Een paar dagen geleden was Sonia Gandhi op bezoek in ons land waardoor zij door de media plots belangrijk geworden was. Het is immers opvallend hoe weinig men hier over deze boeiende vrouw te lezen krijgt. Dat zij de invloedrijkste vrouw is in het grote India wordt hier blijkbaar maar als een detail in het wereldnieuws beschouwd. Sonia Gandhi, weduwe van Rajiv Gandhi en schoondochter van Indira, beiden vermoord, is dan nog van Europese (Italiaanse) afkomst ook, zeker een reden om wat meer aandacht aan haar te besteden. Men spreekt in het Westen graag over vrouwenemancipatie maar als er dan in India een vrouw is die daar daadwerkelijk ook mee bezig is, dan vestigt men daar nauwelijks de aandacht op. Deze vrouw met klasse is voor mij een echt voorbeeld van integratie. Zij die geboren en getogen is in een katholiek land, is erin geslaagd om zich volledig aan te passen aan de complexe Indiase maatschappij. Dat is niet niks. Ik zie het omgekeerde al gebeuren in ons land! Een bepaalde partij zou direct moord en brand schreeuwen, en zij niet alleen. Het zou geen kwaad kunnen om hier in Vlaanderen wat meer met de "eyes wide open" te leven.
Omdat er zoveel verschillende meningen circuleerden over de film "Het parfum" wilde ik me er zelf eens van vergewissen wat er nu allemaal van waar was. Jaren geleden had ik ademloos in een paar dagen het boek uitgelezen. Zowel het onderwerp als de uitwerking hadden een grote indruk op me gemaakt, ik vond het een prachtig boek. Over de verfilming ervan kan spijtig genoeg niet hetzelfde gezegd worden. De camera slingert zich te pas en te onpas doorheen het dekor waarschijnlijk om de kijker de indruk te geven dat de regisseur iets kent van camerabewegingen. Een bewegend beeld is nog geen goed beeld, bij echt begaafde regisseurs verplaatst de camera zich alleen wanneer dit strikt noodzakelijk is. Ook wat de muziek betreft is de film in hetzelfde bedje ziek. Je wordt gewoon constant om de oren geslagen met bombastische klanken die meestal geen enkel effect hebben dan dat ze danig irriteren. Op muzikaal vlak geldt hetzelfde als op beeldvlak: in de begrenzing toont zich de meester. En dan de orgiescène op het einde, die is eerder lachwekkend dan indrukwekkend. Ook hier weer toont de cineast dat hij geen maat weet te houden. Het boek was ook veel aangrijpender. Zoals bijvoorbeeld wanneer de hoofdfiguur zich realiseert dat hij geen eigen lijfgeur heeft. Op die manier slaagt de schrijver erin om zijn onnoemelijke eenzaamheid prangend weer te geven. Is er dan niets goed aan deze verfilming? Toch wel, de hoofdvertolker kwijt zich erg verdienstelijk van zijn taak. Hij slaagt er heel goed in om van zijn personage een heel dubbelzinnig portret te schetsen. Maar dat is niet genoeg om er een schitterende film van te maken. Stanley Kubrick had dus toch gelijk wanneer hij zei dat dit boek onverfilmbaar is. Jammer dat sommigen in zo een verfilming dan toch geld willen steken om dit aan te tonen!
Gisteren was het in het praatprogramma "Nooitgedacht" de beurt aan niemand minder dan Goedele Liekens. Na al die jaren zijn we er gewend aan geraakt dat zij vlot van tong is. Dat was nu ook weer direct duidelijk. Maar het boeiende aan het gesprek tussen interviewer Rik Torfs en haar bestond erin dat het hier niet de zoveelste vlotte babbel geworden is zoals we er al zoveel op het scherm zien. Integendeel, dit keer zagen we een Goedele Liekens die soms haperend antwoordde, niet wist wat te zeggen en twijfelde. Op bepaalde momenten zag men haar zo zitten nadenken en zoeken naar een juiste formulering van haar gedachten. Dit resultaat was te danken aan het optreden (of liever niet-optreden) van Torfs die haar daar de ruimte voor liet. Nooit forceerde hij haar. Hij liet haar gewoon betijen. Zo kreeg zij de kans om zich te tonen zoals men haar niet zo dikwijls te zien krijgt, enigszins kwetsbaar maar daardoor des te meer overkomend als een sterke vrouw (al beschouwt zij zichzelf niet zo, in haar ogen zijn de Afghaanse vrouwen heel wat sterker). In deze drukke tijden van geleuter en getater was deze aflevering een welkome afwisseling, moet ik zeggen. We konden rustig genieten van een erg menselijk contact tussen twee zelfstandig denkende individu's. Ik geef wel toe dat ik een zwak heb voor Goedele Liekens. Zij is niet alleen een erg mooie vrouw maar zij is ook verstandig en gepassioneerd en draagt daarenboven het hart op de juiste plaats. Vooral omwille van dit laatste zal haar veel vergeven worden. Bedankt, Canvas!
Vandaag wordt weer het einde van de Eerste Wereldoorlog herdacht. Het is goed dat zulke gebeurtenissen niet vergeten geraken maar men kan zich afvragen of zulke herdenkingen wel enig nut hebben. Iedereen merkt toch dat oorlogen gewoon verder uitgevochten worden in alle delen van de wereld. Om hier daadwerkelijk een einde aan te maken zou er iets ondernomen moeten worden tegen de agressie in de mensen, vooral dan de mannen want het zijn zij die de mensheid een slechte reputatie hebben bezorgd, en tegen de wapenfabricanten. Beide elementen versterken immers elkaar: indien er geen agressie zou bestaan dan zou men er niet aan denken om wapens te gebruiken en indien er geen wapens zouden voorradig zijn dan zou die agressie hoogstens leiden tot wat vuistgevechten, meer niet. De erg gesofisticeerde wapentuigen zorgen ervoor dat het bijna onmogelijk wordt om ze NIET te gebruiken, zij wakkeren de reeds aanwezige agressie nog wat aan. En wie maakt zulke wapens? Juist, zij die massa's geld willen verdienen met de dood van hun medemensen. Het is dus ook hebzucht die bij heel deze problematiek een rol speelt. Dus om te zorgen dat er vrede in de wereld zou heersen zal er in de toekomst nog heel wat werk aan de winkel zijn. Ben ik een pessimist als ik denk dat dat nog een hele tijd zal duren?
"Robin and Marian" is een film uit 1975 die ons het verhaal vertelt van Robin Hood die na jaren terug keert van de kruistochten en opnieuw zijn vroegere geliefde Marian ontmoet die hij meer dan twintig jaar geleden had verlaten waarop zij in het klooster is getreden. Na een tijd flakkert de passie weer op. Deze romance wordt regelmatig onderbroken door gevechten allerhande die ons dikwijls opgediend worden met een knipoog. Regisseur Richard Lester (van de Beatlesfilms) schijnt echter niet te kunnen beslissen of hij nu een degenfilm wilde maken of een romantische film. Hij schippert voortdurend tussen beide. De eindscène maakt dan echter duidelijk dat het in hoofdzaak gaat om een passionele liefdesgeschiedenis. Ofschoon alles vlot verfilmd werd, toch dankt deze film zijn succes vooral aan de twee knappe hoofdvertolkers Sean Connery (James Bond) en Audrey Hepburn (My Fair Lady). Beide acteurs zijn op een prachtige wijze ouder geworden: mooier en expressiever. Vooral Audrey Hepburn is erg goed met haar door melancholie omfloerste ogen waardoor haar schoonheid nog een extra dimensie krijgt. Deze nog altijd legendarische actrice straalt een klasse uit zoals men het sedertdien niet meer heeft gezien. Bij het woord stijl denkt men onwillekeurig aan haar, zij bezat die in overvloed. Niet voor niets duiken foto's van haar weer regelmatig op in allerlei reclamecampagnes. Audrey Hepburn of het stijlicoon per uitstek.
Toen ik deze week naar die TV-uitzending over de Innovation keek, kwamen alle gevoelens van afgrijzen die ik toen had ondervonden weer terug. Op die beruchte 22 mei 1967 was ik in Brussel en toen ik die enorme rookpluim zag ben ik in die richting gelopen en kwam zo terecht op de plaats van het drama, voor zover je daar toen dichtbij kon. Ik stond in een straat die de Adolphe Maxlaan verbond met de Nieuwstraat. Maar zelfs op die plaats besefte je voldoende wat een ramp zich daar afspeelde. Ik zal nooit de hitte vergeten die men tot zover kon voelen of het geweld van de vlammenzee die alles verteerde wat er op haar weg kwam. Terzelfdertijd realiseerde ik me dat er nog mensen in dat gebouw moesten zijn zodat de eerste fascinatie vlug plaats maakte voor regelrecht afgrijzen. Dit zorgde ervoor dat ik dan vlug ben weggegaan. Het was niet gewoon maar een gebouw dat in brand stond maar .....mensen!!! Ik wist niet meer hoe die brand ontstaan is maar als men dan in die documentaire zegt dat de kleren in de kinderafdeling in brand stonden dan vraag ik me toch af of dit puur ongeluk is. Die kleren konden toch zo niet vanzelf in brand gevlogen zijn?! Soms bekruipt me het akelige vermoeden dat er vandaag nog iemand rondloopt die de ware toedracht van de zaak kent maar uit pure schaamte niets durft zeggen. Deze catastrofe was ook weer eens een voorbeeld van de Wet van Murphy "Alles wat mis kan gaan gaat ook mis". Want indien die kleine brand in de kinderafdeling toch geblust had kunnen worden dan had niemand waarschijnlijk ooit vernomen dat er iets was gebeurd. En indien de brand niet ontstaan was op de middag toen er tweehonderd mensen aan het eten waren in de selfservice dan zouden er heel wat minder doden geweest zijn. En indien...
Sommigen maken nogal veel drukte over het woord "islamofobie", zij zouden het zelfs willen gelijkstellen met racisme! De ontleding van het woord wijst er al op dat zij er ernstig naast zitten. Want wat wil "islamofobie" eigenlijk zeggen? Heel simpel, angst voor de islam, meer niet. Zoals men angst kan hebben voor het communisme, het kapitalisme of het protestantisme. Het is niet omdat het hier om een godsdienst, één van de vele, gaat dat men er geen angst voor zou mogen hebben, wel integendeel. Van godsdienst of van ideologie kan men veranderen, van ras niet, dat is het kapitale verschil. In het geval van de islam is het bijna vanzelfsprekend dat men er angst voor heeft, niet alleen door de moslimextremisten die men regelmatig aan het werk ziet, maar gewoon door de Koran te lezen. Om de paar bladzijden wordt er tekeer gegaan tegen ongelovigen die moeten gestraft, vernederd en gedood worden. Ook wordt er regelmatig verkondigd dat dit het boek van de waarheid is waaraan geen twijfel mogelijk is. Men zou door wat minder angstig worden, denk ik. Nog straffer wordt het wanneer sommigen islamofobie willen gelijk stellen aan antisemitisme! Antisemitisme wijst op vijandschap tegenover een heel volk, dat is wat anders dan angst hebben voor de islam. Bij het ene gaat het om ideeën, bij het andere om mensen. Heel deze discussie komt er gewoon op neer dat er mensen zijn die zouden willen verhinderen dat men tegenover de islam ook maar de minste bedenking koestert laat staan dat men er kritiek op levert.
De film "Children of men" schetst een angstaanjagend beeld van de nabije toekomst (2027). Een Engeland dat ten prooi is aan een burgeroorlog, bomaanslagen, moslimextremisten die op straat "Allah akbar" lopen te roepen en als klap op de vuurpijl worden er geen kinderen meer geboren. In het begin van de film zien we een jonge zwarte vrouw die dan toch eindelijk in verwachting is geraakt. Het redden van haar en haar baby is waar het allemaal om draait. Voor mensen die graag een spannende film zien kan ik deze best aanraden, ik ga dus ook niet het slot vertellen om hun plezier niet te vergallen. Over deze sciencefiction film en over sciencefiction in het algemeen graag nog de volgende opmerking: zulke toekomstvisies zijn natuurlijk altijd gebaseerd op het heden. Men vertrekt van een situatie zoals die zich nu voordoet en men fantaseert in die richting verder, maar niets zegt ons dat dat ook zo zal evolueren, in twintig jaar kan er veel veranderen. Ik verwijs daarvoor naar de Verenigde Staten. In de jaren zestig van de vorige eeuw had men daar het studentenprotest en de hippies maar een tiental jaar daarna werd de conservatieve Ronald Reagan verkozen en werd hij één van de populairste presidenten ooit. Het kan dus verkeren, zoals Brederoo zei. "Children of men" is een sombere film maar het kan altijd zijn dat er binnen twintig jaar heel wat ten goede is veranderd, wie weet. Dromen is vrij!
Eén van de dingen die me meer en meer verwonderen is de mildheid waarmee links naar de Islam kijkt. Alsof dit geen godsdienst is! Als er een "dienst aan god" bestaat dan is het wel de islamitische religie. Er wordt immers van de moslim verwacht dat hij zich volledig overgeeft aan god. Socialisten en andere linkse mensen die altijd van leer getrokken zijn tegen god en het Vaticaan hoeden zich nu angstvallig om kritiek te leveren op de Islam. Volgens mij zijn er maar twee verklaringen mogelijk: ofwel hebben zij de Koran niet gelezen (te moeilijk? te vervelend? te....?) ofwel leggen zij er zich reeds bij neer dat er tegen de Islam toch niets te ondernemen valt. Hoe anders was de Italiaanse schrijfster Oriana Fallaci die tot aan haar dood zowel het leven als de Europese cultuur bleef verdedigen. Ik moet toch niet gaan geloven dat zij daarom de laatste jaren door links werd verketterd?!!
Ik heb onlangs een interessante uitspraak gelezen van iemand die tweehonderd jaar geleden heeft geleefd. Zij is afkomstig van prins Charles Joseph de Ligne. Hij zei het volgende: "Beschouw in het leven alles wat geen ongeluk is, als puur geluk." Een betere remedie tegen de alom woekerende verzuring heb ik nog niet gevonden. Als men de wereld bekijkt dan ziet men in het grootste deel ervan mensen die getroffen worden door verschillende ongelukken als daar zijn: honger, natuurrampen, burgeroorlog, oorlog, enz..Iedereen zal het met me eens zijn dat wij daarvan al vele jaren gespaard zijn gebleven. Dus kunnen wij hier wel degelijk spreken van puur geluk. Waarom dan al dat gejammer en geklaag over tal van futiliteiten???
De film "The Queen" die momenteel in de zalen draait roept een levensecht beeld op van het verdriet waarin het Britse volk werd ondergedompeld door de dood van Lady Di. En dan vooral in contrast met de koele reactie van het koninklijk hof. De koningin en haar gevolg bleven gewoon op hun buitenverblijf en gingen dan nog op.....jacht! Zij hadden er niet het minste idee van welke invloed de ex-prinses op de mensen had. Het was dan ook voor hen erg ontnuchterend toen zij bij het bekijken van TV-beelden zagen wat voor een bodemloze droefheid dit plotse overlijden had teweeggebracht. Dat zo een, voor hen toch, gewone vrouw zulke emoties kon losmaken scheen hen niet alleen ongelooflijk maar ook moeilijk te verteren. De regisseur slaagt er wonderwel in om dit voor de kijker duidelijk te maken. Hij kon daarvoor rekenen op de schitterende prestaties van een stel acteurs die een heel geloofwaardig portret wisten neer te zetten van nog levende personen. De grootste lof gaat uit naar Helen Mirren die ons doet geloven dat we echt naar koningin Elizabeth zitten te kijken. Men vergeet bijna dat het maar een speelfilm is. Maar dé persoon die voor mij het langst in de herinnering blijft is Lady Di zelf. Door échte beelden van haar te vermengen met de gespeelde fragmenten kan men weer eens constateren wat voor een vrouw zij was. Zij was niet alleen mooi maar haar enorme uitstraling en haar ongelooflijke charme zorgen ervoor dat de schok door haar dood erg aannemelijk wordt. Ik zie deze film dus op de eerste plaats als een hulde aan Diana want de paar beelden die men van haar te zien krijgt domineren in feite de hele film zodat zij dus het hoofdpersonage is. Indien koningin Elizabeth dit ook zo bekijkt dan zal zij nogmaals op pijnlijke wijze aan haar toenmalig falen herinnerd worden.
De Turks-Vlaamse Hadise is erin geslaagd om Turkse muziek te vermengen met Westerse popmuziek. Het resultaat mag er zijn, vind ik. Wie al Turkse muziek heeft gehoord zal weten dat die erg ritmisch en meeslepend kan zijn dus kan pop er alleen maar wel bij varen wanneer het daar bepaalde ritmes en klanken van overneemt. Bij het lezen van het Humo-interview met haar maakte ik me de bedenking dat zo iemand meer doet voor de integratie van moslims in onze maatschappij dan al het gefilosofeer van sociologen en filosofen samen. Want in het geval van Hadise kan iedereen nu met eigen ogen zien dat een moslima niet per definitie conservatief en preuts hoeft te zijn. Daarmee treedt zij in de voetsporen van Madonna, die is ook gelovig maar men kan haar toch niet "braaf" noemen. Wanneer Hadise nummer één staat op de hitlijsten in Turkije dan kan men dat land toch moeilijk als conservatief beschouwen. Dus aan de hand van deze succesvolle Vlaamse zangeres zeg ik dus: wat is dan het probleem??
Toen ik onlangs "Die grosse Stille" zag, een documentaire over een kartuizerklooster, moest ik onwillekeurig denken aan die andere film "De grote stilte" van Ingmar Bergman die hij in 1962 heeft gedraaid en die toen voor heel wat schandaal heeft gezorgd. In beide films speelt de stilte een erg grote rol. Maar dat is dan ook het enige gemeenschappelijke wat beide werken gemeen hebben. De sfeer kan niet verschillender zijn. In de film van Bergman gaat het over de stilte die duidt op het zwijgen van God waardoor de personages bijna lijken te verdrinken in een verstikkende eenzaamheid. Een niet zo optimistische visie op de mensheid dus! In de documentaire gaat het integendeel over een stilte die leidt tot het spreken met God waardoor de monniken het gevoel krijgen dat zij geen behoefte meer hebben aan bezittingen of wat dan ook. Zij voelen zich opgenomen in een groter geheel waarmee zij als het ware samensmelten. Hier is de toon er één van optimisme en gelukzaligheid. Qua beeldentaal zijn beide films opmerkelijk en bezitten zij een stijl die erg goed past bij die tegengestelde visie. Bij de éne een bedwelmende zwart-witfotografie en bij de andere een erg strakke, sobere fotografie die erg Japans aandoet. Achteraf vraag ik me af of de documentaire over de kartuizers even profetisch zal blijken te zijn als de film van Ingmar Bergman toendertijd was. In het begin van de jaren zestig scheen het nogal vergezocht en provocerend wat de Zweedse cineast het publiek voorschotelde maar wie kent nu in zijn eigen omgeving geen mensen die grote gelijkenissen vertonen met de personen die hij uitgebeeld heeft? In het huidige maatschappelijk klimaat lijken de monniken uit "Die grosse Stille" ook bijna vergezocht en zelfs provocerend. Maar misschien lijkt dat NU zo maar zal dat over een jaar of twintig, dertig definitief veranderd zijn?!
Deze Italiaanse actrice die in de jaren '60 van de vorige eeuw triomfen vierde, is nu waarschijnlijk niet erg bekend meer bij het bioscooppubliek. Het is maar de vraag of zij het vroeger wél was?! Voor de cinefielen die deze periode hebben meebeleefd was Monica Vitti hét gezicht van de films van Michelangelo Antonioni. Men kon zich zijn beroemde werken zoals o.a. "L'avventura", "La notte", "L'eclisse" en "Il deserto rosso" moeilijk voorstellen zonder haar. Als er één gezicht letterlijk op die koele, abstracte filmbeelden kleefde, dan was het wel het hare. Haar (meestal ) blonde haar, haar intelligente blik, haar manier van zich te bewegen, dit alles paste wonderwel in de klinische wereld van deze grootmeester. In mijn ogen heeft hij daarna nooit meer zo een actrice tot zijn beschikking gehad al vindt men daarna in sommige van zijn films zoals "Identificazione di una donna" nog erg tot de verbeelding sprekende vrouwen die hij telkens wondermooi in beeld bracht. Het is eigenlijk verbazend hoe een bepaalde actrice slechts in de herinnering zal blijven voortleven door haar samenwerking met één regisseur. Haar overige vertolkingen zijn als het ware in de vergeethoek beland. Voor de volledigheid wil ik hier nog vermelden dat Monica Vitti in 1980 nog een keer met Antonioni heeft samengewerkt in de TV-film "Il mistero di Oberwald", een romantisch (?) drama dat daardoor alleen al een buitenbeentje zal blijven in zijn onvergetelijke filmografie.
Wanneer ik mij soms zorgen maak over de richting die Europa uitgaat dan troost ik me met de volgende zinnen uit de roman "De kreeftskeerkring" van de vitalistische schrijver Henry Miller. Ik citeer: "Mogelijk dat we gedoemd zijn, dat er geen hoop meer voor ons bestaat, VOOR NIEMAND VAN ONS, maar al is dat zo, laten we dan voor het laatst een hartverscheurende keel opzetten, een uitdagend gekrijs, een krijgsgehuil! Weg met alle gejeremieer! Weg met al die treurzangen en lijkzangen! Weg met al die biografieën en geschiedenissen en bibliotheken en musea! Laat de doden de doden maar opvreten. Laten wij levenden om de rand van de krater dansen, een laatste dans waarbij de laatste adem wordt uitgeblazen. Maar dansen!" Henry Miller schreef dit in 1934 in Frankrijk waar toen een erg fatalistische sfeer hing, bijna een onbewust wachten op een onaangekondigde catastrofe die er dan zes jaar later ook gekomen is. Soms heb ik de indruk dat vandaag héél Europa zich in zo een mentaliteit wentelt tot op het masochistische af. Daarom verwijs ik dus naar bovenstaande woorden van een schrijver die nu blijkbaar wat vergeten geraakt is, ten onrechte vind ik. Zijn boeken bevatten dan wel veel stomende seksscènes maar tussendoor worden er ook regelmatig heel wat wijsheden opgediend en dit alles op een meesterlijke wijze verwoord. Maar ook op zijn graf mogen wij natuurlijk staan dansen!
Graag citeer ik de volgende merkwaardige zin: "De moderne maatschappij, in hevige mate getekend door de angst, de vervreemding van anderen en het ik, de twijfel en de vertwijfeling - alle symptomen van een 'overgangssfeer' - schept het klimaat voor een besmettelijke neurasthenie, allerhande geestesstoornissen en volledige waanzin." Misschien denkt men dat dit de woorden zijn van een hedendaags socioloog of van één of andere religieuze leider maar niets is minder waar. Deze zin is in een artikel te vinden dat verschenen is op.....8 mei 1964 (!!!) in "De Standaard". En hij werd geschreven door Maria Rosseels die niet alleen romanschrijfster was ( "Dood van een non" ) maar ook filmcritica. In haar filmkritieken situeerde zij de besproken films meestal in hun maatschappelijke contekst omdat zij van oordeel was dat de filmkunst het best geplaatst was om de sfeer van het actuele tijdsgewricht te suggereren. Bovenstaande zin stond in de inleiding van een bespreking van "The caretakers" van Hall Bartlett, een film over geesteszieken. Op zijn minst gezegd waren het dus erg profetische woorden want de mentaliteit in het jaar 1964 was eigenlijk nog tamelijk conservatief. Het lijkt wel of die woorden pas nu hun geldigheid verkrijgen. Dat we in een 'overgangssfeer' leven is nu maar al te duidelijk geworden. Waarschijnlijk zullen komende generaties nooit meer dezelfde vrijheid beleven zoals we die vandaag de dag ervaren. In het ergste geval glijdt onze maatschappij af naar een nieuw soort fascisme of een religieus fundamentalisme, al zie ik niet in wat het verschil is tussen beide. Tekenen hiervan kan men al bespeuren in de Verenigde Staten en wat daar gebeurt staat ons meestal later ook te wachten. Ik hoop dus vurig dat de huidige generatie daartegen een kordate dam opwerpt zodat het schijnbaar onafwendbare kan vermeden worden. Voor alle zekerheid: mijn citaat is afkomstig uit het boek "Liefde is een zeldzaam kruid" (blz.116) dat een bloemlezing vormt van de beste filmkritieken van Maria Rosseels.
Eindelijk heb ik me de film "La ragazza con la valigia" (Het meisje met de valies) aangeschaft op DVD. Het is een zwart-witfilm uit 1960 met de toen erg bekende Claudia Cardinale. Toen die film uitkwam sprak het onderwerp me om een wel bepaalde reden erg aan en ook de foto's van een sensuele Cardinale waren niet onopgemerkt aan me voorbijgegaan. Toch is het er nooit van gekomen om die film te zien te krijgen. Na al die jaren eindelijk wel. Regisseur Valerio Zurlini slaagt er schitterend in om het inwendige van zijn personages te suggereren. Hij wordt daarbij prachtig geholpen door zijn twee hoofdvertolkers Jacques Perrin en Claudia Cardinale. Hoe goed de jonge Perrin ook is toch is het vooral La Cardinale die de show steelt, al is dit een niet zo geschikte omschrijving van haar acteerprestatie omdat dit er zou op wijzen dat zij zich doelbewust op allerlei manieren in de kijker wil werken. Als zij de meeste aandacht naar zich toetrekt dan komt dit gewoon omdat zij zo goed is en zo mooi. Alle gevoelens weet zij op subtiele wijze weer te geven. Zij is sensueel, grappig, melancholisch, tragisch en lief terzelfdertijd. Haar katachtige verschijning is echt onvergetelijk. En dan die ogen! En dat haar! En ja, waarom niet, haar voluptueus lichaam! Ook de filmbeelden zelf lonen de moeite. In een mooi zwart-wit weet Zurlini een weemoedige sfeer op te roepen die in de kleren blijft hangen. Hierbij draagt ook de muziek een niet onverdienstelijk steentje bij. Zoals men ziet, echt een film die het ontdekken meer dan waard is en die men dankzij de DVD-recorder moeiteloos kan (her)bekijken.
Over de laatste cd van Bob Dylan "Modern Times" is veel geschreven geweest en terecht vind ik. Ik heb het nog niet veel meegemaakt dat ik direct verslaafd werd aan een cd en dan nog één van Dylan. Hierbij geef ik grif toe dat ik reeds tientallen jaren een fan van deze eigenzinnige zanger ben. Voor mij is "Modern Times" een beetje zoals "Blonde on Blonde" uit de jaren '60, dat was ook zo een meeslepende plaat. Het plezier waarmee zijn muzikanten spelen rijst echt de pan uit. Het kan niet anders of we hebben hier te maken met echte professionals die moeiteloos uit hun instrument het beste weten te halen. Natuurlijk kan Bob Dylan niet zingen, hij heeft een stem als schuurpapier maar het timbre ervan geeft aan het geheel een zo eigen karakter dat men onmiddellijk weet dat het zijn muziek is en van niemand anders. Men heeft het dan altijd wel over zijn teksten maar men vergeet nogal gemakkelijk dat Dylan op muzikaal gebied ook niet te onderschatten valt. Zijn muziek klinkt niet alleen erg authentiek maar zij is ook het resultaat van verschillende muzikale tradities die hij wonderwel weet samen te brengen. Deze tien nummers tellende cd bezit volgens mij maar één zwak nummer en dat is de zevende song "Beyond the horizon" maar dat wil dus zeggen dat negen op de tien songs wél prachtig zijn. Ik ben er zeker van dat "Modern Times" vroeg of laat de status van klassieker zal genieten en het zal eerder vroeg dan laat zijn.
Iedereen kent waarschijnlijk de beroemde foto van Ernesto "Che" Guevara de la Serna, een foto die tot één van de meest verspreide behoort van de twintigste eeuw. Zelfs nu komt men er weer mee op de proppen. Over deze foto zou ik graag het volgende willen zeggen. Toen ik een paar jaar geleden in Cuba was en naar boeken van en over Guevara uitkeek, ontdekte ik daar een interessante uitgave met foto's en tekst. Daarin wordt getoond waar en wanneer de originele opname gefotografeerd is. Men ziet op de contactafdruk dat het hier om een horizontale foto gaat en dat er links en rechts nog gedeelten van personen te zien zijn. Dus niets speciaals eigenlijk. Het is pas door Guavara verticaal uit te vergroten en te laten drukken dat men tot de beroemde poster gekomen is. En dan is er nog iets wat me erg intrigeert. Toen ik deze poster in de jaren zestig zag, dacht ik dat deze beroemde revolutionair een erg stuurse persoon was die kwaad naar de wereld keek. Wanneer men achteraf de talloze foto's ziet waarop hij afgebeeld staat dan ziet men integendeel een "Che" met meestal een charmante glimlach op het gelaat. De uitdrukking op de beroemde poster was dus een uitzondering bij hem. In het boek wordt uitgelegd dat Guevara op dat moment erg boos én vermoeid was met het gekende gevolg dus. Of hoe één bepaald beeld een imago creëert dat eigenlijk niet strookt met de werkelijkheid. Als dit in het geval-Guevara gebeurd is, dan kan men er zeker van zijn dat dit ook bij andere bekende figuren heeft plaats gegegrepen.
"Eyes wide shut", de laatste film van de overleden regisseur Stanley Kubrick maakt voor mij deel uit van de topdrie van films die hij gedurende zijn lange carrière heeft gedraaid. De andere twee zijn "2001: A space odyssey" en "Barry Lyndon". Deze drie films bezitten een stijl en een niveau die werkelijk boven zijn andere, eveneens erg goede, werken uitstijgen. Alle drie bezitten zij een traag ritme. Telkens neemt Kubrick zijn tijd om zijn verhaal aan de kijkers voor te schotelen. Dit is gewoon al te merken aan de tijdsduur: "2001" en "Eyes wide shut" duren elk 2 uur en 40 minuten en "Barry Lyndon" zelfs drie uur. Dit heeft als voordeel dat men de tijd krijgt om goed naar de beelden te kijken met het gevolg dat zij een diepere indruk nalaten. Ik kan me bijvoorbeeld moeilijk voorstellen hoe een film als "Barry Lyndon" er zou uitzien indien hij in een videoclip-stijl zou gefilmd geweest zijn! Dit voor wat het ritme en de duur van deze films betreft. Op zuiver filmisch vlak getuigen zij elk van een ongelooflijk visuele schoonheid, een schoonheid die des te duidelijker wordt wanneer men deze films meerdere keren bekijkt. Toen ik gisteren voor de zevende of achtste keer "Eyes wide shut" bekeek, werd ik nog wat meer getroffen door de mooie, zachte belichting, de op de millimeter uitgekiende camerabewegingen en het verbluffend kleurgebruik; om maar iets te noemen, in het eerste gedeelte van de film is de achtergrond blauw, dus koel en in de tweede helft is het juist omgekeerd, daar heeft de voorgrond een blauwe schijn. Dit is dan nog het meest in het oog springende, ik zou zo kunnen doorgaan. Om nog iets te zeggen over het visuele: deze drie films bezitten ook een erg poëtisch karakter, het is eigenlijk het werk van een dichter, hoe raar dit ook moge klinken in verband met iemand die "A clockwork orange" of "Full metal jacket" heeft geregisseerd en die erg wetenschappelijk was aangelegd. Dit toont aan dat er geen tegenstelling hoeft te bestaan tussen wetenschap en poëzie, zie daarvoor "2001". Voor mij zal Stanley Kubrick dus altijd de regisseur blijven van deze drie meesterwerken die elk op zich aantonen tot wat iemand met talent en zin voor perfectionisme allemaal toe in staat is.
Ik ben Michel Vanderspurt
Ik ben een man en woon in Gent (België) en mijn beroep is fotograaf.
Ik ben geboren op 13/07/1946 en ben nu dus 78 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, geschiedenis, muziek,film en reizen.
Een erg belangrijke invloed in mijn leven is priester-dichter Anton van Wilderode geweest van wie ik jaren lang les heb
