dan kunnen een paar vrienden met fikse forsballen wonderen doen... en een buurman die nog een voorhamer en pikhouweel heeft liggen is ook handig meegenomen...
er was geen goot meer aan de achtergevel, al zo lang niet meer als ik daar woonde. De buren waren er wel eens aan begonnen, zoals ze aan zoveel waren begonnen. Maar ze hadden verkeerde stukken bij... en met die rubbers ging het niet te best, die sneden ze maar gauw eruit. En om aan die haken te geraken moest het dak eigenlijk een beetje open: djeezes vuil werk: die stropoppen tussen de pannen, roetzwart word je ervan. En wat dan als ze de goot eraan zou geraken? er is geen riolering tot vanachter, dus waar moest die regenpijp dan naartoe?... dus lieten ze het maar zo: vocht in de achtergevel tot op anderhalve meter, binnen een schitterende schimmelflora.
een mens moet inventief zijn: een zwevende regenpijp, het heeft wel iets, en een infitratiebedje in de tuin: misschien krijg ik nog wel een amfibieënpopulatie... en op een keer: komt er wel riolering... als de eurootjes niet meer zo in twee moeten gebeten worden... wat zeg ik: in twintig...
tussendoor een paar deuren uit een afbraak gaan oppikken in Brussel en gezorgd dat de lucht tussen de huizen niet meer zo hard doorstroomde: dit is één van de deuren die ik er heb ingezet. Het is een grappige oude WC-deur, aan de andere zijde staat er een 'venteke' op: er recht tegenover belandde de deur met het 'echt vrouwke' (dank u Filip)
strategisch wonen heeft wel iets... zo op een hoekje. Niet alleen als je een café wil uitbaten. Maar ook als je een beetje de wereld aan je ogen wil zien voorbij trekken. Aan de straatzijde passeert vanalles: wielerkoersen, horden wandelaars, huifkarren, gewone ruiters, mountainbikers... Mensen die je jaren geleden wel eens aan de toog in de stad tegenkwam, passeren zomaar aan de deur, om de boslucht op te snuiven. Aan de voorzijde ontrollen zich vanalle taferelen... aan de achterzijde is er de volslagen rust van het bos. De eerste winter hield ik alle verschillende vogeltjes in het oog... ik telde twaalf soorten en kocht me dus maar een boek, zodat ik er een naam kon opplakken. Verderop ligt een sjieke villawijk in het bos, met een wirwar van straatjes. Mensen rijden er voortdurend verloren, en dan stoppen ze voor mijn deur. Ik heb een stratenplan vlak achter de voordeur liggen, en dat heeft al veel dienst gedaan.
de twee gekoppelde dakjes rechts in het midden zijn mijn twee huisjes, de donkere weg door het bos (naar links beneden) is een prachtige holle weg. Het boswegje boven het huis, schuin naar links, geeft aansluiting op kilometers wandelpaden. Het bos is meer dan 40ha groot.
zo zag een stukje van de tuin die bij huisnr.15 hoorde eruit. De haag links is nu weg, de tuinen zijn terug verenigd, na een scheiding van vermoedelijk ongeveer 80 jaar. Dit met kerst? wie tekent ervoor?
een goeie verbouwing begint met de goeie bouwvakkers... enthousiast, hulpvaardig, van geen kleintje benauwd, van niet veel vies, en vooral niet bang... ook niet op zes meter boven de grond
de Celle hield van de vrouwen..; en meest vanal blijkbaar van de pittigere dames. Zo kwam het dat zijn vrouw hem bij zijn minnares het huis ging uitsleuren. Of een legendarisch keer dat het zijn vrouw zo hoog zat, dat ze bij een echtelijke ruzie in zijn kruis greep. Dusdanig dat hij op spoed moest hersteld worden... er was wat teers losgescheurd. Arme man...
In 1999 overleed ze vrij onverwacht toen ze voor een controle het ziekenhuis inging. Als café-madam was ze vrij eigenzinnig. Ze keek TV in haar café, en liefst de soaps die haar interesseerden. Ze deed open wanneer ze wilde, sloot wanneer ze zin had, als ze TV keek moest het wat stiller. Ze had het gore tuig dat vaste klant was goed in de hand, en zette ze op de straat als moest. Maar de jeugd van het dorp kwam hier ook wel aanspoelen, en in de zomer maakten de wielertoeristen hier wel eens een tussenstop. Bijna twintig jaar later stopt er nog wel eens een toerist die verdwaasd vraagt waar het café van weleer naar toe is... uit compassie bied ik dan wel eens een pintje aan.
het eerste huis, het huis waar ik in woon; voormalig café Bosrust. Of beter: bij de Dikke Tet. Gesloten in 1986. Het cafeetje had naam en faam in dit dorp, gelegen verscholen in het bos, in het oksel tussen een holle weg en een bospad. Er zijn veel legenden over dit cafeetje. Dat ook wel eens een 'rendez-vous-huisje' werd genoemd. De muren hebben hier dingen gehoord en gezien... als ze zouden spreken: mijn oortjes zouden rood worden.
de Dikke Tet: dat was Denise... overleden in 1999, een jaar voor ik het huis aankocht. Een monument, een verhaal apart...
twee bijzondere buurhuisjes, die eigenlijk ooit wel eens één waren. twee huisjes op een heel bijzondere locatie en elk met een bijzondere geschiedenis.
die geschiedenis volgt nog... wordt als een puzzel in elkaar gelegd.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Ik ben Emmy, en ik ben 'nen skieven architec'. maar goed ook wie van rechte dingen houdt... die kan hier onmogelijk aarden want alles is scheef aan die twee oude krochten van me ze zijn oud en versleten, krom en gebogen
het was hier dan ook een café misschien dronken die gore lui wat minder als ze zagen hoe het plafond leek schuin te lopen dat het écht in de ene hoek tien centimeter lager is dan in de andere hoek? dat zullen ze niet geweten hebben dus verbouw ik in 'oude stijl' ik kwak de pleister zelf tegen de muur en die hobbels en bobbels? het heeft ook wel wat art sauvage...
