Dankzij een verzamel CD heb ik de zwarte Amerikaanse zangeres Ann Peebles leren kennen. Ik herinner me absoluut niet dat ik haar in de jaren '70, de periode van haar grootste successen, heb gehoord. Voor zover ik weet was zij toen niet erg bekend, toch niet in Europa. Nu ik een dubbel CD van haar in mijn bezit heb en er al een paar keer naar heb geluisterd, besef ik dat zij ten onrechte niet erg bekend was. De meeste nummers (op een totaal van 47) zijn echt de moeite waard en tonen voor de zoveelste keer weer eens dat zwarte muziek anders is dan blanke, meer doorleefd, authentieker en boeiender. "Once you go black, you never come back", zoals men zegt. Dat blijft inderdaad een waarheid als een koe.
In de jaren '40 werd in de VS een zwarte man, Isaac Woodward, door een politieagent zo erg toegetakeld dat hij daardoor blind was. In zijn wekelijks praatje op de radio sprak de bekende acteur en regisseur Orson Welles daar zijn verontwaardiging over uit in niet mis te verstane woorden. Hij richtte zich zelfs rechtstreeks tot de politieagent die hij in het begin Mister X noemde maar in een volgend praatje gewoon met naam en toenaam vermeldde. Men kan zich wel voorstellen dat zulke uitlatingen een stortvloed aan reacties losweekte. Ik had daar wel over gelezen maar ik heb nu op internet de originele opnamen kunnen beluisteren. Welles komt daaruit te voorschijn als iemand die nog stoutmoediger was dan ik dacht. Vooral rekening houdend met de toenmalige tijdsgeest getuigde zijn regelrechte aanval op racisme bijna van roekeloosheid. Misschien had zijn jeugdige leeftijd daar wel iets mee te maken. Ik denk dat zijn vertrek naar Europa, waar hij gedurende een tiental jaren zou verblijven, het beste was wat hij kon doen want het maccarthisme dat toen in alle hevigheid woedde zou hem wel eens definitief de das hebben omgedaan. Hoe tevreden zou Orson Welles niet geweest zijn met een zwarte president, hij die reeds in de jaren '30 een opvoering van "Macbeth" regisseerde met alleen maar zwarte acteurs?
In de jaren '30 werd zionist Vladimir Ze'ev Jabotinsky beschouwd als een revisionist. Hij wilde een Joodse staat vestigen langs BEIDE kanten van de Jordaan, wat achteraf duidelijk een wensdroom is gebleken. Hij was van oordeel dat de Palestijnen reeds een Palestijnse staat bezaten, nl. het gebied dat men nu Jordanië noemt maar dat toen gewoon Palestina was en dat grensde tot aan Irak. Waarom moesten de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever blijven terwijl er zoveel plaats was langs de andere kant? Nu een Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever door de feiten achterhaald lijkt te worden, zijn er verlichte geesten die dan een Joods-Palestijnse staat voorstellen. Dit lijkt me al evenzeer een wensdroom te zijn. Want, ten eerste, heeft men ooit de mening gevraagd aan de Israëli's zelf en ten tweede, indien in die gemengde staat de Palestijnen demografisch de meerderheid zouden uitmaken dan zouden de Joden onverwijld weer het onderspit delven en dat was nu juist een van dé redenen waarom zij een JOODSE staat wilden om niet meer afhankelijk te moeten zijn van anderen. Na tweeduizend jaar een minderheid te zijn geweest in andere landen was voor hen de maat vol, een standpunt dat toch niet moeilijk te begrijpen is. De andere optie zou dan natuurlijk die Palestijnse staat zijn op Jordaans grondgebied. En dan stel ik me de volgende vraag: na hoeveel jaren kan revisionisme in haar tegendeel veranderen? Maar ik wil hier duidelijk stellen dat dit eigenlijk mijn zaken niet zijn, ik vind dat Europa al meer dan problemen genoeg heeft met de eigen identiteit, laten we ons daar eerst om bekommeren in plaats van ons bezig te houden met zaken die ons in feite niet aangaan. Ik weet nu al dat ik tijdens mijn leven dat Europees probleem niet opgelost zie geraken, laat staan het Joods-Palestijns probleem. Of ben ik te pessimistisch?
De laatste jaren van haar leven werd de bekende Italiaanse journaliste Oriana Fallaci overstelpt met kritiek, die niet alleen afkomstig was van moslims (wat te begrijpen is) maar ook van Europese intellectuelen (begrijpe wie kan). Wat had zij plotseling verkeerd gedaan om dit te moeten ondergaan? Het antwoord is simpel: zij heeft de moed gehad de westerse beschaving te verdedigen tegen een oprukkende islamisering. Blijkbaar is zoiets voor heel wat mensen hier onaanvaardbaar. In haar eerste pamflet ter verdediging van het westen, nl. "De woede en de trots", ging zij er inderdaad heftig tegenaan wat een paar uitschuivers met zich meebracht waardoor men haar van racisme kon beschuldigen. In haar twee volgende (en laatste) boeken verdedigde zij haar stelling heel wat genuanceerder zodat die meer kunnen gelezen worden als een bijtende kritiek op een wereldgodsdienst. Het leveren van kritiek op godsdiensten is nu eenmaal één van de verworvenheden van de Verlichting, dus daar is niets mis mee. Dacht ik toch. Diegenen die Fallaci ineens bestempelden als een handlanger van extreem rechts schenen vergeten te hebben dat zij haar hele leven lang in opstand is gekomen tegen totalitaire regimes en tegen leiders met dictatoriale neigingen (zie daarvoor haar kritische interviews met ontelbare politici). Zij nam het altijd op voor het individu want zij beschouwde het individualisme als één van dé wezenskenmerken van het westen. Ook schenen deze critici niet gelezen te hebben hoezeer zij de regering van Berlusconi verafschuwde. Zij richtte haar pijlen dus niet uitsluitend op de islam maar ook op de eigen Italiaanse politici. Het wordt stilaan tijd dat men deze intelligente en moedige, zelfs roekeloze, passionaria herwaardeert. Hoe men ook over haar moge denken, schrijven kon zij als geen ander. Voor mij weze Oriana Fallaci geprezen tot het einde der tijden!
De legendarische dirigent Leonard Bernstein was een beetje uit mijn geheugen weggedeemsterd tot ik ergens in de boekhandel een boek (uitgegeven bij Phaidon) over hem ontdekte. Ik kocht het meteen want ik ben altijd een fan van hem geweest. Zoals iedereen had ik hem leren kennen door de indrukwekkende muziek van "West Side Story". Daarna kwamen dan zijn fameuze voordrachten voor de jeugd, voordrachten waarin hij met een aanstekelijk enthoesiasme klassieke muziek uitlegde. Ook optredens van hem als dirigent bekeek ik regelmatig. Wat ik toen niet wist was dat hij soms erg depressief kon zijn. En dat hij vooral gefrustreerd was omdat hij vreesde slechts herinnerd te worden door die éne musical. Hij droomde ervan om ooit eens een meesterwerk te componeren. Uit dit boek, dat niet echt een biografie is, komt een mens tevoorschijn die een erg passioneel en turbulent leven leidde. De twee CD's die ik achteraf heb gekocht onderstrepen dat maar al te goed. Het gaat hier om composities van hem zelf, zoals "Kaddish" en "Chichester Psalms". Doorheen de muziek hoort men moeiteloos de gepassioneerdheid en de heftigheid van de mens Bernstein. Dit is voor mij een revelatie. Misschien wordt het tijd om nu eens de componist Bernstein te (her)ontdekken in plaats van zich te blijven blind staren op zijn dirigeren. En "West Side Story" blijft natuurlijk prachtige muziek, voor mij dé opvolger van het onvergetelijke "Porgy and Bess".
Achteraf bekeken vind ik het niet overdreven om te zeggen dat Bill Clinton de wegbereider is geweest voor Barack Obama. Hij accepteerde niet alleen de Afro-Amerikanen maar hij apprecieerde ze ook, vooral dat is belangrijk. Hij heeft de Amerikaanse burgers eigenlijk opgevoed om toleranter te worden en om diversiteit te zien als een verrijking, niet als een bedreiging. Acht jaar na zijn presidentschap kan men dus merken dat zijn woorden niet in de wind geslagen zijn, wel integendeel. Ik ben er mij van bewust dat Clinton niet zoveel van zijn programma heeft kunnen realiseren, deels door zijn eigen karakter, deels ook door de omstandigheden die er voor zorgden dat hij met een hem erg vijandig gezind Congres opgescheept zat. Positief is echter wel dat hij (en niet alleen hij) gezorgd heeft voor een mentaliteitsverandering bij de bevolking waardoor een zwarte president acceptabel werd bevonden. Dat is niet niets zou ik zo zeggen.
Wanneer men zo eens vluchtig de geschiedenis van Vlaanderen van de laatste honderd jaar overloopt dan merkt men daarin een bepaalde constante, te weten de tamelijk belangrijke plaats die Westvlamingen daarin spelen, toch op het vlak van het flamingantisme. In de jaren '30 waren er bijvoorbeeld Joris Van Severen en Cyriel Verschaeve om maar die twee te noemen. De laatste twintig jaar zijn er dan Filip Dewinter, Frank Vanhecke en Jean-Marie Dedecker. Telkens gaat het hier om radicale politici (Verschaeve was dan wel een schrijver maar zijn politieke activiteiten waren ook niet mis!) die de rest van Vlaanderen ophitsen tegen de Franstaligen of andere niet-Vlamingen. Hun wereldbeeld beperkt zich tot de eigen achtertuin en het eigen volk in de meest strikte zin. Het is bizar om constateren dat hun mentaliteit meer en meer heel Vlaanderen heeft aangestoken. Vroeg of laat zal men daarover eens een gedetaileerde studie moeten schrijven die het hoe en het waarom verklaren van dit toch wel eigenaardige fenomeen. Zo een verschijnsel doet zich natuurlijk niet alleen bij ons voor, ook andere landen hebben zo een toestand gekend, denken we maar aan de Verenigde Staten waar de landelijke staat Texas acht jaar het hele land heeft gedomineerd. Ik zou ook nog naar het Beieren van de jaren '20 en '30 kunnen verwijzen van waaruit een radicale volksmenner heel Duitsland heeft ingepalmd. Zonder de Vlaamse situatie hiermee te willen vergelijken kan men toch concluderen dat zo een evolutie nooit erg positieve gevolgen heeft gehad en dan druk ik me nog zacht uit. Enige waakzaamheid is hier dus best op haar plaats.
Hadise mag er best zijn als zangeres. Maar daar wil ik het hier nu niet over hebben. Wat mij gisteren bij de halve finales (die ik maar tot de helft heb bekeken wegens te saai en te routineus) opviel was de opmerking van reporter André Vermeulen die sprak over "onze Vlaamse Hadise". Inderdaad, zij is in Vlaanderen geboren en het is niet omdat zij voor Turkije zingt dat zij daardoor minder Vlaams zou geworden zijn. Zij is het perfecte voorbeeld van de stelling dat bijna ieder mens verschillende identiteiten kan hebben, iets waarin de Joden altijd hebben uitgeblonken. Hadise is Vlaamse door geboorte, Turkse door afkomst, moslima (of ik denk dat toch) door traditie, vrouw, enz. Haar vastpinnen op één identiteit zou haar onrecht aandoen. Zij is zoveel meer. Is dat niet het geval voor alle burgers?
Soms hoort men mensen verkondigen dat er geen draagvlak bij de bevolking is om meer allochtonen op verkiezingslijsten te plaatsen of hen een job in de media aan te bieden. Dit is in feite nonsens want als men moet wachten tot de burgers bereid zijn om niet-Vlamingen te aanvaarden dan kan men blijven wachten. En hoe reageren de betrokkenen zelf op zulke uitspraken? Heeft men zich dat al eens afgevraagd? Heeft men in de Verenigde Staten misschien gewacht tot de Amerikanen een zwarte president wilden aanvaarden? Het is toch dank zij de positieve discriminatie (een foutieve vertaling van "affirmative action"!!) en allerlei quota dat het quasi ondenkbare mogelijk is geworden. Met andere woorden, men heeft van hogerhand de zaken enigszins versneld. Wat volgens mij in de meeste gevallen de enige optie is. Of zouden de automobilisten uit eigen beweging hun snelheid beperkt hebben tot 120 km/u op onze snelwegen? Nee toch, het is maar door dwang van bovenaf dat zij dat doen. Ik zou dus voorstellen om dat zogezegde draagvlak naar de prullenmand te verwijzen.
Toen ik een fotoboek van Roy Stuart (volume 1) in de boekhandel zag liggen voor de prijs van amper 10 (!) kon ik er niet aan weerstaan, te meer omdat bij een eerste blik in het boek de foto's er goed uitzagen. Die eerste indruk bleef daarna overeind ondanks het overvloedige naakt van de modellen. Toch zijn het niet die naaktfoto's die erotisch overkomen maar wel één bepaalde opname in het midden van het boek: twee volledig geklede vrouwen staan tegen elkaar aangedrukt en uit hun gelaatsuitdrukking spreekt een groot verlangen. Men kan zo vermoeden dat zij elkaar zullen gaan kussen. De passie knalt van het blad af. De belichting is schitterend, de compositie geslaagd en de kleuren ogen aantrekkelijk. Zowel door de houding van de twee vrouwen als door de vormgeving is dit een erg suggestieve en intrigerende foto die maar in mijn hoofd blijft hangen. Al zijn de andere foto's ook erg vakkundig opgenomen toch springt die éne foto er torenhoog tussenuit. Roy Stuart bezit dus de nodige capaciteiten om ook suggestieve foto's te maken. Men kan zich voorstellen wat een boek met alleen maar zulke foto's zou geworden zijn. Een erotisch meesterwerk, iets wat nu niet het geval is, op die éne foto na dan. Dus ook hier weer gelden de woorden: minder is meer. Deze twee vrouwen poseren volledig gekleed maar zijn daardoor des te verleidelijker. Wanneer gaan kunstenaars weer eens de kunst van het suggereren (her)beginnen te hanteren?
In 1969 draaide de bekende regisseur Blake Edwards ("Breakfast at Tiffany's", "Pink Panter", "Ten", enz.) "Darling Lili" met Julie Andrews en Rock Hudson. Vaag herinner ik me die titel maar voor zover ik weet werd er toen niet veel aandacht aan besteed. Nu ik die op DVD heb bekeken verwondert me dat tenzeerste. Het is een genot om Julie Andrews en Rock Hudson samen aan het werk te zien. Andrews uit "The sound of music" is hier werkelijk op haar best en erg mooi gefotografeerd. Het verhaal mengt humor en romantiek en als surplus zijn er nog de spectaculaire luchtacrobatieën van twee- en driedekkers. Echt adembenemend. Ook filmisch is alles tot in de puntjes verzorgd met schitterend camerawerk. Het enige wat men Edwards zou kunnen verwijten is dat zijn film iets te lang duurt, sommige scènes hadden best ingekort kunnen worden maar in mijn ogen is zo iets maar een detail. Achteraf kan ik dus alleen maar concluderen dat "Darling Lili" tussen de mazen van het net is geglipt omdat het geen modieuze film was. De stijl is klassiek en het onderwerp al evenzeer en daar moest men in de jaren '60 nu eenmaal niet mee voor de dag komen. De film was juist, het was de tijd die verkeerd was, maar zoals iedereen weet kunnen de tijden veranderen zodat zulke films dan toch ineens op hun waarde geschat worden. Erg aanbevolen dus.
In een interview op TV zag ik de Franstalige politicus Gérard Deprez die zijn verontwaardiging uitsprak over de toenmalige slogan: "Walen buiten!". Het ging hier over de eis van de Vlamingen om de Franstalige afdeling van de Leuvense universiteit over te hevelen naar Wallonië. Deprez had geen moeite met die eis zelf maar wel met die slogan. Hij vergeleek dit met het "Juden raus" van de Duitsers ten tijde van Hitler. Ik kan hem daar alleen maar in bijtreden. Ik geef toe dat ik toen ook niet besefte dat zulke woorden kwetsend overkwamen bij de tegenpartij. Het is ook erg negatief: ageren tegen mensen kan moeilijk opbouwend genoemd worden. Misschien is daar de kiem gelegd voor het ontstaan van het latere Vlaams Blok. Vanaf de jaren '30 is de Vlaamse beweging in een dubieus vaarwater terecht gekomen. Zelfs de zelfdestructieve collaboratie (dan nog voor de tweede keer!) tijdens de Tweede Wereldoorlog is geen afdoende les geweest. Honderd jaar geleden was dat wel anders toen vooraanstaande intellectuelen van het type van een August Vermeylen ervan droomden om het niveau van het Vlaamse volk op te krikken. Hun houding getuigde tenminste van respect in tegenstelling tot de latere Vlaamse leiders die vanaf de jaren '30 datzelfde volk vooral opjutte tegen anderen om zo zelf aan de macht te komen, een evolutie die nog altijd voortduurt. Jammer.
Ik constateerde gisteren in een TV-programma dat het woord "repressie" nog altijd wordt gebruikt om de vervolging van collaborateurs na de oorlog aan te duiden. Toen de bekende historica Sophie De Schaepdrijver dit vertelde aan een buitenlander viel die bijna van verbazing van zijn stoel. Niet onlogisch eigenlijk, want het komt er in feite op neer dat volgens sommige (of de meeste????) Vlamingen de periode NA de oorlog erger was dan die tijdens de bezetting. Willen zij misschien suggereren dat de Duitsers ons eigenlijk kwamen bevrijden en dat daarna de echte onderdrukking pas is begonnen? Nietzsche zei ooit het volgende: "Elk woord is een vooroordeel". Als daar nog een bewijs moet voor geleverd worden dan is het misbruiken van het woord "repressie" daar een goed voorbeeld van.
Voor de tweede maal heb ik gepoogd om één van de laatste films van Ingmar Bergman uit te kijken, nl. "Na de repetitie". Dit keer ben ik er toch in geslaagd om deze TV-film van 70 minuten tot het einde toe te ondergaan. Als kijker word je immers bedolven onder een waterval van woorden waardoor tien minuten er wel dertig lijken te duren. Het gaat hem niet gewoon om de talrijke dialogen maar wel omdat ze zo cerebraal zijn. Hele redeneringen geven de personages ten beste. Nog een geluk dat er de schitterende vertolkingen zijn van de drie acteurs en de mooie close-ups die alles toch wat meer verteerbaar maken. Deze film is dus zeker niet één van mijn Bergmanfavorieten. Hoe anders zijn "Het zwijgen", "Persona" of "Kreten en gefluister", films die weinig dialogen bevatten maar waarin alles getoond wordt aan de hand van hypnotiserende beelden die in het geheugen blijven hangen. Ik vind het jammer dat Bergman niet meer die richting bleef uitgaan maar steeds gebruik maakte van uitvoerige dialogen om zijn boodschap te verkondigen. Waarschijnlijk had dit te maken met zijn onvoorwaardelijke voorliefde voor het toneel. Daarom zal ik hem altijd als de mindere van Michelangelo Antonioni blijven beschouwen omdat die juist wel vooral in beelden dacht en niet in woorden. Toch herinner ik me hoe in de jaren '60 de Vlaamse filmcritici duidelijk blijk gaven van hun voorkeur voor Bergman. Was Antonioni te modern? Of gewoon te minimalistisch?
Ik lees in een tijdschrift dat Bob Dylan het volgende antwoordde op de vraag of Barack Obama een goede president zal zijn: "Hij zal de beste president zijn die hij kàn zijn". Inderdaad, een Amerikaans president heeft dan wel veel bevoegdheden maar hij heeft ook af te rekenen met tegenkantingen van het Congres en van allerlei drukkingsgroepen. Zelfs iemand als een Franklin Roosevelt, toch één van de grootste presidenten ooit, kreeg problemen met het Congres, dus waarom zou Obama dan geen moeilijkheden ondervinden. Er zijn nu eenmaal zaken waar hij zelfs niet moet aan denken om ze te veranderen, voorlopig toch niet, om de eenvoudige reden dat hij daarvoor nooit een meerderheid in het Congres zal bijeenkrijgen. Op dit moment toch niet. Wanneer men er rekening mee houdt dat Obama perfect de publieke opinie aanvoelt dan spreekt het voor zich dat sommige veranderingen nog wel een tijdje op zich zullen laten wachten. De uitspraak van Dylan is, zoals naar gewoonte, kort en bondig maar zeer juist.
Ik had nooit gedacht dat ik nog interviews met Krishnamurti op YouTube zou zien! Het interview waarover ik het hier wil hebben is er één met Bernard Levin. Deze was één van de belangrijkste Britse journalisten in de jaren '70 en '80, iemand die in staat was en onderlegd genoeg om over van alles en nog wat te schrijven. In zijn boek "Enthoesiasme" (voor zover ik weet is dit het enige wat van hem in het Nederlands is verschenen) schrijft hij vol passie over sommige van zijn interesses, zoals daar zijn: opera, literatuur, Shakespeare, steden, gastronomie en katten. Krishnamurti was een Indische (al speelt dat hier geen enkele rol) leraar, opvoeder die talloze voordrachten in de hele wereld (behalve in islamitische landen!) heeft gegeven. In 1981 werd hij op 85-jarige (!!!) leeftijd gedurende een half uur geïnterviewd door Levin. Het knappe hierbij is dat deze laatste, die zoveel wist, met al die kennis niets kon aanvangen bij Krishnamurti want die stelde alle religies en ideologieën gewoon in vraag omdat zij gebaseerd zijn op het denken: mensen denken dat God bestaat of dat het marxisme of het kapitalisme juist zijn, maar dit heeft niets met de feiten zelf te maken. Op de vraag van Levin wat dan het geheim was voor een goed leven antwoordde Krishnamurti dat hij dat geheim niet kon geven, men moest dat zelf ontdekken. Dit interview ging dus heel wat verder en was provocerender dan al wat men gewoonlijk op het kleine scherm te zien krijgt. Voor mij blijft Krishnamurti één van de grote wijzen van de twintigste eeuw, één van de meest miskende ook.
De echte titel van de film van Michelangelo Antonioni over China is: "Chung Kuo". Toen deze Italiaanse cineast op het hoogtepunt van zijn loopbaan stond werd hem door de toenmalige (1970) Chinese regering gevraagd om een documentaire te maken over hun land. Antonioni nam dit aanbod gretig aan. Ik ga het hier niet hebben over de hele controverse die er daarna over zijn film is geweest, maar wel over de film zelf. Na al die jaren is die eindelijk uitgekomen op DVD, mooi uitgegeven en met een interessant boekje erbij. Verwacht in deze documentaire geen mooie, stijlvolle Antonioni-beelden want die komen er gewoonweg niet in voor. Omdat Antonioni slechts 22 dagen de tijd kreeg om zijn film te maken, heeft hij zich in de plaats gesteld van de toerist die zijn indrukken met een camera vastlegt. Opmerkelijk is de aandacht die wordt besteed aan de Chinezen zelf, die men ziet eten, werken, discussiëren, enz. Met talloze close-ups poogt Antonioni het geheim van de Chinees ten tijde van de Culturele Revolutie te ontsluieren. Wat natuurlijk tot mislukken was gedoemd maar niettemin erg ontroerende portretten oplevert. In tegenstelling tot zijn speelfilms is Antonioni hier dus vooral geboeid geweest door de mensen, niet door gebouwen en landschappen. Slechts eenmaal in zijn lange carrière is hij er in een speelfilm in geslaagd om te ontroeren, namelijk in "Il grido" dat het verhaal vertelt van een arbeider die door zijn vrouw in de steek gelaten wordt. Is het toeval dat het toen ook om een arbeider ging? In "Chung Kuo" worden ons immers de hele tijd arbeiders getoond die door de camera met respect en met liefde worden benaderd. Lang geleden heeft Antonioni eens gezegd dat hij een voorkeur had voor fabrieksarbeidsters, hij die afkomstig was uit een bourgeoismilieu. Zou dat ermee te maken kunnen hebben waarom bijna al zijn films zo afstandelijk en koel zijn? Zij handelden hoofdzakelijk over bourgeois die zich verveelden en zich vervreemd voelden waardoor zij niet meer in staat waren tot het uiten van oprechte gevoelens. Achteraf is deze documentaire over China natuurlijk belangrijk als historisch document omdat hij ons een blik gunt op het alledaagse leven ten tijde van die beruchte Culturele Revolutie. Het was een periode in de geschiedenis toen men hier in het westen enorm bevreesd was voor het "gele gevaar". En wat blijkt nu uit deze film? Die Chinezen gedroegen zich rustig, waardig en waren meestal erg vriendelijk. Erg dreigend zien zij er in ieder geval niet uit. Misschien kan hieruit de les getrokken worden, dat het altijd nogal voorbarig is om een heel volk als onmenselijk af te schilderen!
Eindelijk ben ik erin geslaagd om de CD "Liesbeth List zingt Theodorakis" te pakken te krijgen, dank zij internet. Deze CD en haar vertolking van de chansons van Jacques Brel behoren volgens mij tot het beste wat zij gedaan heeft. Bij het herbeluisteren van Liesbeth List die Theodorakis zingt onderging ik dezelfde emoties als veertig jaar geleden, meer nog, het was alsof ik die liederen pas gisteren nog had gehoord, zo verankerd zaten zij nog in mijn geheugen. De manier waarop zij zingt, haar dictie, de overtuiging die er van uitgaat plus niet te vergeten de muziek van Theodorakis, zorgen er voor dat dit één van de meest aangrijpende CD's is die ik ken, vooral dan de Mauthausen-liederen (eerste vier nummers) grijpen echt naar de keel. Ik zie nog altijd geen opvolgster van Liesbeth List in het Nederlandstalige repertoire, zij blijft voor mij onbetwistbaar de grande dame met een enorme klasse en waardigheid en mooi bovendien. Iemand die tot zulke vertolkingen in staat is geweest kan volgens mij heel veel vergeven worden, om niet te zeggen, alles.
Als ik niet weet wat te doen dan kan het gebeuren dat ik eens naar Oprah Winfrey kijk. Ik hou van de manier waarop zij met haar gasten om gaat, of het nu beroemde mensen zijn of heel gewone. Zij slaagt er steeds in hen op hun gemak te stellen. En zij durft de meest delicate onderwerpen aanpakken. Maar waar ik het hier vooral over wil hebben is de mogelijke invloed die zij misschien uitgeoefend heeft op de Amerikaanse kiezers. Want het zijn toch die kiezers die massaal voor Barack Obama hebben gestemd. Eigenlijk heeft Oprah de weg geëffend voor hem. Reeds jaren zien de Amerikanen een zwarte vrouw op televisie die heel populair is en op schitterende wijze jaar in jaar uit in hun huiskamer binnen dringt. Men hoeft maar naar het publiek te kijken dat in de zaal zit om te merken dat er niet alleen zwarten aanwezig zijn, wel integendeel. Als de blanke Amerikanen met haar geen problemen hadden dan was misschien het moment gekomen om ook eens op een zwarte kandidaat voor het presidentschap te stemmen? Waarom niet, moeten zij gedacht hebben. Een veelbetekenend detail is ook dat Oprah reeds heel vroeg de kandidatuur van Obama heeft gesteund. Daar was toen veel kritiek op maar op de lange termijn heeft dat mogelijk een zekere invloed uitgeoefend op de kiezers. Het is natuurlijk moeilijk om zulke zaken te bewijzen maar het tegenovergestelde is nog veel delicater zou ik denken.
In de prachtige film "Lust, caution" komt een schitterende restaurantscène voor die ik als één van de beste beschouw die ik ooit in een film heb gezien. Wanneer men bedenkt hoeveel filmscènes zich in een restaurant afspelen dan wil dat wat zeggen. Van deze scène hoopte ik dat die maar bleef duren, zo boeiend en zo knap is die in beeld gebracht, mede dank zij het voortreffelijke spel van de acteurs. Maar ook de belichting, het decor, de afwezigheid van andere gasten, geven deze scène iets uniek. Aan zulke scènes herkent men nu eenmaal de begaafde regisseur die met een minimum aan middelen een maximum aan effect bereikt. Voor mij is dit de beste scène uit deze ontroerende en boeiende film over collaboratie en verzet in oorlogstijd. Erg aan te bevelen dus.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
