Maar naar de buitenwereld toe ben je nog steeds die vrolijke jongen, die grapjas
Die ene persoon die er steeds de ambiance probeert in te krijgen, die de gesprekken onder de middag op gang trekt, die de boel probeert op te vrolijken.
Maar diep van binnen lijdt je, heb je pijn,
Denk je dag en nacht aan iemand die onbereikbaar is.
En het vreet je op, het maakt je langzaam kapot.
Ook al is het nu al bijna drie maanden geleden, de pijn verdwijnt niet.
De gedachten aan M zijn nog even sterk als in het begin.
De regen stroomt als tranen langs de ruit. Het is of de ganse hemel om je huilt. Ik voel me zo mistroostig als het weer . Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Ik mis je zo, ik mis je meer en meer, Ik zie je in men dromen keer op keer. Wie zegt me hoe en waar zie ik je weer. Ik mis je zo ik mis je meer en meer.
Je zou denken dat het na enige tijd wel wat minder wordt
Integendeel
M, ik mis je
Ik voel me net een gewond dier.
Wat doet zon gewond dier?
Gaat het terug naar zn kudde om te herstellen?
Of gaat het zn eigen weg?
Herstelt een gewond dier eigenlijk nog wel?
Ik denk van niet.
Volgens mij blijft er altijd een kleine wonde.
Een wonde die bij de kleinste tegenslag openbarst.
Ik vraag me nu af of ik terug naar mn kudde moet gaan.
Prachtig lied, past perfect bij deze regenachtige herfstdag
Past perfect bij het herfstgevoel dat ik heb.
En dat niet wil over gaan
I miss you like crazy, I miss you like crazy Ever since you went away, every hour of every day I miss you like crazy, I miss you like crazy No matter what I say or do There's just no getting over you
Als je iemand graag hebt is afscheid nemen niet makkelijk.
Maar soms kan je niet anders.
Of het nu om een overlijden gaat of om iemand die je door omstandigheden moet laten gaan, prettig is het niet. Integendeel zelfs, je kan er enorm van afzien.
En eenmaal je in zon situatie zit raak je er moeilijk weer uit. Het vergt heel wat kracht en doorzettingsvermogen. En hulp van vrienden en/of vriendinnen. Niet elke vriend of vriendin begrijpt dat, niet elke vriend of vriendin heeft het geduld. Iedereen verwerkt dit op zn eigen manier en op zn eigen tempo.
Als de steun van die vrienden of vriendinnen dan plots wegvalt wordt het nog zwaarder.Dan kan het zijn dat je er alleen voor komt te staan. Of als je geluk hebt zijn er anderen waarbij je terecht kan. Soms komt dat uit een onverwachte hoek.
Maar ik ben er van overtuigd dat je zoiets enkel kan verwerken en een plaats kan geven als je erover kan babbelen. Met iemand die het geduld heeft om te luisteren.
En die je begrijpt. En je laat doen, je de tijd geeft om het op je eigen manier en tempo te verwerken. En die je steunt, je de juiste woorden influistert.
Het kon niet uitblijven hé Alles is sex tegenwoordig.
Sla er de Flair of de Joepie maar eens op na
Ik vraag me af hoe het eigenlijk zit met die sex.
Is dat een recht? Of een must?
Een must is het volgens mij zeker.
En een recht, ik zou denken van wel.
Als een man en een vrouw een relatie beginnen, op wat is die dan gebaseerd? In het begin zeker op sex en uiteraard ook op vriendschap en vooral liefde.
Is ook afhankelijk van het soort relatie natuurlijk
En wederzijds respect? Ook natuurlijk.
Maar wat gebeurt er als één van de twee de ander sex ontzegt?
Heeft zon relatie dan nog een kans? Is ze gedoemd om te mislukken?
Of is sex niet het belangrijkste in een relatie?
Waarschijnlijk niet. Maar ze is wel één van de elementen die een relatie in stand houdt.
Denk ik toch
Zo ervaar ik het toch
Is voor een man of een vrouw liefde genoeg om een relatie in stand te houden? Wordt er niet meer verlangd van de partner?
Zijn wederzijds respect en een soort van vriendschap genoeg om een relatie te laten overleven?
Veel vragen, weinig antwoorden
Maar persoonlijk denk ik dat wanneer één van de partners de ander essentiële dingen uit een relatie ontzegt, die relatie geen kans van slagen heeft.
t Was een fantastische gast. Heel geëngageerd, stond altijd klaar voor iedereen.
Wat hij allemaal deed is niet zo belangrijk, daar heeft hij nooit mee uitgepakt. We lachten er wel eens mee: als je ooit sterft moeten we een speciale doodsbrief laten maken om alles wat je ooit gedaan hebt erop te krijgen.
Wisten we toen veel dat de dood zo dicht bij was.
Ik herinner het me nog goed Het was januari, net Kerstmis en Nieuwjaar gepasseerd. Een kerstmis waarvan je trouwens nog zou zeggen dat je toen al wist dat het je laatste zou zijn
Op maandag ging je nog 17 km wandelen, twee dagen later droeg ons moeder je binnen in het ziekenhuis. Helemaal op, geen kracht meer. Waar was plots die man, zo fier, zo sterk,
Het verdict was hard, keihard !
Maar je nam het goed op. Je vond dat het genoeg was. Je wist dat ertegen vechten de strijd enkel maar nodeloos zou rekken. Je beslissing om je toestand te aanvaarden en geen behandeling te starten leek ons eerst zo raar. Maar je gaf een goede uitleg. Je wilde het niet langer rekken dan nodig. Niet voor jezelf, maar zeker niet voor ons we wisten dat de dokters je niet lang meer gaven. Zonder behandeling enkele weken, met behandeling enkele maanden. Maar de kwaliteit van je leven zou die paar maanden behoorlijk achteruit gaan. Voor ons hoefde je niet te vechten.
Ik herinner me je als een vader die heel zelden ziek was. Je daar dan zien liggen in dat bed was erg Zo afhankelijk je plots was, zo Weet niet hoe ik het moet zeggen
De verpleegsters waren fantastisch, ze gaven ons ruim de tijd om alles te verwerken, maakten het je zo comfortabel mogelijk.
Je laatste wens was om thuis te kunnen sterven. Een mooie laatste wens. Veel beter dan in het ziekenhuis. Geen machines meer, enkel je apparaat voor als je weer moeilijk kon ademen.
Ervoor kiezen om thuis te sterven was zeker niet de gemakkelijkste weg. Iedereen waar je de laatste jaren mee omging wilde langskomen. Vrienden van vroeger, ex-collegas, vrienden van nu. Zelfs je zussen die je al meer dan 25 jaar niet meer gezien had wilden je nog een laatste keer zien. En afscheid nemen. Want dat besefte iedereen die kwam heel goed: op het moment dat ze buiten gingen zouden ze je nooit meer zien. Hard!
Voor ons moeder, mn zus en ik was het ook niet makkelijk. Je stond erop om met iedereen die langskwam nog zelf te babbelen. Soms ging dat goed, soms ging dat helemaal niet goed. Maar hoe moeilijk het ook was voor jezelf, je deed het toch maar. En hoe zieker je werd, hoe zwaarder die bezoekjes. Maar je deed het fantastisch, je hield alles zelf nog onder controle. Zo kenden we je !
Wanneer mensen te lang bleven zitten, langer dan een kwartiertje was te vermoeiend, gaf je zelf aan dat ze weg moesten gaan.
Zo stuurde je mij de dag voor je stierf zelfs nog weg. Het was gedaan, je was op
En dan kwam die woensdag, 17 februari, nooit zal ik die dag vergeten !!
Ons moeder belde dat je een hele onrustige nacht gehad had. Dokter was langsgekomen en hij zei dat het bijna gedaan was.
Gelukkig waren we bij je toen je stierf. Enkel je dochter was er niet. Ze was een uurtje eerder naar huis gereden om haar kinderen te gaan halen zodat zij je ook nog eens konden zien. Helaas waren ze net te laat.
Ik herinner me nog goed hoe we aan tafel zaten. Soep en een boterham aten we en we keken hoe je in je bed lag te woelen. Plots kreeg je het heel moeilijk. Je ademde niet meer. We stonden verslagen rond je bed. Heel even ben je nog teruggekomen. Enkele seconden snakte je weer naar adem en toen was het voorgoed voorbij.
Liefste papa, je hebt niet veel geleden en dat is voor ons het belangrijkste.
De begrafenis was mooi
De periode die toen volgde was heel moeilijk. Heel uitputtend. Fysiek, maar zeker ook mentaal. Ik ben er dan ook helemaal onderdoor gegaan.
Plots werd ik de oudste man van de familie. Ik moest me wel sterk houden. Heb nooit echt kunnen rouwen. Dat komt ook omdat ik nooit eerder mn emoties moest tonen.
En ik kon het ook niet.
Ik heb gedurende de weken die toen volgden nooit een traan gelaten. Kropte alles op.
Maar nu, een half jaar later, kan ik dat wel. Door omstandigheden
Door erover te praten. Met iemand die hetzelfde meegemaakt heeft. Samen hebben we herinneringen opgehaald, samen hebben we gehuild, heel veel gehuild.
Helaas is aan die relatie, maar dat is niet het juiste woord, een einde gekomen.
Ik weet dat het niet erg netjes is, maar pa, ik denk dat je me wel begrijpt, soms heb je iets anders nodig om je emoties te tonen. Een gelijkgestelde ziel. Een kameraad. In dit geval een vriendin Een echte vriendin denk ik !
Misschien vertel ik daar later wel iets meer over
Maar nu kan ik naar je foto kijken en huilen. En ik schaam me er ook niet meer voor. Het is weliswaar in de veilige beslotenheid van mijn bureautje, maar het is een begin.
Erover praten is moeilijk. Met wie moet ik dat doen? Iemand die niet hetzelfde meegemaakt heeft kijkt er anders tegenaan. En je weet, ik toon ook niet zo snel mijn gevoelens. Op dat gebied zijn we net twee dezelfden. Ik heb echt jouw karakter pa. Dat zegt iedereen. Wel, ik ben er trots op !! Ik hoop ook dat ik je gedrevenheid geërfd heb.
Tijd om weer eens in mijn pen te kruipen. Na een lange, geslaagde zomer heb ik er weer zin in. Het gewone leventje gaat al een paar dagen weer z'n even gewone gangetje. Kids naar school, naar de desbetreffende sportclubs of muziekscholen en zelf ook weer volop aan 't werk. Aan't aftellen naar volgende zomer al. Plannen maken om op verlof te gaan. Kwestie van goed voorbereid te zijn, om iets te hebben om nu al naar uit te kijken. Of gewoon om dat zomergevoel nog even vast te houden misschien ... Bang van de winter? Van die koude dagen? Bijlange niet ! Nochtans, nu ik er aan denk, die zaterdagvoormiddagen naast het voetbalplein, in de regen, in de wind... Smachtend naar een warme koffie. Of een lekkere duvel... Brrr...
