deze blog heeft verschillende redenen. in de eerste plaats wil ik voor mezelf een beetje bij houden wat op mijn trip-daarvooor doe ik het in de eerste plaats- rond en met mij gebeurt: de vorige jaren deed ik het met een rudimentair dagboekje, dit is dan de modernere versie.
het sluit ook aan op mijn behoefte om toch maar mee te zijn met de "nieuwe media". het gevaar ervan is de kwetsbaarheid: geen stroom, geen internet. Eén verkeerde knop en alles is gewist, zoals ik laatst met mijn fotobestand mocht ondervinden. Ik wil zo lang mogelijk mee zijn, al voel ik de adem van de kleinkinderen al in mijn nek: ward kan al zijn naam spellen, en voor ik het weet word ik door hen ingehaald in informatica en misschien wel honend achter gelaten
ook is het een schuchter proberen om mezelf meer bloot te geven. het is niet mijn bedoeling om een publiek figuur te worden, maar een selecte keur van intimi wil ik wél toelaten in mijn leefwereldje die nu door Het Grote Gebeuren wordt beheersd die mijn compostelatocht voor mij is.
naar Compostela : ik noem het graag een pelgrimstocht, omdat het zo veel meer is dan een lange tocht op de fiets. eigenlijk ben ik al drie jaar onderweg. toen ik iemand hoorde met het idee spelen na een belangrijke episode in zijn leven-hij heeft tot nu toe nog niet doorgezet- heb ik het idee een beetje geadopteerd. het was het moment dat ik mijn laatste bypass had gehad, ik vond het vijf voor twaalf om mijn fysieke toestand eens grondig onder handen te nemen, niet drastisch maar toch fundamenteel, met meer beweging en gezonder leven in het algemeen. wie heeft er nooit zo'n voornemen? toch was het voor mij een kantelmoment waar ook mijn nieuw werk een van de eerste tekenen was. de camino liet me niet meer los,al was het in het begin heel fluisterend bijna, nog niet uit te spreken wegens te gedurfd en te hoog gegrepen. mijn tocht door nederland in 2007 en in het zuiden van frankrijk in 2008 stonden zeker in het teken daarvan. sindsdien ben ik écht beginnen plannen, ik heb het gevoel van "ik kan het,ma, ik kan het!"
de camino is een kapstok: niet het doel is belangrijk, wel de weg.voor velen is het een religieus beladen item, en hoewel ik me geen moer van godsdienstbeleving aantrek voel ik toch een religiositeit zonder die nu nader te kunnen invullen. ik ben benieuwd,verzet me niet tegen wat ik voel in de lucht hangen, en het is een verwachting en een ervaring die ik ook lees in de verscheidene reisverslagen die ik deze winter heb gelezen. ook de route is een gelegenheid, een uitnodiging, een gemak die ik kan volgen of links laten liggen, dat bekijk ik wel van dag tot dag. ik vermoed dat ik ook niet anders kàn dan de dag afwachten om het te plannen, er kan zo veel anders lopen dan voorzien. nog een maand te gaan voor ik vertrek... het komt bangelijk dicht!
