Toen onlangs de roman "Dokter Zjivago" van Boris Pasternak opnieuw werd uitgegeven heb ik me die direct aangeschaft want ik droomde er al zo lang van om dat boek ooit eens te lezen. Na twee weken is het me gelukt. Daarna heb ik nog eens de beroemde film van David Lean bekeken om zo goed mogelijk te kunnen vergelijken en wat blijkt? De film is eigenlijk beter dan het boek! Ik ben er mij van bewust dat dit overkomt als vloeken in de kerk, toch vind ik dat het mag gezegd worden. Twee redenen voor mijn voorkeur voor de film: Lean heeft eigenlijk de grote tragedie die de Russische Revolutie was, zoveel mogelijk op de achtergrond geplaatst ten voordele van een passioneel liefdesverhaal, dé reden waarom hij deze film wilde maken. Ik herinner me dat dat toen één van de verwijten was ten opzichte van deze film, namelijk dat hij te romantisch was. Nu, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, blijkt hoe tijdloos die deze aanpak wel was. En dan zijn er in het boek nog de talloze natuurbeschrijvingen waardoor men bijna een inspanning moet leveren om verder te lezen. In de film valt dat natuurlijk weg: met een mooi gefotografeerd landschap vat men verschillende bladzijden samen. Na mijn hernieuwde visie van de film van David Lean is mijn respect voor hem nog wat gestegen. Ik heb hem altijd als een groot regisseur van intelligente spektakelfilms beschouwd maar de manier waarop hij in dit specifieke geval de geest van die dikke roman heeft kunnen weergeven getuigt van grote klasse. Het valt na al die jaren ook op dat "Dokter Zjivago" in feite minder een spectaculaire film is dan wel een indringend portret van een groep mensen in uitzonderlijke omstandigheden. Erg knap is ook hoe de figuur van Lara veel meer ruimte toebedeeld krijgt dan in de roman. De keuze voor actrice Julie Christie en de manier waarop zij wordt belicht (mooiere ogen heb ik in een film nog niet veel gezien!) hebben voor mij de doorslag gegeven om de film te verkiezen boven het boek.
"Wie dieper denkt, weet dat hij altijd ongelijk heeft, hij moge handelen en oordelen hoe hij maar wil." Deze woorden zijn afkomstig uit het boek "Menselijk, al te menselijk" van de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche en zouden moeten verstuurd worden naar allerhande fundamentalisten in de hele wereld, of zij nu overtuigd zijn van hun gelijk op religieuze, economische of nationalistische gronden. Want ik krijg meer en meer de indruk dat er tegenwoordig kwistig waarheden worden rondgestrooid waarover men gewoon niet meer nadenkt. Om er slechts één te vermelden, het geloof in de "vrije markt", dit lijkt wel een dogma te zijn zoals de Onbevlekte Ontvangenis van de Maagd Maria. Bijna niemand stelt die vrije markt in vraag ofschoon daar nu toch wel redenen genoeg voor zijn om het wél te doen. Nog een voorbeeld: het toenemend nationalisme in Europa. In een tijd waarin kleine landen niet meer meetellen zou men op zijn minst toch mogen verwachten dat de Europese landen één blok zouden vormen om front te vormen tegen Azië. Blijkbaar heeft men zover nog niet gedacht. Enzovoort. Maar rekening houdend met bovenstaand citaat zou het misschien wel kunnen dat ook ik ongelijk heb!
"Sommarlek" is één van de beste en meest aangrijpende films uit de eerste periode van Ingmar Bergman. Ik spreek hier over "eerste periode" omdat deze Zweedse regisseur een carrière had die men eigenlijk in twee delen kon splitsen, namelijk één van 1945 tot 1960 en dan alles wat daarna komt. De film die de breuk inleidde was "Als in een donkere spiegel" waarin hij een compleet andere stijl introduceerde wat betreft de fotografie. Ook werden zijn films van toen af veel afstandelijker, cerebraler. Het leek wel alsof hij zoveel mogelijk emoties wilde verbannen. Daarom zijn de films tot 1960 heel wat aangrijpender, zelfs ontroerender. Eén van de beste voorbeelden is dus "Sommarlek" (Zomerspelen). De film bestaat uit twee lange flashbacks waarin aangetoond wordt hoe een jonge, romantische liefde een dramatische afloop kent. De fotografie is prachtig, het spel van de acteurs (vooral van de actrice) schitterend en de hele film is gedrenkt in een bad vol melancholie die pijnlijk overkomt. Bergman bewees met deze film dat hij zijn stiel meester was en dat hij reeds een geoefend oog bezat voor allerlei kleine details die een welbepaalde sfeer tot uitdrukking brachten. Ook was het duidelijk hoe meesterlijk hij zijn acteurs kon leiden, iets wat één van dé hoofdkenmerken zou worden van zijn hele filmcarrière. Kortom, vanaf "Sommarlek" was het evident dat deze jonge regisseur meer dan een belofte was.
Historicus Eric Defoort heeft een paar jaar geleden een interessant boek geschreven: "Een dochter uit Duitsland". Het behandelt de levensgeschiedenis van de Joods-Duitse Tony Simon-Wolfskehl die in 1936 uit nazi-Duitsland emigreerde naar Gent en daarna haar laatste jaren in Sint-Idesbald verbleef. Zoals men reeds kan vermoeden wordt er niet alleen een beeld geschetst van het leven in de Weimarrepubliek maar ook in Vlaanderen tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. In Duitsland kende zij de architect van het Bauhaus Walter Gropius, om maar één beroemde naam te vermelden, en in Vlaanderen kwam zij in contact met debuterend schrijver Hugo Claus die zij een steuntje in de rug gaf. Het vervolg is genoegzaam bekend. Ik vind het dan ook verwonderlijk dat dit boek bijna onopgemerkt is voorbijgegaan. Er rekening mee houdend dat hier een boeiend beeld wordt geschetst van het naoorlogse Vlaamse kunstmidden en vooral van deze fascinerende vrouw, wordt het nog des te onbegrijpelijker. Men heeft hier een unieke kans laten liggen om aan te tonen dat leuzen als "Eigen volk eerst" het laatste zijn waaraan we nu behoefte hebben.
De tweede film van de Vlaamse cineaste Fien Troch is opnieuw een schot in de roos. Haar debuut "Een ander zijn geluk" was reeds meer dan beloftevol maar "Unspoken" bezit werkelijk internationaal niveau. Het is een film zonder compromissen en met een typische stijl die van begin tot eind volgehouden wordt. Het opvallendste hierbij is het gebruik van de talrijke indringende close-ups zodat wij als toeschouwer bijna in de hoofden van de protagonisten binnen kijken. Het spreekt voor zich dat men hiervoor getalenteerde acteurs nodig heeft wil alles niet in rook opgaan. In dit geval zijn de beide hoofdacteurs werkelijk schitterend, zij spelen erg ingehouden waardoor ze des te aangrijpender overkomen. Ook de klankband is erg hypnotiserend, vooral het regelmatig gerinkel van een telefoon springt daarbij in het oog(r). Troch maakt van allerlei geluiden een functioneel gebruik om de malaise van de hoofdpersonen in de verf te zetten. De spaarzame muziek getuigt eveneens van een juist aanvoelen van wat kan en wat niet kan. Om uit deze film die in zijn geheel prachtig is, toch een paar uitschieters te vermelden verwijs ik graag naar de verschillende straatscenes die blijk geven van een ongelooflijk filmisch inzicht. Moest ik bij "Een ander zijn geluk" omwille van de strakke beeldcomposities meermaals denken aan Antonioni, dan schiet me bij "Unspoken" vooral de naam Bergman te binnen die eveneens bekend was om zijn indringende close-ups. Dat ik bij deze twee films van Fien Troch herinnerd word aan deze twee grootmeesters (zonder dat zij hen klakkeloos kopiëert) zegt dus al genoeg over haar formidabel talent. Ik verwacht dan ook dat zij ons nog talrijke zulke pareltjes zal schenken. Want geschenken zijn het!
Het valt me erg op dat de laatste vijftig jaar vooral het conservatisme door fanatisme gedreven wordt. Overal zijn het de conservatieve krachten in de maatschappij die radicaal en onverbiddellijk optreden, of het nu de moslimfundamentalisten zijn, de aanhangers van Liebermann in Israël, de Palestijnen van Hamas, de flaminganten van Vlaams Belang, de republikeinse partij in de VS, enz. Zij schijnen tot alles bereid te zijn om hun doelstellingen te verwezenlijkingen zonder rekening te houden met het algemeen belang. Zij spreiden ook het meeste lef tentoon en kunnen zich dan ook meer permitteren dan de vooruitstrevenden. Hoe is het anders mogelijk dat een president zoals George W. Bush zonder kleerscheuren zijn acht jaar heeft kunnen voltooien. Er is zelfs geen poging tot een aanslag op hem gepleegd. Of het moet zijn dat men het gooien van een schoen naar hem als een aanslag bestempelt. In de jaren '60 werden zelfs verschillende tolerante en progressieve leiders (John F. Kennedy, Martin Luther King, Robert F. Kennedy) vermoord. Hieruit kunnen we dus de conclusie trekken dat de vooruitstrevende mensen in de maatschappij verdraagzamer zijn dan de conservatieven die zelfs bereid zijn om een moord te plegen om hun privileges te bewaren. Want daar gaat het natuurlijk om: de mensen die vermoeden dat een verandering van de maatschappij in hun nadeel zou kunnen uitdraaien willen dit niet accepteren en vinden dat dan nog normaal ook. Hun arrogantie hierbij spreekt immers boekdelen.
In 1967 maakte de regisseur van "Singin' in the rain" Stanley Donen, de film "Two for the road". Het is een bitterzoete komedie geworden met een schitterende Audrey Hepburn en een mindere Albert Finney. Het originele van deze film is de manier waarop hij is opgebouwd. Met talrijke flashbacks krijgen we een beeld van een koppel wiens huwelijk stilaan bergaf gaat. De dialogen zijn erg spiritueel, de fotografie is om van te snoepen en de muziek van Henry Mancini meeslepend. Maar het is dus vooral Audrey Hepburn die de show steelt. Haar schoonheid, haar klasse en haar charme zijn hier werkelijk ongeëvenaard. Toen deze film in de jaren '60 in de bioscoop kwam waren de meningen erover nogal verdeeld maar wanneer men nu anno 2009 deze film terugziet kan men alleen maar vol bewondering staan voor zoveel creativiteit, stijl en professionalisme. Voor de geïnteresseerden: de scenarioschrijver van deze film is dezelfde die mee het scenario van "Eyes wide shut" heeft geschreven.
Gisteren heb ik voor de eerste keer een deel van "De smaak van De Keyser" gemist omdat ik verder bleef kijken naar Pascale Platel in "Lux". Mijn eerste bedoeling was om slechts een gedeelte te bekijken tot "De smaak van De Keyser" een aanvang nam op het andere net, maar ik was zo in de ban geraakt van Platel dat ik gewoonweg verder bleef kijken. Haar commentaar over de vrouwen die haar hebben geinspireerd was niet alleen boeiend en interessant maar terzelfdertijd werd duidelijk hoe zij zich in hen herkende, iets wat presentator Luc Janssen op het einde van het programma te berde bracht. Zelfs indien de woorden van Pascale Platel niet de moeite waard zouden geweest zijn, dan nog zou ik blijven kijken hebben want alleen al haar stem is een plezier om naar te luisteren om dan nog te zwijgen van haar uiterlijke verschijning: mooi, innemend, kwetsbaar en charmant. Ofschoon ik nog geen enkel theateroptreden van haar heb gezien, toch reken ik haar nu al tot één van de interessantste vrouwen van Vlaanderen. Dit was één van die uitzendingen die ertoe bijdroegen dat men niet alle hoop verliest in het TV-medium. Orson Welles had gelijk toen hij zei dat interviews het ideale onderwerp zijn voor televisie. Geen enkel ander medium biedt immers zo een intieme blik op de persoonlijkheid van de geinterviewde.
Eén van de meest fascinerende geschiedenissen die ik ken, is die van de Venetiaanse republiek. Gedurende 1000 jaar is die prachtige stad erin geslaagd om te overleven te midden van allerhande vijanden: zowel christenen als moslims trokken tegen haar ten strijde. Venetië was blijkbaar een steen des aanstoots voor de haar omringende wereld die haar tolerant beleid verafschuwde, jaloers was op haar rijkdom en slechts misprijzen had voor haar trotse en zelfzekere inwoners. Maar dankzij de modernste wapens en het nodige lef om ze op een verstandige manier te gebruiken is geen enkel vijandig leger er ooit in gelukt haar te veroveren. Zij vernietigde allerhande bandieten (nu terroristen genoemd) nog voor die ooit de kans kregen de stad binnen te geraken en op politiek vlak wist zij door een ingenieus diplomatiek optreden het meeste onheil te voorkomen. Pas op het einde van de achttiende eeuw lukte het Napoleon om de stad te betreden. Deze noodlottige gebeurtenis was dan nog door eigen schuld veroorzaakt. De Venetianen hadden het niet meer nodig gevonden om nog een grote vloot te bekostigen en hadden zich onledig gehouden met overdadige feesten en andere decadente aangelegenheden. Al bij al zijn zij er dan toch maar in geslaagd om 1000 jaar stand te houden. Een hele prestatie! In mijn ogen doet deze ongewone geschiedenis erg denken aan wat nu gebeurt met een klein land waarvan ik de naam niet ga vermelden omdat het te voor de hand liggend is.
Toevallig heb ik de DVD " Diana Krall: Live at the Montréal jazz festival" ontdekt. Ik ben erg blij dat ik hem heb gekocht want Diana Krall geeft hier een werkelijk fantastisch optreden ten beste. Achteraf ben ik er zelf verwonderd over dat ik haar jaren geleden niet erg au sérieux nam, ik beschouwde haar niet als een echte jazzmuzikante. Dit is nu wel compleet veranderd. Eerst was er de DVD van haar optreden in Parijs die me in een meer positieve richting duwde en verleden jaar heb ik zelf een optreden van haar bijgewoond in Gent toen zij samen met drie muzikanten optrad. Elke commerciele toegeving die soms haar platen ontsiert was hierbij afwezig en haar pianospel was schitterend waardoor ik eigenlijk een fan van haar ben geworden. Nu heb ik dan, zoals gezegd, haar live optreden in Montréal gezien waardoor die gunstige appreciatie nog meer bevestigd wordt. Ik wil deze DVD dan ook aan iedereen aanbevelen, men zal er geen spijt van hebben. Ik gun dus Diana Krall haar succes en zie voortaan haar soms ergerlijke toegevingen aan de commercie door de vingers.
Toen ik deze nacht wakker werd en gedurende een hele tijd de slaap niet kon vatten kwamen de volgende woorden in mijn gedachten: de hoeveelheid steun die een land aan Israël geeft is recht evenredig aan de hoeveelheid christendom dat er in het desbetreffende land aanwezig is. Veel uitleg is hier niet bij nodig, men hoeft alleen maar te kijken naar de Verenigde Staten of naar één of ander Europees land. Het is ooit anders geweest. Gedurende tweeduizend jaar tierde in Europa welig de haat tegen de Joden OMWILLE van het christendom, nu is het andersom: de Europeanen die hun JOODS-christelijke roots verloochend hebben zien niet meer in waarom zij Israël zouden steunen, zij hebben nu de Palestijnen ontdekt die dan wel moslims zijn maar in dit geval wordt dat onder de mat geschoven omdat het een ver van mijn bedshow is. Moslims IN Europa krijgen een andere behandeling te verduren. Maar ja, die worden immers niet onderdrukt door Joden dan kan het geen kwaad!
"Il grido" is een film uit 1957 van de Italiaanse grootmeester Michelangelo Antonioni. In verband met deze regisseur lijkt het wel alsof zijn filmcarrière pas een aanvang heeft genomen in 1960. Althans dat is toch de indruk die men krijgt wanneer men iets over hem leest. Daarom zou ik hier eens de aandacht willen vestigen op dit niet te versmaden meesterwerk uit de jaren '50. Men zou "Il grido" gerust kunnen beschouwen als een voorloper van zijn beroemde "L'Avventura" uit 1960. Het is de eerste film waarin Antonioni blijk geeft van zijn niet te miskennen meesterschap. Waarom ik speciaal de aandacht op deze tamelijk onbekende film wil vestigen is dat het eigenlijk een buitenbeentje vormt in zijn filmoeuvre. In al, of toch bijna al, zijn andere films zijn de hoofdpersonages bourgeois, in "Il grido" gaat het over een arbeider. Maar het grootste verschil met zijn ander werk is dat deze film echt aangrijpend is, de enige van zijn films die ontroert. Misschien heeft de persoonlijke ervaring van de regisseur er wat mee te maken gehad. De vrouw van Antonioni had hem verlaten waardoor hij in een diepe crisis was terecht gekomen. Als men dan ziet dat dit het onderwerp is van "Il grido" dan lijkt het erg aannemelijk dat het autobiografisch karakter van het verhaal een grote stempel op de uitwerking heeft gedrukt. De schitterende vertolking van Steve Cochran drukt perfect de ontreddering en troosteloosheid uit van de door zijn vrouw verlaten arbeider. Ook de grijze, minimalistische fotografie accentueert nog het gevoel van verlatenheid. Ten slotte is er dan nog de sporadische begeleidende pianomuziek waardoor deze film zijn titel echt waarmaakt, nl. de kreet, een kreet van hopeloosheid. Ik zou dan ook graag deze film willen aanbevelen aan al wie in deze Italiaanse regisseur is geinteresseerd.
Uit "Menselijk, al te menselijk" (uitgeverij De Arbeiderspers blz. 242) van Friedrich Nietzsche citeer ik graag uitvoerig de volgende zinnen: "Onaangename, of zelfs gevaarlijke eigenschappen heeft elke natie, ieder mens: het is wreed om te eisen dat de Jood daarop een uitzondering vormt. Misschien kunnen die eigenschappen bij hem in bijzondere mate gevaarlijk en afschrikwekkend zijn; en misschien is de jeugdige beursjood wel de weerzinwekkendste van alle uitvindingen van het mensdom. Desondanks ben ik benieuwd hoeveel men, bij een eindafrekening, van een volk door de vingers moet zien dat, niet buiten ons aller schuld, van alle volken de smartelijkste geschiedenis achter de rug heeft, en aan wie wij de edelste mens (Christus), de zuiverste wijze (Spinoza), het machtigste boek en de indrukwekkendste zedenwet van de wereld te danken hebben." De Duitse filosoof somt hier maar eventjes VIJF belangwekkende punten op waardoor het Joodse volk zich onderscheidt van andere volkeren. Pittig detail: deze woorden zijn geschreven in de negentiende eeuw, dus nog voor de komst van figuren als Freud, Einstein, Kafka, enz. Het kan misschien geen kwaad om hiermee rekening te houden wanneer men nog maar eens kritiek levert op Israël!
Het Derde Rijk was een tijdperk van superlatieven. Een veldslag was de grootste veldslag ALLER TIJDEN bijvoorbeeld. De Führer was de grootste leider die de mensheid ooit had gezien, enz. Na zo twaalf jaar onder de dictatuur van een gezwollen taalgebruik te hebben geleefd, koos de Duitse auteur Heinrich Böll ervoor om daar radicaal verandering in te brengen door het gebruik van heldere, eenvoudige zinnen. Deze manier van schrijven was sowieso al een protest tegen een totalitaire manier van denken, vergelijkbaar met de sobere beeldentaal van filmregisseur Michelangelo Antonioni. En wat zien we nu? Reeds geruime tijd duiken de woorden "aller tijden", "du jamais vu" op, woorden waardoor iets een overdreven waarde wordt toegekend, waarde die gerelativeerd zou worden indien men wat meer op de hoogte was geweest van het verleden. Alles is immers al eens gebeurd, soms zelfs tweeduizend jaar geleden. Feit is dat het gebruik van die superlatieven ervoor gezorgd heeft dat we in een spektakelmaatschappij zijn terechtgekomen. Of zijn zij alleen maar de weerspiegeling ervan? Het is dus wachten op schrijvers en journalisten die terug keren naar een meer waarheidsgetrouw taalgebruik. Want wat moet men bijvoorbeeld zeggen over een film die beter is dan één die de beste was aller tijden???
Al hebben de Palestijnen en de vroegere Joodse vrijheidsstrijders veel gemeen (o.a. het streven naar een eigen staat) toch zijn er bepaalde verschillen die in het oog springen. Vooreerst voerden bij de Joden de gematigden onder leiding van David Ben Goerion de toon aan. Regelmatig legde deze charismatische leider de radicalen van de Sterngroep en van de Irgoen het zwijgen op, soms zelfs letterlijk.Van zo een houding valt bij de Palestijnen niet veel te merken. Wel integendeel, zij schijnen een grote bewondering te koesteren voor de meest fanatieke groeperingen. Even belangrijk, of zelfs meer, is de manier waarop de Joden toen en de Palestijnen nu reageren op voorstellen die hen worden aangeboden. De Joden in de jaren '40 hadden een veel groter stuk van Palestina op het oog dan zij werkelijk kregen toegewezen. Toch zegden zij ja, in de juiste veronderstelling dat iets altijd beter is dan niets. Wat zien we steeds opnieuw bij de Palestijnen? Telkens wanneer hen een voorstel gedaan wordt waarin niet al hun eisen worden ingewilligd, zeggen zij gewoon nee. Bij hen is dus niets beter dan iets! Heeft deze mentaliteit te maken met hun godsdienst of met de Arabische houding in het algemeen? Is het een drang naar martelaarschap of wat? Feit is dat zij daardoor nog altijd nergens staan. Willen zij dus werkelijk de eeuwige slachtoffers blijven waardoor zij natuurlijk altijd kunnen blijven rekenen op de sympathie van een groot deel van de wereldbevolking of willen zij écht een Palestijnse staat? De toekomst zal het uitwijzen.
Men stelle zich voor dat de wereldvrede zou afhangen van het gedrag van Vlaanderen. Van de manier waarop de Vlamingen hier en in de diaspora de Franstaligen zouden behandelen. Dat de media in de hele wereld steeds maar opnieuw elke gebeurtenis hier te lande zouden rapporteren en liefst filmen. Dat buitenlandse politici onze vloer zouden platlopen om ons onder druk te zetten om dit of dat te doen of niet te doen. Daarbij stelle men zich ook nog voor dat verschillende mensen of landen zouden beweren dat de Vlamingen uit zijn op de wereldheerschappij en dat men daarom Vlaanderen het liefst van de aardbodem zou zien verdwijnen. Het spreekt voor zich dat men zo een situatie grotesk, absurd en belachelijk zou vinden. De Vlamingen zelf zouden er alleen maar kunnen om lachen. Toch bestaat er momenteel een kwestie die op die manier uitentreure wordt behandeld, namelijk het Israëlisch-Palestijns conflict. In dit geval is zo een overdreven houding ineens niet meer grotesk, absurd en belachelijk, wel integendeel, het lijkt voor de meeste mensen bijna logisch dat het kleine Israël met amper zes (!) miljoen inwoners zo onder de loep wordt genomen. Daaruit blijkt dus wel duidelijk dat het éne volk het andere niet is.
Caroline Fourest is een Franse essayiste die op een nuchtere manier de invloed van allerlei godsdiensten op onze hedendaagse samenleving ontleedt. Zij gaat vooral tekeer wanneer zij bemerkt dat de scheiding tussen kerk en staat niet nageleefd wordt. Telkens doet zij dat op een rustige en bedachtzame wijze. Men hoeft daarvoor maar haar optredens op televisie te bekijken om te zien hoe zij steeds haar kalmte bewaart. Daarin is zij superieur aan de onstuimige Oriana Fallaci die door haar heftigheid soms nogal racistisch kon overkomen. Niets daarvan bij Fourest die alle godsdiensten kritisch aanpakt maar terzelfdertijd het racisme verafschuwt. Typerend daarvoor is haar houding tegenover islamofobie. Voor haar heeft dit niets te zien met racisme maar gewoon met kritiek op een godsdienst, wat het inderdaad is, het woord zegt het zelf: islam-ofobie, er staat niet: moslimfobie. Wanneer moslims islamofobie gelijk willen stellen met racisme, of erger nog, met antisemitisme, dan gaan zij wel erg uit de bocht, want zij huldigen dus de stelling dat er op hun godsdienst geen kritiek mag geleverd worden. Men kan toch moeilijk het katholicisme of het jodendom bekritiseren en de islamitische godsdienst ongemoeid laten, dat spreekt toch voor zich. Voor sommigen blijkbaar niet!
"Het zinloos geklets van de politiekers (en eigenlijk hun héle voorkomen) maakt ons neerslachtig en ontneemt ons alle hoop op de toekomst." Men zou verwachten dat deze zin één dezer dagen is uitgesproken maar niets is minder waar. Deze uitspraak is afkomstig uit een boek dat in 1980 is verschenen bij Elsevier en dat als titel had: "De toekomst van het ouder worden". De auteurs ervan waren prof. C. Northcote Parkinson en Dr. Herman Le Compte. Bovenstaande woorden zijn niet het enige profetische uit dat boek, er staat nog veel meer in dat pas nu actueel is geworden. Beide schrijvers hebben het onder andere ook over het klimaat en het milieu, voeding, het alom heersend pessimisme, lawaai, vergrijzing enz. kortom alle problemen waarmee we nu worden geconfronteerd en die sommige politici pas nu schijnen te ontdekken. Het heeft me altijd verbaasd dat dit boek niet bekender is geworden, ik kan dus alleen maar hopen dat het naar aanleiding van het overlijden van dr. Le Compte heruitgegeven wordt. Men zal dan met eigen ogen kunnen lezen dat beide auteurs een haarfijne analyse hebben gemaakt van onze hedendaagse westerse samenleving.
De beruchte roman "Mieke Maaike's obscene jeugd" van Louis Paul Boon is onlangs bewerkt tot een luisterspel met als titel "Mieke Maaike's obscene kapsalon". Op de CD hoort men vooral de stem van An Miller als Mieke Maaike. Zij doet dit werkelijk fantastisch en zorgt ervoor dat iets, wat eigenlijk scabreus is, omgevormd wordt tot iets erg grappig. Met een bijna kinderlijk stemmetje slaagt zij er niettemin in om ook sensueel te klinken al blijft de boventoon, zoals gezegd, plezant. Nergens is zij vulgair al neemt zij dan de meest gewaagde woorden in de mond. Een hele krachttoer vind ik dit. Daardoor worden de verschillende verhaaltjes eigenlijk getransformeerd tot sprookjes voor volwassenen. Het zou me niet verwonderen dat deze CD een groot commercieel succes wordt. Hopelijk zet het de luisteraars ertoe aan om ook het boek van Boon te lezen dat prachtig uitgegeven is en natuurlijk heel wat uitgebreider in gaat op de obscene jeugd van Mieke Maaike. Het leesplezier duurt dus langer dan het luistergenot.
Over het Midden-Oosten en meer bepaald de Palestijnen, gaan de moslims in de hele wereld ervan uit dat zij solidair moeten zijn met de Palestijnen. Zij vinden het dan blijkbaar maar logisch dat wij dat accepteren en op dat vlak hun gevoelens niet kwetsen. Graag zou ik hier twee opmerkingen over willen maken. Ten eerste, hebben de moslims er al eens aan gedacht dat het in zekere zin eveneens logisch is dat het Westen solidair (in slechts beperkte mate!) is met Israël dat Joods is en daardoor aan de basis ligt van onze Westerse beschaving? Zij zouden dus ook onze gevoelens moeten respecteren. En ten tweede, toen de Britten in de vorige eeuw Noord-Ierland bezetten en vooral de katholieken onderdrukten, hebben de katholieken in West-Europa zich dan gekwetst gevoeld en bomaanslagen gepleegd tegen Groot-Brittannië? Nee toch! Ik hoop dat men ook hierover eens nadenkt vooraleer men weer eens zijn sympathie betuigt aan de Palestijnen die, als men de media mag geloven, het enige echt onderdrukte volk ter wereld schijnen te zijn.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
