zien... tot je een routebordje mist (je ligt laag) of een oversteeklicht moet activeren totwaar je arm niet raakt.  Al bij al was ik niet sneller daar dan met de racefiets bij wind mee (defensief rijdend), wel droger, mijn rug buiten beschouwing.  Misschien toch reservekleding voorzien en iets op de open onderkant vinden ter afdekking (en iets over de ketting).   De grote tijdswinst was het later vertrekuur niet wetend hoe de wind stond, voor Mechelen had ik anderhalf uur nodig op de racefiets maar rekende  er twee moest ik windop hebben, een halfuur minder nachtrust dus.  Bovendien beweren velen dat je ligfietsspieren moet trainen die ik nu nog niet had waardoor je wel sneller zou zijn.  Eerst zien, dan geloven.

Bergop was nog zo’n geval.  Je valt terug op zeven per uur mits tijdig terugschakelen (derailleur).  Je sleurt extra kilo’s van de body mee en kan niet op je pedalen staan om kracht te zetten.  Bergaf grijp je wel snel naar de rem omdat dat enorm schrikbarend is.  Helaas maakt dat je verlies niet goed.   Fietser.be raadt aan vooraf  aan te lopen voor de brug maar meestal hebben ze een bocht of kruising zodat je toch vertraagt om te zien of om de bocht te nemen.  Hiervoor zou ik elektrische ondersteuning zeker aanraden,  licht omhoog voel je al goed.

Positieve van het stuur van de Waw is dat je met je armen zowat in “armstoelpositie” zit, je hoeft ze niet te heffen, 2 joysticks beneden bedienen is voor je schouders geen belasting, je kan uren zitten (indien je een hoofdsteun hebt) terwijl bij een racefiets je na drie uur overal pijntjes voelt steunend op de ledematen.  Nadeel is dat hij wat stroef stuurt waardoor je veel moet corrigeren en niet echt je weg in rechte lijn kan afleggen (flashback naar zaterdagavond).   Ik vroeg me af of dit beter afgesteld kan worden.

Als je met je tweewieler last hebt je kilometerteller te lezen dan zeker met de velomobiel, je kijkt opzij, weg van de baan waar je snel over sjeest en dus op moet letten en meestal stak ze in de schaduw van de body.  Fietser.be zou dat nu hebben opgelost door hem op een klein “dashboard” te zetten midden voor je neus, niet getest echter. 

De lage zon is ‘s winters lastig, neem pet en zonnebril mee, je hebt ze nodig.  Net zoals bij de racefiets moet je ook tijdig terugschakelen om niet te zwaar te trappen bij vertrek.  Bij snel remmen zou ik vooraan terugschakelen (als hij goed is afgestelt), de ketting is zo lang dat je geen schrik moet hebben dat ze te schuin komt te liggen.

Het geruststellende is dat bij putten en bochten (vive la Belgique) ik nooit het idee had dat hij zou kantelen, hoe snel ik ook over een scheve rioolput ging (aan dit exemplaar is wel te zien dat er iemand toch in gelukt is, respect, ik acht het niet mogelijk). Met de lage zetel en voorwielen iets gekantelt is hij erg effectief tegen omvallen.  Er zijn wel twee neveneffecten, vooreerst slijten de voorbanden (bij wegbandjes) snel omdat ze vooral in het midden (niet zijwaarts) verdikt zijn en ten tweede schuurt de neusbodem veel borduurtjes bij het oprijden.  Stoor je er niet aan, het ontwerp is erop voorzien door de vezelkeuze (geen carbon, ik geloof aramide of zo).   Je raakt soms wel wat rondgeschud op je weg, vooral omdat je geen put mist met z’n 3 sporen terwijl een tweewieler er maar 1 heeft.  Het gaat wel maar het vermoeid je en ik heb geen kasseien getest.

Zonder pinkers heb ik geen autoweg genomen (waar fietspad was) maar er zijn bemerkingen op hun plek: neem je autoweg met lichten zou ik voor elektrische ondersteuning gaan (eWaw) om op te trekken na rood zodat je wagens achteraan minder hindert.  Ik zou wel zo mogelijk wagens mijden want je hangt, zeker ‘s winters, op ideale hoogte om uitlaatgassen te inhaleren (wat met de gewone fiets al irriteert).

Als afronding na de test nog wat onvernoemde dingetjes: ik stak niet gerust naar links over vanaf het fietspad zonder pinkers en goed zicht naar achter (omdat ik nu eenmaal in de rijrichting op het fietspad stond).  Vooraf kan je beter even de baan nemen als je een gaatje ziet.   Bij de eerste test (400m van huis) had ik al lekke band vooraan.  Je moet hier niets losdraaien maar ’t was toch irritant.  Voordeel is wel, sprekend als iemand die door Frankrijk reisde, dat maar 6 bar moet gepompt worden (het racewiel met mij en koffers vroeg er 9) zodat je pomp de druk geeft om niet een straat verder terug lek te staan met een “snakebite”.  In een land als Frankrijk waar fietsenmakers (en -wegen) niet altijd te vinden zijn is dat een enorm voordeel (de heuvels dan weer een nadeel).

  Na de fiets terug te Gent te hebben afgezet bleek dat een vijsje van de versnellingskabel niet vastzat vooraan, ik heb wel een dag korting gekregen maar dat het zo gemakkelijk te maken was slaagde me toch tegen, voor die prijs mag de fiets in orde zijn.

Dan moest ik kiezen: één aanschaffen of niet.  Als ik het afweeg heeft hij heel wat voordelen mits de juiste opties, al ga je nooit zo handig op borduurtjes wippen zoals bij je racefiets. Bij de Waw met visier zou ik gaan voor volgende extra opties (die een serieuze meerprijs zijn):

-       luik vooraan voor extra bagage (wel meer gewicht)

-       zetel met hoofdsteun (een must)

-       aërodynamische (dat woord beu getyped) staart (handiger te verplaatsen)

-       elektrische ondersteuning

-       pinkers en centrale bediening verlichting (beide een must)

-       bescherming ketting

-       afsluiting over gat om achteruit te wandelen

-        

Al bij al een goede fiets (als je er zelf nog wat aan sleutelt) maar waren zijn eigenschappen 8000 euro waard en een moeder die doordramd dat het te gevaarlijk is?   Neen, dat had ik er toen nog niet voor over, niet voor zoiets spartaans.  Als ik de lotto win wel.  Misschien toch de Strada eens testen.  Dat zou niet voor de daaropvolgende jaren zijn, maar volgende blog ga ik verder op de Strada-test en een vergelijk maken tussen ogenschijnlijk dezelfde fietsen die toch een compleet andere ervaring bieden.

Groeten,

Een bewogen belg