voor Mia
Foto

Inhoud blog
  • Bloempjes
  • 6 jaar
  • mijmeren
  • 5 jaar...
  • juni
  • het is me wat...
  • wakker worden
  • schoorvoetend
  • eeuwig leven
  • 'nieuwtjes'
  • stilte
  • waar de tijd stil bleef staan
  • Controle vanuit de hemel
  • oproep
  • van Myrte voor tante Mia
  • breekbaar
  • doornen
  • mijn hart
  • iemand verliezen
  • de duisternis en het licht
  • loslaten
  • je pleegzus
  • Het Laatste Nieuws
  • media
  • boodschap van Chris
  • het doek valt
  • zus
  • dagvaarding
  • in de lucht
  • vandaag in de krant
  • 2 jaar...
  • botsende bus
  • peuter Mia
  • achterbank
  • droom
  • Vermassen haakt af
  • 4 mei
  • taart
  • vertraging update
  • primulas, juni 2004
  • vergeten
  • doodsangst
  • bomma is jarig
  • tegenlicht
  • even praktisch
  • stilte
  • het gat tussen nu en nooit
  • 2006
  • heksjes
  • rare dagen
  • veelvoudige rouw
  • waar is mama?
  • gewoon te zijn
  • weesjes
  • reisgezel
  • kermis
  • liefste sint
  • klein nichtje
  • droom
  • het is overal wel wat
  • mama Mia
  • autogesprek
  • samen dromen
  • van een zus voor haar zus
  • het alfabet van verdriet
  • alleen zijn
  • een kind
  • 14 daagse fietsreis Zuid-Engeland 1982
  • hardloopster
  • moemoe, papa, tante fien
  • weet je nog
  • wachtkamer
  • toespraak Mia's baas op de uitvaartplechtigheid
  • brief van Patrick
  • kwam aanwaaien
  • van de collega's
  • tweelingogen
  • laatste telefoon
  • gedicht van broer
  • witte reis
  • brief van Hilde
  • brief van Karen
  • majoretten
  • Mauritius april 2004
  • aardbeitjes
  • kerkhof
  • zaterdag 5 juni 2004
  • brief van Lisette
  • voor Mia
  • brief van mama aan de kinderen en kleinkinderen
  • Mama,
  • liefste Mama
  • voor tante Mia
  • mama,
  • Mia als tiener
  • geheugenverlies
  • haiku 30 augustus, catharsis
  • haiku 12 augustus 2005
  • haiku 15 juni 2005, één jaar voorbij
  • haiku's 3 mei 2005

    Foto




    wordt het muziekje je te veel?  gebruik de knopjes op de afbeelding om het te stoppen.

    Mia  Verschueren.

    Mia werd geboren op 4 mei 1969, als tweede kind in het gezin.  Een gezin dat nog zou aangroeien tot vier kinderen en later nog een pleegkind. De eerste jaren woonde ze met het gezin in Heist o/d Berg in een woonwijk.  In 1973 verhuisde de familie naar Bonheiden, naar een nagelnieuwe sociale woonwijk.  Een hoop jonge gezinnen bij elkaar, veel kinderen.  Kinderen die op de straat samen speelden, samen school liepen, samen naar de jeugdbeweging trokken.  Mia gedijde goed, zowel op de straat, thuis, op de school... waar ze ook kwam. 
    Mia was spontaan en sociaal, braaf en verzoenend. Een 'makkelijke'.  Mia had niet veel nodig om plezier te maken, een paar vriendinnetjes en de kous was af.  En als de uurtjes in de dag vorderde werden haar lachspieren onbedwingbaar: elke avond aan tafel weer die slappe lach.  Leerkrachten herinneren zich haar niet... het was er zo eentje waar je nooit last mee had.  Sommigen herinneren zich haar virtuoos orgelspel, onvoorstelbaar wat ze motorisch kon: die twee handen en die twee voeten die vier verschillende dingen deden aan een tempo dat je niet kon volgen. 
    Mia had bang van het donker, en van het bos, en nog wel meer van die dingen: een groot avonturier zou ze niet worden.  Maar ze had wel moed, op haar manier, moed om het op te nemen tegen onrechtvaardigheid, om te kiezen voor de underdog.  Moed om de tegenslagen die ze kreeg te verwerken te incasseren zonder groot gemor of enig geklaag. 
    De eerste jaren van de middelbare school ging ze naar Don Bosco in  Haacht, samen met enkele klasgenootjes uit Bonheiden.   In het vierde jaar verkoos ze om op internaat te gaan in de tuinbouwschool in Vilvoorde, in een doorstroomrichting.  Overal waar ze kwam wist ze zich makkelijk een plekje te verwerven.  Ze was flexibel, paste zich aan, en wist telkens weer makkelijk vrienden te maken. 
    Na de middelbare studies krabte ze in haar haar: wat zou ik nu gaan doen? ze wou iets leren waar ze nog nooit iets van gezien had...  Ze had er wat speelpleinwerking opzitten in Mechelen, voornamelijk met migrantenkinderen.  En wellicht haalde ze haar mosterd daar: ze ging Arabistiek studeren aan de universiteit.  En later nog wat Perzisch.  Mia was slim.  Ze had de dikste cursussen achter de kiezen op het tempo dat een ander ze amper gelezen kreeg.  Krachtig kortetermijn geheugen, maar ook zeker geen slecht langetermijngeheugen, en veel inzicht.  Maar dat Leuvense studentenleven... ze vond er haar draai niet helemaal in.  Niet in haar studierichting, niet echt bij haar medestudenten.  Ook het kotleven was niet echt haar ding, Uitgaan en exploreren was niet zo aan haar besteed, Ze had het liever meer gewoontjes.  Na twee jaar, en het kandidatuursdiploma zonder problemen op zak, hield ze het voor bekeken.
    En zo koos ze voor een drastische wending: ze ging bouwkunde studeren in Brussel aan Sint Lukas.  Iets heel concreets, iets waarmee je wat kon doen.  Drie jaar lang liep ze daar school, en in deze bende voelde ze zich veel meer thuis.  Dat waren mooie jaren.  Jaren waarin ze openbloeide, en mede-studenten herinneren haar als een 'wreed toffe madam'.  Eentje waar je kon mee samenwerken en kon op rekenen.  Altijd wel het zonnetje in huis.  In die periode leerde ze ook M. kennen waarmee ze later haar gezin zou opstarten.
    Nadat Mia afstudeerde in 1992 duurde het niet lang eer ze begon te werken bij de firma Geberit, en daar bleef ze.  Ze specialiseerde zich als calculator en wist zich onmisbaar te maken.   Niet enkel professioneel... 
    De eerste jaren nadat ze afstudeerde ging ze samenwonen, en samen met M had ze goeie jaren, waarin ze hem volgde in zijn hobby's en daarbij zich gelukkig bleek te voelen.  Er doken 'kinderkriebels' op zo ergens in 1994... en ze zouden gaan voor een gezin.  Dat liep niet van een leien dakje,  en op den duur werd er overgegaan tot een hormonenbehandeling.  Net toen deze ingrepen tevergeefs bleken te zijn, werd ze zwanger van haar identieke tweeling.  Een speling van het lot: want identieke tweelingen zijn niet het gevolg van hormonenbehandelingen. 
    En Mia's leven kabbelde voort, maar het geluk bleek uit de relatie weg te vloeien.  Terwijl de kindjes begin 1997 ter wereld kwamen en Mia hen helemaal op handen ging dragen, terwijl ze zich ontpopte tot een apetrotse mama, kwam de relatie op de helling. Hoe langer hoe meer.  Met periodes van twijfel, periodes van hernieuwe inspanningen, periodes van impasse. En Mia veranderde stilaan meer en meer in een schim van zichzelf.  Steeds verder verdween dat vrolijke en optimistische meisje. Ernstige problemen met haar rug in 2003 deden daar niet veel goed aan.
    Tot ze in april 2004 de knoop doorhakte: ze verliet de woning om bij haar ouders terug in te trekken. Begin mei verhuisde ze het hoogst noodzakelijke. Meteen zorgde ze voor een eerste regeling voor de kinderen, waarbij de papa betrokken bleef, en probeerde onderhandelingen omtrent een scheiding met onderlinge toestemming op de sporen te houden.
    Nog zes weken hebben de mensen kunnen zien hoe ze herleefde, helemaal terug openbloeide.  Nog zes weken hebben we allen kunnen zien hoe ze klaar was om aan haar leven een nieuwe wending te geven. Hoe ze voor het eerst in jaren nog eens een stapje in de wereld zette, uitkeek naar een nieuw stekje voor zichzelf en de kinderen.  Op 15 juni 2004 keerde ze nooit meer terug van de laatste bespreking die ze had over de regelingen voor de echtscheiding.  M. meldde zich op het politiebureau toen geen hulp meer kon baten.



    Foto

    tekst voorpagina bidprentje:

    Een man had een vrouw

    eerst lief toen minder lief

    toen liever niet

     

    ...

     

    Een man had een vrouw

    heel lang vastgehouden

    en toen losgelaten

    Wij merkten haar op in de ochtend.

    Verspreid over verbrijzelde stoelen,

    een verbrijzelde uitdrukking op het gezicht

     

    Neeltje Maria Min

     


    Foto

    olijke baby Mia

    de tekst van het doodsprentje:


    Lieve Mia,


    Zonnetje in elk huis
    Velen onder ons herinneren zich dat huppelend meisje
    Die expressieve blauwe ogen en die zomersproetjes
    Die eeuwige vrolijke gulle lach
    Je lach was je handelsmerk,
    je sleutel op zelfs de stroefste deuren
    Overal waar je langs kwam liet je een warmte en kracht na
    die zich verankerde in velen hun geheugen

    Altijd nam je de dingen zoals ze kwamen,
    met een relativeringszin die je leeftijd ver oversteeg
    Je keek niet naar het gras aan de overkant,
    je maakte er elke dag weer het beste van.
    Er was niets dat je tot het jouwe wou maken,
    de materie raakte je kouwe kleren niet,
    Er was niemand die naar jouw pijpen dansen moest,
    elk het zijne, zei je duizenden keren
    Alles deed je in een grote bescheidenheid,
    eerlijkheid en loyaliteit.

    Nee: je maakte geen vijanden
    Je gaat geen steen vinden waarachter zich één heeft verstopt
    Je kwam iemand tegen die de wereld en zichzelf tot vijand had
    Iemand die net als iedereen het voordeel van de twijfel van je kreeg
    Iemand die op goede momenten bij je aarden kon
    Maar steeds meer van je vroeg
    gekweld en noodlijdend

    Enkele maanden geleden was je moegetergd en leeg
    Het lachen ging steeds moeizamer

    Daar aan de overkant van de evenaar
    heeft de zon zich van je meester gemaakt,
    je had het punt bereikt om aan alles een wending te geven,
    om te kiezen voor een leven voor jezelf
    Met een kracht en vastberadenheid die in je omgeving
    op een vermenging van bewondering en bange harten moest stoten

    De laatste weken kon iedereen zien hoe je opnieuw openbloeide
    Iedereen kon terug het vrolijke meisje in haar grootste eenvoud ontmoeten
    Je had die air van onoverwinnelijkheid over je,
    je leek onkwetsbaar en ongenaakbaar,
    elk spoor van angst was uit je verdwenen
    Met een lef waar we nederig van werden,
    je twee voeten zo sterk op de grond,
    heb je gekozen om de dood recht in de ogen te kijken,
    je lot in de handen te leggen van je beschermengelen

    Die zijn niet tegen alles opgewassen,
    maar er is genoeg geloof in je directe omgeving,
    genoeg in dit huis,
    genoeg om te weten dat je nu rust hebt gevonden,
    nog meer rust dan je al heel je leven meedroeg en overdroeg

    De leegte en de
    verbijstering is vandaag voor velen onbeschrijflijk
    We weten met ons afgrijzen geen blijf
    De weg naar aanvaarding zal voor iedereen lang worden
    De weg naar vergeving, daar ergens voorbij de woede, voorbij de misplaatste schuldgevoelens,
    zal misschien niet door iedereen gevonden worden

    We zullen er allemaal zijn voor de kindjes,
    de kindjes van de zon
    Ontelbare harten zullen je lach meedragen.


    Emmy

    Foto

    de tweeling.  1998

    tekst herdenkingsplechtigheid 15 juni 2005

    lieve Mia,

     

    vier seizoenen kwamen en gingen

    de wereld draaide verder, zomaar

    zonder het ons te vragen

    voor iedereen, ook voor ons

    we kozen niet voor dit afscheid

    we kozen niet voor dit verdriet

    met z’n allen hebben we geworsteld

    elk op onze eigen manier

    en nee: dat is nog niet gedaan

    het wordt worstelen een leven lang

    waar ligt de grens van wat iemand dragen kan?

     

    alles is nog hetzelfde

    we studeren, we werken

    we verhuizen, krijgen een kind

    we maken vrienden, verliezen er uit het oog

    wij zijn nog dezelfde,

    en toch ook weer helemaal niet

    wij zijn minder geworden,

    maar toch ook meer.

    samen met jou hebben we

    stukjes van onszelf begraven

    van jouw kracht hebben we

    stukjes meegenomen

    die kracht vinden we niet allemaal even snel

     

    eerst was er alleen verbijstering en verslagenheid

    we zakten allemaal door onze benen

    maar moesten weer opstaan:

    een mens krabbelt recht

    of doet pogingen

    daar zijn we voor gemaakt

    maar vaak komt de verbijstering nog aanwaaien

    in volle intensiteit en grootsheid toont het zich

    en denken we: dit kan toch niet?

    wanneer de kinderen schaterlachen

    en jij kan dat niet met ons delen

    wanneer de kinderen huilen

    en ze missen jouw armen

    wanneer we dat grote zwarte gapende gat zien

    in het weefsel van ons leven

     

    sommige bloemen knakken,

    net dan wanneer ze het mooist zijn

    omdat ze stommelings worden vertrapt, onachtzaam.

    Sommige bloemen worden kapot gemaakt

    Omdat een enkeling zoveel schoonheid niet kan verdragen

     

    Mia, IK weet dat er gewaakt wordt

    gewaakt over diegenen die in herstel geloven

    zelfs bij datgene wat zo onherstelbaar werd verwoest

    meedrijvend op de stroom van het leven,

    wetend dat helen alleen zo mogelijk is

    wetend dat je het goddelijke maar toe kan laten

    als je het simpele menselijke streven verlaat

    in dit huis waar het goddelijke een naam heeft met een hoofdletter.

    wil ik dat graag aan iedereen meegeven.


    Foto

    de tweeling omringd door nichtjes en neefje, bonneke en bompa, 2001

    Zoeken in blog


    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     


    Foto

    uitreksel verslag Ierlandreis 1979,
    herschreven in 1981 (13 jaar)

    ....Ik hoorde gestommel vanuit de andere kamer.  Langzaam sloop ik naar de deur van mijn zus haar kamer en trok de deur voorzichting open, erop lettend dat ik geen lawaai maakte.  Ik zag mijn zus rechtop in haar bed zitten, met haar knieën opgetrokken.  Ze verroerde geen vin, ze was zich waarschijnlijk niet bewust van mijn aanwezigheid.  Ik vroeg me af hoe lang ze al wakker was.  Opgewekt riep ik 'hoi'.  Er ging een schok door haar lichaam en haar hoofd veerde recht:  'oef, jij deed me nogal schrikken'.  Ik lachtte om haar reactie en ze gooide haar dekens over haar hoofd.   Ik vroeg haar of ze met mij mee op verkenning wou gaan en daar voelde ze wel wat voor.  We waren hier pas een dag en we wisten natuurlijk niets van de omgeving af.  Even later kwam ze bij me op de kamer, ingepakt en wel.  Ze moest er toch wel echt veel voor gevoeld hebben, anders was ze hier niet zo snel.  Stil probeerden we af de trap te komen zonder een trede te laten kraken, er op lettend dat de anderen niet wakker werden.  Even later stonden we huiverend van de koude buiten op het pleintje te bibberen.  Ik vond het toch heel wat leuker om de koude van achter het venster te bekijken.  Achter het pleintje lag een loofbos waar een weggetje heen ging.  Onze verbeelding deed ons vanalles horen, zoals bv. gillen van vrouwen in nood.  Mijn zus begon bang te worden, en ik voelde me ook niet erg op m'n gemak.  Maar toch won mijn nieuwsgierigheid het en we volgden het weggetje verder tot dieper in het bos.  Plots zagen we een halve ruïne van een oud kasteel met daar omheen een met mos overdekte mini-golf terrein, dat blijkbaar allang niet meer gebruikt was.  De ruïne was volledig met klimop bekleed.  Het was eigenlijk prachtig om te zien.  We snapten dan ook waarom het verblijf waar we waren Dunkerron Castle heette... 


    Foto

    "Wat je achter laat is niet wat in stenen monumenten staat gehouwen maar wat is verweven in de levens van anderen." (Pericles, staatsman, Athene 495-429 v Chr)

    dat dit een getuigenis daarvan mag zijn...

    Zoeken met Google



    Maak als een mier
    plezier
    schreeuw
    als een vogel
    naar de wereld
    kus
    als de dauw
    het gras
    meer is er niet
    tot je ziel
    ooit
    van alle pijn
    genezen
    zal


    Arvo

    Foto

    van iedereen die haar in het hart draagt
    Geef woorden aan uw leed. Verzwegen smart breekt met zijn fluisteren 't bezwaarde hart. (W.Shakespeare)
    03-11-2007
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.klein nichtje
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Klein nichtje in mijn armen,

    Het leven gaat voort

    De cirkel van het leven

    Ligt in jou besloten

    Jij geeft het leven door

    Je zal haar naam horen

    Tante Mia, honderd keer

    Je zal haar dromen

    Je zal haar voelen

    In haar wezen


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.droom
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Week vier heb ik 's morgens in halfslaap een mooie droom.  Ik lig op mijn rechtse zij in foetushouding, ik droom hoe ik onder de grond lig, bij in Mia's kist, die heel breed is geworden.  Mia ligt met haar aangezicht naar me op haar linkerzij, in dezelfde houding.  Ze heeft het zich comfortabel gemaakt, en ziet er mooier uit dan ooit.  Ze slaapt en op haar gezicht rust een brede glimlach.  Ze straalt en ik ben blij dat ze het hier zo goed heeft.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het is overal wel wat
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Mia,

     

    Er was iets speciaals aan je.  Iets onvatbaars.  Iets dat voor iemand als mezelf soms onbegrijpelijk leek.  Je zocht geen prikkels op.  Je had genoeg aan het licht, de lucht... of zoals hier op de foto van april 1976 de zon die je rug lekker warmde.  Je keek weinig TV, je las niet veel, je zat geen uren achter een PC-scherm, je speelde niet veel spelletjes, uitgaan zei je niet veel, je dronk nagenoeg nooit iets sterkers, je rookte af en toe eentje, maar begreep niet waarom dat bij anderen tot verslaving leidde.  De massa’s info die ons dagelijks wordt om het hoofd gesmeten, die gleden van je af, wat moest je er allemaal mee? 
    Het enige wat je echt kon boeien waren de mensen om je heen, de mensen die zomaar per toeval je pad kruisten.  De wijsheid die je vergaarde deed je op door naar hun verhalen te luisteren.  De dingen die je deed waren vooral functioneel, wat moest gebeuren gebeurde snel, trefzeker en accuraat, en als er niks functioneel meer te doen was, dan kwam er wel eens iets creatiefs uit, of hielp je een ander met iets (tot de ochtend mee mijn eindwerk afmaken bv.)... maar vaak leek je gewoon wat meditatief gewoon te ‘zijn’, in alle rust.  In een rust die ongrijpbaar leek.  Zo eenvoudig, zo makkelijk, zo heel gewoon gewoon: genoeg met wat er was.  Waar je ook was, met wie je daar ook was en wat er ook rondom je gebeurde. 
    Je had ook nauwelijks wat van bezittingen, de dingen die je bezat waren ook niet meer dan functioneel, niks voor de fun, niks voor de schoonheid,... niks om gewoon te hebben.  Alsof je wist dat dingen bezitten alleen maar tot meer zorg leidde, en je had toch genoeg zorg aan je kinderen?  Ik heb nooit of nimmer bij jou enige afgunst opgemerkt, jegens niemand of niets.  Het mooie aan de overkant: dat was immers maar een illusie.  Ik hoor het je nog altijd zeggen:  ‘het is overal wel wat’.  Talloze keren heb je dat gezegd, het leken troostende woorden voor je.
    Ik heb je nooit voor vriendschap of waardering zien vechten, en net daarom voelde iedereen zich comfortabel bij je, omdat je iedereen zonder oordelen liet zijn wie die was, en je schouders ophaalde als je anderen oordelen hoorde vellen. 
    Eenvoud, heb ik veel mensen horen zeggen, en misschien vat dat alles samen.  Zolang het dan maar niet met oppervlakkigheid wordt verward: want oppervlakkig was je niet. 


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.mama Mia
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    je was niet zomaar een mama,
    je was een mama die ruimte gaf
    ruimte om te spelen en te ontdekken
    om te joelen en zich vuil te maken
    om de kindjes zelfredzaam te maken

    maar een mama die ook grenzen gaf
    tientallen keren: nee, niet met je drankje in de living
    nee, aan tafel blijven zitten
    nee, blijf van dat knopje af
    onvermoeibaar,
    ik werd moe in jouw plaats
    alleen al van je bezig te zien

    een heel bezorgde mama
    een mama die alles heel veilig wilde
    nooit een gordel zou vergeten
    die wat benepen toekeek in de speeltuin
    als de tweeling een nieuw hoog tuig overwonnen
    een mama die eenvoudig en gezond eten op tafel zette

    maar bovenal een enorm fiere mama
    bijna geen zin kon gevormd worden
    of de namen van je kindjes moesten vallen
    ze waren je prinsessen en je droeg hen op handen
    de hele wereld mocht het weten




    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.autogesprek
    mijn dochterje F (5): 
    zit Mia van voor?
    (ik kijk naar de lege plek naast me)
    ik: hoe bedoel je?
    F: van voor in je hoofd?
    ik: bedoel je dat ik nu veel aan Mia denk?
    F: ja, dat bedoel ik
    ik: ja, ik moet nu veel aan Mia denken
    F: ik nu niet, bij mij is ze van achter in mijn hoofd
    ik: dat is goed
    F: als ik aan Mia denk moet ik aan verband denken
    ik: verbrand?
    F: nee, verband
    ik: verband?
    F: ja verband, zo wit verband, rond haar handen en haar voeten
    ik: hoe kom je daar bij? zoiets heeft toch niemand gezegd?
    F: nee, ik denk dat dan gewoon
    ik: denk maar niet zo aan Mia, probeer te denken hoe ze mooi was
    F: ik ga me concentreren, ik doe mijn oogjes dicht, en dan ga ik dat verband eraf knippen
    ik: dat is goed
    F: het gaat niet mama, het gaat niet weg.  En nu zit Mia bij mij ook terug van voor.


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.samen dromen
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    Tetteren en kwetteren

    Gibberen en giechelen

    Fluisteren en roddelen

    In de beslotenheid van een klein kamertje

    De weekends dat we elkaar thuis terugvonden

    Samen dromen over een toekomst

    Met de prinsen op het witte paard

    Prinsen die toen nog punten kregen

    Maar vooral onvoldoendes scoorden

    Ongeduldig trappelend aan de beginmeet

    Van wat we als volwassen leven zagen

    Romantische prentjes met altijd groen gras

    Wuivende bomen en zonneschijn

    Huppelende kindjes en pianomuziek

     

    We hebben een volwassen leven gekregen... allebei

    Allebei hebben we klappen geïncasseerd

    Maar de klap die jij gekregen hebt...

    Daar zullen we blijven over verder vertellen

    Zonder jou

     

    Geen dag gaat voorbij, of de horror rolt

    Mijn lichaam is stijf van de horror die het binnenhoudt

    Walging die er brakend uit moet

    Verdriet dat mijn gelaat diep inkerft

    Ziekmakend slopend verdriet

    Emmy


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.van een zus voor haar zus

    Lieve zus

     

    Wij konden praten zonder woorden,

    Zingen zonder lied,

    wij konden luisteren zonder te horen,

    Huilen zonder verdriet

    Wij konden liefhebben zonder te kussen,

    Lachen zonder een traan

    Wij konden bijna alles ondertussen

    Voor je weg bent gegaan

    Nu kan ik alleen nog denken

    Hoe ik zonder jou verder moet gaan 


    van Katrien de Pauw, opgedragen aan Katleen de Pauw, gelieve niet te kopieëren zonder haar toestemming (email Emmy)


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.het alfabet van verdriet

    geschreven door Chris, voor de viering:




    Afscheid nemen, Afschuwelijk, Alleen, Achterblijvend,

    Boos en Bedroefd,

    Complete Chaos geschapen,

    Dood-zijn, hoe lang duurt dat eigenlijk?

    Eeuwig verdwenen, Eindeloze Eenzaamheid,

    Fataal is het afgelopen

    Grenzeloze Gevoelens van onmacht, waar is het Geluk Gebleven?

    Huilen is Helend en Heilzaam, maar die Heimwee

    Intens verdriet,

    Jezus verrees, zou jij dat ook doen, vanuit die

    Knagende Kilte,

    Leegte, gelatenheid, Lusteloos zoekend naar Licht

    Machteloos, Moedeloos, Moederloos...

    Nu, een jaar later, hoor ik nog steeds die

    Oorverdovende en Oneindige stilte, Onherroepelijk

    Pijnlijk bewust van je

    Quasi- perfectheid

    Rouwen, krijg ik daar ruimte voor?  Als

    Stilte Sterft met jouw Schoonheid

    Tranen van Teleurstelling

    Uniek, jij deed zo je uiterste best

    Verschrikkelijk moet het geweest zijn, kan je dit vergeven?

    Woordeloos verdriet,

    X-mas: het feest van de geboorte
    zonder Jou is zoeken zoals

    Yin en Yang naar evenwicht.

    Zonde dat gij er niet meer zijt!



    je pleegzus C


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.alleen zijn
    Klik op de afbeelding om de link te volgen

    geplaatst op 23 november 2005


    nav. het bericht in het gastenboek (waarvoor dank!).  Niet alleen Mia is vertrokken, iedereen rondom haar heeft zichzelf 'anders' moeten terugvinden, of is nog bezig om die 'andere zelf' te vinden.  Allen hebben we onverhoeds de overgang naar een nieuwe levensfase moeten maken. Allen moeten we een verdriet en pijn plaatsen dat onnoemelijk diep zit, onbeschrijflijk en 'woordenloos'.  Dat is een eenzaam karwei.  Een haiku  (een haiku is een versvorm die er in de zuivere vorm eigenlijk anders uitziet), van enkele maanden geleden.

    in grootse dingen

    zijn we allen helemaal alleen
    zonder ontkomen

    geen verwachtingen
    mogen we koesteren voor niemand
    hierin te volgen

    niemand kan volgen
    in geboorte, dood of overgang
    overgaan doen we

    luisteren kan niet
    naar iets wat geheel woordenloos is
    niemand kan iets doen

    Emmy


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.een kind
    een kind,
    te breekbaar om aan het leven te geven
    te klein om aan de mensen te geven
    te zacht om aan de aarde te geven
    mooi genoeg voor de niet aflatende illusie.

    gedichtje van mama, 1982


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.14 daagse fietsreis Zuid-Engeland 1982
    Klik op de afbeelding om de link te volgen mama's commentaar in het reisverslag van 1982: 

    vijfde grote vergissing: wijzelf  (bij het inschatten van de reis)

    nicht G springt van haar fiets eens boven op de top van een berg.  Dan te voet naar beneden.
    pleegzus Chris weet met haar pijnlijke menstruatie geen blijf
    Emmy doet het fysiek prima, maar dat hoofd van dat kind, altijd nieuwe en zotte ideeën.  Het ene risico na het andere.
    Mia reagaeert allergisch op de planten en gewassen naast de weg en geraakt meermaals in ademnood.  Ze reed dan wel niet achteruit, maar vooruit is toch ook weer wat anders.
    broer Wim staat zo onder stress dat hij geen hap door zijn keel krijgt.  Hij heeft de energie nochtans nodig, zijn benen zijn nog zo kort.
     


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.hardloopster
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    geschreven door Greet, 23 november 2005:


    Na 'zeg kwezelke, wilde gij dansen' mocht je iedere zondag mee naar de chiro, ook al  zat je nog in het derde kleuterklas. Een paar weken later : loopwedstrijd.
    Eerste en tweede leerjaar samen, derde en vierde samen, en dan nog eens vijfde en zesde samen.
    Jij liep natuurlijk mee met het eerste en tweede leerjaar. En je won onverwacht. Dan samen met nummer twee en drie lopen tegen de drie beste van derde en vierde leerjaar. En warempel, je kwam weer als eerste over de meet. Samen met een meisje van het derde en eentje van het vierde mocht je dan lopen tegen de drie beste van het vijfde en zesde. Het was nu geen sprintje meer, het werden een paar toertjes.
    En daar liep dat kleine dropje mijlen achteraan al die grote sloebers.  Je kwam als laatste aan en toch was je de eigenlijke winnaar (een kleutertje dat in de finale geraakte).
    Verleden jaar heb je ook in je laatste ronde verloren, toch ben je ook weer ergens de overwinnaar. Iedereen houdt nog van je en je hebt rust en vrede. De feitelijke winnaar leeft voort in de hel.
    Zo snel je kon sprinten, zo snel kwam je aan de eindmeet.


    van Mama


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.moemoe, papa, tante fien
    Klik op de afbeelding om de link te volgen
    geschreven door Greet, 23 november 2005


    lieve mia,
     
    deze mensen zijn je voorgegaan, maar generatie op generatie zie je dingen weerkeren.
    moemoe, je overgrootmoeder, de laatste foto van haar genomen was met jou in haar armen, fier als ze was op het viergeslacht, je was immers de dochter van de dochter van haar dochter en dat betekende wat.
    je hebt haar charme.
     
    papa, die af en toe langs kwam in Heist o/d Berg om naar zijn kleinkinderen te kijken en die je toch zo'n koddig hummeltje vond.
    je hebt zijn geduld.
     
    en dan tante fien, bij wie ik mijn eerste 10 levensjaren aan tafel zat. en die alsmaar door mij aanspoorde om toch wat voort te maken met eten, 25 jaar later hoor ik mezelf tegen jou foeteren, nu is er nog niets uit je bord weg, hoe lang gaat dat hier nog duren, en nog eens 25 jaar later hoor ik jou tegen L en L bezig, eet voort, zo komen we nooit op tijd, waarom moet dat zolang duren ? en nu is het weer mijn beurt : foeteren tegen L en L die met drie kwartier niet toekomen om hun bord leeg te eten.
    je hebt haar zorgzaamheid.
     
    mia, als jij met deze mensen in contact bent, vraag hen dan dat ze samen met jou waken over L en L, stuur jullie goddelijk kracht naar hier toe, om onze taak goed te doen en misschien ook een handleiding om je kindjes sneller te doen eten. ik mag toch eens grappen hé ?
                                                van je mama


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.weet je nog
    Klik op de afbeelding om de link te volgen weet je nog Mia?

    hoe we met oude dekens heel ingewikkelde kampen maakten, met kamertjes in?
    hoe we met onze nicht fietstochtjes maakten en alle straatjes van het dorp ontdekten?
    hoe we stiekem het ziekenhuis binnendrongen en naar de prematuurtjes gingen gapen?
    hoe we als tieners gingen zwemmen in het broek? 
    hoe op een keer donkergrijze wolken zich samenpakten boven het water en de weerlichten ons angstig aan land jaagden?
    hoe we op het kerkhof gingen wandelen en griezelen?
    hoe we bij onze neef en buurjongen op de kamer naar zijn discobar gingen luisten?
    hoe we de cowboydans oneindig veel keer deden?
    hoe we Abba mee schalden?

    hoe ik jaloers toekeek op je kunstjes met touwtje springen, de hoepel, radslag?

    weet je nog Mia? het moet 1974 geweest zijn...  dat ik een dansje ging doen met onze nicht op de Chiro?  en dat ze plots niet meekon? en jij als vijfjarige het in haar plaats mocht doen? hoe je iedereen vertederd had en met de hoofdprijs ging lopen? een grote dikke bruine teddybeer?  hoe ze de instapleeftijd voor de Chiro daarna speciaal verlaagden?

    'zeg kwezeltje wilde gij dansen, ik zal u ...?'


    pareltjes van herinneringen, in mijn handpalm, om voor eeuwig te koesteren

    Emmy


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.wachtkamer
    geplaatst op 21 november 2005:


    17 maanden nu...  17 maanden in niemandsland, in een vacuüm tussen actie en reactie.  17 maanden dat ons verdriet en onze pijn zijwegen naar buiten zoekt, weerkaatst tegen de muren van de wachtkamer.  Maar het meeste toch van binnen blijft malen.  Vandaag is het definitief:  het assisenproces komt eraan.  Er is iets veranderd: er is een deur aan onze wachtkamer, we kunnen nu staren naar de deur, tot we worden uitgenodigd om binnen te komen: en die persoon aan te kijken die dit leed gezaaid heeft.  Een deur waar we door moeten, om ons leven (nog maar eens) opnieuw vorm te geven.  Om onze pijn en ons verdriet een nieuwe plek te geven...  Tot zolang de gevangenisdeur weer open gaat, en we nog eens opnieuw kunnen beginnen om dat kluwen van emoties te herschikken.
     

    Papa heeft besloten hier zijn stek te maken, hier voor altijd alles een plek te geven, de deur laat hij voor wat het is: het hoeft allemaal niet meer, wat kan hij nog zeggen? wat kan hij nog doen? hij rust en rust en rust, wie zal zeggen hoe lang nog?... 


    Emmy


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.toespraak Mia's baas op de uitvaartplechtigheid
    Klik op de afbeelding om de link te volgen Lieve Mia,

    In naam van al jouw collega's van Geberit kom ik zeggen hoe innig wij mede-leven met éénieder die jou liefheeft.

    In augustus 1992, nu bijna 12 jaar geleden, stapte jij, pas afgestudeerd, bij Geberit in het beroepsleven.  En je kwam terecht in een mannenwereld van projecten, berekeningen, leidingdiameters, ophangsystemen, strikte budgetten en keiharde concurrentie:

    En die lieve jonge dame werd aanvankelijk onthaald met een flinke dosis scepsis, zowel door de eigen collega's als door andere gesprekspartners zoals architecten, installatiebedrijven een werfleiders.
    Die wijsneuzen moesten algauw inzien dat jouw charme samenging met precisie en creativiteit, met ruimtelijk inzicht en stressbestendigheid, en dit alles aan een hoog tempo.... Lieve Mia, het was zo leuk om met jou te werken!

    Nu staan wij hier allen om je heen, Lieve Mia, in blinde woede en bodemloze verslagenheid...  zelfs het weer protesteert met een grauwe herfstdag in de prille zomer!

    Lieve Mia, wij allen hopen vurig dat Recht gesproken zal worden.  Hoe dan ook, gerechtigheid is een illusie, want we krijgen jou nooit terug.

    Is er dan geen hoop meer?
    Toch, lieve Mia!

    Jij zal voortleven door L en L, jouw lieve dochtertjes, die als twee druppels water op jou lijken.  Over jouw kindjes sprak je veel en graag... zoals elke voorbeeldige moeder dat pleegt te doen.

    In heel België, maar ook in andere landen zoals Spanje en Roemenië, staan honderden gebouwen die jij hebt helpen ontwerpen: op de plannen van fabrieken en opslagplaatsen, van hotels en basilieken, van luchthavens en het hoofdkwartier van de Europese Unie, duikt vaak dezelfde naam op:  Mia Verschueren.  Zij zijn de stille getuigen van jouw naarstige vlijt!

    Ten slotte, Lieve Mia, zal er altijd een speciaal plaatsje voor jou zijn in de harten van ons allen.  Want jij was iemand... om van te houden!


    Paul Forier,  Geberit nv


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.brief van Patrick
    brief van vriend Patrick, juni 2004


    Aan Emmy en haar familie,

    ik staar naar dit blad en naar niets; ik zoek en vind niets; slechts enkele woordjes troost borrelen aan de oppervlakte...

    Ik wens jullie veel sterkte, moed, doorzettingsvermogen, kracht en liefde om door te gaan in het leven, ook zonder Mia, hoewel zij voor jullie nooit echt zal sterven...
    Beleef jullie verdriet intens... vloek, tier, ween, spuw en krijs... schrijf, praat, zing, schilder, speel, ... zoek heling in je naaste familie, bij vrienden en kennissen... steek het verdriet niet weg... leef en beleef naar harte... Mia zou het zo gewild hebben..

    Dit wil ik jullie nog nalaten:

    WAT IS STERVEN ANDERS DAN NAAKT STAAN IN DE WIND EN OPGAAN IN DE ZON?  EN WAT IS OPHOUDEN MET ADEMEN ANDERS DAN DE ADEMHALING BEVRIJDEN UIT HAAR RUSTELOZE GETIJDEN OPDAT ZIJ OPSTIJGT, ZICH UITBREIDT EN HET GODDELIJKE ONGEHINDERD ZOEKT?

    Kahlil Gibran
    Noot: de oorspronkelijke tekst spreekt over God in plaats van het goddelijke.


    Aan Mia,

    Ik heb je niet gekend... Ik herinner me je wel daar we elkaar nog niet zo lang gelden hebben begroet... Jouw gezicht glijdt dagelijks en meermaals per dag voor mijn geest en ik zie je nog vrij nauwkeurig staan... en kan niet geloven dat, wat zich heeft voorgedaan en de fatale afloop ervan, daadwerkelijk gebeurd is... het is zo onwezenlijk en moeilijk te vatten... ik wil ook niet te veel woorden schrijven maar dit wil ik je nog nalaten:

    Als het leven, de laatste jaren, jou veel energie benam, neem dan nu al de energie tot jou om werkelijk te rusten en in al het levende je sporen na te laten...

    Patrick Cuijpers


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.kwam aanwaaien
    ........ Wil je dan,
    als de wind zal waaien
    uit het westen.......
    even aan me denken,
    misschien zelfs .....
    even zwaaien.
    We zullen even samen,
    ... in de wolken zijn....

    ergens opgepikt door Greet en Luc


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.van de collega's
    Klik op de afbeelding om de link te volgen tekst van de collega's voor de begrafenis:

    Om de mooie ogenblikken die we samen mochten doorbrengen
    Om je medeleven jegens de anderen
    Om je vriendschap, je eenvoud
    Wij willen dat iedereen het hoort: jij was een goed mens Mia
    Een voorbeeldige moeder, vervuld met tederheid en liefde voor je kinderen
    Een aangename, fijngevoelige collega, heel competent en door ons allen gewaardeerd

    Dat L en L bij hun naasten de nodige troost en volharding mogen vinden
    Dat jullie, grootouders, de herinnering aan jullie dierbaar kind voor altijd mogen bewaren
    Dat de glimlach en het dynamisme van L en L jullie moed en vertrouwen in de toekomst mogen geven

    Je bent veel te vroeg gegaan, Mia
    Jij laat een grote leegte na in onze firma
    We zullen je heel erg missen en
    zullen je nooit vergeten


    de collega's


    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.tweelingogen
      


    Foto

    Mia 
    4 mei 1969- 15 juni 2004


    Gastenboek
  • viagra comprar
  • viagra et derivs
  • Tijd.....
  • Bloempjes
  • herinnering

    Druk op onderstaande knop om het gastenboek in te zien, onder het schrijfvenster vind je alle voorgaande reacties. Elke bijdrage wordt gewaardeerd............... Aan de 'bloggers': om reden van de sereniteit op dit monument te bewaren wens ik geen reclameboodschappen voor de eigen blogs, en verwijder ze dus ook. Met alle respect voor jullie hobby en volle bewondering voor jullie kunnen... maar daarmee doe ik mijn zus geen eer aan. Ik hoop op jullie begrip.


    Uiteraard moet niemand zich verplicht voelen iets in het gastenboek achter te laten.  Maar ga eens kijken. 
    Je hoeft niets te schrijven als dat je ding niet is, je kan het zondermeer terug afsluiten.
    Maar zo kan je dan ook zien wat anderen achterlaten.  En dat zijn soms pareltjes. 
    Heb je zin om een tekst achter te laten zodat het meteen voor iedereen leesbaar is?  mail het me dan persoonlijk.  Dan zet ik het voor iedereen leesbaar op de blog.

    het maakt niet uit of je Mia heel goed kende, een beetje kende, of helemaal niet kende.  Ook leggen we hier geen verdriet in de weegschaal.  Er is maar één ding dat hier telt:  betrokkenheid.  Voel je je betrokken bij haar overlijden, bij de rouw van de mensen om haar heen, dan is elke blijk daarvan voor ons een steun.  Laat 'afstand' je dus niet weerhouden om bij te dragen tot dit monument.

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Blog als favoriet !

    Foto

    Emmy en Mia in 1974

    Over mijzelf
    Ik ben emmy
    Ik ben een vrouw en woon in vlaams-brabant (België) en mijn beroep is ambtenaar.
    Ik ben geboren op 26/04/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
    Mijn hobby's zijn: verbouwen/mensen ontmoeten.
    ik ben de één jaar oudere zus van Mia

    Mijn favorieten
  • Bloggen.be
  • ouders van een vermoord kind
  • bart melders
  • comité melissavanloo
  • josé en regina
  • aandacht doet spreken
  • assisen
  • steunpunt alg. welzijnswerk (in opbouw)
  • overzicht actualiteit
  • luchtige noot, mijn verbouwing

    Hoofdpunten blog marinamaes
  • Waarom NMBS?????
  • Actie 2007 - 2008
  • Ween niet
  • Avonddroom van mij
  • Iedereen komt dus vroeger vrij

    Hoofdpunten blog krisjanssen
  • Soms stil staan bij ...
  • Dag Monique.
  • Zo gewoon.
  • Leven met gemis ...!
  • Ik weet het niet ....

    Foto

    met mama, 1975

    Archief per maand
  • 06-2014
  • 06-2010
  • 06-2009
  • 06-2008
  • 11-2007
  • 11-2005

    MARC THIELEMANS

    De kamer van inbeschuldigingstelling besliste op 21 november 2005 om Marc Thielemans door te verwijzen naar het hof van Assisen te Antwerpen.  De aanklacht luidde moord. De definitie van moord: 'opzettelijk en met voorbedachte rade iemand van het leven beroven'.  Is de voorbedachtheid niet te bewijzen, dan is er sprake van doodslag.  Of dit bewijs geleverd was, daarover zou een twaalfkoppige volksjury beslissen. 

    In de dagvaarding die we ontvingen de tweede week van juli 2006, en Marc Thielemans ook, werden de bewijslast daartoe op een rijtje gezet.  Het proces had moeten aanvangen op 20 november 2006. Marc Thielemans heeft het antwoord op die vraag meegenomen in zijn graf.  Marc zou reeds langer suïcidaal geweest zijn en dus ook op een speciale afdeling ter preventie ondergebracht zijn. De berichtgeving daarover is echter tegenstrijdig.  Volgens een andere bron had hij zich de laatste drie maanden volledig afgezonderd hebben van de wereld en wilde hij niemand meer spreken of zien.  Hij zou aangekondigd hebben niet op het proces aanwezig te zijn.  Op zijn doodsbed was hij haast onherkenbaar, na maandenlang zichzelf fysiek verwaarloosd te hebben. 

    De kinderen hebben een mooie tekst met oprechte goeie herinneringen en een tekening achtergelaten bij zijn lichaam.  Eén van beide kinderen bezocht het mortuarium.

    Hij werd in alle stilte gecremeerd in Ukkel, zijn asse werd verstrooid.  Dit gebeurde in aanwezigheid van zijn broer en diens familie, naast enkele mensen uit de gevangenis. Dit zou enkele dagen na zijn overlijden op 15 juli 2006 gebeurd zijn.

    Op het doodsprentje werd een stukje tekst van Stef Bos geplaatst:   

    niets is sterker dan de stilte, niets heeft zoveel kracht dan het zwijgen van de nacht, niets is sterker dan de stilte, niets is sterker dan het woord dat niemand hoort.

    het woord was aan hem... maar we zullen het nooit horen... Marc liet geen afscheidsbriefje na voor de familie of voor zijn kinderen. 

     


    Foto

    Marc  
    16 augustus 1962- 15 juli 2006

    tekst van Bertrand Cantat, zanger van 'Noir Désir', die op 1 augustus 2003 zijn vriendin om het leven bracht.


    l'appartement.


    Attents-toi à c'que je me traîne

    A tes pieds, Laura, j'ai constaté que même

    Un silence de toi, pouvait pousser mon rire à mourir

     

    Attends-moi, toi tu es la reine

    Des sommets, l'orage sévit dans les plaines

    Tu ne m'entends pas, je suis parasité malgré moi

     

    Elle a su, simplement

    Enfermer mon coeur dans son appartement

     

    Avec ou sans toi, j'ai quelques problèmes

    Tu t'en fous, Laura, j'suis désolé quand même

    Si tu vas par-là, ça me convient aussi dépose-moi

     

    Encore une fois, c'est d'en bas que j'appelle

    Elle se penche parfois de son nid d'hirondelle

    Daigne me recevoir, ne me laisse pas de place pour m'asseoir

     

    Elle a su, simplement

    Changer les clefs de son coeur

    Et de l'appartement

    Attends-toi à c'que je me traîne

    A tes pieds, Laura, en attendant je sais

    Que le jour viendra, où je pourrai en mourir de rire



    wil je iets kwijt over Mia, een herinnering, een anekdote... schreef je iets voor de mis...iets voor jezelf....heb je ee

    Foto

    mag ik ze aaien? 1969

    Foto

    wat zit er in de hoek? 1970


    Foto

    schoolfoto 1971

    Foto

    gezinsfoto 1972, Mia rechts

    Foto

    mia in het midden 1975

    Foto

    1976


    Foto

    Mia met kleine zus 1976

    Foto

    nest 1977


    Foto

    Mia achteraan hangend. 1982

    Foto

    backing vocals bij pleegzus haar zangexploten in 1982,
    Mia links

    Foto

    engeland, 1982, Mia tweede links

    Foto

    Schoolfoto  1985

    Foto

    met kleine zus eind jaren '80

    Foto

    met broer eind jaren '80

    Foto

    1991

    Foto

    De kersverse mama 1997 met haar oma

    Foto

    wat hangt er in de lucht?  1998

    Foto

    poppemiekes 1998

    Foto

    spelen in de tuin 1999

    Foto

    Meter Mia met nichtje in 2000

    Foto

    met schoonzus.  Huwelijk in Mauritius.  April 2004

    waarom, daarom... 

    "If I should die and leave you here awhile,
    Be not like others, sore and undone,
    Who keep long vigils by the silent dust, and weep.
    For my sake - turn again to life and smile
    Nerving thy heart and trembling hand to do
    Something to comfort other hearts than thine.
    Complete those dear unfinished tasks of mine
    And I, perchance,  may therein comfort you."

    (A. Price Hughes & Mary Lee Hall)

    Foto

    Soms droom ik je.  Vannacht droomde ik over een gijzelingsdrama.  Het werd gefilmd, ik keek naar de documentaire.  Twee mannen na elkaar werden afgetuigd, afgemaakt.  Toen zoomde de camera in op je, je naam verscheen in vette letters onderaan het beeld.  Jouw verhaal ging gebracht worden.  Je zat aan een tafel, heel stijf, met je handen bovenop de tafel.  Op je gelaat stond zulk een intens verdriet en lijden, zo’n pijn van een verkrampt geluidloos huilen. Ik zag hoe je aan je kinderen dacht en het nakende afscheid van het leven: hoe je verscheurd en ontredderd ingehouden je dood in de ogen keek.  Met een schok werd ik wakker.  Mijn hart klopte in mijn keel. 


    Maria, mijn zus
     
    Maria, mijn zus,
    jij mooie blondine,
    hier lig je dan,
    zo stil, zo kil.
    Jij atletische vrouw,
    onder deze steen,
    zo koud, zo grauw.
    De roes van onze jeugd,
    de dolste avonturen,
    de meest fantastische uren
    hebben we samen beleefd.
    Eens zo nabij ...
    Nu zo ver weg ...
    De eenzaamheid,
    die door mijn lichaam snijdt,
    had jij nu begrepen.
    Ik mis je ...
    Maria, mijn zus.
    Met witte chrysanten
    versier ik je graf,
    voor de mooiste herinneringen
    die je me gaf.
     
    Hejatomsma

    denkt de dichter

    waartoe dient dichten anders
    dan om een korte slaap te strooien
    in een bed van pijn?

    waartoe anders
    dan om beminde rimpels
    met witte regels te verlichten?

    ik fluister je een nacht toe
    die alles beter maakt
    je sluit je ogen

    IK SCHREEUW JE LEVEND
    denkt de dichter


    Edith de Gilde

    (niet copieren zonder toestemming:
    mail Emmy, ik geef het door)


    Foto


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs