De Heaphy Track wordt momenteel uiteraard niet meer gebruikt als pad voor lastdieren.  De mijnen in het noordwesten van het Zuidereiland hebben ofwel hun belang verloren of worden op een andere manier bereikt.
Sinds 1996 isde Heaphy Track gelegen in het op een na grootste natuurgebied van Nieuw-Zeeland, het Kahurangi National Park.  In dergelijke parken zijn alle vreemde planten en dieren verdwenen.  Toen de Britten in Nieuw-Zeeland aankwamen, waren hier geen viervoetige dieren.  Deze werden dus alle door blanken ingevoerd, gewild (bv. vee) of ongewild (bv. ratten).  Het Nieuw-Zeelandse DOC (Department of Conservation), een regeringsdienst, waakt er angstvallig over dat zoveel mogelijk geimporteerd goed wordt verwijderd, en dit zeker in de nationale parken.
De Heaphy Track is een van de negen `Great Tracks` van Nieuw-Zeeland, in het buitenland minder bekend dan bv. de Milford Track, maar zeker niet minderwaardig.  Je passeert er op je tocht doorheen de meest gevarieerde landschappen.  Je begint in het noordelijke woud, gaat via heideachtige vlakten en moerassige gebieden naar het subtropisch regenwoud in het westen.  Eenmaal je de monding van de Heaphystroom hebt bereikt, is het zicht overweldigend.  Al van ver hoor je de vervaarlijk grommende golven van de Tasmaanse Zee, die tussen Nieuw-Zeeland en Australie (3000 km verder) ligt.  Het laatste stuk loopt langs ons onbekende subtropische gebieden.  Warm maar erg vochtig.

Wat blijft ons bij van de Heaphy Track ?
Vooreerst de shoe pole.  In een veenachtig gebied staat een oude houten paal waaraan ettelijke schoenen hangen.  Heel wat passanten verloren hier, voor het pad verhard was, de juiste weg en lieten een schoen achter in het ven.  Die werden door rangers (soort boswachters in de nationale parken) verzameld en aan de shoe pole opgehangen.  Zo zie je het belang van mensen die voor iemand anders een degelijke weg banen.
Ten tweede de Remu en de Rata.  Dit zijn twee typisch Nieuw-Zeelandse boomsoorten, die op een erg vreemde wijze langs de Heaphy Track in symbiose leven.  Een vogel liet een poep vallen op de Remu en daarin stak een Ratazaadje, dat kiemde en bovenop de Remu groeide.  Dat deed de Rata door lange wortels uit te laten groeien tot in de vruchtbare grond.  De Remu diende de Rata tot steun.  De Rata was verder geen parasiet.  Beide leidden hun eigen leven.  Maar op den duur  stierf de Remu af en bleef de Rata bestaan.  Of hoe planten elkaar tot steun kunnen zijn en elkaar op den duur loslaten voor een zelfstandig bestaan of... de dood.
Ten derde dat we geduld moeten leren hebben.  De derde dag van onze tocht kregen we enkele regenbuien te verwerken, de ene al fikser dan de andere.  Op den duur klaarde het weer op, maar we ontmoetten een ranger die onze gids (die trouwens ook tot de reddingsploeg van het natuurpark behoort) ervoor waarschuwde dat er voor de avond en de nacht zware regen werd voorspeld.  We kwamen aan bij Lewis hut voor de nacht, en wie het wilde kon nog een bad nemen in de rustige Lewis- of Heaphyrivier.  Kort nadien begon het te stortregenen.  In totaal viel er tussen 19 u de ene dag en 10 u de volgende morgen 90 l water/m2.  De rivieren zwollen tot onrustbarende hoogte, tot ongeveer 1 m. beneden de drempel van onze hut.  We waren enkel met ons vieren tot een jonge Duitser arriveerde.  `s Morgens was die erg ongeduldig om te vertrekken maar John, onze gids, maande hem tot geduld aan.  Tot 10.30 u hield hij het uit, en vertrok toen met nog de vraag van John om in de volgende hut in het gastenboek zijn naam te schrijven.  Zo zou hij weten dat de Duitser het kritieke traject tussen de Lewis hut en de monding van de Heaphy had getrotseerd.
  Wij bleven nog in de hut tot na het middagmaal en zelfs toen nog moesten we door delen van de Heaphy Track waden.  Soms kwam het water tot over onze knoezels en uiteraard in onze schoenen.  John wees ons op enkele gevaarlijke punten, waar de Heaphy buiten zijn oevers was getreden en waar voor de middag de waterstand veel hoger was, zodat je de grens tussen pad en waterloop niet kon zien.  Wij nu dus wel.  Maar het vraagt geduld, en bereidheid te luisteren naar een deskundige.  Ook een les om dergelijke paden niet op je eentje te volgen.  je krijgt onderweg be;oediging en heel wat uitleg.  Wat wij van John onthouden, is, dat hij ook voor mensen in de hut, die niet tot onze groep hoorden, raad en uitleg gaf.