ik hou van hazen. zowel op tafel in een stoofpot,compleet mét de rug erin,als en vooral in de natuur. hazen zijn de enige authentieke wilde dieren die ik ken: ze laten zich niet kweken,in tegenstelling tot ander"wild" dat ons wordt voorgeschoteld. en dat proef je. een paar jaar terug was ik bij het ochtendgloren aan mijn afwas bezig -ik ben een vroege vogel- en op mijn pas aangelegd grasveld,droog terrein dus, was er plots een orgie van hazen. ik had nooit vermoed dat er zo veel in de buurt "woonden".dronken en roekeloos zoals alleen drank of paartijd kunnen maken, buitelden ze achter en over mekaar aan, tot op 10 meter van mijn uitkijk. ik durfde nauwelijks ademen,laat staan verroeren om een fototoestel te halen. toch is het beeld me scherper bij dan de mooiste foto. sinds kijk in die periode er naar uit, wél wetend dat zich dat niet meer herhaalt. toch zag ik het dit jaar weer,in een flauwere versie, en iets verder af. toen ik door de polders reed in walcheren zag ik veel wild: eenden, ganzen, fazanten. net toen ik dacht: raar, in zo'n polder geen haas te zien kwam een grote rekel aangehuppeld over een pas geplant aardappelveld. je zag dat het einde van de paartijd naderde,ik zag bijna de wallen onder zijn ogen. hij was duidelijk op spoor: een paar sprongetjes, dan weer de neus in de lucht en snuiven.. de partner kon niet ver meer zijn. hij verliet het aardappelveld,sprong over een gracht in een pas gemaaide wei. daar zag ik plots een mevrouw haas, die zich presenteerde dekkensklaar,bijna bedelend om bereden te worden. mijn rekel had er echter geen oog voor, en ging zijn gangetje verder,snuiven, een paar pasjes, weer.. duidelijk op zoek naar een ander, en roekeloos pal in de richting van een boerderij en een drukke weg. ik had te doen met die éne. maar dacht toch: niets dierlijks is ons mensen vreemd
