Voor de tweede maal heb ik gepoogd om één van de laatste films van Ingmar Bergman uit te kijken, nl. "Na de repetitie". Dit keer ben ik er toch in geslaagd om deze TV-film van 70 minuten tot het einde toe te ondergaan. Als kijker word je immers bedolven onder een waterval van woorden waardoor tien minuten er wel dertig lijken te duren. Het gaat hem niet gewoon om de talrijke dialogen maar wel omdat ze zo cerebraal zijn. Hele redeneringen geven de personages ten beste. Nog een geluk dat er de schitterende vertolkingen zijn van de drie acteurs en de mooie close-ups die alles toch wat meer verteerbaar maken. Deze film is dus zeker niet één van mijn Bergmanfavorieten. Hoe anders zijn "Het zwijgen", "Persona" of "Kreten en gefluister", films die weinig dialogen bevatten maar waarin alles getoond wordt aan de hand van hypnotiserende beelden die in het geheugen blijven hangen. Ik vind het jammer dat Bergman niet meer die richting bleef uitgaan maar steeds gebruik maakte van uitvoerige dialogen om zijn boodschap te verkondigen. Waarschijnlijk had dit te maken met zijn onvoorwaardelijke voorliefde voor het toneel. Daarom zal ik hem altijd als de mindere van Michelangelo Antonioni blijven beschouwen omdat die juist wel vooral in beelden dacht en niet in woorden. Toch herinner ik me hoe in de jaren '60 de Vlaamse filmcritici duidelijk blijk gaven van hun voorkeur voor Bergman. Was Antonioni te modern? Of gewoon te minimalistisch?
Ik lees in een tijdschrift dat Bob Dylan het volgende antwoordde op de vraag of Barack Obama een goede president zal zijn: "Hij zal de beste president zijn die hij kàn zijn". Inderdaad, een Amerikaans president heeft dan wel veel bevoegdheden maar hij heeft ook af te rekenen met tegenkantingen van het Congres en van allerlei drukkingsgroepen. Zelfs iemand als een Franklin Roosevelt, toch één van de grootste presidenten ooit, kreeg problemen met het Congres, dus waarom zou Obama dan geen moeilijkheden ondervinden. Er zijn nu eenmaal zaken waar hij zelfs niet moet aan denken om ze te veranderen, voorlopig toch niet, om de eenvoudige reden dat hij daarvoor nooit een meerderheid in het Congres zal bijeenkrijgen. Op dit moment toch niet. Wanneer men er rekening mee houdt dat Obama perfect de publieke opinie aanvoelt dan spreekt het voor zich dat sommige veranderingen nog wel een tijdje op zich zullen laten wachten. De uitspraak van Dylan is, zoals naar gewoonte, kort en bondig maar zeer juist.
Ik had nooit gedacht dat ik nog interviews met Krishnamurti op YouTube zou zien! Het interview waarover ik het hier wil hebben is er één met Bernard Levin. Deze was één van de belangrijkste Britse journalisten in de jaren '70 en '80, iemand die in staat was en onderlegd genoeg om over van alles en nog wat te schrijven. In zijn boek "Enthoesiasme" (voor zover ik weet is dit het enige wat van hem in het Nederlands is verschenen) schrijft hij vol passie over sommige van zijn interesses, zoals daar zijn: opera, literatuur, Shakespeare, steden, gastronomie en katten. Krishnamurti was een Indische (al speelt dat hier geen enkele rol) leraar, opvoeder die talloze voordrachten in de hele wereld (behalve in islamitische landen!) heeft gegeven. In 1981 werd hij op 85-jarige (!!!) leeftijd gedurende een half uur geïnterviewd door Levin. Het knappe hierbij is dat deze laatste, die zoveel wist, met al die kennis niets kon aanvangen bij Krishnamurti want die stelde alle religies en ideologieën gewoon in vraag omdat zij gebaseerd zijn op het denken: mensen denken dat God bestaat of dat het marxisme of het kapitalisme juist zijn, maar dit heeft niets met de feiten zelf te maken. Op de vraag van Levin wat dan het geheim was voor een goed leven antwoordde Krishnamurti dat hij dat geheim niet kon geven, men moest dat zelf ontdekken. Dit interview ging dus heel wat verder en was provocerender dan al wat men gewoonlijk op het kleine scherm te zien krijgt. Voor mij blijft Krishnamurti één van de grote wijzen van de twintigste eeuw, één van de meest miskende ook.
De echte titel van de film van Michelangelo Antonioni over China is: "Chung Kuo". Toen deze Italiaanse cineast op het hoogtepunt van zijn loopbaan stond werd hem door de toenmalige (1970) Chinese regering gevraagd om een documentaire te maken over hun land. Antonioni nam dit aanbod gretig aan. Ik ga het hier niet hebben over de hele controverse die er daarna over zijn film is geweest, maar wel over de film zelf. Na al die jaren is die eindelijk uitgekomen op DVD, mooi uitgegeven en met een interessant boekje erbij. Verwacht in deze documentaire geen mooie, stijlvolle Antonioni-beelden want die komen er gewoonweg niet in voor. Omdat Antonioni slechts 22 dagen de tijd kreeg om zijn film te maken, heeft hij zich in de plaats gesteld van de toerist die zijn indrukken met een camera vastlegt. Opmerkelijk is de aandacht die wordt besteed aan de Chinezen zelf, die men ziet eten, werken, discussiëren, enz. Met talloze close-ups poogt Antonioni het geheim van de Chinees ten tijde van de Culturele Revolutie te ontsluieren. Wat natuurlijk tot mislukken was gedoemd maar niettemin erg ontroerende portretten oplevert. In tegenstelling tot zijn speelfilms is Antonioni hier dus vooral geboeid geweest door de mensen, niet door gebouwen en landschappen. Slechts eenmaal in zijn lange carrière is hij er in een speelfilm in geslaagd om te ontroeren, namelijk in "Il grido" dat het verhaal vertelt van een arbeider die door zijn vrouw in de steek gelaten wordt. Is het toeval dat het toen ook om een arbeider ging? In "Chung Kuo" worden ons immers de hele tijd arbeiders getoond die door de camera met respect en met liefde worden benaderd. Lang geleden heeft Antonioni eens gezegd dat hij een voorkeur had voor fabrieksarbeidsters, hij die afkomstig was uit een bourgeoismilieu. Zou dat ermee te maken kunnen hebben waarom bijna al zijn films zo afstandelijk en koel zijn? Zij handelden hoofdzakelijk over bourgeois die zich verveelden en zich vervreemd voelden waardoor zij niet meer in staat waren tot het uiten van oprechte gevoelens. Achteraf is deze documentaire over China natuurlijk belangrijk als historisch document omdat hij ons een blik gunt op het alledaagse leven ten tijde van die beruchte Culturele Revolutie. Het was een periode in de geschiedenis toen men hier in het westen enorm bevreesd was voor het "gele gevaar". En wat blijkt nu uit deze film? Die Chinezen gedroegen zich rustig, waardig en waren meestal erg vriendelijk. Erg dreigend zien zij er in ieder geval niet uit. Misschien kan hieruit de les getrokken worden, dat het altijd nogal voorbarig is om een heel volk als onmenselijk af te schilderen!
Eindelijk ben ik erin geslaagd om de CD "Liesbeth List zingt Theodorakis" te pakken te krijgen, dank zij internet. Deze CD en haar vertolking van de chansons van Jacques Brel behoren volgens mij tot het beste wat zij gedaan heeft. Bij het herbeluisteren van Liesbeth List die Theodorakis zingt onderging ik dezelfde emoties als veertig jaar geleden, meer nog, het was alsof ik die liederen pas gisteren nog had gehoord, zo verankerd zaten zij nog in mijn geheugen. De manier waarop zij zingt, haar dictie, de overtuiging die er van uitgaat plus niet te vergeten de muziek van Theodorakis, zorgen er voor dat dit één van de meest aangrijpende CD's is die ik ken, vooral dan de Mauthausen-liederen (eerste vier nummers) grijpen echt naar de keel. Ik zie nog altijd geen opvolgster van Liesbeth List in het Nederlandstalige repertoire, zij blijft voor mij onbetwistbaar de grande dame met een enorme klasse en waardigheid en mooi bovendien. Iemand die tot zulke vertolkingen in staat is geweest kan volgens mij heel veel vergeven worden, om niet te zeggen, alles.
Als ik niet weet wat te doen dan kan het gebeuren dat ik eens naar Oprah Winfrey kijk. Ik hou van de manier waarop zij met haar gasten om gaat, of het nu beroemde mensen zijn of heel gewone. Zij slaagt er steeds in hen op hun gemak te stellen. En zij durft de meest delicate onderwerpen aanpakken. Maar waar ik het hier vooral over wil hebben is de mogelijke invloed die zij misschien uitgeoefend heeft op de Amerikaanse kiezers. Want het zijn toch die kiezers die massaal voor Barack Obama hebben gestemd. Eigenlijk heeft Oprah de weg geëffend voor hem. Reeds jaren zien de Amerikanen een zwarte vrouw op televisie die heel populair is en op schitterende wijze jaar in jaar uit in hun huiskamer binnen dringt. Men hoeft maar naar het publiek te kijken dat in de zaal zit om te merken dat er niet alleen zwarten aanwezig zijn, wel integendeel. Als de blanke Amerikanen met haar geen problemen hadden dan was misschien het moment gekomen om ook eens op een zwarte kandidaat voor het presidentschap te stemmen? Waarom niet, moeten zij gedacht hebben. Een veelbetekenend detail is ook dat Oprah reeds heel vroeg de kandidatuur van Obama heeft gesteund. Daar was toen veel kritiek op maar op de lange termijn heeft dat mogelijk een zekere invloed uitgeoefend op de kiezers. Het is natuurlijk moeilijk om zulke zaken te bewijzen maar het tegenovergestelde is nog veel delicater zou ik denken.
In de prachtige film "Lust, caution" komt een schitterende restaurantscène voor die ik als één van de beste beschouw die ik ooit in een film heb gezien. Wanneer men bedenkt hoeveel filmscènes zich in een restaurant afspelen dan wil dat wat zeggen. Van deze scène hoopte ik dat die maar bleef duren, zo boeiend en zo knap is die in beeld gebracht, mede dank zij het voortreffelijke spel van de acteurs. Maar ook de belichting, het decor, de afwezigheid van andere gasten, geven deze scène iets uniek. Aan zulke scènes herkent men nu eenmaal de begaafde regisseur die met een minimum aan middelen een maximum aan effect bereikt. Voor mij is dit de beste scène uit deze ontroerende en boeiende film over collaboratie en verzet in oorlogstijd. Erg aan te bevelen dus.
Er rekening mee houdend dat blanken in de wereld numeriek sterk in de minderheid zijn, en op ander gebied ook meer en meer, valt het te verwachten dat de bevolking in de Verenigde Staten (waar dit al volop bezig is) en in Europa meer en meer gekleurd zal worden. Dat is de minste van mijn zorgen. Er is echter wel één schaduwzijde aan en dat is het volgende: vooral in Europa is vrijzinnigheid bijna dagelijkse kost geworden, niemand kijkt daar nog van op. In de rest van de wereld is dat echter niet het geval, daar gelooft men nog in een god of in goden, kortom het geloof speelt daar nog een belangrijke rol. Indien die gelovige mensen zich in Europa gaan vestigen dan is het bijna niet te vermijden dat zij die vrijzinnigheid in de verdrukking gaan brengen, m.a.w. de resultaten van het tijdperk van de Verlichting zouden dus wel eens compleet kunnen uitdoven met alle gevolgen vandien. Dat is het enige wat mij in heel deze affaire verontrust, dat die zo geroemde Verlichting slechts een voorbijgaande voetnoot zal blijken te zijn in de geschiedenis.
Iemand, ik weet niet meer wie, heeft eens gezegd dat, waaraan onze maatschappij het meest behoefte heeft, de stilte is. Ik vind dit heel juist. Ik zou hier de stilte niet alleen zien als afwezigheid van lawaai maar ook als afwezigheid van niets terzake doende informatie over triviale zaken uit welke hoek die dan ook afkomstig is. Er bestaat immers zo iets als geestelijke vervuiling die de mensen belet om nog logisch na te denken. Ik ga hier zeker niet voorstellen om muziek en informatie af te schaffen, verre van, ik ben geen fundamentalist, maar indien men alles een beetje meer tot redelijke proporties zou herleiden, dan zou dat al heel wat zijn. Het is toch duidelijk waarom men de mensen zo overstelpt met van alles en nog wat? Ten eerste, zo zien ze door het bos de bomen niet meer en blijven ze rustig, en ten tweede, zo kan men ze allerlei consumptiegoederen aansmeren die ze toch niet nodig hebben. In onze hedendaagse maatschappij zou een grote dosis stilte dus revolutionair zijn!
Ik las ergens dat Michelle Obama een voorkeur heeft voor Amerikaanse modeontwerpers. Wanneer men dan leest wie dat zijn dan komt men tot de ontdekking dat zij een vreemde afkomst hebben. De één is van Cuba, de ander van Thailand, enz. Toch zijn het allen Amerikaanse burgers. Het komt er in feite op neer dat hier niet-blanken de toon aangeven. Men zou kunnen zeggen dat de dagen van de blanken geteld zijn. Er heeft dus een machtsovername plaats die volgens mij niet meer te keren valt. Eigenlijk is dit logisch want de blanken zijn hoedanook op wereldvlak in de minderheid, vroeg of laat moesten zij dus wel aan het kortste einde trekken. Wie daar iets aan wil veranderen is eraan voor de moeite want Hitler is hen voor geweest en het resultaat kennen we. De enige oplossing is er het beste van te maken volgens de leuze "if you can't beat them, join them".
De laatste tijd wordt het steeds duidelijker dat Europa er niet meer toe doet. Daar zijn verschillende redenen voor. Eén ervan is natuurlijk het feit dat de Europese Unie geleid wordt door onder elkaar kibbelende ijdele leiders waardoor er slechts moeizaam een eensgezind standpunt wordt ingenomen, als het al wordt ingenomen. Een andere reden is de militaire machteloosheid. Dat is natuurlijk een gevolg van oorlogsmoeheid na eeuwenlang oorlogje spelen met als toppunt de twintigste eeuw waarin Europa het een beetje te bont heeft gemaakt. Men zou kunnen zeggen dat het Europees continent de vorige eeuw nog eens zijn laatste stuiptrekkingen heeft gekend en dat het daarna (na 1945) onherroepelijk zijn plaats op het wereldtoneel heeft verspeeld. Toch lijkt het wel alsof de Europeanen de laatsten zijn die zich daar bewust van zijn. Met een ongelooflijk superioriteitsgevoel bekritiseren zij andere continenten, op de eerste plaats de Verenigde Staten, die zij terechtwijzen voor van alles en nog wat in de zekerheid dat zij dit van ons toch zullen aanvaarden. De vraag kan hier gesteld worden: hoelang nog? De Europese beschaving is inderdaad mooi GEWEEST!
Ik denk, of liever, ik vermoed dat First Lady Michelle Obama soms de indruk krijgt dat zij droomt terwijl zij zo met haar echtgenoot door Europa toert. De echtgenotes van de premier van Engeland en van de president van Frankrijk kussen haar, zij knuffelt de Britse Queen en in Praag wordt zij samen met de president door tienduizenden toegejuicht. Je zou van minder denken dat je droomt. Michelle Obama die als Afro-Amerikaanse vroeger nog geconfronteerd is geweest met racisme, wordt nu gerespecteerd en vereerd. Modeontwerpers willen voor haar werken en in de boekhandels ligt al een biografie van haar. Als revanche kan zoiets tellen! En als voorbeeld van "the times they're changing" is het ook niet mis. Onze tijd geeft dus twee tegenstrijdige indrukken: langs de ene kant is er een toenemend fanatisme waarneembaar maar langs de andere kant is ook de verdraagzaamheid toegenomen. Misschien wordt dat in de toekomst de fameuze clash, die tussen fanatisme en tolerantie?
Wanneer men aandachtig luistert dan komt het er dikwijls op neer dat kritiek op het westen ook kritiek op de Joden behelst. Of omgekeerd, wie altijd maar zijn pijlen richt op het Joodse volk koestert meestal ook geen sympathie voor de westerse beschaving. Zo een houding lijkt stilaan een constante te worden bij de moslims én hun vrienden. Vanuit islamitisch standpunt bekeken valt er nog iets voor te zeggen, maar hun vrienden verdienen echter heel wat minder begrip omdat zij in feite de islam gebruiken om hun haat tegen de eigen beschaving te rechtvaardigen. Zij proberen de islamitische beschaving als een paard van Troje Europa binnen te loodsen om het zo te verzwakken. Als men dan nagaat waar die haat vandaan komt, dan merkt men nogal eens dat deze critici op een katholieke school hebben gezeten en daar vijftig jaar later nog over zeuren. Alsof zij in een concentratiekamp hebben geleefd! Moslims zullen nogal in hun vuist lachen bij het aanhoren van zoveel flauwekul, je zou voor minder leedvermaak hebben. Het wordt dus hoog tijd dat men hier in Europa eens beseft dat Europa juist tot bloei is gekomen dankzij haar joods-christelijke roots. Ondanks alle falen en tekortkomingen hebben die roots er dan toch maar voor gezorgd dat wij tijdperken zoals de renaissance en de Verlichting hebben beleefd. Daar niet fier op zijn lijkt me wel compleet ongerijmd. Maar ja, wanneer zelfkritiek ontaardt in masochisme dan is het hek volledig van de dam.
Wat me altijd opnieuw verbijstert is dat men als oplossing voor de economische crisis steeds weer meer groei bepleit. Het lijkt wel een dogma te zijn waarin men onvoorwaardelijk gelooft. In een tijd waarin milieuvervuiling en een tekort aan grondstoffen dé belangrijkste problemen zijn geworden komt het me nogal absurd over om dan nog meer grondstoffen te verkwisten en het milieu nog wat meer om zeep te helpen. Geloven die leiders dat nu zelf of doen zij maar alsof? Waarschijnlijk zijn zij als de dood om het kapitalisme zelf in vraag te stellen. Zij zouden zo eens als socialisten kunnen bestempeld worden! Meer groei is in feite een gemakkelijksheidsoplossing, meer niet, van grondig nadenken kan hier moeilijk gesproken worden. Waar het op aankomt is dat er een grondige mentaliteitswijziging noodzakelijk is: niet meer, maar minder. Of zoals iemand ooit zei: minder is meer.
Sommige verlichte geesten verkondigen de stelling dat het presidentschap van Barack Obama staat of valt met een oplossing van het Midden-Oosten probleem. Veronderstel dus dat hij alle andere problemen weet op te lossen, maar geen vrede weet te bewerkstelligen tussen Israëli's en Palestijnen, dan zou volgens hen zijn presidentschap mislukt zijn. Men zou het ook anders kunnen uitdrukken: indien Obama erin slaagt om dat probleem op te lossen maar alle andere niet, dan zou hij als een groot president de geschiedenis ingaan. Door het zo te formuleren is het wel duidelijk dat die uitspraak van die verlichten grote nonsens is. Want waarom zou het Midden-Oosten het grootste probleem zijn? Men ziet die regio amper liggen op de wereldkaart. Er zijn zelfs geen grondstoffen te vinden. De mensen die de situatie aldaar als het grootste probleem bestempelen bedoelen daar eigenlijk mee dat Israël het grootste probleem is en de staat Israël vertegenwoordigt voor hen de Joden. Zo wordt hun redenering wel een beetje doorzichtiger want het Joodse volk is gedurende twintig eeuwen als het grootste probleem bekeken met alle gevolgen vandien. Het Midden-Oosten probleem is pas een probleem omdat men het zo bekijkt, niet omdat het zo is. Het draait hier alleen maar om de perceptie, een erg gevaarlijke in dit geval. Een beetje nuchter denken zou hier wel op zijn plaats zijn!
De hoofdreden waarom ik ben beginnen kijken naar de TV-reeks "Jes" is omdat ik gelezen had dat het de bedoeling was om de stad Brussel op een positieve manier in de aandacht te brengen. Al jaren maak ik bij vrienden en familieleden reclame voor onze hoofdstad maar blijkbaar zonder veel resultaat. Misschien lukt het de maaksters van deze reeks om wel invloed uit te oefenen. Ook de aanwezigheid van rasacteurs zoals Johan Heldenbergh en Pascale Platel heeft mij over de streep getrokken. En ik moet zeggen dat ik na de eerste aflevering alleen maar een gunstig oordeel kan vellen. De vertolking is over de hele lijn spontaan en overtuigend, de muziek is goed, de dialogen vlot en dikwijls erg grappig en de nachtelijke scènes zijn een lust voor het oog. Het camerawerk is over de hele lijn schitterend. Genoeg redenen dus om uit te kijken naar de volgende afleveringen.
Ik wist niet dat ik ooit nog een fan zou worden van de Dixie Chicks! Toch is het gebeurd. Alles is eigenlijk begonnen met die hele controverse die er ontstaan is rond de uitspraak van zangeres Natalie die zich schaamde dat zij uit dezelfde staat (Texas) afkomstig was als George Bush. Er is daarover een documentaire uitgebracht met als titel "Shut up and sing" en het is na het bekijken ervan dat ik voor de bijl ben gegaan. Hun muziek is niet alleen aangenaam om naar te luisteren maar het zijn daarenboven drie toffe grieten (als vrouwen zichzelf bestempelen als "chicks" dan mag ik ze wel "grieten" noemen!) die niet op hun mondje zijn gevallen. Met veel plezier heb ik hun perikelen in hun thuisland gadegeslagen en het verheugt me tenzeerste dat zij er na een korte commerciele inzinking terug boven op zijn geraakt, zij het met een lichtjes gewijzigd genre waardoor zij een ander publiek hebben aangeboord. Achteraf hebben de feiten hen dus gelijk gegeven en kunnen zij waarschijnlijk in Obamaland nog een lange en succesvolle carrière tegemoet zien. Het weze hen gegund!
Misschien heb ik ergens al geschreven over "Persona", de film uit 1966 van de Zweedse regisseur Ingmar Bergman, dan is dat maar zo, ik ga er nog het één en ander over zeggen. Na deze film herhaaldelijk bekeken te hebben valt het me des te meer op hoe prachtig die gefotografeerd is. Er is eerst en vooral de beliching: zowel in de kliniek als op het strand wordt men geconfronteerd met een ongenadig wit licht. Ook het spel van licht en schaduw op de gezichten is meesterlijk. Het gebruik van de klank is eveneens erg suggestief. Beide elementen samen zorgen ervoor dat deze film een hypnotiserend karakter heeft. Men denke hierbij maar aan die magische nachtscène wanneer Elizabeth in de kamer van Alma komt en er op de achtergrond misthoorns van schepen te horen zijn. Als perfect samenspel van een ingenieze belichting en een suggestief geluid kan dit tellen. Buiten het creatieve werk van de cameraman Sven Nykvist is er dan de meesterlijke vertolking van Bibi Andersson als Alma die eigenlijk de hele film draagt. Men kan zich gewoon niet voorstellen hoe "Persona" eruit zou gezien hebben zonder haar, iets wat Bergman zelf heeft toegegeven. Ik ben er mij wel terdege van bewust dat het hier om een erg cerebraal kunstwerk gaat maar desondanks word ik er keer op keer door ontroerd, ontroerd omdat ik me steeds afvraag hoe het mogelijk is dat een paar mensen erin geslaagd zijn om zoiets te verwezenlijken. Mijn ontroering komt dan ook voort uit een gevoel van verwondering en dankbaarheid, dankbaarheid dat Ingmar Bergman, Sven Nykvist, Bibi Andersson en Liv Ullmann iets tot stand hebben gebracht waar ik na meer dan veertig jaar nog kan van genieten. Ik betrap er me nu op dat ik nog niets heb gezegd over het verhaal, maar dat is eigenlijk heel simpel: een vrouw praat tegen een andere vrouw die niets meer wil zeggen en op het einde vloeien beide personages in elkaar over. Het spreekt voor zich dat men hier alle mogelijke interpretaties kan aan vastknopen. Alleen de titel is al voor meerdere uitleg vatbaar. Daarom laat ik het hierbij en heb ik me alleen beperkt tot wat iedereen met eigen ogen kan zien: een meesterlijke film.
Toen ik onlangs las dat filosofe en schrijfster Patricia de Martelaere overleden is kwam dit voor mij over als een schok want het was duidelijk dat Vlaanderen daardoor een zeer belangrijke essayiste had verloren. Op een zeer vlotte en begrijpelijke wijze slaagde zij erin om moeilijke filosofische kwesties aan de lezer duidelijk te maken. Zij wist niet alleen waarover zij schreef, maar zij kon ook schrijven. En dan is er nog iets wat me bij haar steeds erg beviel, namelijk de manier waarop zij zich ver buiten de media hield, zij gaf amper interviews en op TV zag men haar al helemaal niet. Het mag dus bijna een wonder heten dat men dan toch nog uitvoerig over haar overlijden heeft bericht. Een bewijs te meer dus dat zij werkelijk belangrijk was!
Op internet ontdekte ik dat Robert F. Kennedy (broer van John) in 1968 gezegd heeft dat hij het voor mogelijk hield dat er binnen de veertig jaar een zwarte als president kon verkozen worden. Dat was wel een erg juiste voorspelling want in 2008 is er inderdaad in de Verenigde Staten een zwarte tot president verkozen. Ik heb nooit geweten dat Kennedy dat voorspeld heeft maar vermits er beelden van bewaard gebleven zijn zal het wel zo zijn. En eigenlijk moet zoiets niet verwonderen want Bobby Kennedy werd door de zwarten op handen gedragen. Hij was de eerste blanke politicus die als een vedette in de zwarte wijken werd ontvangen. Hij slaagde er zelfs in hen te kalmeren wanneer de situatie, zoals bij de moord op Martin Luther King, uit de hand dreigde te lopen. Hij zou dus alleszins tevreden zijn geweest indien hij de verkiezing van Barack Obama had kunnen meemaken. Jammer genoeg heeft het niet mogen zijn. Toch is het aan zulke mensen te danken dat het schijnbaar onmogelijke mogelijk is kunnen worden. Ere zij hen!
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
