Ik had al veel verschillende kritieken gelezen over "The Black Dahlia", de laatste film van Brian De Palma. Sommigen vinden het een heel goede film en anderen waren ontgoocheld, vooral dan over het tweede gedeelte. Zoiets zet me er alleen maar toe aan om zelf eens te gaan kijken, wat ik sowieso zou gedaan hebben want ik hou erg veel van de films van deze eigenzinnige regisseur. Als filmliefhebber is het bij zijn films altijd puur genieten. Toen ik de film aan het bekijken was zat ik onbewust te wachten op dat mindere tweede gedeelte. Ik bleef echter wachten tot ik ineens "The end" zag verschijnen! Dit maar om duidelijk te maken dat héél deze film fantastisch knap gerealiseerd is met een stijl die je bij anderen niet vindt. Pure klasse. De belichting, de bedwelmende camerabewegingen, de sfeer, kortom alles zorgt ervoor dat men duidelijk ziet dat hier een meester aan het werk is geweest. Het enige minpunt is de vertolking. Die is niet over de hele lijn geslaagd te noemen. En ik richt mijn pijlen hier dan (spijtig genoeg) vooral op de mooie Scarlett Johansson die haar rol van femme fatale niet aankan. Zij is niet uitdagend en sensueel genoeg. Ze ziet er te braafjes uit. Maar écht storen doet het niet, het brengt de film zeker niet uit evenwicht. Om dan toch één scène speciaal te vermelden: op het einde keert het hoofdpersonage terug naar Scarlett en wanneer zij de deur opent staat zij daar in een verblindend wit licht waardoor zij eruit ziet als een engel. Op dat moment is Johansson wél de ideale actrice natuurlijk. Om te besluiten kan ik iedereen alleen maar aanraden om deze film te gaan bekijken en vooral om ervan te genieten zoals men van een gastronomische maaltijd geniet.
Al grasduinend op het internet kwam ik terecht op een website met foto's van beroemde actrices. Ik heb zo verschillende actrices bekeken tot ik aan de fotogalerij van Rita Hayworth kwam, daarna vond ik het niet meer nodig om nog andere foto's te bekijken. De schoonheid van Rita Hayworth was inderdaad zo overrompelend dat het daarna toch alleen maar minder kon zijn. Deze vedette van meer dan vijftig jaar geleden lijkt bijna een....godin. Zij bezat daarenboven een sensuele uitstraling die haar gelijke niet kent. Na haar werden actrices "sexy" wat heel wat anders is, het is niet meer zo subtiel. Wie sexy is loopt met zijn sex-appeal eigenlijk te koop, bij sensualiteit blijft het bij een vermoeden. Een voorbeeld van die sensualiteit is ongetwijfeld te vinden in de film "Gilda" waar Rita Hayworth een "striptease" uitvoert door alleen maar haar handschoen uit te trekken. Het lijkt bijna alsof zij daardoor ineens naakt is. Zo wordt duidelijk hoe de tijden veranderd zijn. Zij zijn niet alleen luidruchtiger geworden maar vooral meer op sensatie belust. Men ziet alleen maar iets wanneer het schokkend is en gewelddadig anders wordt er gewoon naast gekeken. Het spreekt natuurlijk vanzelf dat ook daar vroeg of laat een reactie zal op volgen.
Ik wil nog even iets zeggen over de kwestie van de hoofddoek. Gisteren las ik daarover in de krant een erg interessant artikel van prof. Rik Torfs. Hij geeft zelf toe dat hij niet erg van de hoofddoek houdt omdat het een zekere afstand schept. Zonder hoofddoek is een vrouw iets dichterbij en, schrijft hij, "dat is belangrijk want ik wil haar kennen." Maar dan eindigt hij zijn artikel met de volgende zinnen: "Wie de hoofddoek wil verbieden, heeft doorgaans andere motieven. Hij eist dat de moslima haar hoofddoek afneemt, niet om haar beter te leren kennen, maar om haar niet meer te zien. ALS ZE GEEN HOOFDDOEK DRAAGT, BESTAAT ZE NIET LANGER." (hoofdletters van mij) Daarmee slaat hij natuurlijk de nagel op de kop. Moslima's zonder hoofddoek vallen niet erg op, zij zien er alleen wat meer zuiders uit, men kan er dus gemakkelijk over heen kijken. Mét hoofddoek is het wat moeilijker om ze te negeren. Ik vermoed dan ook dat die moslima's het ogenblik gekomen achtten om nu aan de omgeving te laten zien wie zij zijn en waar zij voor staan. Het moet hen een zekere voldoening geven dat er nu zoveel en zo hartstochtelijk over hen gediscussieerd wordt. ZIJ BESTAAN DUS!
Mylène Farmer is een Franse zangeres van Canadese afkomst. In Frankrijk is zij razend populair en terecht. Spijtig genoeg is zij het hier heel wat minder, als men haar al kent. Een paar jaar geleden heeft zij in Vlaanderen een grote hit gescoord met "Desenchantée", één van haar bekendste en beste nummers. Toch is het daar niet bij gebleven. Haar CD's "Innamoramento" en haar laatste "Avant que l'ombre" zijn van het zelfde niveau. Tekst en muziek zijn steeds wonderwel op elkaar afgestemd zodat zij één geheel vormen. Mylène Farmer schrijft zelf haar teksten en de muziek wordt geleverd door haar vaste componist Laurent Boutonnat. Deze samenwerking zorgt voor intrigerende en in mijn oren hypnotiserende klanken die alleen maar van haar afkomstig kunnen zijn. Het enige gevaar dat haar bedreigt is dat zij vastgeroest geraakt in die zo typische klankwereld zodat elke nieuwe CD meer van het zelfde wordt. Blijkbaar beseft zij dat zelf ook wel want tussen het opnemen van haar laatste CD en de vorige lagen verschillende jaren. Maar er rekening mee houdend dat zij reeds een carrière van twintig jaar achter de rug heeft, zit zij waarschijnlijk al op rozen. Het weze haar gegund!
Graag wil ik enkele opmerkingen maken over het debat over de hoofddoek, een debat dat door de niet-moslims, de ongelovigen dus, nu al geruime tijd in stand wordt gehouden. Langs de ene kant heb je diegenen die er geen problemen mee hebben dat moslima's een hoofddoek dragen, langs de andere kant zijn er die een hoofddoek gewoon zouden afrukken indien zij maar konden. Het zal dus nog lang duren vooraleer er tussen deze beide uitersten een compromis tot stand komt als het er al ooit komt. Wel kan ik me niet van de indruk ontdoen dat hier veel drukte gemaakt wordt om niets, om een lapje stof. Maar dit gezegd zijnde, wil ik hier direct aan toevoegen dat ook de moslims zelf daar veel drukte over verkopen, het is bijna alsof hun leven er van afhangt. Indien zij in onze maatschappij als volwaardige leden willen behandeld worden dan moeten zij bestand zijn tegen kritiek, een kritische geest is nu eenmaal één van de verworvenheden van onze Westerse cultuur, ik zie niet in waarom wij dat zouden prijsgeven. Moslims stellen de zaken nogal ongenuanceerd voor, het is een echte of/of-redenering. Of een vrouw draagt een hoofddoek en dan is zij deugdzaam of zij draagt er geen en dan is zij een hoer! Zou het hier ook niet zijn zoals bij al de rest dat de waarheid in het midden ligt? De werkelijkheid is niet zwart-wit maar eerder grijs. Als zij de zaken zo cru stellen dan is het logisch dat zij op tegenwind stuiten. Ik blijf er dus bij dat aan dit stukje stof veel te veel waarde wordt gehecht. Het wordt tijd dat beide kanten wat leren relativeren.
Ik vind het altijd zo storend en onbegrijpelijk dat men de Amerikaanse term "affirmative action" vertaalt als "positieve discriminatie". Ik vraag me dan af waarom men zo iets doet. "Affirmative action" is in de Verenigde Staten een middel om de zwarten te helpen integreren in een overwegend blanke maatschappij. Wanneer men dan hier spreekt van "positieve discriminatie" dan valt het bijna te verwachten dat er negatieve reacties gaan volgen. Het woord "discriminatie" is er nu eenmaal teveel aan want discriminatie kan toch nooit positief zijn, zelfs niet met de beste bedoelingen. Als die discriminatie dan gebeurt tegenover het eigen volk dan is het niet verwonderlijk dat er weer direct beschuldigingen volgen van racisme. Zo wordt door verkeerd woordgebruik iets in een slecht daglicht geplaatst wat eigenlijk positief is, de resultaten in de VS zijn er om dat te bewijzen. Of gebruikt men de term "positieve discriminatie" doelbewust om de mensen sowieso af te schrikken? Waarom dus niet spreken over "positieve actie" bijvoorbeeld?
Een paar dagen geleden was Sonia Gandhi op bezoek in ons land waardoor zij door de media plots belangrijk geworden was. Het is immers opvallend hoe weinig men hier over deze boeiende vrouw te lezen krijgt. Dat zij de invloedrijkste vrouw is in het grote India wordt hier blijkbaar maar als een detail in het wereldnieuws beschouwd. Sonia Gandhi, weduwe van Rajiv Gandhi en schoondochter van Indira, beiden vermoord, is dan nog van Europese (Italiaanse) afkomst ook, zeker een reden om wat meer aandacht aan haar te besteden. Men spreekt in het Westen graag over vrouwenemancipatie maar als er dan in India een vrouw is die daar daadwerkelijk ook mee bezig is, dan vestigt men daar nauwelijks de aandacht op. Deze vrouw met klasse is voor mij een echt voorbeeld van integratie. Zij die geboren en getogen is in een katholiek land, is erin geslaagd om zich volledig aan te passen aan de complexe Indiase maatschappij. Dat is niet niks. Ik zie het omgekeerde al gebeuren in ons land! Een bepaalde partij zou direct moord en brand schreeuwen, en zij niet alleen. Het zou geen kwaad kunnen om hier in Vlaanderen wat meer met de "eyes wide open" te leven.
Omdat er zoveel verschillende meningen circuleerden over de film "Het parfum" wilde ik me er zelf eens van vergewissen wat er nu allemaal van waar was. Jaren geleden had ik ademloos in een paar dagen het boek uitgelezen. Zowel het onderwerp als de uitwerking hadden een grote indruk op me gemaakt, ik vond het een prachtig boek. Over de verfilming ervan kan spijtig genoeg niet hetzelfde gezegd worden. De camera slingert zich te pas en te onpas doorheen het dekor waarschijnlijk om de kijker de indruk te geven dat de regisseur iets kent van camerabewegingen. Een bewegend beeld is nog geen goed beeld, bij echt begaafde regisseurs verplaatst de camera zich alleen wanneer dit strikt noodzakelijk is. Ook wat de muziek betreft is de film in hetzelfde bedje ziek. Je wordt gewoon constant om de oren geslagen met bombastische klanken die meestal geen enkel effect hebben dan dat ze danig irriteren. Op muzikaal vlak geldt hetzelfde als op beeldvlak: in de begrenzing toont zich de meester. En dan de orgiescène op het einde, die is eerder lachwekkend dan indrukwekkend. Ook hier weer toont de cineast dat hij geen maat weet te houden. Het boek was ook veel aangrijpender. Zoals bijvoorbeeld wanneer de hoofdfiguur zich realiseert dat hij geen eigen lijfgeur heeft. Op die manier slaagt de schrijver erin om zijn onnoemelijke eenzaamheid prangend weer te geven. Is er dan niets goed aan deze verfilming? Toch wel, de hoofdvertolker kwijt zich erg verdienstelijk van zijn taak. Hij slaagt er heel goed in om van zijn personage een heel dubbelzinnig portret te schetsen. Maar dat is niet genoeg om er een schitterende film van te maken. Stanley Kubrick had dus toch gelijk wanneer hij zei dat dit boek onverfilmbaar is. Jammer dat sommigen in zo een verfilming dan toch geld willen steken om dit aan te tonen!
Gisteren was het in het praatprogramma "Nooitgedacht" de beurt aan niemand minder dan Goedele Liekens. Na al die jaren zijn we er gewend aan geraakt dat zij vlot van tong is. Dat was nu ook weer direct duidelijk. Maar het boeiende aan het gesprek tussen interviewer Rik Torfs en haar bestond erin dat het hier niet de zoveelste vlotte babbel geworden is zoals we er al zoveel op het scherm zien. Integendeel, dit keer zagen we een Goedele Liekens die soms haperend antwoordde, niet wist wat te zeggen en twijfelde. Op bepaalde momenten zag men haar zo zitten nadenken en zoeken naar een juiste formulering van haar gedachten. Dit resultaat was te danken aan het optreden (of liever niet-optreden) van Torfs die haar daar de ruimte voor liet. Nooit forceerde hij haar. Hij liet haar gewoon betijen. Zo kreeg zij de kans om zich te tonen zoals men haar niet zo dikwijls te zien krijgt, enigszins kwetsbaar maar daardoor des te meer overkomend als een sterke vrouw (al beschouwt zij zichzelf niet zo, in haar ogen zijn de Afghaanse vrouwen heel wat sterker). In deze drukke tijden van geleuter en getater was deze aflevering een welkome afwisseling, moet ik zeggen. We konden rustig genieten van een erg menselijk contact tussen twee zelfstandig denkende individu's. Ik geef wel toe dat ik een zwak heb voor Goedele Liekens. Zij is niet alleen een erg mooie vrouw maar zij is ook verstandig en gepassioneerd en draagt daarenboven het hart op de juiste plaats. Vooral omwille van dit laatste zal haar veel vergeven worden. Bedankt, Canvas!
Vandaag wordt weer het einde van de Eerste Wereldoorlog herdacht. Het is goed dat zulke gebeurtenissen niet vergeten geraken maar men kan zich afvragen of zulke herdenkingen wel enig nut hebben. Iedereen merkt toch dat oorlogen gewoon verder uitgevochten worden in alle delen van de wereld. Om hier daadwerkelijk een einde aan te maken zou er iets ondernomen moeten worden tegen de agressie in de mensen, vooral dan de mannen want het zijn zij die de mensheid een slechte reputatie hebben bezorgd, en tegen de wapenfabricanten. Beide elementen versterken immers elkaar: indien er geen agressie zou bestaan dan zou men er niet aan denken om wapens te gebruiken en indien er geen wapens zouden voorradig zijn dan zou die agressie hoogstens leiden tot wat vuistgevechten, meer niet. De erg gesofisticeerde wapentuigen zorgen ervoor dat het bijna onmogelijk wordt om ze NIET te gebruiken, zij wakkeren de reeds aanwezige agressie nog wat aan. En wie maakt zulke wapens? Juist, zij die massa's geld willen verdienen met de dood van hun medemensen. Het is dus ook hebzucht die bij heel deze problematiek een rol speelt. Dus om te zorgen dat er vrede in de wereld zou heersen zal er in de toekomst nog heel wat werk aan de winkel zijn. Ben ik een pessimist als ik denk dat dat nog een hele tijd zal duren?
"Robin and Marian" is een film uit 1975 die ons het verhaal vertelt van Robin Hood die na jaren terug keert van de kruistochten en opnieuw zijn vroegere geliefde Marian ontmoet die hij meer dan twintig jaar geleden had verlaten waarop zij in het klooster is getreden. Na een tijd flakkert de passie weer op. Deze romance wordt regelmatig onderbroken door gevechten allerhande die ons dikwijls opgediend worden met een knipoog. Regisseur Richard Lester (van de Beatlesfilms) schijnt echter niet te kunnen beslissen of hij nu een degenfilm wilde maken of een romantische film. Hij schippert voortdurend tussen beide. De eindscène maakt dan echter duidelijk dat het in hoofdzaak gaat om een passionele liefdesgeschiedenis. Ofschoon alles vlot verfilmd werd, toch dankt deze film zijn succes vooral aan de twee knappe hoofdvertolkers Sean Connery (James Bond) en Audrey Hepburn (My Fair Lady). Beide acteurs zijn op een prachtige wijze ouder geworden: mooier en expressiever. Vooral Audrey Hepburn is erg goed met haar door melancholie omfloerste ogen waardoor haar schoonheid nog een extra dimensie krijgt. Deze nog altijd legendarische actrice straalt een klasse uit zoals men het sedertdien niet meer heeft gezien. Bij het woord stijl denkt men onwillekeurig aan haar, zij bezat die in overvloed. Niet voor niets duiken foto's van haar weer regelmatig op in allerlei reclamecampagnes. Audrey Hepburn of het stijlicoon per uitstek.
Toen ik deze week naar die TV-uitzending over de Innovation keek, kwamen alle gevoelens van afgrijzen die ik toen had ondervonden weer terug. Op die beruchte 22 mei 1967 was ik in Brussel en toen ik die enorme rookpluim zag ben ik in die richting gelopen en kwam zo terecht op de plaats van het drama, voor zover je daar toen dichtbij kon. Ik stond in een straat die de Adolphe Maxlaan verbond met de Nieuwstraat. Maar zelfs op die plaats besefte je voldoende wat een ramp zich daar afspeelde. Ik zal nooit de hitte vergeten die men tot zover kon voelen of het geweld van de vlammenzee die alles verteerde wat er op haar weg kwam. Terzelfdertijd realiseerde ik me dat er nog mensen in dat gebouw moesten zijn zodat de eerste fascinatie vlug plaats maakte voor regelrecht afgrijzen. Dit zorgde ervoor dat ik dan vlug ben weggegaan. Het was niet gewoon maar een gebouw dat in brand stond maar .....mensen!!! Ik wist niet meer hoe die brand ontstaan is maar als men dan in die documentaire zegt dat de kleren in de kinderafdeling in brand stonden dan vraag ik me toch af of dit puur ongeluk is. Die kleren konden toch zo niet vanzelf in brand gevlogen zijn?! Soms bekruipt me het akelige vermoeden dat er vandaag nog iemand rondloopt die de ware toedracht van de zaak kent maar uit pure schaamte niets durft zeggen. Deze catastrofe was ook weer eens een voorbeeld van de Wet van Murphy "Alles wat mis kan gaan gaat ook mis". Want indien die kleine brand in de kinderafdeling toch geblust had kunnen worden dan had niemand waarschijnlijk ooit vernomen dat er iets was gebeurd. En indien de brand niet ontstaan was op de middag toen er tweehonderd mensen aan het eten waren in de selfservice dan zouden er heel wat minder doden geweest zijn. En indien...
Sommigen maken nogal veel drukte over het woord "islamofobie", zij zouden het zelfs willen gelijkstellen met racisme! De ontleding van het woord wijst er al op dat zij er ernstig naast zitten. Want wat wil "islamofobie" eigenlijk zeggen? Heel simpel, angst voor de islam, meer niet. Zoals men angst kan hebben voor het communisme, het kapitalisme of het protestantisme. Het is niet omdat het hier om een godsdienst, één van de vele, gaat dat men er geen angst voor zou mogen hebben, wel integendeel. Van godsdienst of van ideologie kan men veranderen, van ras niet, dat is het kapitale verschil. In het geval van de islam is het bijna vanzelfsprekend dat men er angst voor heeft, niet alleen door de moslimextremisten die men regelmatig aan het werk ziet, maar gewoon door de Koran te lezen. Om de paar bladzijden wordt er tekeer gegaan tegen ongelovigen die moeten gestraft, vernederd en gedood worden. Ook wordt er regelmatig verkondigd dat dit het boek van de waarheid is waaraan geen twijfel mogelijk is. Men zou door wat minder angstig worden, denk ik. Nog straffer wordt het wanneer sommigen islamofobie willen gelijk stellen aan antisemitisme! Antisemitisme wijst op vijandschap tegenover een heel volk, dat is wat anders dan angst hebben voor de islam. Bij het ene gaat het om ideeën, bij het andere om mensen. Heel deze discussie komt er gewoon op neer dat er mensen zijn die zouden willen verhinderen dat men tegenover de islam ook maar de minste bedenking koestert laat staan dat men er kritiek op levert.
De film "Children of men" schetst een angstaanjagend beeld van de nabije toekomst (2027). Een Engeland dat ten prooi is aan een burgeroorlog, bomaanslagen, moslimextremisten die op straat "Allah akbar" lopen te roepen en als klap op de vuurpijl worden er geen kinderen meer geboren. In het begin van de film zien we een jonge zwarte vrouw die dan toch eindelijk in verwachting is geraakt. Het redden van haar en haar baby is waar het allemaal om draait. Voor mensen die graag een spannende film zien kan ik deze best aanraden, ik ga dus ook niet het slot vertellen om hun plezier niet te vergallen. Over deze sciencefiction film en over sciencefiction in het algemeen graag nog de volgende opmerking: zulke toekomstvisies zijn natuurlijk altijd gebaseerd op het heden. Men vertrekt van een situatie zoals die zich nu voordoet en men fantaseert in die richting verder, maar niets zegt ons dat dat ook zo zal evolueren, in twintig jaar kan er veel veranderen. Ik verwijs daarvoor naar de Verenigde Staten. In de jaren zestig van de vorige eeuw had men daar het studentenprotest en de hippies maar een tiental jaar daarna werd de conservatieve Ronald Reagan verkozen en werd hij één van de populairste presidenten ooit. Het kan dus verkeren, zoals Brederoo zei. "Children of men" is een sombere film maar het kan altijd zijn dat er binnen twintig jaar heel wat ten goede is veranderd, wie weet. Dromen is vrij!
Eén van de dingen die me meer en meer verwonderen is de mildheid waarmee links naar de Islam kijkt. Alsof dit geen godsdienst is! Als er een "dienst aan god" bestaat dan is het wel de islamitische religie. Er wordt immers van de moslim verwacht dat hij zich volledig overgeeft aan god. Socialisten en andere linkse mensen die altijd van leer getrokken zijn tegen god en het Vaticaan hoeden zich nu angstvallig om kritiek te leveren op de Islam. Volgens mij zijn er maar twee verklaringen mogelijk: ofwel hebben zij de Koran niet gelezen (te moeilijk? te vervelend? te....?) ofwel leggen zij er zich reeds bij neer dat er tegen de Islam toch niets te ondernemen valt. Hoe anders was de Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci die tot aan haar dood zowel het leven als de Europese cultuur bleef verdedigen. Ik moet toch niet gaan geloven dat zij daarom de laatste jaren door links werd verketterd?!!
Ik heb onlangs een interessante uitspraak gelezen van iemand die tweehonderd jaar geleden heeft geleefd. Zij is afkomstig van prins Charles Joseph de Ligne. Hij zei het volgende: "Beschouw in het leven alles wat geen ongeluk is, als puur geluk." Een betere remedie tegen de alom woekerende verzuring heb ik nog niet gevonden. Als men de wereld bekijkt dan ziet men in het grootste deel ervan mensen die getroffen worden door verschillende ongelukken als daar zijn: honger, natuurrampen, burgeroorlog, oorlog, enz..Iedereen zal het met me eens zijn dat wij daarvan al vele jaren gespaard zijn gebleven. Dus kunnen wij hier wel degelijk spreken van puur geluk. Waarom dan al dat gejammer en geklaag over tal van futiliteiten???
De film "The Queen" die momenteel in de zalen draait roept een levensecht beeld op van het verdriet waarin het Britse volk werd ondergedompeld door de dood van Lady Di. En dan vooral in contrast met de koele reactie van het koninklijk hof. De koningin en haar gevolg bleven gewoon op hun buitenverblijf en gingen dan nog op.....jacht! Zij hadden er niet het minste idee van welke invloed de ex-prinses op de mensen had. Het was dan ook voor hen erg ontnuchterend toen zij bij het bekijken van TV-beelden zagen wat voor een bodemloze droefheid dit plotse overlijden had teweeggebracht. Dat zo een, voor hen toch, gewone vrouw zulke emoties kon losmaken scheen hen niet alleen ongelooflijk maar ook moeilijk te verteren. De regisseur slaagt er wonderwel in om dit voor de kijker duidelijk te maken. Hij kon daarvoor rekenen op de schitterende prestaties van een stel acteurs die een heel geloofwaardig portret wisten neer te zetten van nog levende personen. De grootste lof gaat uit naar Helen Mirren die ons doet geloven dat we echt naar koningin Elizabeth zitten te kijken. Men vergeet bijna dat het maar een speelfilm is. Maar dé persoon die voor mij het langst in de herinnering blijft is Lady Di zelf. Door échte beelden van haar te vermengen met de gespeelde fragmenten kan men weer eens constateren wat voor een vrouw zij was. Zij was niet alleen mooi maar haar enorme uitstraling en haar ongelooflijke charme zorgen ervoor dat de schok door haar dood erg aannemelijk wordt. Ik zie deze film dus op de eerste plaats als een hulde aan Diana want de paar beelden die men van haar te zien krijgt domineren in feite de hele film zodat zij dus het hoofdpersonage is. Indien koningin Elizabeth dit ook zo bekijkt dan zal zij nogmaals op pijnlijke wijze aan haar toenmalig falen herinnerd worden.
De Turks-Vlaamse Hadise is erin geslaagd om Turkse muziek te vermengen met Westerse popmuziek. Het resultaat mag er zijn, vind ik. Wie al Turkse muziek heeft gehoord zal weten dat die erg ritmisch en meeslepend kan zijn dus kan pop er alleen maar wel bij varen wanneer het daar bepaalde ritmes en klanken van overneemt. Bij het lezen van het Humo-interview met haar maakte ik me de bedenking dat zo iemand meer doet voor de integratie van moslims in onze maatschappij dan al het gefilosofeer van sociologen en filosofen samen. Want in het geval van Hadise kan iedereen nu met eigen ogen zien dat een moslima niet per definitie conservatief en preuts hoeft te zijn. Daarmee treedt zij in de voetsporen van Madonna, die is ook gelovig maar men kan haar toch niet "braaf" noemen. Wanneer Hadise nummer één staat op de hitlijsten in Turkije dan kan men dat land toch moeilijk als conservatief beschouwen. Dus aan de hand van deze succesvolle Vlaamse zangeres zeg ik dus: wat is dan het probleem??
Toen ik onlangs "Die grosse Stille" zag, een documentaire over een kartuizerklooster, moest ik onwillekeurig denken aan die andere film "De grote stilte" van Ingmar Bergman die hij in 1962 heeft gedraaid en die toen voor heel wat schandaal heeft gezorgd. In beide films speelt de stilte een erg grote rol. Maar dat is dan ook het enige gemeenschappelijke wat beide werken gemeen hebben. De sfeer kan niet verschillender zijn. In de film van Bergman gaat het over de stilte die duidt op het zwijgen van God waardoor de personages bijna lijken te verdrinken in een verstikkende eenzaamheid. Een niet zo optimistische visie op de mensheid dus! In de documentaire gaat het integendeel over een stilte die leidt tot het spreken met God waardoor de monniken het gevoel krijgen dat zij geen behoefte meer hebben aan bezittingen of wat dan ook. Zij voelen zich opgenomen in een groter geheel waarmee zij als het ware samensmelten. Hier is de toon er één van optimisme en gelukzaligheid. Qua beeldentaal zijn beide films opmerkelijk en bezitten zij een stijl die erg goed past bij die tegengestelde visie. Bij de éne een bedwelmende zwart-witfotografie en bij de andere een erg strakke, sobere fotografie die erg Japans aandoet. Achteraf vraag ik me af of de documentaire over de kartuizers even profetisch zal blijken te zijn als de film van Ingmar Bergman toendertijd was. In het begin van de jaren zestig scheen het nogal vergezocht en provocerend wat de Zweedse cineast het publiek voorschotelde maar wie kent nu in zijn eigen omgeving geen mensen die grote gelijkenissen vertonen met de personen die hij uitgebeeld heeft? In het huidige maatschappelijk klimaat lijken de monniken uit "Die grosse Stille" ook bijna vergezocht en zelfs provocerend. Maar misschien lijkt dat NU zo maar zal dat over een jaar of twintig, dertig definitief veranderd zijn?!
Deze Italiaanse actrice die in de jaren '60 van de vorige eeuw triomfen vierde, is nu waarschijnlijk niet erg bekend meer bij het bioscooppubliek. Het is maar de vraag of zij het vroeger wél was?! Voor de cinefielen die deze periode hebben meebeleefd was Monica Vitti hét gezicht van de films van Michelangelo Antonioni. Men kon zich zijn beroemde werken zoals o.a. "L'avventura", "La notte", "L'eclisse" en "Il deserto rosso" moeilijk voorstellen zonder haar. Als er één gezicht letterlijk op die koele, abstracte filmbeelden kleefde, dan was het wel het hare. Haar (meestal ) blonde haar, haar intelligente blik, haar manier van zich te bewegen, dit alles paste wonderwel in de klinische wereld van deze grootmeester. In mijn ogen heeft hij daarna nooit meer zo een actrice tot zijn beschikking gehad al vindt men daarna in sommige van zijn films zoals "Identificazione di una donna" nog erg tot de verbeelding sprekende vrouwen die hij telkens wondermooi in beeld bracht. Het is eigenlijk verbazend hoe een bepaalde actrice slechts in de herinnering zal blijven voortleven door haar samenwerking met één regisseur. Haar overige vertolkingen zijn als het ware in de vergeethoek beland. Voor de volledigheid wil ik hier nog vermelden dat Monica Vitti in 1980 nog een keer met Antonioni heeft samengewerkt in de TV-film "Il mistero di Oberwald", een romantisch (?) drama dat daardoor alleen al een buitenbeentje zal blijven in zijn onvergetelijke filmografie.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
