Love of my life - you've hurt me You've broken my heart and now you leave me Love of my life can't you see Bring it back, bring it back Don't take it away from me Because you don't know - What it means to me
Love of my life - don't leave me You've stolen my love and now desert me Love of my life can't you see Bring it back, bring it back Don't take it away from me Because you don't know - What it means to me
Pijn, verdriet,
xxx
by the way; gisteren zou Freddy Mercury 65 geworden zijn
Iemand, iemand die het kan weten, zei onlangs tegen me het volgende:
Dromen mag je niet najagen. Ze moeten een droom blijven. Je mag ze echter ook niet vergeten, of links laten liggen. Je moet er voor vechten op een speciale manier Koester ze, denk er dagelijks aan, droom over je droom en heb geduld.
En voor je het weet komt je droom uit.
Wel, in theorie is dat een wijze raad.
Maar de grens tussen je droom loslaten en ervoor vechten is flinterdun.
Je kan dit ook niet van de ene dag op de andere denk ik.
De ene dag ben ik ervan overtuigd dat ik mn droom teveel najaag. De andere dag heb ik bang dat ik te weinig moeite doe.
Het juiste evenwicht vinden is het moeilijkst van allemaal.
Klaar zijn voor je droom en toch niet leven in functie van die droom.
Ik heb het dit wekend nog ondervonden.
t Was een fantastische zondag op de wei van Werchter.
Maar ook eentje met een dubbel gevoel.
Mixed emotions.
Omdat ik wist dat ze er ook zou zijn.
En t is helemaal niet moeilijk om iemand te vinden in een massa van meer dan 80.000 mensen.
t Is de kunst om iemand te ontlopen.
En daar heb ik veel tijd en moeite in gestoken.
Dat overschaduwde mn hele dag.
Steeds op je hoede zijn, steeds rondkijkend of ze er niet toevallig ligt, net daar waar je wil gaan staan.
En bij elke knappe, hoogblonde vrouw die passeert slaat je hart dan effe wat sneller
Om dan opgelucht vast te stellen dat ze het niet was.
Everyone wants to be the sun that lights up your life. But Id rather be your moon, so I can shine on you during your darkest hour when your sun isnt around
Life goes on zegt men.
En dat zal zo ook wel zijn.
Maar dat maakt het allemaal niet eenvoudiger.
Zeker nu niet.
Zeker niet wanneer het thuis weer heel wat minder gaat.
Zeker niet wanneer de zomer voor de deur staat.
Met al zn herinneringen, goede en slechte.
t Zijn meestal de slechte die je onthoudt.
Maar in dit geval wil ik me enkel het goede van de vorige zomer herinneren.
Omdat ik een heel drastische en definitieve beslissing genomen heb.
Moeten nemen heb, voor mn eigen bestwil en gezondheid.
Maar ik vrees dat dit het einde is van een hele leuke, soms pijnlijke periode.
Het einde van een mooie vriendschap die evolueerde naar een groot verlangen.
Het einde van iets waar ik me zo goed bij voelde, zo goed dat het soms een droom leek.
Het einde van misschien wel mn laatste hoop op iets wat ik nooit echt gekend heb in mn huwelijk.
Het einde van het begin van een volgende stap in mn leven, nog voor ik die stap echt kunnen zetten heb.
Geen wroeging, geen spijt van wat er geweest is, alleen hele diepe droefenis.
Het voelt aan als sterven, alsof alles nu echt door mn vingers geglipt is.
En waarschijnlijk sterft er nu ook echt iets in mij.
M, bedankt voor de voorbije leuke zomer, voor de aandacht die je me gaf, voor de uren dat we babbelden, voor de vele mails, voor het feit dat je me even toeliet, dat je me de kans gaf je te steunen toen je zelf diep in de put zat.
Op 23 december schreef ik al in deze blog dat ik mezelf één jaar de tijd geef om te beslissen welke richting de rest van mn leven zal uitgaan.
Veel mogelijkheden zijn er niet:
Ofwel blijf ik verder aanmodderen zoals ik nu bezig ben
Ofwel trek ik een streep onder mn huwelijk en probeer ik opnieuw te beginnen.
Wel, we zijn nu 5 maanden later en het is tijd om een tussentijdse balans op te maken.
In feite is dit niet meer of niet minder dan de evaluatie van 18 jaar huwelijk.
Het verhaaltje van de 7 vette en de 7 magere jaren geloof ik al lang niet meer.
Of het moest zijn dat er iemand weet hoe het na die 14 jaar verder moet.
Ik weet het alleszins niet.
Als ik kijk naar de laatste 5 maanden, de periode dat ik dag na dag gekeken heb hoe het ging, dan weet ik zeker dat na die 7 magere jaren niet opnieuw vette jaren komen.
Als ik het in kleuren uitdruk ziet het er vrij rood uit, de voorbije periode .
En wat nu?
Ik weet het niet
De volgende 7 maanden zullen het tij niet keren,daar mag ik zeker van zijn.
Maar ik heb mezelf een volledig jaar gegeven, ik heb dus nog effe tijd om die moeilijke beslissing te nemen.
En ik wil niet in herhaling vallen, maar er zijn bepaalde dingen gebeurd in het verleden die me sterk doen twijfelen.
Soms hoor je wel eens zon verhaal, nooit maak je het zelf mee.
Of toch bijna nooit
Wel, het overkwam me vanmorgen !
Laat ik bij het begin beginnen.
Ik moest om 11u iets afhalen in Antwerpen, iets wat ik via t internet besteld had.
Om toch maar op tijd te zijn was ik al vrij vroeg vertrokken.
Eerst nog snel effe naar de GB en dan naar Antwerpen.
En wat ik meemaakte begon al aan de kassa van de GB.
t Was er vrij druk en een vriendelijke dame met een volle kar liet me voorgaan.
Ik had enkel wat batterijen bij
t viel me toen al op dat ze een grote glimlach had J
Snel naar de auto, nog even wat tanken en dan naar Antwerpen, dat was het plan.
Aan de eerstvolgende rode lichten stond die dame van de kassa naast mij.
Herkenning en een glimlach
Aan de volgende lichten stond ze achter mij, en zo ging het door tot we aan de oprit kwamen.
Daar speelde ik haar kwijt, vond het gewoon spijtig en concentreerde me op het verkeer.
Al van een heel stuk voor Antwerpen stond ik in de file.
Stilstaan, weer even verder rijden, weer stilstaan, ik moet niet uitleggen hoe een file op woensdagochtend werkt
Aan de dame dacht ik al helemaal niet meer.
Tot ik plots in mn ooghoeken iemand zag wuiven.
Nu gebeurt het wel vaker dat ik bekenden zie op de autosnelweg, nogal wat vrienden zijn dagelijks op de baan en malen heel wat kilometers af in en om Antwerpen.
Maar het was die dame van aan de kassa van de GB.
Weer die mooie lach en even terug gezwaaid.
En weer verder gereden, enkele meters.
Tot we weer naast mekaar stonden
Steelse, verlegen blikken naar elkaar
Zo ging het enkele kilometers verder.
Als we te ver van elkaar verwijderd waren deden ofwel zij, ofwel ik wel wat moeite om toch weer toevallig naast elkaar te kunnen rijden.
Ondertussen waren we al op de E313 geraakt en begon het verkeer iets vlotter te gaan.
Tot daar die leuke flirt dacht ik.
Vlak voor de parking in Ranst kwam ze naast me rijden en vroeg me met gebarentaal of ik zin had in een koffie
(Ik weet het, dit klinkt ongeloofwaardig, maar het was echt zo ! Dit is echt geen verzonnen verhaal !!)
Tuurlijk had ik daar zin in, ik had trouwens nog een zee van tijd.
Snel de parking op, dat ging nog net voor een aankomende vrachtwagen.
Spannend, en zenuwachtig dat ik was
Auto aan de kant, naast elkaar uiteraard en kennismaken.
Haar naam was A, werkt voor een groot kempisch bedrijf en ze was op weg naar een klant in het Antwerpse.
Twee koffies en een tafeltje in een hoekje van het wegrestaurant.
Daar zaten we dan.
Beiden enorm nerveus.
Ze bleek, net zoals ik, getrouwd te zijn, heeft ook kinderen en kon zelf niet verklaren waarom ze dit deed. Ze snapte zelfs niet hoe ze het aangedurfd had om me uit te nodigen om iets te gaan drinken.
En zo zaten we daar even.
En van het één kwam het ander, ik ga niet in detail vertellen hoe het gebeurde, maar op een bepaald moment waren we er beiden van overtuigd dat dit een leuk vervolg moest krijgen.
Gelukkig bestaat er zoiets als een smartphone en kan je op die manier makkelijk een hotelletje vinden.
Even na 11 uur namen we op de parking van dat hotelletje afscheid van elkaar.
t Was fijn, spannend en vooral eenmalig !
Ze was veel te laat voor haar afspraak, voor mij was het niet zo belangrijk om daar precies om 11u te zijn.
Ik weet enkel haar voornaam, de naam van het bedrijf en het merk van auto waarin ze reed.
Maar als ik nu in de GB kom kijk ik met dubbele aandacht naar de autos die daar geparkeerd staan.
Maar ik besef heel goed dat dit me nooit nog zal overkomen.
En het vult het lege gevoel dat ik heb ook helemaal niet op
Oh you and me lt would be only you and me Oh you and me lt would be only you and me
Wel, zo denk ik er ook (nog altijd) over !
Ik hoor en zie het sommigen onder jullie al denken: Is hij daar nu weer. Stop er eens mee jongen,
Wel, ik wil er niet mee stoppen !
En je hoeft er niet naar te luisteren, je hoeft dit niet te lezen.
Klik weg, lees iets anders als je er niet tegen kan.
Maar neem me mn droom niet af !!
Das al wat ik nog kan: erover dromen
En hopen
Hopen dat op een dag dat ene mailtje komt.
Met de juiste inhoud.
En nu denk je waarschijnlijk dat ik mezelf onnodig kwel, dat ik beter zou moeten weten, dat ik mezelf iets wijsmaak,
Dat kan best zijn, denk wat je wil !
Maar laat me toch gewoon doen.
En als je me daarom negeert, het zij zo.
Ik weet wat ik doe !
Ik ben niet gek !
Ik heb hoop
Ook al is het maar een sprankeltje, zolang er hoop is je weet wel
Weet je, ik heb het eigenlijk heel goed.
Leuke job, toffe vrienden, fantastische kids en een huwelijk dat ik leren aanvaarden heb.
Maar als je dan, op een dag, iemand tegenkomt die alles is wat die ander niet is, dan wil je haar beter leren kennen. En als dat dan ook nog eens heel goed meevalt, dan wil je meer.
Helaas moet je daar dan weer met twee voor zijn.
Gelukkig heb je voor een droom en wat hoop niemand nodig
Ik droom wel alleen.
Van die ene dag waarop alles goed komt.
Ook al komt die dag er nooit, ik blijf er naar uitkijken.
En ik zeg het nog eens: ik ben niet gek, niet zielig, niet naïef,
Bidwake voor één van mijn allerbeste vrienden van vroeger.
t Is niet omdat je elkaar al een hele tijd niet meer gezien of gesproken hebt, dat je elkaar vergeten bent.
Hij lag daar zo vredig, zo rustig, zo net zoals vroeger, niets veranderd
En dan de bidwake zelf.
Een uur emoties die je om de oren vlogen. De muziek, de teksten die zn kinderen voorlazen.
Pakkend.
En een bomvolle kerk. Geen kerkje, nee, een grote kerk.
Het verdriet van al die mensen pakte me. De tranen van zn oudste zoon, amper één jaar ouder dan mijn middelste dochter. De onbegrijpende blik van de kleinste, drie jaar oud hij zal nooit nog met zn papa kunnen spelen.
t Is allemaal zo oneerlijk. Hij was niet ziek, was altijd vrolijk. Vroeger al. Een echte vriend.
Mn moeder zei nog: ik zat meer bij hem dan thuis.
Ook voor zn ouders is dit een enorme klap.
Je begraaft je eigen kind niet. Dat hoort niet, das niet logisch.
Zn twee oudste zonen zeiden op het einde nog: papas gaan nooit dood
Papas gaan natuurlijk wel dood ooit maar niet als ze 42 jaar oud zijn
Maandagochtend belde mn moeder en ze had slecht nieuws.
Normaal belt ze nooit overdag, je weet wel, s avonds bel je gratis
Ik hoorde al aan haar stem dat het serieus was, dat het niet was omdat haar computer niet werkte, of omdat er weer een glas van de serre kapot was.
Nee, het was erger
Eén van mijn beste vrienden van vroeger was overleden.
43 jaar was hij amper. Of beter gezegd, hij wordt er in augustus 43. Zo herinner ik het me toch.
Ik had hem ondertussen al 15 jaar niet meer gezien. Wist niet eens waar hij woonde, laat staan dat ik wist dat hij vrouw en kinderen had.
En die blijven nu alleen achter
Ik denk dat ik weet wat die vrouw nu voelt.
Je gaat er aan kapot.
Je stelt jezelf voortdurende vragen. waarom? Waarom nu al? Waarom hij?
En voor zn kinderen is het mogelijks nog erger.
4 jonge gasten, ze hebben nu plots geen vader meer op naar op te kijken.
De blijdschap die er maandag nog was voor mijn nieuwe laptop was op slag weg.
Al de hele week kan ik aan niks anders denken.
Aan wat we vroeger deden. Allemaal goede herinneringen. Ik weet niet of we ooit ruzie gemaakt hebben, waarschijnlijk wel, maar ik herinner me nog wel heel levendig al die mooie momenten. Bij hem thuis, in de living naar oude platen luisteren, in de zaak van zn ouders, in de jeugdbeweging,
Op zon droevig nieuws reageer ik zelf ook emotioneel.
Dat komt waarschijnlijk om wat er het voorbije jaar allemaal gebeurd is.
Droevige momenten, maar ook hele mooie en leuke momenten.
Maar mag een man zn emoties tonen? Ik vind van wel. Maar voor sommige mensen moet je sterk zijn, laten zien dat je een vent bent.
Dat ze allemaal mn soit, je weet wel
Ik geef eerlijk toe dat ik het hier heel moeilijk mee heb.
En ik besef maar al te goed dat ik niet meer dezelfde ben als pakweg een jaar geleden.
Emoties, iemand verliezen, heel intens iemand graag hebben, dat laat zn sporen na.
Eens te meer besef je op zon momenten dat het leven veel te kort is om je druk te maken over allerlei dingen. Dat het allemaal niet eerlijk is.
En het maakt me kwaad, opstandig, slecht gezind, heel slecht gezind zelfs.
Ik ben er nu nog meer van overtuigd dat ik moet doen wat ik denk dat ik moet doen.
De week die nu komt wordt ongetwijfeld één van de moeilijkste van het jaar.
Het begint vandaag al: Valentijn
We hebben dit nooit echt gevierd. Elkaar graag zien doe je niet één dag per jaar, maar doe je 365 dagen per jaar.
Als het het hele jaar door niet echt supergoed gaat moet je op die ene dag geen comedie spelen vind ik.
Een cadeautje ga ik straks nog wel kopen. Wat het precies zal zijn weet ik nog niet. Dat is ook niet zo belangrijk, het is het gebaar dat telt.
Helaas zal het ook nu weer van één kant komen.
Niet het feit dat ik zelf geen cadeau krijg stoort me, gewoon dat ze er niet aan denkt, dat ze niet de moeite doet vind ik spijtig.
Graag zien moet van twee kanten komen. En soms moet je dat laten zien, het laten merken.
Zelfs als het niet echt super goed gaat kan je wel eens moeite doen om elkaar te laten zien dat je wel bij bent dat die ander er nog is.
Want, alleen, is maar alleen allee, dat hoor ik toch vaak.
Uiteraard zijn er nog andere mensen die ik graag zie. Mn moeder, zus,
En een paar andere mensen.
Sommigen zijn bereikbaar, anderen helaas niet
Omdat ze er niet meer zijn.
Of omdat het gewoonweg niet kan. Niet mag.
Op dagen zoals vandaag is de verleiding groot om te denken hoe het zou geweest zijn als
Wat zou ik doen? Waar zijn ik zijn? Hoe zou ik me voelen?
Vragen waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.
En dat maakt me droevig, heel droevig.
Vergeten lukt niet.
Dagelijks word ik er nog aan herinnerd. Reclame op tv voor een bepaalde auto, plaatsen waar ik passeer,
En dagen zoals vandaag helpen echt niet. En zeker niet als je er niet over kan praten. Ik kan het enkel neerschrijven en hopen dat iemand, die me begrijpt, het leest.
Deze week is het ook een jaar geleden dat mn vader overleed.
Een jaar is enorm snel voorbij, het enorme gemis blijft.
En ook daar kan ik niet over praten.
Thuis niet, nergens.
Ik wil hier misschien ook wel niet (meer) over praten.
Die herinneringen zijn van mij alleen.
Ik heb ze een heel tijd kunnen delen.
Maar zoiets kan je enkel met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft.
