Wanneer men zo eens vluchtig de geschiedenis van Vlaanderen van de laatste honderd jaar overloopt dan merkt men daarin een bepaalde constante, te weten de tamelijk belangrijke plaats die Westvlamingen daarin spelen, toch op het vlak van het flamingantisme. In de jaren '30 waren er bijvoorbeeld Joris Van Severen en Cyriel Verschaeve om maar die twee te noemen. De laatste twintig jaar zijn er dan Filip Dewinter, Frank Vanhecke en Jean-Marie Dedecker. Telkens gaat het hier om radicale politici (Verschaeve was dan wel een schrijver maar zijn politieke activiteiten waren ook niet mis!) die de rest van Vlaanderen ophitsen tegen de Franstaligen of andere niet-Vlamingen. Hun wereldbeeld beperkt zich tot de eigen achtertuin en het eigen volk in de meest strikte zin. Het is bizar om constateren dat hun mentaliteit meer en meer heel Vlaanderen heeft aangestoken. Vroeg of laat zal men daarover eens een gedetaileerde studie moeten schrijven die het hoe en het waarom verklaren van dit toch wel eigenaardige fenomeen. Zo een verschijnsel doet zich natuurlijk niet alleen bij ons voor, ook andere landen hebben zo een toestand gekend, denken we maar aan de Verenigde Staten waar de landelijke staat Texas acht jaar het hele land heeft gedomineerd. Ik zou ook nog naar het Beieren van de jaren '20 en '30 kunnen verwijzen van waaruit een radicale volksmenner heel Duitsland heeft ingepalmd. Zonder de Vlaamse situatie hiermee te willen vergelijken kan men toch concluderen dat zo een evolutie nooit erg positieve gevolgen heeft gehad en dan druk ik me nog zacht uit. Enige waakzaamheid is hier dus best op haar plaats.
Hadise mag er best zijn als zangeres. Maar daar wil ik het hier nu niet over hebben. Wat mij gisteren bij de halve finales (die ik maar tot de helft heb bekeken wegens te saai en te routineus) opviel was de opmerking van reporter André Vermeulen die sprak over "onze Vlaamse Hadise". Inderdaad, zij is in Vlaanderen geboren en het is niet omdat zij voor Turkije zingt dat zij daardoor minder Vlaams zou geworden zijn. Zij is het perfecte voorbeeld van de stelling dat bijna ieder mens verschillende identiteiten kan hebben, iets waarin de Joden altijd hebben uitgeblonken. Hadise is Vlaamse door geboorte, Turkse door afkomst, moslima (of ik denk dat toch) door traditie, vrouw, enz. Haar vastpinnen op één identiteit zou haar onrecht aandoen. Zij is zoveel meer. Is dat niet het geval voor alle burgers?
Soms hoort men mensen verkondigen dat er geen draagvlak bij de bevolking is om meer allochtonen op verkiezingslijsten te plaatsen of hen een job in de media aan te bieden. Dit is in feite nonsens want als men moet wachten tot de burgers bereid zijn om niet-Vlamingen te aanvaarden dan kan men blijven wachten. En hoe reageren de betrokkenen zelf op zulke uitspraken? Heeft men zich dat al eens afgevraagd? Heeft men in de Verenigde Staten misschien gewacht tot de Amerikanen een zwarte president wilden aanvaarden? Het is toch dank zij de positieve discriminatie (een foutieve vertaling van "affirmative action"!!) en allerlei quota dat het quasi ondenkbare mogelijk is geworden. Met andere woorden, men heeft van hogerhand de zaken enigszins versneld. Wat volgens mij in de meeste gevallen de enige optie is. Of zouden de automobilisten uit eigen beweging hun snelheid beperkt hebben tot 120 km/u op onze snelwegen? Nee toch, het is maar door dwang van bovenaf dat zij dat doen. Ik zou dus voorstellen om dat zogezegde draagvlak naar de prullenmand te verwijzen.
Toen ik een fotoboek van Roy Stuart (volume 1) in de boekhandel zag liggen voor de prijs van amper 10 (!) kon ik er niet aan weerstaan, te meer omdat bij een eerste blik in het boek de foto's er goed uitzagen. Die eerste indruk bleef daarna overeind ondanks het overvloedige naakt van de modellen. Toch zijn het niet die naaktfoto's die erotisch overkomen maar wel één bepaalde opname in het midden van het boek: twee volledig geklede vrouwen staan tegen elkaar aangedrukt en uit hun gelaatsuitdrukking spreekt een groot verlangen. Men kan zo vermoeden dat zij elkaar zullen gaan kussen. De passie knalt van het blad af. De belichting is schitterend, de compositie geslaagd en de kleuren ogen aantrekkelijk. Zowel door de houding van de twee vrouwen als door de vormgeving is dit een erg suggestieve en intrigerende foto die maar in mijn hoofd blijft hangen. Al zijn de andere foto's ook erg vakkundig opgenomen toch springt die éne foto er torenhoog tussenuit. Roy Stuart bezit dus de nodige capaciteiten om ook suggestieve foto's te maken. Men kan zich voorstellen wat een boek met alleen maar zulke foto's zou geworden zijn. Een erotisch meesterwerk, iets wat nu niet het geval is, op die éne foto na dan. Dus ook hier weer gelden de woorden: minder is meer. Deze twee vrouwen poseren volledig gekleed maar zijn daardoor des te verleidelijker. Wanneer gaan kunstenaars weer eens de kunst van het suggereren (her)beginnen te hanteren?
In 1969 draaide de bekende regisseur Blake Edwards ("Breakfast at Tiffany's", "Pink Panter", "Ten", enz.) "Darling Lili" met Julie Andrews en Rock Hudson. Vaag herinner ik me die titel maar voor zover ik weet werd er toen niet veel aandacht aan besteed. Nu ik die op DVD heb bekeken verwondert me dat tenzeerste. Het is een genot om Julie Andrews en Rock Hudson samen aan het werk te zien. Andrews uit "The sound of music" is hier werkelijk op haar best en erg mooi gefotografeerd. Het verhaal mengt humor en romantiek en als surplus zijn er nog de spectaculaire luchtacrobatieën van twee- en driedekkers. Echt adembenemend. Ook filmisch is alles tot in de puntjes verzorgd met schitterend camerawerk. Het enige wat men Edwards zou kunnen verwijten is dat zijn film iets te lang duurt, sommige scènes hadden best ingekort kunnen worden maar in mijn ogen is zo iets maar een detail. Achteraf kan ik dus alleen maar concluderen dat "Darling Lili" tussen de mazen van het net is geglipt omdat het geen modieuze film was. De stijl is klassiek en het onderwerp al evenzeer en daar moest men in de jaren '60 nu eenmaal niet mee voor de dag komen. De film was juist, het was de tijd die verkeerd was, maar zoals iedereen weet kunnen de tijden veranderen zodat zulke films dan toch ineens op hun waarde geschat worden. Erg aanbevolen dus.
In een interview op TV zag ik de Franstalige politicus Gérard Deprez die zijn verontwaardiging uitsprak over de toenmalige slogan: "Walen buiten!". Het ging hier over de eis van de Vlamingen om de Franstalige afdeling van de Leuvense universiteit over te hevelen naar Wallonië. Deprez had geen moeite met die eis zelf maar wel met die slogan. Hij vergeleek dit met het "Juden raus" van de Duitsers ten tijde van Hitler. Ik kan hem daar alleen maar in bijtreden. Ik geef toe dat ik toen ook niet besefte dat zulke woorden kwetsend overkwamen bij de tegenpartij. Het is ook erg negatief: ageren tegen mensen kan moeilijk opbouwend genoemd worden. Misschien is daar de kiem gelegd voor het ontstaan van het latere Vlaams Blok. Vanaf de jaren '30 is de Vlaamse beweging in een dubieus vaarwater terecht gekomen. Zelfs de zelfdestructieve collaboratie (dan nog voor de tweede keer!) tijdens de Tweede Wereldoorlog is geen afdoende les geweest. Honderd jaar geleden was dat wel anders toen vooraanstaande intellectuelen van het type van een August Vermeylen ervan droomden om het niveau van het Vlaamse volk op te krikken. Hun houding getuigde tenminste van respect in tegenstelling tot de latere Vlaamse leiders die vanaf de jaren '30 datzelfde volk vooral opjutte tegen anderen om zo zelf aan de macht te komen, een evolutie die nog altijd voortduurt. Jammer.
Ik constateerde gisteren in een TV-programma dat het woord "repressie" nog altijd wordt gebruikt om de vervolging van collaborateurs na de oorlog aan te duiden. Toen de bekende historica Sophie De Schaepdrijver dit vertelde aan een buitenlander viel die bijna van verbazing van zijn stoel. Niet onlogisch eigenlijk, want het komt er in feite op neer dat volgens sommige (of de meeste????) Vlamingen de periode NA de oorlog erger was dan die tijdens de bezetting. Willen zij misschien suggereren dat de Duitsers ons eigenlijk kwamen bevrijden en dat daarna de echte onderdrukking pas is begonnen? Nietzsche zei ooit het volgende: "Elk woord is een vooroordeel". Als daar nog een bewijs moet voor geleverd worden dan is het misbruiken van het woord "repressie" daar een goed voorbeeld van.
Voor de tweede maal heb ik gepoogd om één van de laatste films van Ingmar Bergman uit te kijken, nl. "Na de repetitie". Dit keer ben ik er toch in geslaagd om deze TV-film van 70 minuten tot het einde toe te ondergaan. Als kijker word je immers bedolven onder een waterval van woorden waardoor tien minuten er wel dertig lijken te duren. Het gaat hem niet gewoon om de talrijke dialogen maar wel omdat ze zo cerebraal zijn. Hele redeneringen geven de personages ten beste. Nog een geluk dat er de schitterende vertolkingen zijn van de drie acteurs en de mooie close-ups die alles toch wat meer verteerbaar maken. Deze film is dus zeker niet één van mijn Bergmanfavorieten. Hoe anders zijn "Het zwijgen", "Persona" of "Kreten en gefluister", films die weinig dialogen bevatten maar waarin alles getoond wordt aan de hand van hypnotiserende beelden die in het geheugen blijven hangen. Ik vind het jammer dat Bergman niet meer die richting bleef uitgaan maar steeds gebruik maakte van uitvoerige dialogen om zijn boodschap te verkondigen. Waarschijnlijk had dit te maken met zijn onvoorwaardelijke voorliefde voor het toneel. Daarom zal ik hem altijd als de mindere van Michelangelo Antonioni blijven beschouwen omdat die juist wel vooral in beelden dacht en niet in woorden. Toch herinner ik me hoe in de jaren '60 de Vlaamse filmcritici duidelijk blijk gaven van hun voorkeur voor Bergman. Was Antonioni te modern? Of gewoon te minimalistisch?
Ik lees in een tijdschrift dat Bob Dylan het volgende antwoordde op de vraag of Barack Obama een goede president zal zijn: "Hij zal de beste president zijn die hij kàn zijn". Inderdaad, een Amerikaans president heeft dan wel veel bevoegdheden maar hij heeft ook af te rekenen met tegenkantingen van het Congres en van allerlei drukkingsgroepen. Zelfs iemand als een Franklin Roosevelt, toch één van de grootste presidenten ooit, kreeg problemen met het Congres, dus waarom zou Obama dan geen moeilijkheden ondervinden. Er zijn nu eenmaal zaken waar hij zelfs niet moet aan denken om ze te veranderen, voorlopig toch niet, om de eenvoudige reden dat hij daarvoor nooit een meerderheid in het Congres zal bijeenkrijgen. Op dit moment toch niet. Wanneer men er rekening mee houdt dat Obama perfect de publieke opinie aanvoelt dan spreekt het voor zich dat sommige veranderingen nog wel een tijdje op zich zullen laten wachten. De uitspraak van Dylan is, zoals naar gewoonte, kort en bondig maar zeer juist.
Ik had nooit gedacht dat ik nog interviews met Krishnamurti op YouTube zou zien! Het interview waarover ik het hier wil hebben is er één met Bernard Levin. Deze was één van de belangrijkste Britse journalisten in de jaren '70 en '80, iemand die in staat was en onderlegd genoeg om over van alles en nog wat te schrijven. In zijn boek "Enthoesiasme" (voor zover ik weet is dit het enige wat van hem in het Nederlands is verschenen) schrijft hij vol passie over sommige van zijn interesses, zoals daar zijn: opera, literatuur, Shakespeare, steden, gastronomie en katten. Krishnamurti was een Indische (al speelt dat hier geen enkele rol) leraar, opvoeder die talloze voordrachten in de hele wereld (behalve in islamitische landen!) heeft gegeven. In 1981 werd hij op 85-jarige (!!!) leeftijd gedurende een half uur geïnterviewd door Levin. Het knappe hierbij is dat deze laatste, die zoveel wist, met al die kennis niets kon aanvangen bij Krishnamurti want die stelde alle religies en ideologieën gewoon in vraag omdat zij gebaseerd zijn op het denken: mensen denken dat God bestaat of dat het marxisme of het kapitalisme juist zijn, maar dit heeft niets met de feiten zelf te maken. Op de vraag van Levin wat dan het geheim was voor een goed leven antwoordde Krishnamurti dat hij dat geheim niet kon geven, men moest dat zelf ontdekken. Dit interview ging dus heel wat verder en was provocerender dan al wat men gewoonlijk op het kleine scherm te zien krijgt. Voor mij blijft Krishnamurti één van de grote wijzen van de twintigste eeuw, één van de meest miskende ook.
De echte titel van de film van Michelangelo Antonioni over China is: "Chung Kuo". Toen deze Italiaanse cineast op het hoogtepunt van zijn loopbaan stond werd hem door de toenmalige (1970) Chinese regering gevraagd om een documentaire te maken over hun land. Antonioni nam dit aanbod gretig aan. Ik ga het hier niet hebben over de hele controverse die er daarna over zijn film is geweest, maar wel over de film zelf. Na al die jaren is die eindelijk uitgekomen op DVD, mooi uitgegeven en met een interessant boekje erbij. Verwacht in deze documentaire geen mooie, stijlvolle Antonioni-beelden want die komen er gewoonweg niet in voor. Omdat Antonioni slechts 22 dagen de tijd kreeg om zijn film te maken, heeft hij zich in de plaats gesteld van de toerist die zijn indrukken met een camera vastlegt. Opmerkelijk is de aandacht die wordt besteed aan de Chinezen zelf, die men ziet eten, werken, discussiëren, enz. Met talloze close-ups poogt Antonioni het geheim van de Chinees ten tijde van de Culturele Revolutie te ontsluieren. Wat natuurlijk tot mislukken was gedoemd maar niettemin erg ontroerende portretten oplevert. In tegenstelling tot zijn speelfilms is Antonioni hier dus vooral geboeid geweest door de mensen, niet door gebouwen en landschappen. Slechts eenmaal in zijn lange carrière is hij er in een speelfilm in geslaagd om te ontroeren, namelijk in "Il grido" dat het verhaal vertelt van een arbeider die door zijn vrouw in de steek gelaten wordt. Is het toeval dat het toen ook om een arbeider ging? In "Chung Kuo" worden ons immers de hele tijd arbeiders getoond die door de camera met respect en met liefde worden benaderd. Lang geleden heeft Antonioni eens gezegd dat hij een voorkeur had voor fabrieksarbeidsters, hij die afkomstig was uit een bourgeoismilieu. Zou dat ermee te maken kunnen hebben waarom bijna al zijn films zo afstandelijk en koel zijn? Zij handelden hoofdzakelijk over bourgeois die zich verveelden en zich vervreemd voelden waardoor zij niet meer in staat waren tot het uiten van oprechte gevoelens. Achteraf is deze documentaire over China natuurlijk belangrijk als historisch document omdat hij ons een blik gunt op het alledaagse leven ten tijde van die beruchte Culturele Revolutie. Het was een periode in de geschiedenis toen men hier in het westen enorm bevreesd was voor het "gele gevaar". En wat blijkt nu uit deze film? Die Chinezen gedroegen zich rustig, waardig en waren meestal erg vriendelijk. Erg dreigend zien zij er in ieder geval niet uit. Misschien kan hieruit de les getrokken worden, dat het altijd nogal voorbarig is om een heel volk als onmenselijk af te schilderen!
Eindelijk ben ik erin geslaagd om de CD "Liesbeth List zingt Theodorakis" te pakken te krijgen, dank zij internet. Deze CD en haar vertolking van de chansons van Jacques Brel behoren volgens mij tot het beste wat zij gedaan heeft. Bij het herbeluisteren van Liesbeth List die Theodorakis zingt onderging ik dezelfde emoties als veertig jaar geleden, meer nog, het was alsof ik die liederen pas gisteren nog had gehoord, zo verankerd zaten zij nog in mijn geheugen. De manier waarop zij zingt, haar dictie, de overtuiging die er van uitgaat plus niet te vergeten de muziek van Theodorakis, zorgen er voor dat dit één van de meest aangrijpende CD's is die ik ken, vooral dan de Mauthausen-liederen (eerste vier nummers) grijpen echt naar de keel. Ik zie nog altijd geen opvolgster van Liesbeth List in het Nederlandstalige repertoire, zij blijft voor mij onbetwistbaar de grande dame met een enorme klasse en waardigheid en mooi bovendien. Iemand die tot zulke vertolkingen in staat is geweest kan volgens mij heel veel vergeven worden, om niet te zeggen, alles.
Als ik niet weet wat te doen dan kan het gebeuren dat ik eens naar Oprah Winfrey kijk. Ik hou van de manier waarop zij met haar gasten om gaat, of het nu beroemde mensen zijn of heel gewone. Zij slaagt er steeds in hen op hun gemak te stellen. En zij durft de meest delicate onderwerpen aanpakken. Maar waar ik het hier vooral over wil hebben is de mogelijke invloed die zij misschien uitgeoefend heeft op de Amerikaanse kiezers. Want het zijn toch die kiezers die massaal voor Barack Obama hebben gestemd. Eigenlijk heeft Oprah de weg geëffend voor hem. Reeds jaren zien de Amerikanen een zwarte vrouw op televisie die heel populair is en op schitterende wijze jaar in jaar uit in hun huiskamer binnen dringt. Men hoeft maar naar het publiek te kijken dat in de zaal zit om te merken dat er niet alleen zwarten aanwezig zijn, wel integendeel. Als de blanke Amerikanen met haar geen problemen hadden dan was misschien het moment gekomen om ook eens op een zwarte kandidaat voor het presidentschap te stemmen? Waarom niet, moeten zij gedacht hebben. Een veelbetekenend detail is ook dat Oprah reeds heel vroeg de kandidatuur van Obama heeft gesteund. Daar was toen veel kritiek op maar op de lange termijn heeft dat mogelijk een zekere invloed uitgeoefend op de kiezers. Het is natuurlijk moeilijk om zulke zaken te bewijzen maar het tegenovergestelde is nog veel delicater zou ik denken.
In de prachtige film "Lust, caution" komt een schitterende restaurantscène voor die ik als één van de beste beschouw die ik ooit in een film heb gezien. Wanneer men bedenkt hoeveel filmscènes zich in een restaurant afspelen dan wil dat wat zeggen. Van deze scène hoopte ik dat die maar bleef duren, zo boeiend en zo knap is die in beeld gebracht, mede dank zij het voortreffelijke spel van de acteurs. Maar ook de belichting, het decor, de afwezigheid van andere gasten, geven deze scène iets uniek. Aan zulke scènes herkent men nu eenmaal de begaafde regisseur die met een minimum aan middelen een maximum aan effect bereikt. Voor mij is dit de beste scène uit deze ontroerende en boeiende film over collaboratie en verzet in oorlogstijd. Erg aan te bevelen dus.
Er rekening mee houdend dat blanken in de wereld numeriek sterk in de minderheid zijn, en op ander gebied ook meer en meer, valt het te verwachten dat de bevolking in de Verenigde Staten (waar dit al volop bezig is) en in Europa meer en meer gekleurd zal worden. Dat is de minste van mijn zorgen. Er is echter wel één schaduwzijde aan en dat is het volgende: vooral in Europa is vrijzinnigheid bijna dagelijkse kost geworden, niemand kijkt daar nog van op. In de rest van de wereld is dat echter niet het geval, daar gelooft men nog in een god of in goden, kortom het geloof speelt daar nog een belangrijke rol. Indien die gelovige mensen zich in Europa gaan vestigen dan is het bijna niet te vermijden dat zij die vrijzinnigheid in de verdrukking gaan brengen, m.a.w. de resultaten van het tijdperk van de Verlichting zouden dus wel eens compleet kunnen uitdoven met alle gevolgen vandien. Dat is het enige wat mij in heel deze affaire verontrust, dat die zo geroemde Verlichting slechts een voorbijgaande voetnoot zal blijken te zijn in de geschiedenis.
Iemand, ik weet niet meer wie, heeft eens gezegd dat, waaraan onze maatschappij het meest behoefte heeft, de stilte is. Ik vind dit heel juist. Ik zou hier de stilte niet alleen zien als afwezigheid van lawaai maar ook als afwezigheid van niets terzake doende informatie over triviale zaken uit welke hoek die dan ook afkomstig is. Er bestaat immers zo iets als geestelijke vervuiling die de mensen belet om nog logisch na te denken. Ik ga hier zeker niet voorstellen om muziek en informatie af te schaffen, verre van, ik ben geen fundamentalist, maar indien men alles een beetje meer tot redelijke proporties zou herleiden, dan zou dat al heel wat zijn. Het is toch duidelijk waarom men de mensen zo overstelpt met van alles en nog wat? Ten eerste, zo zien ze door het bos de bomen niet meer en blijven ze rustig, en ten tweede, zo kan men ze allerlei consumptiegoederen aansmeren die ze toch niet nodig hebben. In onze hedendaagse maatschappij zou een grote dosis stilte dus revolutionair zijn!
Ik las ergens dat Michelle Obama een voorkeur heeft voor Amerikaanse modeontwerpers. Wanneer men dan leest wie dat zijn dan komt men tot de ontdekking dat zij een vreemde afkomst hebben. De één is van Cuba, de ander van Thailand, enz. Toch zijn het allen Amerikaanse burgers. Het komt er in feite op neer dat hier niet-blanken de toon aangeven. Men zou kunnen zeggen dat de dagen van de blanken geteld zijn. Er heeft dus een machtsovername plaats die volgens mij niet meer te keren valt. Eigenlijk is dit logisch want de blanken zijn hoedanook op wereldvlak in de minderheid, vroeg of laat moesten zij dus wel aan het kortste einde trekken. Wie daar iets aan wil veranderen is eraan voor de moeite want Hitler is hen voor geweest en het resultaat kennen we. De enige oplossing is er het beste van te maken volgens de leuze "if you can't beat them, join them".
De laatste tijd wordt het steeds duidelijker dat Europa er niet meer toe doet. Daar zijn verschillende redenen voor. Eén ervan is natuurlijk het feit dat de Europese Unie geleid wordt door onder elkaar kibbelende ijdele leiders waardoor er slechts moeizaam een eensgezind standpunt wordt ingenomen, als het al wordt ingenomen. Een andere reden is de militaire machteloosheid. Dat is natuurlijk een gevolg van oorlogsmoeheid na eeuwenlang oorlogje spelen met als toppunt de twintigste eeuw waarin Europa het een beetje te bont heeft gemaakt. Men zou kunnen zeggen dat het Europees continent de vorige eeuw nog eens zijn laatste stuiptrekkingen heeft gekend en dat het daarna (na 1945) onherroepelijk zijn plaats op het wereldtoneel heeft verspeeld. Toch lijkt het wel alsof de Europeanen de laatsten zijn die zich daar bewust van zijn. Met een ongelooflijk superioriteitsgevoel bekritiseren zij andere continenten, op de eerste plaats de Verenigde Staten, die zij terechtwijzen voor van alles en nog wat in de zekerheid dat zij dit van ons toch zullen aanvaarden. De vraag kan hier gesteld worden: hoelang nog? De Europese beschaving is inderdaad mooi GEWEEST!
Ik denk, of liever, ik vermoed dat First Lady Michelle Obama soms de indruk krijgt dat zij droomt terwijl zij zo met haar echtgenoot door Europa toert. De echtgenotes van de premier van Engeland en van de president van Frankrijk kussen haar, zij knuffelt de Britse Queen en in Praag wordt zij samen met de president door tienduizenden toegejuicht. Je zou van minder denken dat je droomt. Michelle Obama die als Afro-Amerikaanse vroeger nog geconfronteerd is geweest met racisme, wordt nu gerespecteerd en vereerd. Modeontwerpers willen voor haar werken en in de boekhandels ligt al een biografie van haar. Als revanche kan zoiets tellen! En als voorbeeld van "the times they're changing" is het ook niet mis. Onze tijd geeft dus twee tegenstrijdige indrukken: langs de ene kant is er een toenemend fanatisme waarneembaar maar langs de andere kant is ook de verdraagzaamheid toegenomen. Misschien wordt dat in de toekomst de fameuze clash, die tussen fanatisme en tolerantie?
Wanneer men aandachtig luistert dan komt het er dikwijls op neer dat kritiek op het westen ook kritiek op de Joden behelst. Of omgekeerd, wie altijd maar zijn pijlen richt op het Joodse volk koestert meestal ook geen sympathie voor de westerse beschaving. Zo een houding lijkt stilaan een constante te worden bij de moslims én hun vrienden. Vanuit islamitisch standpunt bekeken valt er nog iets voor te zeggen, maar hun vrienden verdienen echter heel wat minder begrip omdat zij in feite de islam gebruiken om hun haat tegen de eigen beschaving te rechtvaardigen. Zij proberen de islamitische beschaving als een paard van Troje Europa binnen te loodsen om het zo te verzwakken. Als men dan nagaat waar die haat vandaan komt, dan merkt men nogal eens dat deze critici op een katholieke school hebben gezeten en daar vijftig jaar later nog over zeuren. Alsof zij in een concentratiekamp hebben geleefd! Moslims zullen nogal in hun vuist lachen bij het aanhoren van zoveel flauwekul, je zou voor minder leedvermaak hebben. Het wordt dus hoog tijd dat men hier in Europa eens beseft dat Europa juist tot bloei is gekomen dankzij haar joods-christelijke roots. Ondanks alle falen en tekortkomingen hebben die roots er dan toch maar voor gezorgd dat wij tijdperken zoals de renaissance en de Verlichting hebben beleefd. Daar niet fier op zijn lijkt me wel compleet ongerijmd. Maar ja, wanneer zelfkritiek ontaardt in masochisme dan is het hek volledig van de dam.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
