Het kon niet uitblijven hé Alles is sex tegenwoordig.
Sla er de Flair of de Joepie maar eens op na
Ik vraag me af hoe het eigenlijk zit met die sex.
Is dat een recht? Of een must?
Een must is het volgens mij zeker.
En een recht, ik zou denken van wel.
Als een man en een vrouw een relatie beginnen, op wat is die dan gebaseerd? In het begin zeker op sex en uiteraard ook op vriendschap en vooral liefde.
Is ook afhankelijk van het soort relatie natuurlijk
En wederzijds respect? Ook natuurlijk.
Maar wat gebeurt er als één van de twee de ander sex ontzegt?
Heeft zon relatie dan nog een kans? Is ze gedoemd om te mislukken?
Of is sex niet het belangrijkste in een relatie?
Waarschijnlijk niet. Maar ze is wel één van de elementen die een relatie in stand houdt.
Denk ik toch
Zo ervaar ik het toch
Is voor een man of een vrouw liefde genoeg om een relatie in stand te houden? Wordt er niet meer verlangd van de partner?
Zijn wederzijds respect en een soort van vriendschap genoeg om een relatie te laten overleven?
Veel vragen, weinig antwoorden
Maar persoonlijk denk ik dat wanneer één van de partners de ander essentiële dingen uit een relatie ontzegt, die relatie geen kans van slagen heeft.
t Was een fantastische gast. Heel geëngageerd, stond altijd klaar voor iedereen.
Wat hij allemaal deed is niet zo belangrijk, daar heeft hij nooit mee uitgepakt. We lachten er wel eens mee: als je ooit sterft moeten we een speciale doodsbrief laten maken om alles wat je ooit gedaan hebt erop te krijgen.
Wisten we toen veel dat de dood zo dicht bij was.
Ik herinner het me nog goed Het was januari, net Kerstmis en Nieuwjaar gepasseerd. Een kerstmis waarvan je trouwens nog zou zeggen dat je toen al wist dat het je laatste zou zijn
Op maandag ging je nog 17 km wandelen, twee dagen later droeg ons moeder je binnen in het ziekenhuis. Helemaal op, geen kracht meer. Waar was plots die man, zo fier, zo sterk,
Het verdict was hard, keihard !
Maar je nam het goed op. Je vond dat het genoeg was. Je wist dat ertegen vechten de strijd enkel maar nodeloos zou rekken. Je beslissing om je toestand te aanvaarden en geen behandeling te starten leek ons eerst zo raar. Maar je gaf een goede uitleg. Je wilde het niet langer rekken dan nodig. Niet voor jezelf, maar zeker niet voor ons we wisten dat de dokters je niet lang meer gaven. Zonder behandeling enkele weken, met behandeling enkele maanden. Maar de kwaliteit van je leven zou die paar maanden behoorlijk achteruit gaan. Voor ons hoefde je niet te vechten.
Ik herinner me je als een vader die heel zelden ziek was. Je daar dan zien liggen in dat bed was erg Zo afhankelijk je plots was, zo Weet niet hoe ik het moet zeggen
De verpleegsters waren fantastisch, ze gaven ons ruim de tijd om alles te verwerken, maakten het je zo comfortabel mogelijk.
Je laatste wens was om thuis te kunnen sterven. Een mooie laatste wens. Veel beter dan in het ziekenhuis. Geen machines meer, enkel je apparaat voor als je weer moeilijk kon ademen.
Ervoor kiezen om thuis te sterven was zeker niet de gemakkelijkste weg. Iedereen waar je de laatste jaren mee omging wilde langskomen. Vrienden van vroeger, ex-collegas, vrienden van nu. Zelfs je zussen die je al meer dan 25 jaar niet meer gezien had wilden je nog een laatste keer zien. En afscheid nemen. Want dat besefte iedereen die kwam heel goed: op het moment dat ze buiten gingen zouden ze je nooit meer zien. Hard!
Voor ons moeder, mn zus en ik was het ook niet makkelijk. Je stond erop om met iedereen die langskwam nog zelf te babbelen. Soms ging dat goed, soms ging dat helemaal niet goed. Maar hoe moeilijk het ook was voor jezelf, je deed het toch maar. En hoe zieker je werd, hoe zwaarder die bezoekjes. Maar je deed het fantastisch, je hield alles zelf nog onder controle. Zo kenden we je !
Wanneer mensen te lang bleven zitten, langer dan een kwartiertje was te vermoeiend, gaf je zelf aan dat ze weg moesten gaan.
Zo stuurde je mij de dag voor je stierf zelfs nog weg. Het was gedaan, je was op
En dan kwam die woensdag, 17 februari, nooit zal ik die dag vergeten !!
Ons moeder belde dat je een hele onrustige nacht gehad had. Dokter was langsgekomen en hij zei dat het bijna gedaan was.
Gelukkig waren we bij je toen je stierf. Enkel je dochter was er niet. Ze was een uurtje eerder naar huis gereden om haar kinderen te gaan halen zodat zij je ook nog eens konden zien. Helaas waren ze net te laat.
Ik herinner me nog goed hoe we aan tafel zaten. Soep en een boterham aten we en we keken hoe je in je bed lag te woelen. Plots kreeg je het heel moeilijk. Je ademde niet meer. We stonden verslagen rond je bed. Heel even ben je nog teruggekomen. Enkele seconden snakte je weer naar adem en toen was het voorgoed voorbij.
Liefste papa, je hebt niet veel geleden en dat is voor ons het belangrijkste.
De begrafenis was mooi
De periode die toen volgde was heel moeilijk. Heel uitputtend. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Ik ben er dan ook helemaal onderdoor gegaan.
Plots werd ik de oudste man van de familie. Ik moest me wel sterk houden. Heb nooit echt kunnen rouwen. Dat komt ook omdat ik nooit eerder mn emoties moest tonen.
En ik kon het ook niet.
Ik heb gedurende de weken die toen volgden nooit een traan gelaten. Kropte alles op.
Maar nu, een half jaar later, kan ik dat wel. Door omstandigheden
Door erover te praten. Met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft. Samen hebben we herinneringen opgehaald, samen hebben we gehuild, heel veel gehuild.
Helaas is aan die relatie, maar dat is niet het juiste woord, een einde gekomen.
Ik weet dat het niet erg netjes is, maar pa, ik denk dat je me wel begrijpt, soms heb je iets anders nodig om je emoties te tonen. Een gelijkgestelde ziel. Een kameraad. In dit geval een vriendin Een echte vriendin denk ik !
Misschien vertel ik daar later wel iets meer over
Maar nu kan ik naar je foto kijken en huilen. En ik schaam me er ook niet meer voor. Het is weliswaar in de veilige beslotenheid van mijn bureautje, maar het is een begin.
Erover praten is moeilijk. Met wie moet ik dat doen? Iemand die niet hetzelfde meegemaakt heeft kijkt er anders tegenaan. En je weet, ik toon ook niet zo snel mijn gevoelens. Op dat gebied zijn we net twee dezelfden. Ik heb echt jouw karakter pa. Dat zegt iedereen. Wel, ik ben er trots op !! Ik hoop ook dat ik je gedrevenheid geërfd heb.
Tijd om weer eens in mijn pen te kruipen. Na een lange, geslaagde zomer heb ik er weer zin in. Het gewone leventje gaat al een paar dagen weer z'n even gewone gangetje. Kids naar school, naar de desbetreffende sportclubs of muziekscholen en zelf ook weer volop aan 't werk. Aan't aftellen naar volgende zomer al. Plannen maken om op verlof te gaan. Kwestie van goed voorbereid te zijn, om iets te hebben om nu al naar uit te kijken. Of gewoon om dat zomergevoel nog even vast te houden misschien ... Bang van de winter? Van die koude dagen? Bijlange niet ! Nochtans, nu ik er aan denk, die zaterdagvoormiddagen naast het voetbalplein, in de regen, in de wind... Smachtend naar een warme koffie. Of een lekkere duvel... Brrr...
Een van de saaiste karweitjes in huis vind ik schilderen.
Deuren, muren, plafonds,
Ik doe het niet graag.
Na drie jaar wordt het toch stilaan tijd dat ik er eens aan begin.
Ook voor de vrede in huis is het beter dat ik eens wat moeite doe.
De muren zijn grotendeels gedaan.
Hier en daar nog een stukje dat ik tot nu toe steeds overgeslagen heb.
Zo is er nog één kamer die moet geschilderd worden. En de traphal ook nog. Maar dat zie ik nog niet zitten.
Ik denk dat ik daarvoor hulp moet inroepen.
Enkele weken geleden verfde ik de deuren op de zolderverdieping al eens met primer.
Vier kamers, dus vier deuren.
Voorkant en achterkant.
En de omlijsting.
De chambrangs zoals ze dat hier zeggen.
En deze week ben ik dus met volle moed aan de eerste verflaag begonnen.
Afschuren, verven en gaatjes stoppen.
Das hetgeen waar ik me deze week mee ga bezig houden.
Ruw geschat zal het toch tot vrijdag duren eer ik helemaal klaar ben.
Elke deur moet eerst nog afgeschuurd worden. Das niet veel werk, maar brengt enorm veel stof met zich mee.
Dan de deuren ontstoffen en ze verven.
Voor- en achterkant.
Met tussendoor twee uurtjes drogen natuurlijk.
In die tussentijd ga ik gaatjes stoppen.
Niet dat er al houtworm inzit. Zou ook niet mogen in een huis dat slechts drie jaar oud is. Maar het zijn de laatste overblijfselen van de nageltjes die dicht moeten gemaakt worden.
Een lastig en tijdrovend karwei.
En dan ist nog niet gedaan.
Binnen enkele weken worden er drie grote ingemaakte kasten geplaatst.
Dat moet ik gelukkig niet zelf doen.
Maar daarna is het weer mijn beurt. Er moet namelijk nog vloer gelegd worden.
We hebben gekozen voor kurk.
Helemaal in de stijl van het huis, we hebben een houtskeletwoning.
Die vloer ga ik dus zelf proberen leggen.
En ik zie er nu al tegenop.
Maar als alles klaar is zal de bovenste verdieping er al helemaal anders uitzien.
Daar ben ik zeker van!
En dan kan ik aan de volgende beginnen
Op de eerste verdieping moet ik vijf (!) deuren afschuren en verven.
En gaatjes stoppen.
Drie kamers, de badkamer en een toilet.
En daarna nog vloer leggen.
Maar tegen dat het zover is zijn we al een paar jaar verder denk ik.
Dingetjes die me gelukkig maken, die me blij maken.
Simpele dingen soms.
Een duveltje na een vermoeiende vergadering, een vriendelijk woord van iemand die ik ken, de kleinste die ligt te slapen met een glimlach op zn gezicht,
Onverwachte dingen soms ook.
Een complimentje van iemand waarvan je het niet verwacht.
Das nog een afwijking van uit mijn studententijd denk ik.
Ik geef toe, veel heb ik uit die tijd niet overgehouden.
Veel goeie herinneringen wel, het was een fijne tijd.
Maar echt tastbare dingen niet veel.
Een snijmatje (what the fuck is een snijmatje hoor ik je denken. Awel, das een matje om te snijden hé ).
En de liefde voor letters dus.
En dat gaat ver hoor.
t Begint s morgens al bij de krant.
Die geur van die letters, das toch speciaal.
Als je bedenkt dat die krant een paar uur eerder nog gewoon een wit stuk papier, een stuk uit een grote rol was, dan kan je toch niet anders dan er van houden?
Ik heb ongelooflijk veel bewondering voor de mensen die al die lettertjes op dat stuk papier toveren.
Ik heb het zelf eens gedaan, t was tijdens een sollicitatiegesprek bij een uitgeverij.
Man, k was zot toen ik daar buiten kwam
Nee nee, niks voor mij.
En t gaat niet enkel om de hoeveelheid van letters hé.
De vorm, het uitzicht, is minstens even belangrijk.
Met schreven, zonder schreven,
Ben er zot van.
Moest ik, 20 jaar geleden, enkel examens hoeven te doen over vakken die over lettertjes gingen, ik had zeker mn diploma gehaald.
Tekenen, lay-out, typografische esthetica, daar stak ik al mijn tijd in.
Wat kon mij die wiskunde, fysica en scheikunde schelen?
t Heeft niet mogen zijn.
Maar de liefde voor letters neemt niemand me nog af.
Vrienden Niemand kan zonder, nooit heb je er teveel. Maar wat is nu een vriend? Volgens mij zijn er drie soorten: je hebt gewone vrienden, goede vrienden en natuurlijk de slechte vrienden. Ik denk dat ik er in mijn leven tot nu toe goed in geslaagd ben om die laatste categorie te mijden. Misschien denken mij ouders daar anders over, ik zal het hen bij gelegenheid eens vragen. Gewone vrienden heb ik wel wat. Maar misschien moet ik eerst uitleggen wat ik versta onder een gewone vriend. t Is niet echt hetzelfde als een kennis. Ik beschouw iemand als een kennis als ik weet hoe hij of zij heet, waar hij of zij woont en van die dingen. Af en toe een praatje maken hoort daar misschien ook nog bij. Het is niet omdat ik dat soort van mensen kennissen noem dat dat ook voor iemand anders zo is. Iedereen vult dat zelf maar in volgens eigen behoefte of wensen. Maar voor mij is het zoals ik net beschreef. Een gewone vriend is iemand die ik beter ken dan een kennis. Iemand waar je een band mee hebt. Iemand die je graag hebt misschien ook. Alhoewel dat graag hebben hier niet hetzelfde betekent als graag zien. Graag hebben kan evengoed betekenen dat je je niet wegdraait als die vriend ergens binnenkomt. Gewone vrienden heb ik veel, heel veel. Maar, zoals ik al zei, het is niet omdat ik bepaalde criteria hanteer om iemand een vriend te noemen, dat andere mensen diezelfde criteria moeten gebruiken. Ieder voor zich hé ! Ik wil niemand een vriend opdringen. Een goede vriend is nog iets anders. Das volgens mij iemand die je voor 100% vertrouwt, iemand waar je al eens boos op kan worden. En het hem of haar dan de volgende dag met de glimlach vergeeft. Iemand waar je op kan rekenen. Iemand die soms maar een half woord nodig heeft om je te begrijpen. Een drinkebroer, een verre neef (al is ver relatief in dit geval) en ga zo maar door. Zijn dat vrienden voor het leven? Nee, dat bestaat niet! Het zijn misschien wel vrienden voor een bepaald deel van je leven. Of, als je al wat ouder bent, vrienden voor de rest van je leven. Maar in vrienden voor het leven geloof ik niet. Waarschijnlijk wordt met die term wel hetzelfde bedoeld als wat ik vrienden voor de rest van je leven noem, maar zelfs dan wil ik er niet in geloven. Een vriend kan nog zon goede vriend zijn, op een bepaald moment groei je uit elkaar, je verhuist, krijgt andere interesses en ga zo maar door. Zo had ik, toen ik 4 jaar was, al een allerbeste vriend, we deden alles samen, zaten samen in de kleuterklas, gingen samen crossen. Ik heb hem zelfs eens naar huis gebracht toen hij bij het crossen zn arm gebroken had. Helemaal alleen, zeker 600m, over de grote baan!! Toen kon dat nog. Twee jaar later was die vriendschap over. Wij verhuisden en ik heb nooit nog iets van hem gehoord. Das ook niet moeilijk. Gsm, internet, msn, Dat bestond nog niet. En schrijven konden we nog niet in de derde kleuterklas. Dat zn vader doelman was bij een club die toen nog in eerste klasse voetbalde hielp ook niet waarschijnlijk. Na enkele jaren verhuisden ze weer naar een andere stad Maar geen nood, al snel had ik weer vrienden. En ook weer goede vrienden. Jongens waar ik 6 jaar lang mee op de schoolbanken gezeten heb? Dat schept een band, weet je wel. En ja, alleen jongens. In meisjes was ik toen nog niet geïnteresseerd. Dat heb je als je naar een jongensschool gaat. Maar na zes jaar waren de meeste van die vriendschappen ook weer fel bekoeld. Middelbare school in een andere stad, met slechts een handvol vriendjes van de lagere school, is niet echt bevorderlijk voor vriendschappen. Al bleef er uiteraard met sommigen wel een band via de jeugdbeweging. En dat herhaalde zich nog een paar maal. Tot op het moment dat je je middelbare studies afsluit en je aan het echte leven begint. Ik durf eerlijk zeggen dat een paar van de jongens die in de twee laatste jaren van de humaniora in mijn klas zaten, vrienden gebleven zijn. En via die vrienden leer je dan weer andere mensen kennen. En er komen vriendinnetjes bij. En die vriendinnetjes brengen op hun beurt ook weer vriendinnetjes mee. Die dan andere vrienden van de groep wel zagen zitten en zo vormde zich na enkele jaren een hechte groep. We zien elkaar nu nooit meer. Maar gelukkig bestaat er nu wel internet, en gsm. En zo gebeurt het dat we, mailsgewijs, toch nog contact hebben met elkaar. En af en toe, om de paar jaar, loop je wel eens iemand tegen het lijf. En dan weet je weer waarom dat een vriend is. Waarom? Omdat je dat voelt! Omdat er onmiddellijk een conversatie ontstaat. Omdat je weer herinneringen ophaalt aan vroeger. Zelfs is dat al 20 jaar geleden. Zelfs is dat via het internet. Je voelt dat! Kan iemand, die je 20 jaar niet gezien of gehoord hebt, een goede vriend worden? Ja, ik denk het wel. Maar dan is er meer nodig dan een scherm en een toetsenbord. Dan moet je beide moeite doen. Een gesprek gaande houden. Herinneringen ophalen bijvoorbeeld. En bij de ene gaat dat al makkelijker dan bij de andere. Mensen veranderen op 20 jaar. Gelukkig maar! Bij sommigen voel je dat het klikt. Bij anderen ben je gewoon blij dat je ze weer eens hoort. Is het toeval dat diegenen waarmee het, volgens mij, klikt, meisjes - pardon vrouwen - zijn? Nee. Das geen toeval. Dat zijn vriendinnen!
