Wanneer men aandachtig luistert dan komt het er dikwijls op neer dat kritiek op het westen ook kritiek op de Joden behelst. Of omgekeerd, wie altijd maar zijn pijlen richt op het Joodse volk koestert meestal ook geen sympathie voor de westerse beschaving. Zo een houding lijkt stilaan een constante te worden bij de moslims én hun vrienden. Vanuit islamitisch standpunt bekeken valt er nog iets voor te zeggen, maar hun vrienden verdienen echter heel wat minder begrip omdat zij in feite de islam gebruiken om hun haat tegen de eigen beschaving te rechtvaardigen. Zij proberen de islamitische beschaving als een paard van Troje Europa binnen te loodsen om het zo te verzwakken. Als men dan nagaat waar die haat vandaan komt, dan merkt men nogal eens dat deze critici op een katholieke school hebben gezeten en daar vijftig jaar later nog over zeuren. Alsof zij in een concentratiekamp hebben geleefd! Moslims zullen nogal in hun vuist lachen bij het aanhoren van zoveel flauwekul, je zou voor minder leedvermaak hebben. Het wordt dus hoog tijd dat men hier in Europa eens beseft dat Europa juist tot bloei is gekomen dankzij haar joods-christelijke roots. Ondanks alle falen en tekortkomingen hebben die roots er dan toch maar voor gezorgd dat wij tijdperken zoals de renaissance en de Verlichting hebben beleefd. Daar niet fier op zijn lijkt me wel compleet ongerijmd. Maar ja, wanneer zelfkritiek ontaardt in masochisme dan is het hek volledig van de dam.
Wat me altijd opnieuw verbijstert is dat men als oplossing voor de economische crisis steeds weer meer groei bepleit. Het lijkt wel een dogma te zijn waarin men onvoorwaardelijk gelooft. In een tijd waarin milieuvervuiling en een tekort aan grondstoffen dé belangrijkste problemen zijn geworden komt het me nogal absurd over om dan nog meer grondstoffen te verkwisten en het milieu nog wat meer om zeep te helpen. Geloven die leiders dat nu zelf of doen zij maar alsof? Waarschijnlijk zijn zij als de dood om het kapitalisme zelf in vraag te stellen. Zij zouden zo eens als socialisten kunnen bestempeld worden! Meer groei is in feite een gemakkelijksheidsoplossing, meer niet, van grondig nadenken kan hier moeilijk gesproken worden. Waar het op aankomt is dat er een grondige mentaliteitswijziging noodzakelijk is: niet meer, maar minder. Of zoals iemand ooit zei: minder is meer.
Sommige verlichte geesten verkondigen de stelling dat het presidentschap van Barack Obama staat of valt met een oplossing van het Midden-Oosten probleem. Veronderstel dus dat hij alle andere problemen weet op te lossen, maar geen vrede weet te bewerkstelligen tussen Israëli's en Palestijnen, dan zou volgens hen zijn presidentschap mislukt zijn. Men zou het ook anders kunnen uitdrukken: indien Obama erin slaagt om dat probleem op te lossen maar alle andere niet, dan zou hij als een groot president de geschiedenis ingaan. Door het zo te formuleren is het wel duidelijk dat die uitspraak van die verlichten grote nonsens is. Want waarom zou het Midden-Oosten het grootste probleem zijn? Men ziet die regio amper liggen op de wereldkaart. Er zijn zelfs geen grondstoffen te vinden. De mensen die de situatie aldaar als het grootste probleem bestempelen bedoelen daar eigenlijk mee dat Israël het grootste probleem is en de staat Israël vertegenwoordigt voor hen de Joden. Zo wordt hun redenering wel een beetje doorzichtiger want het Joodse volk is gedurende twintig eeuwen als het grootste probleem bekeken met alle gevolgen vandien. Het Midden-Oosten probleem is pas een probleem omdat men het zo bekijkt, niet omdat het zo is. Het draait hier alleen maar om de perceptie, een erg gevaarlijke in dit geval. Een beetje nuchter denken zou hier wel op zijn plaats zijn!
De hoofdreden waarom ik ben beginnen kijken naar de TV-reeks "Jes" is omdat ik gelezen had dat het de bedoeling was om de stad Brussel op een positieve manier in de aandacht te brengen. Al jaren maak ik bij vrienden en familieleden reclame voor onze hoofdstad maar blijkbaar zonder veel resultaat. Misschien lukt het de maaksters van deze reeks om wel invloed uit te oefenen. Ook de aanwezigheid van rasacteurs zoals Johan Heldenbergh en Pascale Platel heeft mij over de streep getrokken. En ik moet zeggen dat ik na de eerste aflevering alleen maar een gunstig oordeel kan vellen. De vertolking is over de hele lijn spontaan en overtuigend, de muziek is goed, de dialogen vlot en dikwijls erg grappig en de nachtelijke scènes zijn een lust voor het oog. Het camerawerk is over de hele lijn schitterend. Genoeg redenen dus om uit te kijken naar de volgende afleveringen.
Ik wist niet dat ik ooit nog een fan zou worden van de Dixie Chicks! Toch is het gebeurd. Alles is eigenlijk begonnen met die hele controverse die er ontstaan is rond de uitspraak van zangeres Natalie die zich schaamde dat zij uit dezelfde staat (Texas) afkomstig was als George Bush. Er is daarover een documentaire uitgebracht met als titel "Shut up and sing" en het is na het bekijken ervan dat ik voor de bijl ben gegaan. Hun muziek is niet alleen aangenaam om naar te luisteren maar het zijn daarenboven drie toffe grieten (als vrouwen zichzelf bestempelen als "chicks" dan mag ik ze wel "grieten" noemen!) die niet op hun mondje zijn gevallen. Met veel plezier heb ik hun perikelen in hun thuisland gadegeslagen en het verheugt me tenzeerste dat zij er na een korte commerciele inzinking terug boven op zijn geraakt, zij het met een lichtjes gewijzigd genre waardoor zij een ander publiek hebben aangeboord. Achteraf hebben de feiten hen dus gelijk gegeven en kunnen zij waarschijnlijk in Obamaland nog een lange en succesvolle carrière tegemoet zien. Het weze hen gegund!
Misschien heb ik ergens al geschreven over "Persona", de film uit 1966 van de Zweedse regisseur Ingmar Bergman, dan is dat maar zo, ik ga er nog het één en ander over zeggen. Na deze film herhaaldelijk bekeken te hebben valt het me des te meer op hoe prachtig die gefotografeerd is. Er is eerst en vooral de beliching: zowel in de kliniek als op het strand wordt men geconfronteerd met een ongenadig wit licht. Ook het spel van licht en schaduw op de gezichten is meesterlijk. Het gebruik van de klank is eveneens erg suggestief. Beide elementen samen zorgen ervoor dat deze film een hypnotiserend karakter heeft. Men denke hierbij maar aan die magische nachtscène wanneer Elizabeth in de kamer van Alma komt en er op de achtergrond misthoorns van schepen te horen zijn. Als perfect samenspel van een ingenieze belichting en een suggestief geluid kan dit tellen. Buiten het creatieve werk van de cameraman Sven Nykvist is er dan de meesterlijke vertolking van Bibi Andersson als Alma die eigenlijk de hele film draagt. Men kan zich gewoon niet voorstellen hoe "Persona" eruit zou gezien hebben zonder haar, iets wat Bergman zelf heeft toegegeven. Ik ben er mij wel terdege van bewust dat het hier om een erg cerebraal kunstwerk gaat maar desondanks word ik er keer op keer door ontroerd, ontroerd omdat ik me steeds afvraag hoe het mogelijk is dat een paar mensen erin geslaagd zijn om zoiets te verwezenlijken. Mijn ontroering komt dan ook voort uit een gevoel van verwondering en dankbaarheid, dankbaarheid dat Ingmar Bergman, Sven Nykvist, Bibi Andersson en Liv Ullmann iets tot stand hebben gebracht waar ik na meer dan veertig jaar nog kan van genieten. Ik betrap er me nu op dat ik nog niets heb gezegd over het verhaal, maar dat is eigenlijk heel simpel: een vrouw praat tegen een andere vrouw die niets meer wil zeggen en op het einde vloeien beide personages in elkaar over. Het spreekt voor zich dat men hier alle mogelijke interpretaties kan aan vastknopen. Alleen de titel is al voor meerdere uitleg vatbaar. Daarom laat ik het hierbij en heb ik me alleen beperkt tot wat iedereen met eigen ogen kan zien: een meesterlijke film.
Toen ik onlangs las dat filosofe en schrijfster Patricia de Martelaere overleden is kwam dit voor mij over als een schok want het was duidelijk dat Vlaanderen daardoor een zeer belangrijke essayiste had verloren. Op een zeer vlotte en begrijpelijke wijze slaagde zij erin om moeilijke filosofische kwesties aan de lezer duidelijk te maken. Zij wist niet alleen waarover zij schreef, maar zij kon ook schrijven. En dan is er nog iets wat me bij haar steeds erg beviel, namelijk de manier waarop zij zich ver buiten de media hield, zij gaf amper interviews en op TV zag men haar al helemaal niet. Het mag dus bijna een wonder heten dat men dan toch nog uitvoerig over haar overlijden heeft bericht. Een bewijs te meer dus dat zij werkelijk belangrijk was!
Op internet ontdekte ik dat Robert F. Kennedy (broer van John) in 1968 gezegd heeft dat hij het voor mogelijk hield dat er binnen de veertig jaar een zwarte als president kon verkozen worden. Dat was wel een erg juiste voorspelling want in 2008 is er inderdaad in de Verenigde Staten een zwarte tot president verkozen. Ik heb nooit geweten dat Kennedy dat voorspeld heeft maar vermits er beelden van bewaard gebleven zijn zal het wel zo zijn. En eigenlijk moet zoiets niet verwonderen want Bobby Kennedy werd door de zwarten op handen gedragen. Hij was de eerste blanke politicus die als een vedette in de zwarte wijken werd ontvangen. Hij slaagde er zelfs in hen te kalmeren wanneer de situatie, zoals bij de moord op Martin Luther King, uit de hand dreigde te lopen. Hij zou dus alleszins tevreden zijn geweest indien hij de verkiezing van Barack Obama had kunnen meemaken. Jammer genoeg heeft het niet mogen zijn. Toch is het aan zulke mensen te danken dat het schijnbaar onmogelijke mogelijk is kunnen worden. Ere zij hen!
Toen onlangs de roman "Dokter Zjivago" van Boris Pasternak opnieuw werd uitgegeven heb ik me die direct aangeschaft want ik droomde er al zo lang van om dat boek ooit eens te lezen. Na twee weken is het me gelukt. Daarna heb ik nog eens de beroemde film van David Lean bekeken om zo goed mogelijk te kunnen vergelijken en wat blijkt? De film is eigenlijk beter dan het boek! Ik ben er mij van bewust dat dit overkomt als vloeken in de kerk, toch vind ik dat het mag gezegd worden. Twee redenen voor mijn voorkeur voor de film: Lean heeft eigenlijk de grote tragedie die de Russische Revolutie was, zoveel mogelijk op de achtergrond geplaatst ten voordele van een passioneel liefdesverhaal, dé reden waarom hij deze film wilde maken. Ik herinner me dat dat toen één van de verwijten was ten opzichte van deze film, namelijk dat hij te romantisch was. Nu, na de ineenstorting van de Sovjet-Unie, blijkt hoe tijdloos die deze aanpak wel was. En dan zijn er in het boek nog de talloze natuurbeschrijvingen waardoor men bijna een inspanning moet leveren om verder te lezen. In de film valt dat natuurlijk weg: met een mooi gefotografeerd landschap vat men verschillende bladzijden samen. Na mijn hernieuwde visie van de film van David Lean is mijn respect voor hem nog wat gestegen. Ik heb hem altijd als een groot regisseur van intelligente spektakelfilms beschouwd maar de manier waarop hij in dit specifieke geval de geest van die dikke roman heeft kunnen weergeven getuigt van grote klasse. Het valt na al die jaren ook op dat "Dokter Zjivago" in feite minder een spectaculaire film is dan wel een indringend portret van een groep mensen in uitzonderlijke omstandigheden. Erg knap is ook hoe de figuur van Lara veel meer ruimte toebedeeld krijgt dan in de roman. De keuze voor actrice Julie Christie en de manier waarop zij wordt belicht (mooiere ogen heb ik in een film nog niet veel gezien!) hebben voor mij de doorslag gegeven om de film te verkiezen boven het boek.
"Wie dieper denkt, weet dat hij altijd ongelijk heeft, hij moge handelen en oordelen hoe hij maar wil." Deze woorden zijn afkomstig uit het boek "Menselijk, al te menselijk" van de Duitse filosoof Friedrich Nietzsche en zouden moeten verstuurd worden naar allerhande fundamentalisten in de hele wereld, of zij nu overtuigd zijn van hun gelijk op religieuze, economische of nationalistische gronden. Want ik krijg meer en meer de indruk dat er tegenwoordig kwistig waarheden worden rondgestrooid waarover men gewoon niet meer nadenkt. Om er slechts één te vermelden, het geloof in de "vrije markt", dit lijkt wel een dogma te zijn zoals de Onbevlekte Ontvangenis van de Maagd Maria. Bijna niemand stelt die vrije markt in vraag ofschoon daar nu toch wel redenen genoeg voor zijn om het wél te doen. Nog een voorbeeld: het toenemend nationalisme in Europa. In een tijd waarin kleine landen niet meer meetellen zou men op zijn minst toch mogen verwachten dat de Europese landen één blok zouden vormen om front te vormen tegen Azië. Blijkbaar heeft men zover nog niet gedacht. Enzovoort. Maar rekening houdend met bovenstaand citaat zou het misschien wel kunnen dat ook ik ongelijk heb!
"Sommarlek" is één van de beste en meest aangrijpende films uit de eerste periode van Ingmar Bergman. Ik spreek hier over "eerste periode" omdat deze Zweedse regisseur een carrière had die men eigenlijk in twee delen kon splitsen, namelijk één van 1945 tot 1960 en dan alles wat daarna komt. De film die de breuk inleidde was "Als in een donkere spiegel" waarin hij een compleet andere stijl introduceerde wat betreft de fotografie. Ook werden zijn films van toen af veel afstandelijker, cerebraler. Het leek wel alsof hij zoveel mogelijk emoties wilde verbannen. Daarom zijn de films tot 1960 heel wat aangrijpender, zelfs ontroerender. Eén van de beste voorbeelden is dus "Sommarlek" (Zomerspelen). De film bestaat uit twee lange flashbacks waarin aangetoond wordt hoe een jonge, romantische liefde een dramatische afloop kent. De fotografie is prachtig, het spel van de acteurs (vooral van de actrice) schitterend en de hele film is gedrenkt in een bad vol melancholie die pijnlijk overkomt. Bergman bewees met deze film dat hij zijn stiel meester was en dat hij reeds een geoefend oog bezat voor allerlei kleine details die een welbepaalde sfeer tot uitdrukking brachten. Ook was het duidelijk hoe meesterlijk hij zijn acteurs kon leiden, iets wat één van dé hoofdkenmerken zou worden van zijn hele filmcarrière. Kortom, vanaf "Sommarlek" was het evident dat deze jonge regisseur meer dan een belofte was.
Historicus Eric Defoort heeft een paar jaar geleden een interessant boek geschreven: "Een dochter uit Duitsland". Het behandelt de levensgeschiedenis van de Joods-Duitse Tony Simon-Wolfskehl die in 1936 uit nazi-Duitsland emigreerde naar Gent en daarna haar laatste jaren in Sint-Idesbald verbleef. Zoals men reeds kan vermoeden wordt er niet alleen een beeld geschetst van het leven in de Weimarrepubliek maar ook in Vlaanderen tijdens en na de Tweede Wereldoorlog. In Duitsland kende zij de architect van het Bauhaus Walter Gropius, om maar één beroemde naam te vermelden, en in Vlaanderen kwam zij in contact met debuterend schrijver Hugo Claus die zij een steuntje in de rug gaf. Het vervolg is genoegzaam bekend. Ik vind het dan ook verwonderlijk dat dit boek bijna onopgemerkt is voorbijgegaan. Er rekening mee houdend dat hier een boeiend beeld wordt geschetst van het naoorlogse Vlaamse kunstmidden en vooral van deze fascinerende vrouw, wordt het nog des te onbegrijpelijker. Men heeft hier een unieke kans laten liggen om aan te tonen dat leuzen als "Eigen volk eerst" het laatste zijn waaraan we nu behoefte hebben.
De tweede film van de Vlaamse cineaste Fien Troch is opnieuw een schot in de roos. Haar debuut "Een ander zijn geluk" was reeds meer dan beloftevol maar "Unspoken" bezit werkelijk internationaal niveau. Het is een film zonder compromissen en met een typische stijl die van begin tot eind volgehouden wordt. Het opvallendste hierbij is het gebruik van de talrijke indringende close-ups zodat wij als toeschouwer bijna in de hoofden van de protagonisten binnen kijken. Het spreekt voor zich dat men hiervoor getalenteerde acteurs nodig heeft wil alles niet in rook opgaan. In dit geval zijn de beide hoofdacteurs werkelijk schitterend, zij spelen erg ingehouden waardoor ze des te aangrijpender overkomen. Ook de klankband is erg hypnotiserend, vooral het regelmatig gerinkel van een telefoon springt daarbij in het oog(r). Troch maakt van allerlei geluiden een functioneel gebruik om de malaise van de hoofdpersonen in de verf te zetten. De spaarzame muziek getuigt eveneens van een juist aanvoelen van wat kan en wat niet kan. Om uit deze film die in zijn geheel prachtig is, toch een paar uitschieters te vermelden verwijs ik graag naar de verschillende straatscenes die blijk geven van een ongelooflijk filmisch inzicht. Moest ik bij "Een ander zijn geluk" omwille van de strakke beeldcomposities meermaals denken aan Antonioni, dan schiet me bij "Unspoken" vooral de naam Bergman te binnen die eveneens bekend was om zijn indringende close-ups. Dat ik bij deze twee films van Fien Troch herinnerd word aan deze twee grootmeesters (zonder dat zij hen klakkeloos kopiëert) zegt dus al genoeg over haar formidabel talent. Ik verwacht dan ook dat zij ons nog talrijke zulke pareltjes zal schenken. Want geschenken zijn het!
Het valt me erg op dat de laatste vijftig jaar vooral het conservatisme door fanatisme gedreven wordt. Overal zijn het de conservatieve krachten in de maatschappij die radicaal en onverbiddellijk optreden, of het nu de moslimfundamentalisten zijn, de aanhangers van Liebermann in Israël, de Palestijnen van Hamas, de flaminganten van Vlaams Belang, de republikeinse partij in de VS, enz. Zij schijnen tot alles bereid te zijn om hun doelstellingen te verwezenlijkingen zonder rekening te houden met het algemeen belang. Zij spreiden ook het meeste lef tentoon en kunnen zich dan ook meer permitteren dan de vooruitstrevenden. Hoe is het anders mogelijk dat een president zoals George W. Bush zonder kleerscheuren zijn acht jaar heeft kunnen voltooien. Er is zelfs geen poging tot een aanslag op hem gepleegd. Of het moet zijn dat men het gooien van een schoen naar hem als een aanslag bestempelt. In de jaren '60 werden zelfs verschillende tolerante en progressieve leiders (John F. Kennedy, Martin Luther King, Robert F. Kennedy) vermoord. Hieruit kunnen we dus de conclusie trekken dat de vooruitstrevende mensen in de maatschappij verdraagzamer zijn dan de conservatieven die zelfs bereid zijn om een moord te plegen om hun privileges te bewaren. Want daar gaat het natuurlijk om: de mensen die vermoeden dat een verandering van de maatschappij in hun nadeel zou kunnen uitdraaien willen dit niet accepteren en vinden dat dan nog normaal ook. Hun arrogantie hierbij spreekt immers boekdelen.
In 1967 maakte de regisseur van "Singin' in the rain" Stanley Donen, de film "Two for the road". Het is een bitterzoete komedie geworden met een schitterende Audrey Hepburn en een mindere Albert Finney. Het originele van deze film is de manier waarop hij is opgebouwd. Met talrijke flashbacks krijgen we een beeld van een koppel wiens huwelijk stilaan bergaf gaat. De dialogen zijn erg spiritueel, de fotografie is om van te snoepen en de muziek van Henry Mancini meeslepend. Maar het is dus vooral Audrey Hepburn die de show steelt. Haar schoonheid, haar klasse en haar charme zijn hier werkelijk ongeëvenaard. Toen deze film in de jaren '60 in de bioscoop kwam waren de meningen erover nogal verdeeld maar wanneer men nu anno 2009 deze film terugziet kan men alleen maar vol bewondering staan voor zoveel creativiteit, stijl en professionalisme. Voor de geïnteresseerden: de scenarioschrijver van deze film is dezelfde die mee het scenario van "Eyes wide shut" heeft geschreven.
Gisteren heb ik voor de eerste keer een deel van "De smaak van De Keyser" gemist omdat ik verder bleef kijken naar Pascale Platel in "Lux". Mijn eerste bedoeling was om slechts een gedeelte te bekijken tot "De smaak van De Keyser" een aanvang nam op het andere net, maar ik was zo in de ban geraakt van Platel dat ik gewoonweg verder bleef kijken. Haar commentaar over de vrouwen die haar hebben geinspireerd was niet alleen boeiend en interessant maar terzelfdertijd werd duidelijk hoe zij zich in hen herkende, iets wat presentator Luc Janssen op het einde van het programma te berde bracht. Zelfs indien de woorden van Pascale Platel niet de moeite waard zouden geweest zijn, dan nog zou ik blijven kijken hebben want alleen al haar stem is een plezier om naar te luisteren om dan nog te zwijgen van haar uiterlijke verschijning: mooi, innemend, kwetsbaar en charmant. Ofschoon ik nog geen enkel theateroptreden van haar heb gezien, toch reken ik haar nu al tot één van de interessantste vrouwen van Vlaanderen. Dit was één van die uitzendingen die ertoe bijdroegen dat men niet alle hoop verliest in het TV-medium. Orson Welles had gelijk toen hij zei dat interviews het ideale onderwerp zijn voor televisie. Geen enkel ander medium biedt immers zo een intieme blik op de persoonlijkheid van de geinterviewde.
Eén van de meest fascinerende geschiedenissen die ik ken, is die van de Venetiaanse republiek. Gedurende 1000 jaar is die prachtige stad erin geslaagd om te overleven te midden van allerhande vijanden: zowel christenen als moslims trokken tegen haar ten strijde. Venetië was blijkbaar een steen des aanstoots voor de haar omringende wereld die haar tolerant beleid verafschuwde, jaloers was op haar rijkdom en slechts misprijzen had voor haar trotse en zelfzekere inwoners. Maar dankzij de modernste wapens en het nodige lef om ze op een verstandige manier te gebruiken is geen enkel vijandig leger er ooit in gelukt haar te veroveren. Zij vernietigde allerhande bandieten (nu terroristen genoemd) nog voor die ooit de kans kregen de stad binnen te geraken en op politiek vlak wist zij door een ingenieus diplomatiek optreden het meeste onheil te voorkomen. Pas op het einde van de achttiende eeuw lukte het Napoleon om de stad te betreden. Deze noodlottige gebeurtenis was dan nog door eigen schuld veroorzaakt. De Venetianen hadden het niet meer nodig gevonden om nog een grote vloot te bekostigen en hadden zich onledig gehouden met overdadige feesten en andere decadente aangelegenheden. Al bij al zijn zij er dan toch maar in geslaagd om 1000 jaar stand te houden. Een hele prestatie! In mijn ogen doet deze ongewone geschiedenis erg denken aan wat nu gebeurt met een klein land waarvan ik de naam niet ga vermelden omdat het te voor de hand liggend is.
Toevallig heb ik de DVD " Diana Krall: Live at the Montréal jazz festival" ontdekt. Ik ben erg blij dat ik hem heb gekocht want Diana Krall geeft hier een werkelijk fantastisch optreden ten beste. Achteraf ben ik er zelf verwonderd over dat ik haar jaren geleden niet erg au sérieux nam, ik beschouwde haar niet als een echte jazzmuzikante. Dit is nu wel compleet veranderd. Eerst was er de DVD van haar optreden in Parijs die me in een meer positieve richting duwde en verleden jaar heb ik zelf een optreden van haar bijgewoond in Gent toen zij samen met drie muzikanten optrad. Elke commerciele toegeving die soms haar platen ontsiert was hierbij afwezig en haar pianospel was schitterend waardoor ik eigenlijk een fan van haar ben geworden. Nu heb ik dan, zoals gezegd, haar live optreden in Montréal gezien waardoor die gunstige appreciatie nog meer bevestigd wordt. Ik wil deze DVD dan ook aan iedereen aanbevelen, men zal er geen spijt van hebben. Ik gun dus Diana Krall haar succes en zie voortaan haar soms ergerlijke toegevingen aan de commercie door de vingers.
Toen ik deze nacht wakker werd en gedurende een hele tijd de slaap niet kon vatten kwamen de volgende woorden in mijn gedachten: de hoeveelheid steun die een land aan Israël geeft is recht evenredig aan de hoeveelheid christendom dat er in het desbetreffende land aanwezig is. Veel uitleg is hier niet bij nodig, men hoeft alleen maar te kijken naar de Verenigde Staten of naar één of ander Europees land. Het is ooit anders geweest. Gedurende tweeduizend jaar tierde in Europa welig de haat tegen de Joden OMWILLE van het christendom, nu is het andersom: de Europeanen die hun JOODS-christelijke roots verloochend hebben zien niet meer in waarom zij Israël zouden steunen, zij hebben nu de Palestijnen ontdekt die dan wel moslims zijn maar in dit geval wordt dat onder de mat geschoven omdat het een ver van mijn bedshow is. Moslims IN Europa krijgen een andere behandeling te verduren. Maar ja, die worden immers niet onderdrukt door Joden dan kan het geen kwaad!
"Il grido" is een film uit 1957 van de Italiaanse grootmeester Michelangelo Antonioni. In verband met deze regisseur lijkt het wel alsof zijn filmcarrière pas een aanvang heeft genomen in 1960. Althans dat is toch de indruk die men krijgt wanneer men iets over hem leest. Daarom zou ik hier eens de aandacht willen vestigen op dit niet te versmaden meesterwerk uit de jaren '50. Men zou "Il grido" gerust kunnen beschouwen als een voorloper van zijn beroemde "L'Avventura" uit 1960. Het is de eerste film waarin Antonioni blijk geeft van zijn niet te miskennen meesterschap. Waarom ik speciaal de aandacht op deze tamelijk onbekende film wil vestigen is dat het eigenlijk een buitenbeentje vormt in zijn filmoeuvre. In al, of toch bijna al, zijn andere films zijn de hoofdpersonages bourgeois, in "Il grido" gaat het over een arbeider. Maar het grootste verschil met zijn ander werk is dat deze film echt aangrijpend is, de enige van zijn films die ontroert. Misschien heeft de persoonlijke ervaring van de regisseur er wat mee te maken gehad. De vrouw van Antonioni had hem verlaten waardoor hij in een diepe crisis was terecht gekomen. Als men dan ziet dat dit het onderwerp is van "Il grido" dan lijkt het erg aannemelijk dat het autobiografisch karakter van het verhaal een grote stempel op de uitwerking heeft gedrukt. De schitterende vertolking van Steve Cochran drukt perfect de ontreddering en troosteloosheid uit van de door zijn vrouw verlaten arbeider. Ook de grijze, minimalistische fotografie accentueert nog het gevoel van verlatenheid. Ten slotte is er dan nog de sporadische begeleidende pianomuziek waardoor deze film zijn titel echt waarmaakt, nl. de kreet, een kreet van hopeloosheid. Ik zou dan ook graag deze film willen aanbevelen aan al wie in deze Italiaanse regisseur is geinteresseerd.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
