In een interview was Geert van Istendael verontwaardigd over het feit dat er nog altijd geen allochtone politicus (a) minister is geworden. Ik deel die verontwaardiging ten zeerste. Het kan toch niet zijn dat er geen allochtone kandidaten beschikbaar zijn die bekwaam genoeg zijn om een ministerpost te bekleden? En het kan toch ook niet zijn dat een andersklinkende naam een hinderpaal is voor een benoeming? Ik kan hier direct twee politici vermelden die in mijn ogen de allure en de bekwaamheid bezitten om zo een functie te bekleden: Naïma Lanjri en Fatma Pehlivan. Zij zijn al jaren werkzaam in de politiek, zijn nooit betrokken geweest in schandalen, spreken vloeiend Nederlands en ook hun leeftijd maakt hen uitermate geschikt voor die job. Waar wacht men dus op? Op Godot? Of tot er een zogenaamd draagvlak bij de Vlaamse bevolking aanwezig is om zo iets te aanvaarden? Waar ik zit op te wachten is vijf minuten politieke moed, vijf minuten. Dat is toch niet te veel gevraagd?!
Eén van de rare gevolgen van een crisissituatie lijkt te zijn dat de burgers dan ineens meer sympathie voelen voor rechtse of zelfs uiterst rechtse partijen. Toch kan men met een beetje opmerkingsgeest constateren dat deze partijen geen oplossing voor de crisis op zak hebben, wel integendeel. Slogans hebben zij in overvloed en zelfs die doen al vermoeden dat de slachtoffers van de crisis zeker niet door hen zullen worden geholpen. Het is niet door een kordater optreden tegen allerlei minderheidsgroepen en tegen de Franstaligen dat de arme Vlamingen welstellender gaan worden. Hoe anders reageerden de kiezers in de Verenigde Staten waar zij gekozen hebben voor een kandidaat die de sociale rechtvaardigheid als belangrijkste doelstelling voorop stelde. Daar heeft men dus links gestemd. Ik kan daaruit alleen maar concluderen dat Europa een raar continent is: toen de conservatieve Bush aan de macht was gingen de Europeanen tekeer tegen zijn asociale politiek, nu Barack Obama president geworden is, begint men hier ineens weer de nationalistische toer op te gaan. Met andere woorden, Europa lijkt weer eens achter te lopen op de VS. Ik heb nu nog niets geschreven over Fatma Pehlivan. Moet ik na het voorgaande nog iets zeggen over haar in verband met de verkiezingen?
"Francis of Assisi" is de voorlaatste film van regisseur Michael Curtiz ( van o.a. "Casablanca") die zo maar eventjes 173 (!!!) films heeft geregisseerd. In zijn lange en welgevulde carrière heeft hij om zo te zeggen alle genres beoefend, van komedies tot westerns, van psychologische drama's tot historische films. Zijn "Francis of Assisi" had ik gezien toen die was uitgekomen maar er was mij niet zoveel van bijgebleven. Toen ik de DVD onlangs voor weinig geld in de Media Markt zag liggen wilde ik eens constateren of deze veelzijdige regisseur ook een heiligenleven kon verfilmen. En inderdaad, ook dat is hem gelukt. Hoofdrolspeler Bradfore Dillman kwijt zich uitstekend van zijn taak en ook de andere vertolkingen mogen er best zijn. De opnamen hadden plaats in Assisi zelf waardoor de film een authentiek tintje kreeg. Een storend minpunt is echter de muzikale score waardoor bepaalde scènes nogal bombastisch overkomen. Het is alsof men ons alleszins door de strot wil duwen dat het hier om een heilige gaat. Voor de rest dus een best genietbare film over een nog altijd intrigerende figuur.
Het is eigenlijk verwonderlijk hoe de hele wereld nu pleidooien houdt voor een Palestijnse staat terwijl die eigenlijk door de Verenigde Naties al in 1947 werd voorzien. Toen werd Palestina in twee stukken verdeeld, één voor de Joden en één voor de Arabieren (Palestijnen). Ofschoon de Joden droomden van een veel groter gedeelte, toch gingen zij hiermee akkoord. De Arabieren weigerden, meer nog, toen op 14 mei 1948 de onafhankelijke staat Israël werd uitgeroepen, verklaarden zij gezamenlijk de oorlog tegen dat pas opgerichte land. Het gevolg was dat het Joodse gedeelte groter was geworden dan oorspronkelijk was gepland. De Arabieren hadden zich dus duidelijk in eigen voet geschoten en zouden dit daarna nog meermaals doen. Het leek wel alsof zij voorbestemd waren om de hen geboden kansen telkens opnieuw te verspelen. Ligt ook hierin niet de tragiek van het Israëlisch-Palestijns conflict? De alles of niets-houding van mensen voor wie een compromis blijkbaar als een nederlaag wordt gezien. Met dank aan Mark Eyskens die daar onlangs op heeft gewezen in een interview.
"Topaz" is een film van Alfred Hitchcock en maakt deel uit van wat men zijn "mindere" periode noemt. Toen "Topaz" in 1969 in roulatie kwam reageerden de filmcritici en het publiek erg negatief. Ik geef toe dat ik evenmin onverdeeld gelukkig was met deze film. Achteraf bekeken heb ik mijn mening echter moeten herzien. Ik heb deze film nu een paar maal op DVD herbekeken en afgezien van het laatste (vervelende) kwartier beschouw ik "Topaz" als een erg goede film met verschillende scènes die de hand van een meester verraden. Camerabewegingen, montage en het creatief gebruik van geluid en stilte zorgen ervoor dat men ook van deze zogenaamde mislukte film kan genieten. Het eerste kwartier is gewoonweg meesterlijk. Dan zijn er de scènes in New York waarbij men de personages wel ziet praten maar niet kan horen omdat zij ofwel achter een glazen deur hun gesprek voeren ofwel de afstand te groot is. De taferelen die zich op Cuba afspelen zijn evenmin niet te versmaden. Het beeld van het gefolterde echtpaar waarbij de vrouw als een piéta wordt gefilmd is erg aangrijpend, evenals de dood van de Cubaanse vrouw die op een sierlijke wijze neervalt. Misschien was Hitchock in deze film te ernstig of was het geringe commerciële succes gewoon te wijten aan de afwezigheid van grote sterren, een stelling die door sommigen wordt naar voor geschoven. Ik vind "Topaz" alleszins een film die het herontdekken waard is.
In de Verenigde Staten schiet een man een arts dood die verschillende abortussen had uitgevoerd. Het gaat hier dus duidelijk om een dader die conservatief is. Niet alleen conservatief maar ook religieus geïnspireerd. Het begint meer en meer op te vallen dat het de radicale conservatieven zijn die gewelddadig optreden of het nu in het westen gebeurt of in de islamitische wereld. Het zijn niet de mensen die de maatschappij willen vernieuwen die naar de wapens grijpen maar wel zij die elke vernieuwing willen tegenhouden, zij die willen terugkeren naar een tijd toen er nog geen sprake was van mensenrechten, laat staan van vrouwenrechten. En het is bijna ironisch te noemen dat diegenen die zo graag in naam van God spreken er hun hand niet voor omdraaien om mensen te vermoorden. Hun remedie is met andere woorden erger dan de kwaal. Waar het in feite op neer komt is dat zij de religie misbruiken om wreedheden te kunnen begaan, het is slechts een alibi. Ik zou dan ook de beroemde woorden van Samuel Johnson als volgt willen parafraseren: "Religieus fundamentalisme is het laatste toevluchtsoord voor de schurk."
De naam "Lotte Heijtenis" was mij weken geleden totaal onbekend maar dat is nu danzij de tv-serie "Jes" wel veranderd. Achteraf herinner ik me wel dat ik deze actrice had gezien in "De smaak van De Keyzer" maar hoe zij heette was een ander paar mouwen. Voor mij is zij dé revelatie van "Jes". Dat Pascale Platel en Johan Heldenbergh konden acteren wist ik al lang, dat was dus geen verrassing, maar Lotte Heijtenis steelt werkelijk de show. Zij slaagt erin om van haar personage een erg aantrekkelijke en sympathieke vrouw te maken die men al haar stommiteiten met plezier vergeeft. Ook door de manier waarop zij haar dialogen zegt komt een boeiende en grappige Jes tot leven. Men zou zo iemand wel in het echte leven willen kennen! Ik hoop dus vurig dat haar nog vele en interessante rollen zullen worden aangeboden. Aan haar talent om ze te vertolken kan men na "Jes" nog moeilijk twijfelen.
Dankzij een verzamel CD heb ik de zwarte Amerikaanse zangeres Ann Peebles leren kennen. Ik herinner me absoluut niet dat ik haar in de jaren '70, de periode van haar grootste successen, heb gehoord. Voor zover ik weet was zij toen niet erg bekend, toch niet in Europa. Nu ik een dubbel CD van haar in mijn bezit heb en er al een paar keer naar heb geluisterd, besef ik dat zij ten onrechte niet erg bekend was. De meeste nummers (op een totaal van 47) zijn echt de moeite waard en tonen voor de zoveelste keer weer eens dat zwarte muziek anders is dan blanke, meer doorleefd, authentieker en boeiender. "Once you go black, you never come back", zoals men zegt. Dat blijft inderdaad een waarheid als een koe.
In de jaren '40 werd in de VS een zwarte man, Isaac Woodward, door een politieagent zo erg toegetakeld dat hij daardoor blind was. In zijn wekelijks praatje op de radio sprak de bekende acteur en regisseur Orson Welles daar zijn verontwaardiging over uit in niet mis te verstane woorden. Hij richtte zich zelfs rechtstreeks tot de politieagent die hij in het begin Mister X noemde maar in een volgend praatje gewoon met naam en toenaam vermeldde. Men kan zich wel voorstellen dat zulke uitlatingen een stortvloed aan reacties losweekte. Ik had daar wel over gelezen maar ik heb nu op internet de originele opnamen kunnen beluisteren. Welles komt daaruit te voorschijn als iemand die nog stoutmoediger was dan ik dacht. Vooral rekening houdend met de toenmalige tijdsgeest getuigde zijn regelrechte aanval op racisme bijna van roekeloosheid. Misschien had zijn jeugdige leeftijd daar wel iets mee te maken. Ik denk dat zijn vertrek naar Europa, waar hij gedurende een tiental jaren zou verblijven, het beste was wat hij kon doen want het maccarthisme dat toen in alle hevigheid woedde zou hem wel eens definitief de das hebben omgedaan. Hoe tevreden zou Orson Welles niet geweest zijn met een zwarte president, hij die reeds in de jaren '30 een opvoering van "Macbeth" regisseerde met alleen maar zwarte acteurs?
In de jaren '30 werd zionist Vladimir Ze'ev Jabotinsky beschouwd als een revisionist. Hij wilde een Joodse staat vestigen langs BEIDE kanten van de Jordaan, wat achteraf duidelijk een wensdroom is gebleken. Hij was van oordeel dat de Palestijnen reeds een Palestijnse staat bezaten, nl. het gebied dat men nu Jordanië noemt maar dat toen gewoon Palestina was en dat grensde tot aan Irak. Waarom moesten de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever blijven terwijl er zoveel plaats was langs de andere kant? Nu een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever door de feiten achterhaald lijkt te worden, zijn er verlichte geesten die dan een Joods-Palestijnse staat voorstellen. Dit lijkt me al evenzeer een wensdroom te zijn. Want, ten eerste, heeft men ooit de mening gevraagd aan de Israëli's zelf en ten tweede, indien in die gemengde staat de Palestijnen demografisch de meerderheid zouden uitmaken dan zouden de Joden onverwijld weer het onderspit delven en dat was nu juist een van dé redenen waarom zij een JOODSE staat wilden om niet meer afhankelijk te moeten zijn van anderen. Na tweeduizend jaar een minderheid te zijn geweest in andere landen was voor hen de maat vol, een standpunt dat toch niet moeilijk te begrijpen is. De andere optie zou dan natuurlijk die Palestijnse staat zijn op Jordaans grondgebied. En dan stel ik me de volgende vraag: na hoeveel jaren kan revisionisme in haar tegendeel veranderen? Maar ik wil hier duidelijk stellen dat dit eigenlijk mijn zaken niet zijn, ik vind dat Europa al meer dan problemen genoeg heeft met de eigen identiteit, laten we ons daar eerst om bekommeren in plaats van ons bezig te houden met zaken die ons in feite niet aangaan. Ik weet nu al dat ik tijdens mijn leven dat Europees probleem niet opgelost zie geraken, laat staan het Joods-Palestijns probleem. Of ben ik te pessimistisch?
De laatste jaren van haar leven werd de bekende Italiaanse journaliste Oriana Fallaci overstelpt met kritiek, die niet alleen afkomstig was van moslims (wat te begrijpen is) maar ook van Europese intellectuelen (begrijpe wie kan). Wat had zij plotseling verkeerd gedaan om dit te moeten ondergaan? Het antwoord is simpel: zij heeft de moed gehad de westerse beschaving te verdedigen tegen een oprukkende islamisering. Blijkbaar is zoiets voor heel wat mensen hier onaanvaardbaar. In haar eerste pamflet ter verdediging van het westen, nl. "De woede en de trots", ging zij er inderdaad heftig tegenaan wat een paar uitschuivers met zich meebracht waardoor men haar van racisme kon beschuldigen. In haar twee volgende (en laatste) boeken verdedigde zij haar stelling heel wat genuanceerder zodat die meer kunnen gelezen worden als een bijtende kritiek op een wereldgodsdienst. Het leveren van kritiek op godsdiensten is nu eenmaal één van de verworvenheden van de Verlichting, dus daar is niets mis mee. Dacht ik toch. Diegenen die Fallaci ineens bestempelden als een handlanger van extreem rechts schenen vergeten te hebben dat zij haar hele leven lang in opstand is gekomen tegen totalitaire regimes en tegen leiders met dictatoriale neigingen (zie daarvoor haar kritische interviews met ontelbare politici). Zij nam het altijd op voor het individu want zij beschouwde het individualisme als één van dé wezenskenmerken van het westen. Ook schenen deze critici niet gelezen te hebben hoezeer zij de regering van Berlusconi verafschuwde. Zij richtte haar pijlen dus niet uitsluitend op de islam maar ook op de eigen Italiaanse politici. Het wordt stilaan tijd dat men deze intelligente en moedige, zelfs roekeloze, passionaria herwaardeert. Hoe men ook over haar moge denken, schrijven kon zij als geen ander. Voor mij weze Oriana Fallaci geprezen tot het einde der tijden!
De legendarische dirigent Leonard Bernstein was een beetje uit mijn geheugen weggedeemsterd tot ik ergens in de boekhandel een boek (uitgegeven bij Phaidon) over hem ontdekte. Ik kocht het meteen want ik ben altijd een fan van hem geweest. Zoals iedereen had ik hem leren kennen door de indrukwekkende muziek van "West Side Story". Daarna kwamen dan zijn fameuze voordrachten voor de jeugd, voordrachten waarin hij met een aanstekelijk enthoesiasme klassieke muziek uitlegde. Ook optredens van hem als dirigent bekeek ik regelmatig. Wat ik toen niet wist was dat hij soms erg depressief kon zijn. En dat hij vooral gefrustreerd was omdat hij vreesde slechts herinnerd te worden door die éne musical. Hij droomde ervan om ooit eens een meesterwerk te componeren. Uit dit boek, dat niet echt een biografie is, komt een mens tevoorschijn die een erg passioneel en turbulent leven leidde. De twee CD's die ik achteraf heb gekocht onderstrepen dat maar al te goed. Het gaat hier om composities van hem zelf, zoals "Kaddish" en "Chichester Psalms". Doorheen de muziek hoort men moeiteloos de gepassioneerdheid en de heftigheid van de mens Bernstein. Dit is voor mij een revelatie. Misschien wordt het tijd om nu eens de componist Bernstein te (her)ontdekken in plaats van zich te blijven blind staren op zijn dirigeren. En "West Side Story" blijft natuurlijk prachtige muziek, voor mij dé opvolger van het onvergetelijke "Porgy and Bess".
Achteraf bekeken vind ik het niet overdreven om te zeggen dat Bill Clinton de wegbereider is geweest voor Barack Obama. Hij accepteerde niet alleen de Afro-Amerikanen maar hij apprecieerde ze ook, vooral dat is belangrijk. Hij heeft de Amerikaanse burgers eigenlijk opgevoed om toleranter te worden en om diversiteit te zien als een verrijking, niet als een bedreiging. Acht jaar na zijn presidentschap kan men dus merken dat zijn woorden niet in de wind geslagen zijn, wel integendeel. Ik ben er mij van bewust dat Clinton niet zoveel van zijn programma heeft kunnen realiseren, deels door zijn eigen karakter, deels ook door de omstandigheden die er voor zorgden dat hij met een hem erg vijandig gezind Congres opgescheept zat. Positief is echter wel dat hij (en niet alleen hij) gezorgd heeft voor een mentaliteitsverandering bij de bevolking waardoor een zwarte president acceptabel werd bevonden. Dat is niet niets zou ik zo zeggen.
Wanneer men zo eens vluchtig de geschiedenis van Vlaanderen van de laatste honderd jaar overloopt dan merkt men daarin een bepaalde constante, te weten de tamelijk belangrijke plaats die Westvlamingen daarin spelen, toch op het vlak van het flamingantisme. In de jaren '30 waren er bijvoorbeeld Joris Van Severen en Cyriel Verschaeve om maar die twee te noemen. De laatste twintig jaar zijn er dan Filip Dewinter, Frank Vanhecke en Jean-Marie Dedecker. Telkens gaat het hier om radicale politici (Verschaeve was dan wel een schrijver maar zijn politieke activiteiten waren ook niet mis!) die de rest van Vlaanderen ophitsen tegen de Franstaligen of andere niet-Vlamingen. Hun wereldbeeld beperkt zich tot de eigen achtertuin en het eigen volk in de meest strikte zin. Het is bizar om constateren dat hun mentaliteit meer en meer heel Vlaanderen heeft aangestoken. Vroeg of laat zal men daarover eens een gedetaileerde studie moeten schrijven die het hoe en het waarom verklaren van dit toch wel eigenaardige fenomeen. Zo een verschijnsel doet zich natuurlijk niet alleen bij ons voor, ook andere landen hebben zo een toestand gekend, denken we maar aan de Verenigde Staten waar de landelijke staat Texas acht jaar het hele land heeft gedomineerd. Ik zou ook nog naar het Beieren van de jaren '20 en '30 kunnen verwijzen van waaruit een radicale volksmenner heel Duitsland heeft ingepalmd. Zonder de Vlaamse situatie hiermee te willen vergelijken kan men toch concluderen dat zo een evolutie nooit erg positieve gevolgen heeft gehad en dan druk ik me nog zacht uit. Enige waakzaamheid is hier dus best op haar plaats.
Hadise mag er best zijn als zangeres. Maar daar wil ik het hier nu niet over hebben. Wat mij gisteren bij de halve finales (die ik maar tot de helft heb bekeken wegens te saai en te routineus) opviel was de opmerking van reporter André Vermeulen die sprak over "onze Vlaamse Hadise". Inderdaad, zij is in Vlaanderen geboren en het is niet omdat zij voor Turkije zingt dat zij daardoor minder Vlaams zou geworden zijn. Zij is het perfecte voorbeeld van de stelling dat bijna ieder mens verschillende identiteiten kan hebben, iets waarin de Joden altijd hebben uitgeblonken. Hadise is Vlaamse door geboorte, Turkse door afkomst, moslima (of ik denk dat toch) door traditie, vrouw, enz. Haar vastpinnen op één identiteit zou haar onrecht aandoen. Zij is zoveel meer. Is dat niet het geval voor alle burgers?
Soms hoort men mensen verkondigen dat er geen draagvlak bij de bevolking is om meer allochtonen op verkiezingslijsten te plaatsen of hen een job in de media aan te bieden. Dit is in feite nonsens want als men moet wachten tot de burgers bereid zijn om niet-Vlamingen te aanvaarden dan kan men blijven wachten. En hoe reageren de betrokkenen zelf op zulke uitspraken? Heeft men zich dat al eens afgevraagd? Heeft men in de Verenigde Staten misschien gewacht tot de Amerikanen een zwarte president wilden aanvaarden? Het is toch dank zij de positieve discriminatie (een foutieve vertaling van "affirmative action"!!) en allerlei quota dat het quasi ondenkbare mogelijk is geworden. Met andere woorden, men heeft van hogerhand de zaken enigszins versneld. Wat volgens mij in de meeste gevallen de enige optie is. Of zouden de automobilisten uit eigen beweging hun snelheid beperkt hebben tot 120 km/u op onze snelwegen? Nee toch, het is maar door dwang van bovenaf dat zij dat doen. Ik zou dus voorstellen om dat zogezegde draagvlak naar de prullenmand te verwijzen.
Toen ik een fotoboek van Roy Stuart (volume 1) in de boekhandel zag liggen voor de prijs van amper 10 (!) kon ik er niet aan weerstaan, te meer omdat bij een eerste blik in het boek de foto's er goed uitzagen. Die eerste indruk bleef daarna overeind ondanks het overvloedige naakt van de modellen. Toch zijn het niet die naaktfoto's die erotisch overkomen maar wel één bepaalde opname in het midden van het boek: twee volledig geklede vrouwen staan tegen elkaar aangedrukt en uit hun gelaatsuitdrukking spreekt een groot verlangen. Men kan zo vermoeden dat zij elkaar zullen gaan kussen. De passie knalt van het blad af. De belichting is schitterend, de compositie geslaagd en de kleuren ogen aantrekkelijk. Zowel door de houding van de twee vrouwen als door de vormgeving is dit een erg suggestieve en intrigerende foto die maar in mijn hoofd blijft hangen. Al zijn de andere foto's ook erg vakkundig opgenomen toch springt die éne foto er torenhoog tussenuit. Roy Stuart bezit dus de nodige capaciteiten om ook suggestieve foto's te maken. Men kan zich voorstellen wat een boek met alleen maar zulke foto's zou geworden zijn. Een erotisch meesterwerk, iets wat nu niet het geval is, op die éne foto na dan. Dus ook hier weer gelden de woorden: minder is meer. Deze twee vrouwen poseren volledig gekleed maar zijn daardoor des te verleidelijker. Wanneer gaan kunstenaars weer eens de kunst van het suggereren (her)beginnen te hanteren?
In 1969 draaide de bekende regisseur Blake Edwards ("Breakfast at Tiffany's", "Pink Panter", "Ten", enz.) "Darling Lili" met Julie Andrews en Rock Hudson. Vaag herinner ik me die titel maar voor zover ik weet werd er toen niet veel aandacht aan besteed. Nu ik die op DVD heb bekeken verwondert me dat tenzeerste. Het is een genot om Julie Andrews en Rock Hudson samen aan het werk te zien. Andrews uit "The sound of music" is hier werkelijk op haar best en erg mooi gefotografeerd. Het verhaal mengt humor en romantiek en als surplus zijn er nog de spectaculaire luchtacrobatieën van twee- en driedekkers. Echt adembenemend. Ook filmisch is alles tot in de puntjes verzorgd met schitterend camerawerk. Het enige wat men Edwards zou kunnen verwijten is dat zijn film iets te lang duurt, sommige scènes hadden best ingekort kunnen worden maar in mijn ogen is zo iets maar een detail. Achteraf kan ik dus alleen maar concluderen dat "Darling Lili" tussen de mazen van het net is geglipt omdat het geen modieuze film was. De stijl is klassiek en het onderwerp al evenzeer en daar moest men in de jaren '60 nu eenmaal niet mee voor de dag komen. De film was juist, het was de tijd die verkeerd was, maar zoals iedereen weet kunnen de tijden veranderen zodat zulke films dan toch ineens op hun waarde geschat worden. Erg aanbevolen dus.
In een interview op TV zag ik de Franstalige politicus Gérard Deprez die zijn verontwaardiging uitsprak over de toenmalige slogan: "Walen buiten!". Het ging hier over de eis van de Vlamingen om de Franstalige afdeling van de Leuvense universiteit over te hevelen naar Wallonië. Deprez had geen moeite met die eis zelf maar wel met die slogan. Hij vergeleek dit met het "Juden raus" van de Duitsers ten tijde van Hitler. Ik kan hem daar alleen maar in bijtreden. Ik geef toe dat ik toen ook niet besefte dat zulke woorden kwetsend overkwamen bij de tegenpartij. Het is ook erg negatief: ageren tegen mensen kan moeilijk opbouwend genoemd worden. Misschien is daar de kiem gelegd voor het ontstaan van het latere Vlaams Blok. Vanaf de jaren '30 is de Vlaamse beweging in een dubieus vaarwater terecht gekomen. Zelfs de zelfdestructieve collaboratie (dan nog voor de tweede keer!) tijdens de Tweede Wereldoorlog is geen afdoende les geweest. Honderd jaar geleden was dat wel anders toen vooraanstaande intellectuelen van het type van een August Vermeylen ervan droomden om het niveau van het Vlaamse volk op te krikken. Hun houding getuigde tenminste van respect in tegenstelling tot de latere Vlaamse leiders die vanaf de jaren '30 datzelfde volk vooral opjutte tegen anderen om zo zelf aan de macht te komen, een evolutie die nog altijd voortduurt. Jammer.
Ik constateerde gisteren in een TV-programma dat het woord "repressie" nog altijd wordt gebruikt om de vervolging van collaborateurs na de oorlog aan te duiden. Toen de bekende historica Sophie De Schaepdrijver dit vertelde aan een buitenlander viel die bijna van verbazing van zijn stoel. Niet onlogisch eigenlijk, want het komt er in feite op neer dat volgens sommige (of de meeste????) Vlamingen de periode NA de oorlog erger was dan die tijdens de bezetting. Willen zij misschien suggereren dat de Duitsers ons eigenlijk kwamen bevrijden en dat daarna de echte onderdrukking pas is begonnen? Nietzsche zei ooit het volgende: "Elk woord is een vooroordeel". Als daar nog een bewijs moet voor geleverd worden dan is het misbruiken van het woord "repressie" daar een goed voorbeeld van.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
