De laatste tijd voel ik me vooral aangesproken door klezmer-muziek. Ik ben al lang op de hoogte van dat muziekgenre maar ik was er een beetje bevreesd voor dat ik er tezeer zou door ingepalmd worden, daarom hield ik de boot een beetje af. Op de lange duur heb ik die weerstand vaarwel gezegd en nu gebeurt dus wat ik had verwacht, ik bestel op internet de éne klezmer-CD na de andere. Op Amazon.fr heb ik gezien dat er zo een 700 (!!) titels voorhanden zijn. Keuze genoeg dus. Klezmer-muziek zou men kunnen bestempelen als een soort Joodse blues, zoals bij de blues van de Afro-Amerikanen is die doordrongen van melancholie. Het gebruik van instrumenten zoals een viool en een klarinet benadrukt nog eens extra het tragische karakter van deze muziek. Alhoewel. Het is niet al kommer en kwel, er vallen ook heel wat meeslepende en opwindende nummers te beluisteren. Grof gezegd is, of vooral, was het muziek van losers evenals dat bij de zwarte blues het geval is (was). Zou het daarom zijn dat er zo weinig aandacht geschonken wordt aan klezmer? Blues worden immers ook maar door een klein gedeelte van de muziekliefhebbers gesmaakt. Ten onrechte.
"Kreten en gefluister" is de titel van een film uit 1972 van de Zweedse regisseur Ingmar Bergman. Ik vind dit nog altijd één van de mooiste films die er bestaan. Deze film gewoon mooi vinden is hem onrecht aandoen, liever spreek ik van hypnotiserend, bedwelmend, poëtisch en aangrijpend. Qua stijl is het een erg suggestieve film waarin het gebruik van de kleur rood onvergetelijk is. Zelfs de overgangen tussen de verschillende scènes zijn rood gekleurd. De muren en de vloeren van de interieurs zijn eveneens rood. Dit laat reeds een grote indruk na maar er zijn ook zoals altijd bij Bergman de indringende close-ups die bijna de ziel van de personages blootleggen, het subtiel gebruik van klank en muziek, de camerabewegingen en natuurlijk, ook zoals gewoonlijk bij Bergman, de indrukwekkende vertolkingen van de actrices. Vooral Harriet Andersson als de stervende Agnes overtreft het meeste van wat men op dat gebied normaal te zien krijgt. Zij is gewoon subliem. Al beschouw ik "Kreten en gefluister" dan als één van de mooiste films, toch bekijk ik hem niet zo veel omdat bepaalde scènes werkelijk ondraaglijk en pijnlijk zijn om naar te kijken. Het is telkens opnieuw de grandioze vormgeving die me uiteindelijk dan toch over de streep trekt. Spijtig dat bij zo een meesterlijke film Bergman het nodig vond om één scène in te lassen die puur als schokeffect dienst doet, anders zou "Kreten en gefluister" in feite volmaakt geweest zijn maar vermits perfectie niet van deze wereld is.... Deze film is te koop op DVD met Nederlandstalige ondertitels.
"Er is in de hele wereld een algemene permanente samenzwering gaande tegen twee dingen, te weten de poëzie en de vrijheid. De zogeheten mensen met smaak hebben het op zich genomen de poëzie uit te roeien en de zogenaamde voorstanders van de orde nemen de vrijheid voor hun rekening." In tegenstelling tot wat men zou kunnen denken, zijn deze woorden niet uitgesproken in 2007 maar in ...1852 en wel door Gustave Flaubert die als geen ander zijn eigen tijd kritisch bekeek. Het is eigenlijk gemakkelijk dat men gewoon zijn toevlucht kan nemen tot een uitspraak van 150 jaar geleden maar terzelfdertijd vind ik het erg pijnlijk want het toont aan dat de problemen van vroeger nog altijd dezelfde zijn van nu en dat stemt toch weinig hoopvol. Maar is het ooit anders geweest?
We zijn nog maar juist een beetje uitgepraat over moslimfundamentalisten of daar verschijnen weer nieuwe -isten aan de horizon. De creationisten die de evolutietheorie verwerpen en zweren bij het Intelligent Ontwerp (bedoeld wordt, ontworpen door een Schepper) dringen zich meer en meer op de voorgrond. Het gaat hen echter niet alleen over de theorie van Darwin maar zij hanteren een verborgen agenda. Wat zij werkelijk willen is een terugkeer naar de tijd van voor de Franse Revolutie toen God en de Koning de alleenheerschappij bezaten. Creationisten hebben een hekel aan democratie en willen daarom de Verlichting van de tafel vegen. Ook verafschuwen zij het stellen van vragen, voor hen zijn er alleen maar duidelijke antwoorden en die zijn te lezen in de Bijbel. Het verontrustende van de hele zaak is dat zij bij verschillende mensen nog gehoor vinden ook. Men zou toch eerder verwachten dat hun gezwets alleen maar op de lachspieren zou werken?! Zij bezitten het niveau van een Mel Gibson die eens verkondigd heeft dat het katholicisme de enige ware godsdienst is. Tja....
Naar aanleiding van Pasen vermeld ik hier graag de woorden van de monnik Thomas Merton. Het zijn woorden die meer dan veertig jaar geleden zijn geschreven en die men aantreft in het boek "Oplettende toeschouwer" waarin zijn dagboeknotities zijn samen gebracht. "De grootste nood van onze tijd is de schoonmaak van onze gemoederen; weg met de massa geestes-en gemoedsprullaria die onze geest belemmert en van alle politiek en sociaal leven een massa-ziekte maakt. Zonder die schoonmaak kunnen wij niet ZIEN. En als we niet zien kunnen,kunnen wij niet denken. De zuivering moet beginnen met de massamedia. Hoe?"
Met Ségolène Royal als vrouwelijke kanshebber voor het Franse presidentschap heeft men nu de keuze tussen de harde aanpak van Nicholas Sarkozy en haar zachtere hand. Volgens mij draait het daar om en niet om de keuze tussen een vrouw en een man. Margaret Thatcher was ook een vrouw maar ze was één van de meest harde premiers van Groot-Brittannië. Maar zoals altijd boeken politici die er hard willen tegen aan gaan aanvankelijk meer succes omdat de kiezers automatisch denken dat die methode wel zal werken. In de beginfase is dat ook wel zo: men sluit iemand op zodat hij uit de maatschappij is verdwenen. Probleem opgelost. Op de lange termijn wreekt zich dit zodat een zachtere aanpak meer aan te raden valt maar waarvan de positieve resultaten helaas moeilijker te bewijzen vallen. Het is dus te hopen dat de Franse kiezers een beetje vooruitziend zijn en niet te laat zullen beseffen dat zij verkeerd hebben gestemd.
Reeds lang stem ik voor de socialistische partij omdat ik altijd van oordeel was dat zij erg bekwame politici onder haar leden telde (telt). Nu zou daar voor het eerst verandering in kunnen komen door een tekst die ik gelezen heb. Het zijn de woorden van een toespraak die premier Verhofstadt gehouden heeft en die handelde over de filosoof Karl Popper. Hierin treedt de premier de visie bij van Popper die zich kantte tegen het groepsdenken en het individu derhalve boven de groep plaatste. Deze stellingname van Verhofstadt komt meer dan gelegen, zeker in een tijd waarin men meer en meer tekeer gaat tegen het individualisme dat dan gemakshalve gelijk gesteld wordt met egoïsme. Denken we maar aan het onlangs verschenen boek "De mythe van het vrije ik" van CD&V-man Wouter Beke. Om deze reden dus is mijn voorkeur aan het kantelen en zou het wel eens kunnen dat ik voor de eerste keer in mijn leven op een liberaal stem. Daarbij, iemand die reeds drie keer het boek "Een verhaal van liefde en duisternis" van Amos Oz lof heeft toegezwaaid kan toch geen onnozelaar zijn!
Eén van de typische kenmerken van de moderne westerse maatschappij is het nivelleringsproces dat onstuitbaar zijn weg vervolgt. Wie dat al 150 (!) jaar geleden had ingezien was de Deense filosoof Kierkegaard. In zijn dagboeknotities schreef hij daarover het volgende: "Om nivellering werkelijk te doen ontstaan, moet er eerst een fantoom verschijnen, de geest der nivellering, de ontstellende abstractie, een allesomvattend iets dat niets is, een fata morgana: en dat fantoom is het 'publiek'. Slechts in een hartstochtloze maar gereflecteerde tijd kan zo'n fantoom zich met behulp van de pers ontwikkelen." Men hoeft hiervoor maar naar de talloze opiniepeilingen en kijkcijfers te kijken om te beseffen hoe juist deze woorden waren en hoe vooruitziend!
Er is al een hele tijd veel te doen over religieuze symbolen, daarom zou ik daar graag een kanttekening bij maken. Ik vind het eigenlijk erg bizar dat men "de hoofddoek" op de zelfde lijn plaatst als een kruis. Een kruisbeeld is duidelijk een religieus symbool, daarover is geen twijfel mogelijk maar om een hoofddoek als dusdanig te beschouwen, is niet te verantwoorden. Ten eerste, nergens in de Koran staat geschreven dat vrouwen een hoofddoek moeten dragen en ten tweede, het zijn de moslims zelf die er een religieus symbool van maken. Deze visie wordt dan klakkeloos door niet-moslims overgenomen zodat men de hoofddoek op de zelfde hoogte plaatst als een kruisbeeld daar waar het in feite maar om een lapje stof gaat, meer niet. Indien men dan in sommige steden een verbod uitvaardigt op religieuze symbolen dan zou de hoofddoek daar eigenlijk niet mogen bijhoren! Strikt genomen zou dus alleen maar een kruisbeeld kunnen verboden worden maar dat zou toch al te absurd zijn want wij leven hier toch in het christelijke Europa zodat een kruisbeeld gewoon een ingeburgerd gegeven is of zou moeten zijn. Besluit, het wordt tijd om dat verbod op religieuze symbolen aan loketten naar de prullenmand te verwijzen want het is zo onlogisch als het groot is.
Toen ik de film "Marie Antoinette" zag, wist ik eigenlijk niet hoe Kirsten Dunst eruit zag. Ik kende alleen haar naam. Nu weet ik maar al te goed hoe zij eruit ziet! Ik weet nu ook dat zij kan acteren want de manier waarop zij de rol van Marie Antoinette heeft vertolkt is werkelijk schitterend. Alle soorten gevoelens worden moeiteloos zichtbaar gemaakt door een telkens veranderende gelaatsuitdrukking. Zij is onschuldig, speels, verleidelijk, dromerig en op het einde ook ontroerend. Op elk moment treft Dunst de juiste toon om haar personage gestalte te geven zodat men hier niet alleen maar een losbol van een koningin te zien krijgt maar ook begrijpt hoe het mogelijk is geweest dat zij de Revolutie niet heeft zien aankomen. In de film wordt ons getoond hoe een jong, onervaren Oostenrijks meisje gedropt wordt in het weelderige Versailles van de achttiende eeuw waar tomeloos genieten bovenaan de lijst stond. Het kon dan ook niet anders dat Marie Antoinette daarvoor door de knieën ging. Kirsten Dunst is erin geslaagd om dit middelmatig (dixit Stefan Zweig) historisch personage altijd sympathiek voor te stellen. Een hele krachttoer!
"Lick the Star" is een kortfilm van de bekende Sofia Coppola. Men kan deze kortfilm bekijken op de bonus DVD van "Marie Antoinette". In "Lick the Star" vindt men reeds alle elementen terug die het latere werk van Sofia Coppola kenmerken. Ondeugende tienermeisjes ("Virgin suicides"), jonge vrouwen die zich niet thuis voelen in de hen omringende wereld ("Lost in translation") en een erg mooie en poëtische fotografie ("Marie Antoinette"). Zoals haar drie langspeelfilms is "Lick the Star" een genot om naar te kijken. De beelden zijn bedwelmend mooi, de sfeer bezit een magisch-realistisch kantje en de muziek vormt daar één geheel mee. Indien men alleen maar deze kortfilm zou gezien hebben dan zou het al duidelijk zijn dat hier iemand aan het werk is die het ver zou schoppen. Wat inderdaad ook gebeurd is. Al haar films getuigen daarenboven van een erg persoonlijke visie die zij moeiteloos weet over te brengen. Het lijkt erop alsof zij zich onweerstaanbaar voelt aangetrokken tot jonge onaangepaste vrouwen die meer in een fantasiewereld leven dan in de werkelijkheid. Ik zal deze boeiende cineaste dan ook met grote aandacht blijven volgen.
De laatste jaren ga ik weer regelmatig naar Brussel, een stad die ik gedurende jaren en jaren verwaarloosd heb. Mensen hadden me gezegd dat het niet meer het Brussel was van in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw. Zij bedoelden daar vooral mee dat zij die stad niet meer herkenden en er zich niet meer thuisvoelden. Hun zienswijze wordt vooral getekend door nostalgie, het "vroeger was het beter"-syndroom. Inderdaad, Brussel is veranderd, maar of dat op een nadelige manier is, daar ben ik nog niet zo van overtuigd. Wat ik wel weet, dat is dat onze hoofdstad nu een kosmopolitisch karakter heeft aangenomen. Je ziet er alle soorten volkeren en culturen door elkaar. Voor het eerst denk ik aan steden zoals Parijs of New-York. En wonder boven wonder, overal werd er op ons Nederlands op vriendelijke wijze geantwoord in het Nederlands, soms wel gebrekkig maar meestal vlot. Ook de sfeer van onveiligheid die er zou heersen is fel overroepen. Toen wij 's avonds de metro namen, zagen wij tamelijk veel reizigers en nergens voelden wij ons bedreigd. Men gaat mij toch niet vertellen dat dit uitzonderlijk is! Het geweld dat er soms plaats grijpt, dat is uitzonderlijk, maar dat wordt dan wel door onze zo verantwoordelijke(!) media zo breed uitgesmeerd dat men de indruk krijgt dat Brussel een gevaarlijke stad is waar men het grootste risico loopt. Als tegenreactie dus deze ode, niet aan Brussel of Bruxelles, maar aan Brussels, hoofdstad van Europa.
In verband met mijn artikel over mijn ooms en tantes die wel Frans kenden maar hun eigen moedertaal niet behoorlijk spraken, heb ik daarover uitleg gevraagd aan mijn hoogbejaarde moeder. Nu begrijp ik wel waarom dat zo was: zij hadden op school les gekregen in het Frans terwijl er geen aandacht werd besteed aan het Nederlands, vandaar dus hun geringe kennis ervan. Hen trof dus geen enkele schuld. Het is duidelijk dat de situatie nu is gewijzigd zodat Vlamingen vandaag de dag geen excuus meer hebben om hun gebrekkige kennis van het Algemeen Nederlands te verantwoorden.
Een tijd geleden heeft de krant "De Standaard" een bon toegevoegd waarmee men een gratis Koran kon gaan afhalen in de boekhandel. Dit was natuurlijk een uiting van breeddenkendheid, daar kan men niet omheen, en dus op zich alleen maar toe te juichen. Maar toch. Of men nu de Bijbel of de Koran weggeeft, het gaat in beide gevallen over een geloof en dus iets wat compleet irrationeel is. Met de Bijbel en de Koran samen bereikt men ineens zo een twee miljard mensen. Dat is niet niks. Misschien daarom dat er aan die monotheïstische godsdiensten zo veel belang wordt gehecht en dat er zoveel respect wordt aan betoond. Over dat respect heeft bioloog Richard Dawkins zo zijn bedenkingen. Hij vindt het eigenaardig dat iemand per definitie respect verdient omdat hij in één god gelooft. Men kan ook in goden geloven of in een ideologie zoals het communisme. Maar dan wordt dat ineens totaal anders bekeken. Over deze kwestie heeft Dawkins een schitterend boek geschreven met als titel: "God als misvatting". Om de mensheid vooruit te helpen zou men dit boek eens gratis moeten aanbieden. Dat zou dan niet alleen van een grote tolerantie getuigen maar ook gedurfd zijn. Ik denk dat de storm van protest dan niet te overzien zou zijn!
In 1963 schreef de beroemde en beruchte Amerikaanse schrijver Norman Mailer het volgende: "Elke keer als je een slechte televisie-uitzending ziet, zie je hoe de natie zich voorbereidt op de dag waarop er een Hitler zal opstaan. Niet omdat de ideologie van de uitzending fascistisch is; integendeel, de zichtbare ideologie is onveranderlijk liberaal (links), maar toch bereidt die uitzending het fascisme voor omdat het bedrieglijke kunst is en de mensen dus nog een beetje meer verziekt. Als mensen en masse ziek worden, moet de remedie progressief gewelddadiger en afschuwelijker worden. Een verraderlijke, botte ziekte vraagt een gewelddadig en ingrijpend geneesmiddel." Het is duidelijk dat het ook een religieuze fundamentalist kan zijn, maar of die minder erg dan Hitler zou zijn is nog maar de vraag!
Ik herinner me nog goed hoe veertig jaar geleden mijn ooms en tantes vlot de Franse taal beheersten, sommigen spraken die zelfs zonder accent. Wanneer ik er dan aan denk hoe zij de eigen moedertaal slechts matig kenden, dan stel ik me daar toch vragen bij. Zij kenden eigenlijk geen goed Nederlands maar alleen maar hun eigen dialect. Vanwaar toch deze tegenstelling? Enerzijds respect voor het Frans dat men goed wilde kennen en langs de andere kant geen enkele interesse voor het Nederlands. Het was dan toch niet te verwonderen dat de Franstaligen toentertijd absoluut geen zin hadden om Nederlands te leren, want welk Nederlands moesten zij dan wel machtig worden? Antwerps? Gents? Brussels? Voor de Vlamingen is het duidelijk om welk soort Frans het gaat, er is er maar één en dat is het goede Frans zoals het officieel in Frankrijk gesproken wordt. Omgekeerd was dat niet het geval. Gelukkig zijn de Vlamingen er de laatste veertig jaar in geslaagd om een soort Algemeen Nederlands te spreken zodat het voor de anderen (Franstaligen, allochtonen, enz.) duidelijker geworden is wat hen te doen staat. De gevolgen zijn er dan ook: steeds meer Franstalige politici doen hun best om Nederlands te leren, het verschil met vroeger is enorm. Daarom erger ik me mateloos aan sommige verlichte geesten (die zelfs aanwezig zijn bij de openbare omroep) die weer eens het dialect willen promoten. Wil men dan écht terug naar grootmoeders tijd? Welnu, men is dan in goed (?) gezelschap want een bepaalde Vlaamse partij wil dit ook!
De reportage op Canvas over het racisme in Rusland was werkelijk schokkend. Jongeren die een pogrom uitvoeren op allochtone inwoners, het was niet mooi om zien en het roept vragen op over het soort democratie dat onder president Poetin van kracht is. Echt hallucinant is het om te vernemen dat 80 % (!) van de burgers van Sint-Petersburg daar mee akkoord gaat! Men kan zich afvragen hoe het zover is kunnen komen. Ik herinner me dat Afrikaanse studenten in Moskou onder het Sovjet-bewind er ook al over kloegen hoe vijandig zij bekeken werden door de Russen maar vermits toen alles in het teken stond van de universele broederlijkheid en gelijkheid konden zij geen uiting geven aan deze vijandige gevoelens. Nu de Russen vrij zijn is het hek helemaal van de dam. Het moet dus wel zijn dat hun ingesteldheid racistische trekken vertoont. Als ik aan de geschiedenis denk dan is dit niet verrassend want het waren toch de Russen die zich in de negentiende eeuw regelmatig met groot enthoesiasme schuldig maakten aan progroms op de Joden. Hun antisemitisme was dus een voorloper van hun racisme: beide gaan natuurlijk meestal samen. Heel het geleuter over dé Slavische ziel, waar ook Dostoïevski zich aan bezondigde, bezit gevaarlijke, xenofobe kantjes. Wanneer de Slavische ziel immers tot het alleenzaligmakende mensentype wordt uitgeroepen dan volgt daar logischerwijze uit dat niet-Slavische zielen van een lagere rangorde zijn waartegen men gewelddadig mag optreden. De kritiek die president Poetin onlangs in Duitsland leverde op de Verenigde Staten was dus wel erg misplaatst, dat land levert al meer dan veertig jaar een niet aflatende strijd tegen elke vorm van racisme en antisemitisme. Vergeleken daarmee lijkt het alsof het huidige Rusland zich nog gedraagt zoals in de negentiende eeuw.
In de krant "De Standaard" was maandag een bon toegevoegd waarmee men zich gratis een Koran kon aanschaffen. Daarmee werd het startsein gegeven voor een 15-delige reeks over de islam. Die gratis Koran heeft bij heel wat lezers reacties uitgelokt. Eén van hen stelde dat het eigenlijk nutteloos was dat men zo een actie deed omdat toch maar een kleine elite die Koran daadwerkelijk zou gaan lezen. Ik stoor me hier vooral aan het woord "elite" want het is toch niet omdat men de Koran leest dat men elitair zou zijn? Het is wel een uiting van nieuwsgierigheid en een drang naar kennis waardoor men wil weten op welke teksten de miljoenen moslims in de wereld zich baseren. Men heeft ook meer recht om te oordelen of veroordelen indien men de basistekst van de islam kent. Het verbaast me altijd dat zoveel mensen zo weinig geïnteresseerd zijn in zaken van de geest. Iemand die kan lezen en naar school geweest is, is volgens mij in staat om de Koran te lezen mits natuurlijk een kleine inspanning en wat concentratie. Nogmaals, het is gewoon een kwestie van interesse, de rest volgt van zelf. Vanwaar toch altijd die manie om mensen die zich op intellectueel vlak bekwamen als elitair te bestempelen? Is de beste garagist van de streek of de beste loodgieter ook elitair?! Nee toch, zij worden gewoon geprezen, en terecht.
Met de woorden "Frankly, my dear, I don't give a dawn" verdwijnt Rhett Butler (Clark Gable) voorgoed uit de film "Gone with the wind". Deze beroemde en populaire film valt na 60 jaar nog best mee, meer nog, er valt nog goed van te genieten. In de eerste plaats zijn er de prachtige vertolkingen van Clark Gable en Vivien Leigh die in elke scène steeds de juiste toon weten te treffen en die erin geslaagd zijn om er voor te zorgen dat hun niet zo sympathieke personages altijd kunnen blijven rekenen op het medeleven van het publiek. Dat alleen al was een hele krachttoer. Dan is er de fotografie die qua kleur erg synchroon loopt met de emoties van de personages. Niemand zal wel ooit de vlammend rode zonsondergangen kunnen vergeten. Sierlijke camerabewegingen beletten dat deze film, waarin toch veel wordt gesproken, te statisch wordt. De dialogen zijn pittig (zie bovenstaande zin) en de muziek maakt van het geheel een soort van Puccini-opera. Wat mij wel altijd heeft gestoord is het tweede deel waarin alles uitsluitend toegespitst wordt op de romance tussen Rhett Butler en Scarlet O'Hara. Daardoor begeeft deze film zich op de rand, of soms erover, het melodrama. In het eerste gedeelte heeft men nog de wisselwerking tussen de personages en de historische achtergrond (Amerikaanse burgeroorlog) waardoor ons duidelijk gemaakt wordt hoe een bepaalde maatschappij onherroepelijk tot de ondergang gedoemd is. Omdat dit maatschappelijk kader daarna volledig wordt verwaarloosd hangen de personages plotseling als het ware in het luchtledige waardoor het verhaal nogal mager wordt en ja, ietwat langdradig. Maar gelukkig zijn het ook hier weer de twee hoofdvertolkers die de aandacht gaande houden. Een film dus die iedereen kan aanbevolen worden maar die men toch niet als een meesterwerk kan bestempelen.
Het is erg lang geleden dat ik me nog zo geërgerd heb aan een TV-programma als zondagavond het geval was. Het gaat over "Moslima's" dat om 22u35 op Canvas werd uitgezonden. Nee, het betreft hier niet de moslima's! Wél was ik verbijsterd door de manier waarop zij in beeld werden gebracht, of liever, "uit" beeld! Met een tot het uiterste uitgerokken panomarisch beeldformaat en een camera die te dichtbij stond, leek het alsof men die vrouwen bekeek doorheen een brievenbus: men kreeg (in het beste geval!) slechts hun ogen, neus en mond te zien, voor het overige bestonden deze vrouwen niet. Bij de minste beweging die zij maakten verdween een oog of een stuk van hun mond uit het beeld. Heel de tijd had ik maar één wens en dat was dat beeld open trekken zodat tenminste hun hele hoofd te zien zou zijn. Waarschijnlijk was hier een regisseur aan het werk die ten koste van alles origineel wilde overkomen, een andere reden voor zo een idiote werkwijze kan ik niet bedenken. Voor de rest niets dan lof voor Nadia Dala die de vragen stelde en de geïnterviewden die werkelijk een verpletterende indruk maakten. "Vier prachtige vrouwen" zoals Dala zelf in een interview zei. Inderdaad, ik ken geen betere illustratie van het woord "prachtig" dan wat die vrouwen ons voorschotelden. Zij leken elk in het bezit te zijn van een grote innerlijke rust en toverden regelmatig een stralende glimlach op hun gezicht. Al dit positiefs wil evenwel niet zeggen dat ik met al hun uitspraken akkoord ging, zeker niet, maar als poging om de kijker een beter begrip te geven hoe moslima's eigenlijk zijn, was dit programma een voltreffer. Het zal dan ook alleen voor hen zijn dat ik de volgende drie afleveringen nog wil bekijken.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
