Feestdagen zijn altijd al een redelijk emotionele periode.
Voor mij toch.
Je hebt de kids die hun nieuwjaarsbrief voorlezen, de bommas die blij zijn dat al hun kleinkinderen er zijn en ga zo maar door.
Dit jaar zal het anders zijn.
De eerste Kerst zonder mn vader.
Een dik jaar geleden werd hij ziek.
Net na de feestdagen.
Het wordt dus een moeilijke periode.
Ik had er echter niet verwacht dat die periode nu al zou beginnen. Ik was er nog helemaal niet klaar voor
Het kwam door een mailtje van M.
Een mailtje waar ik niet op gerekend had.
Dat ze me ooit zou mailen had ik nooit aan getwijfeld, maar dat het nu al zou zijn verraste me.
En ik wist ook niet goed wat ik ervan moest denken.
Was er iets? Wilde ze me iets zeggen? Mocht ik hopen op iets moois?
Nee, spijtig genoeg niet.
Het was een mailtje uit beleefdheid, om te zien hoe het met me ging.
Heel lief van haar, ik vond het echt heel lief !
Maar het duwde me terug naar beneden.
Het voelt aan alsof ik in een rollercoaster van gevoelens zit momenteel.
Je kent dat wel, een karretje dat langzaam een helling opgetrokken wordt en eenmaal het boven is losgelaten wordt, overgeleverd aan zn eigen zwaartekracht.
De voorbije maanden was ik zon karretje
Ik ben meermaals overkop gegaan, ben heel diep gezonken, maar ben er steeds op eigen kracht (en met behulp van een lieve vriendin) weer uit geraakt.
De laatste weken zat ik zelfs op een vrij comfortabele hoogte.
Ik deed het goed, zei ze
Maar nu ben ik op een zijspoor terechtgekomen.
Ik voelde mezelf naar beneden glijden, als in een spiraal, steeds sneller en sneller ronddraaiend. En je kan er niets aan doen? Het tegenhouden maakt alles nog erger
Het is belangrijk om nu niet uit de sporen te gaan.
Maar ik weet ook wel dat, als ik eenmaal op het laagste punt beland ben, ik weer naar boven zal getrokken worden.
Dat gaat vanzelf heb ik al ondervonden. En met hulp van sommigen.
Maar hoe je het ook draait of keert, het gaat traag het kost tijd, veel moeite en doorzettingsvermogen.
Maar ondertussen heb ik het moeilijk.
De timing was niet perfect.
Maar M, ik verwijt je niets hoor.
Je kon het niet weten
Je deed om goed te doen.
Omdat je iets met me inzit.
Dat weet ik !
Dit is ook de periode waarin mensen de balans opmaken van het voorbije jaar en zich voornemen om het volgend jaar anders te doen.
Voor mij was het voorbije jaar één van de moeilijkste uit mn leven.
Niet enkel omdat ik iemand verloor die me dierbaar was, maar ook omdat ik iemand leerde kennen waar ik echt in geloofde en uiteindelijk ook weer verloor.
Dat laatste hangt natuurlijk samen met mn eigen situatie.
Als je je goed voelt bij je partner ga je niet op zoek naar iemand anders.
De evidente liefde van een bijna-20-jarig huwelijk is niet meer voldoende voor mij.
Beminnen en bemind worden, bij elkaar liggen en samen gaan slapen hebben een andere betekenis gekregen.
Maar ik voel me te jong om enkel als verwarmingselement te dienen
Geven, heel veel geven, en nemen, dat wil ik doen.
En als dat thuis niet kan moet het helaas ergens anders
Daar heb ik al genoeg over nagedacht
Daardoor leerde ik M kennen
Ik zocht iemand die hetzelfde wil, er ook voor wil gaan, om welke reden dan ook.
Ik wil weten wat ik nog waard ben, ik wil me niet langer afgeschreven voelen
En velen zullen me veroordelen.
Sommigen zullen het begrijpen.
En een enkeling zal zich herkennen in deze situatie.
Maar ik heb al genoeg relaties zien stukgaan om die reden
Ook al genoeg relaties zien stukgaan door de ontrouw van één van de partners.
En zelfs al relaties zien verbeteren door zulke situaties
2011 wordt in elk geval een cruciaal jaar.
Ik geef mezelf één jaar om te zien waar ik sta en welke richting ik uitga.
Eén jaar !
Niet meer, niet minder.
Over exact één jaar wil ik weten aan welke kant van de heuvel het gras het groenst is.
En wie daar iets over te zeggen heeft mag dat nu doen !
Ik heb respect voor ieders mening, maar kan niet beloven dat ik er rekening mee zal houden.
Voor iedereen die dit leest, maak er een mooie eindejaarsperiode van en mezelf wens ik een beter 2011 toe.
En ik weet ondertussen al dat afkicken niet makkelijk is.
Er zijn goeie dagen en er zijn slechte dagen.
Pieken en dalen
En wat ze zeggen klopt hoor: na verloop van tijd worden de slechte dagen minder slecht en de goede dagen steeds beter.
Maar toch zijn er van die momenten waarop er iets gebeurt en het helemaal niet meer gaat.
Dan wordt je onrustig, begint alles pijn te doen, kan je niets verdragen.
Dan wil je weg.
En wat doe je dan?
In de auto springen en gaan rijden.
Steeds harder, de autosnelweg op.
En muziek opzetten.
Maar soms maakt die muziek alles nog erger.
Zoals vandaag
t Was dit:
Girl, it's been a long time that we've been apart Much too long for a man who needs love I miss you since I've been away Babe, it wasn't easy to leave you alone It's getting harder now that im gone If I had the choice, I would stay
There's no one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
No one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
Girl, there are really no words strong enough To describe all my longing for love I don't want my feelings restrained Ooh, babe, I just need you like never before Just imagine you'd come through this door You'd take all my sorrow away
There's no one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
No one like you I can't wait for the nights with you I imagine the things we'll do I just wanna be loved by you
Vandaag ben ik zelf een heel klein beetje gestorven.
Ik zie nu in dat het hopeloos gevecht was.
t Is beter dat ik er ineens een eind aan maak.
Je merkte zelf ook al dat we elkaar verwijten begonnen te maken.
Niemand treft hier schuld en toch zijn we beiden schuldig.
We hadden het nooit zover mogen laten komen.
Ook al heb je altijd je best gedaan om me ervan te overtuigen dat de keuze die je gemaakt hebt uit het diepste van jezelf kwam, toch dacht ik altijd dat het zou overgaan, dat het te moeilijk zou zijn, dat het te ver was, dat je jezelf niet zou kunnen zijn ginds ver weg, ver weg van al wat je gewoon bent, je mama, je opa, je vrienden, je leven, je job,
Ik heb me vergist.
Ik heb er vreselijk door afgezien, en nog steeds.
Daarom stopt het hier nu
En wanneer straks, of morgen, of overmorgen, of binnen enkele dagen mn tranen zijn opgedroogd zal ik je misschien anders kunnen zien.
Als een hele fijne en lieve meid.
Als iemand die dit voorjaar en deze zomer gekleurd heeft.
Als iemand die het niet makkelijk had toen en die me toegelaten heeft. Daarom dat onze band zo sterk was.
Ik weet niet of ik dit ooit nog zal meemaken.
Het klikte op elk vlak: samen lachen, samen gek doen, verhaaltjes schrijven, fantaseren, huilen.
Ja, ook samen huilen. Om onze papas.
Wat ik toen in februari voelde, voel ik nu weer.
Helaas is echt afscheid nemen nu niet mogelijk.
Het moet op deze manier.
M , ik vergeet je nooit ! Nooit !
Maar ik laat je helemaal los.
Je weet wat ik je beloofd heb en daar sta ik nog steeds 100% achter!
Zorg ervoor dat je gelukkig wordt, en blijf steeds jezelf.
Maar naar de buitenwereld toe ben je nog steeds die vrolijke jongen, die grapjas
Die ene persoon die er steeds de ambiance probeert in te krijgen, die de gesprekken onder de middag op gang trekt, die de boel probeert op te vrolijken.
Maar diep van binnen lijdt je, heb je pijn,
Denk je dag en nacht aan iemand die onbereikbaar is.
En het vreet je op, het maakt je langzaam kapot.
Ook al is het nu al bijna drie maanden geleden, de pijn verdwijnt niet.
De gedachten aan M zijn nog even sterk als in het begin.
De regen stroomt als tranen langs de ruit. Het is of de ganse hemel om je huilt. Ik voel me zo mistroostig als het weer . Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Ik mis je zo, ik mis je meer en meer, Ik zie je in men dromen keer op keer. Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer. Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Je zou denken dat het na enige tijd wel wat minder wordt
Integendeel
M, ik mis je
Ik voel me net een gewond dier.
Wat doet zon gewond dier?
Gaat het terug naar zn kudde om te herstellen?
Of gaat het zn eigen weg?
Herstelt een gewond dier eigenlijk nog wel?
Ik denk van niet.
Volgens mij blijft er altijd een kleine wonde.
Een wonde die bij de kleinste tegenslag openbarst.
Ik vraag me nu af of ik terug naar mn kudde moet gaan.
Prachtig lied, past perfect bij deze regenachtige herfstdag
Past perfect bij het herfstgevoel dat ik heb.
En dat niet wil over gaan
I miss you like crazy, I miss you like crazy Ever since you went away, every hour of every day I miss you like crazy, I miss you like crazy No matter what I say or do There's just no getting over you
Als je iemand graag hebt is afscheid nemen niet makkelijk.
Maar soms kan je niet anders.
Of het nu om een overlijden gaat of om iemand die je door omstandigheden moet laten gaan, prettig is het niet. Integendeel zelfs, je kan er enorm van afzien.
En eenmaal je in zon situatie zit raak je er moeilijk weer uit. Het vergt heel wat kracht en doorzettingsvermogen. En hulp van vrienden en/of vriendinnen. Niet elke vriend of vriendin begrijpt dat, niet elke vriend of vriendin heeft het geduld. Iedereen verwerkt dit op zn eigen manier en op zn eigen tempo.
Als de steun van die vrienden of vriendinnen dan plots wegvalt wordt het nog zwaarder.Dan kan het zijn dat je er alleen voor komt te staan. Of als je geluk hebt zijn er anderen waarbij je terecht kan. Soms komt dat uit een onverwachte hoek.
Maar ik ben er van overtuigd dat je zoiets enkel kan verwerken en een plaats kan geven als je erover kan babbelen. Met iemand die het geduld heeft om te luisteren.
En die je begrijpt. En je laat doen, je de tijd geeft om het op je eigen manier en tempo te verwerken. En die je steunt, je de juiste woorden influistert.
Het kon niet uitblijven hé Alles is sex tegenwoordig.
Sla er de Flair of de Joepie maar eens op na
Ik vraag me af hoe het eigenlijk zit met die sex.
Is dat een recht? Of een must?
Een must is het volgens mij zeker.
En een recht, ik zou denken van wel.
Als een man en een vrouw een relatie beginnen, op wat is die dan gebaseerd? In het begin zeker op sex en uiteraard ook op vriendschap en vooral liefde.
Is ook afhankelijk van het soort relatie natuurlijk
En wederzijds respect? Ook natuurlijk.
Maar wat gebeurt er als één van de twee de ander sex ontzegt?
Heeft zon relatie dan nog een kans? Is ze gedoemd om te mislukken?
Of is sex niet het belangrijkste in een relatie?
Waarschijnlijk niet. Maar ze is wel één van de elementen die een relatie in stand houdt.
Denk ik toch
Zo ervaar ik het toch
Is voor een man of een vrouw liefde genoeg om een relatie in stand te houden? Wordt er niet meer verlangd van de partner?
Zijn wederzijds respect en een soort van vriendschap genoeg om een relatie te laten overleven?
Veel vragen, weinig antwoorden
Maar persoonlijk denk ik dat wanneer één van de partners de ander essentiële dingen uit een relatie ontzegt, die relatie geen kans van slagen heeft.
t Was een fantastische gast. Heel geëngageerd, stond altijd klaar voor iedereen.
Wat hij allemaal deed is niet zo belangrijk, daar heeft hij nooit mee uitgepakt. We lachten er wel eens mee: als je ooit sterft moeten we een speciale doodsbrief laten maken om alles wat je ooit gedaan hebt erop te krijgen.
Wisten we toen veel dat de dood zo dicht bij was.
Ik herinner het me nog goed Het was januari, net Kerstmis en Nieuwjaar gepasseerd. Een kerstmis waarvan je trouwens nog zou zeggen dat je toen al wist dat het je laatste zou zijn
Op maandag ging je nog 17 km wandelen, twee dagen later droeg ons moeder je binnen in het ziekenhuis. Helemaal op, geen kracht meer. Waar was plots die man, zo fier, zo sterk,
Het verdict was hard, keihard !
Maar je nam het goed op. Je vond dat het genoeg was. Je wist dat ertegen vechten de strijd enkel maar nodeloos zou rekken. Je beslissing om je toestand te aanvaarden en geen behandeling te starten leek ons eerst zo raar. Maar je gaf een goede uitleg. Je wilde het niet langer rekken dan nodig. Niet voor jezelf, maar zeker niet voor ons we wisten dat de dokters je niet lang meer gaven. Zonder behandeling enkele weken, met behandeling enkele maanden. Maar de kwaliteit van je leven zou die paar maanden behoorlijk achteruit gaan. Voor ons hoefde je niet te vechten.
Ik herinner me je als een vader die heel zelden ziek was. Je daar dan zien liggen in dat bed was erg Zo afhankelijk je plots was, zo Weet niet hoe ik het moet zeggen
De verpleegsters waren fantastisch, ze gaven ons ruim de tijd om alles te verwerken, maakten het je zo comfortabel mogelijk.
Je laatste wens was om thuis te kunnen sterven. Een mooie laatste wens. Veel beter dan in het ziekenhuis. Geen machines meer, enkel je apparaat voor als je weer moeilijk kon ademen.
Ervoor kiezen om thuis te sterven was zeker niet de gemakkelijkste weg. Iedereen waar je de laatste jaren mee omging wilde langskomen. Vrienden van vroeger, ex-collegas, vrienden van nu. Zelfs je zussen die je al meer dan 25 jaar niet meer gezien had wilden je nog een laatste keer zien. En afscheid nemen. Want dat besefte iedereen die kwam heel goed: op het moment dat ze buiten gingen zouden ze je nooit meer zien. Hard!
Voor ons moeder, mn zus en ik was het ook niet makkelijk. Je stond erop om met iedereen die langskwam nog zelf te babbelen. Soms ging dat goed, soms ging dat helemaal niet goed. Maar hoe moeilijk het ook was voor jezelf, je deed het toch maar. En hoe zieker je werd, hoe zwaarder die bezoekjes. Maar je deed het fantastisch, je hield alles zelf nog onder controle. Zo kenden we je !
Wanneer mensen te lang bleven zitten, langer dan een kwartiertje was te vermoeiend, gaf je zelf aan dat ze weg moesten gaan.
Zo stuurde je mij de dag voor je stierf zelfs nog weg. Het was gedaan, je was op
En dan kwam die woensdag, 17 februari, nooit zal ik die dag vergeten !!
Ons moeder belde dat je een hele onrustige nacht gehad had. Dokter was langsgekomen en hij zei dat het bijna gedaan was.
Gelukkig waren we bij je toen je stierf. Enkel je dochter was er niet. Ze was een uurtje eerder naar huis gereden om haar kinderen te gaan halen zodat zij je ook nog eens konden zien. Helaas waren ze net te laat.
Ik herinner me nog goed hoe we aan tafel zaten. Soep en een boterham aten we en we keken hoe je in je bed lag te woelen. Plots kreeg je het heel moeilijk. Je ademde niet meer. We stonden verslagen rond je bed. Heel even ben je nog teruggekomen. Enkele seconden snakte je weer naar adem en toen was het voorgoed voorbij.
Liefste papa, je hebt niet veel geleden en dat is voor ons het belangrijkste.
De begrafenis was mooi
De periode die toen volgde was heel moeilijk. Heel uitputtend. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Ik ben er dan ook helemaal onderdoor gegaan.
Plots werd ik de oudste man van de familie. Ik moest me wel sterk houden. Heb nooit echt kunnen rouwen. Dat komt ook omdat ik nooit eerder mn emoties moest tonen.
En ik kon het ook niet.
Ik heb gedurende de weken die toen volgden nooit een traan gelaten. Kropte alles op.
Maar nu, een half jaar later, kan ik dat wel. Door omstandigheden
Door erover te praten. Met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft. Samen hebben we herinneringen opgehaald, samen hebben we gehuild, heel veel gehuild.
Helaas is aan die relatie, maar dat is niet het juiste woord, een einde gekomen.
Ik weet dat het niet erg netjes is, maar pa, ik denk dat je me wel begrijpt, soms heb je iets anders nodig om je emoties te tonen. Een gelijkgestelde ziel. Een kameraad. In dit geval een vriendin Een echte vriendin denk ik !
Misschien vertel ik daar later wel iets meer over
Maar nu kan ik naar je foto kijken en huilen. En ik schaam me er ook niet meer voor. Het is weliswaar in de veilige beslotenheid van mijn bureautje, maar het is een begin.
Erover praten is moeilijk. Met wie moet ik dat doen? Iemand die niet hetzelfde meegemaakt heeft kijkt er anders tegenaan. En je weet, ik toon ook niet zo snel mijn gevoelens. Op dat gebied zijn we net twee dezelfden. Ik heb echt jouw karakter pa. Dat zegt iedereen. Wel, ik ben er trots op !! Ik hoop ook dat ik je gedrevenheid geërfd heb.
Tijd om weer eens in mijn pen te kruipen. Na een lange, geslaagde zomer heb ik er weer zin in. Het gewone leventje gaat al een paar dagen weer z'n even gewone gangetje. Kids naar school, naar de desbetreffende sportclubs of muziekscholen en zelf ook weer volop aan 't werk. Aan't aftellen naar volgende zomer al. Plannen maken om op verlof te gaan. Kwestie van goed voorbereid te zijn, om iets te hebben om nu al naar uit te kijken. Of gewoon om dat zomergevoel nog even vast te houden misschien ... Bang van de winter? Van die koude dagen? Bijlange niet ! Nochtans, nu ik er aan denk, die zaterdagvoormiddagen naast het voetbalplein, in de regen, in de wind... Smachtend naar een warme koffie. Of een lekkere duvel... Brrr...
