Mijn broer werd geboren eind 1980 en is dus een 6-tal jaar jonger dan ik.

Ik zat in het eerste studiejaar en ik was O zo fier dat ik een zusje of broertje kreeg! Ik ging een klein mamaatje kunnen zijn! 

Maar ja, dat was minder waar natuurlijk! 

Hij werd geboren met klompvoetjes en een lui oog en heeft in zijn baby tijd en kindertijd wel heel wat meegemaakt dus.

Hij was natuurlijk het "manneke" dat alle compassie verdiende. 

Ik herinner me nog goed de gipsen die hij aan had. Telkens een paar weken gips, een week zonder ... en zo heeft hij dan uiteindelijk ook leren lopen.

Zijn oogje werd geopereerd toen hij een jaar of 4 was en dat beeld blijft me ook nog altijd bij. Hij lag in de Groene Briel in Gent en ik ging hem bezoeken met papa. Maar hij was ook besneden en dat vond ik dus nogal een akelig zicht. 

Alles is wel goed gekomen met hem.

Integenstelling van mij, is hij opgevoed bij een onthaalmama en daarna bij de moeder van mijn ma. Hij ging ook nooit naar dezelfde school als ik, al had ik zo graag voor hem gezorgd!

Hij was eigenlijk al een kleine verwende etter van kleins af aan. Hij vond het zalig, als ik eens thuis was, om mij te plagen en te pijnigen. Ganse haardossen trok hij uit!

Toen hij 12 jaar was, was ik door omstandigheden het huis al uit en heb ik hem dus een tijdje niet gezien.

Hij is toen naar het Don Bosco college gegaan, maar welke richting hij deed weet ik niet. 

Een aantal jaar later is hij op het verkeerde pad gekomen, door werkmakkers. Hij heeft zeer diep gezeten, maar is er wel bovenop gekomen.

Toen is ook het contact met mij teruggekomen al liep dat niet van een leien dakje.

Hij is nogal een eigenzinnig iemand, heeft nooit tijd en goesting voor een ander en laat nooit iets van hem horen. Respect is bij hem ook ver te zoeken en een beetje steun al evenmin. 

Een goeiedag, heeft hij nooit leren zeggen, hij loopt je liever voorbij.