Gisteren, zaterdag, vereerden we de hoofdstad van Nieuw-Zeeland met een bezoek. Wellington is niet de grootste stad van het land maar is toch de zetel van parlement en regering, misschien wegens zijn ligging aan het uiterste zuidpunt van het Noordereiland. Vrijdagavond waren we hier erg laat aangekomen. Vanuit Nelson reisden we met de CityLinebus van Nelson naar Picton. Daar moesten we om 18.05 u vertrekken met de Interislanderferry naar Wellington. Het begin van deze overtocht gaat door de Marlborough Sound, een fjord. Het was de bedoeling daar bij klaarlichte dag nog te kunnen van genieten. De boot vertrok echter met een vertraging van 1.30 uur, en zo konden we alleen nog in het begin de fjord bewonderen. Het einde van de dag gaf echter bij momenten een heel bijzondere lichtinval. Met bijna 2 uur vertraging kwamen we dan in Wellington aan, nog net op tijd om in ons bed te rollen in de Down Town backpackers, voorheen een sjiek hotel, waar in 1953 koningin Elisabeth van Engeland verbleef met haar gevolg tijdens haar Coronation Tour door Nieuw-Zeeland, lid van het Gemenebest. Zaterdag gingen we dan eerst onze huurauto ophalen. Daarvoor moesten we terug raken bij de Interislanderterminal, maar... er was geen shuttlebus. Een erg vriendelijke schilder wachtte aan het station iemand op met zijn bestelwagen en was zo vriendelijk, ons met pak en zak naar de terminal te voeren. Edwin moest wel plaatsnemen op het schildersmateriaal achterin de wagen. We rijden nu opnieuw rond met een Hyundai Getz, een knalrode nog wel. Mits de nodige zwaailichten kan hij doorgaan voor een brandweerautootje. Hij had amper 7.600 km op de teller en ruikt dus nog nagelnieuw. Wellington is eerder klein, maar erg gezellig en alles ligt op wandelafstand van elkaar. We zagen o.a. de Beehive (bijenkorf), het nieuwe parlementsgebouw, de regeringsgebouwen, een mooie houten kerk, St. Paul, en namen de Cable Car om bovenop een hoge heuvel in de botanische tuin te genieten van een weids panorama. Tot slot bezochten we het museum `Ons Land`, een erg modern gebouw, met heel veel interessante gegevens over de geschiedenis van N-Z. In Wellington zijn Belgische cafes een hype, en die mochten we niet aan ons laten voorbijgaan. In Cafe `Leuven` aten we (N-Z) mosselen met, voor wie het wilde, een blonde Leffe, en voor de Bob een (Italiaans) watertje.
`s Avonds werden we verwacht in Otaki, een township 60 km ten N van Wellington, waar we waren uitgenodigd door Kevin en Robyn, familie van Carol. We kregen er een heerlijke maaltijd, hadden een erg gezellige en (voor beide partijen) leerrijke babbel (nl over Belgie en N-Z en hun problemen) en kregen er een zacht bed. Vanmorgen werden we gewekt door regen op het veluxraam. Dit zette meteen de toon voor deze zondag. Het weer is niet om over naar huis te schrijven vandaag. Na het afscheid van Kevin en Robyn reden we van de west- naar de oostkust van het Noordereiland. We zijn dus nu weer aan de Stille Oceaan. Vannamiddag deden we even Hastings aan en nu zijn we in Napier. Beide steden liggen amper 17 km van elkaar en werden in 1931 verwoest door een aardbeving. Dat was het signaal voor de wederopbouw in een heel typische stijl : Hastings volgens het patroon van een Amerikaanse stad, en Napier noemt zich terecht de hoofdstad van de art deco. Voor ons als liefhebbers van deze stijl is het hier dus likkebaarden, zij het nog steeds in de regen... Nu, morgen beter ; dan reizen we noordwaarts langs de oostkust van het Noordereiland, richting Gisborne.
