Na een inleidng over het sociale en culturele gebeuren hier in BA is het tijd om het eens over een paar serieuzere zaken te hebben, namelijk de Argentijnse fauna en flora. Zoals jullie weten doe ik hier ook vrijwiiligerswerk, en in tegenstelling tot de anderen die tekeningen moeten maken voor kindjes hou ik mij bezig met het in tact houden van Argentijnse inheemse bloemetjes.
Elke dinsdag en donderdag kan ik dus naar het project (het is wel zeer casual allemaal, je komt of je komt niet, maar als je er bent zijn ze wel blij met je hulp). Het project zelf is niet in de stad BA maar in de provincie er van, namelijk in een plaatsje genaamd San Isidro. Het natuurreservaat is gewoonweg prachtig. Eerst heb je een dichtbebost gebied met een kronkelend padje dat je daarna leidt naar de Rio de la Plata waar er een mooi strand is. Het is een hele rustige plek die een aangename afwisseling is met BA, waar je altijd geluid hebt van bussen, auto's en allerlei andere stedelijke geluiden. Mijn werk bestaat er vooral in om mij te ontfermen over de plantjes die zich in de tuin van het reservaat bevindt. Werken kun je het moeilijk noemen, het is eerder ontspannen, met de handen in de aarde zitten, genieten van de zon en ondertussen ook nog een beetje mate slurpen (mate is dé Argentijnse drank hier, het is een soort thee en het wordt de hele dag door gedronken). Het ideale vrijwilligersproject dus. Het jammere is alleen dat het ver van mijn hostel is en ik in totaal drie uur onderweg ben. Ander negatief kantje aan het verhaal is het meisje met wie ik het werk moet doen, maar daar ga ik nu niet over uitweiden, dan zou ik beter een nieuwe blog kunnen starten over vreende françaises en hun rare gedragstoornissen
Vorig weekend ben ik naar de watervallen van Iguazu gegaan. We zijn er met de bus naar toe gegaan, het is 17 à 18 uur rijden vanuit BA naar Iguazu. Daar kwam ook nog eens bij dat ik in de bus op weg naar Iguazu ziek ben geworden omdat ik die dag voedselvergiftiging heb opgelopen. Een zeer aangename busreis dus (NOT) waarvan ik jullie de verdere details bespaar. Toen we dan toekwamen in Iguazu moesten we dan ook nog in ons hostel zien te geraken dat zich net over de Braziliaanse grens bevond. Dat bleek veel ingewikkelder dan gedacht en leverde ons nog vier extra bussen op die we moesten nemen. Het was ook een heel gedoe aan de grenscontrole. Eerst moet je via de Argentijnse controle en krijg je een stempel in je paspoort omdat je het land verlaat. Dan neem je een andere bus naar de Braziliaanse controle waar je een stempel krijgt omdat je het land binnengaat. Dan moet je 40 minuten wachten totdat een bus je kan meenemen. Aangezien ik mij zo slecht voelde toen en ook gewoon echt kapot was en het gevoel had dat ik aan het bevriezen was heb ik toen ook naar gewoon een dutje op grond gedaan langs de weg Ik kan dus nu zeggen dat ik een uiltje heb geknapt op de Argentijns-Braziliaanse grens Toen we dan eindelijk in het hostel toekwamen hebben we ons even kunnen opfrissen en zijn we dan naar het nationaal park van Foz do Iguacu getrokken. Het park op zich is niet heel groot maar het was wel de moeite waard. Je hebt er vooral een overzicht op de watervallen en je kan er ook voor een stukje tot bij het Duivelsstrot (het grootste gedeelte van de watervallen en waar ook 70 % van het water naar beneden valt). Sensatie van de dag was wel de wasbeer die Kirsten's pakje chips uit haar rugzak heeft gestolen (helaas hebben we er geen beeldmateriaal van). 's Avonds zijn we dan maar terug naar het hostel gegaan. Het was echt wel een super hostel, met een groot meer aan, een zwenbad en hangmatten buiten. Echt een zeer aangename plek om eventjes te vertoeven.
Zondag zijn we dan maar terug de grens overgestoken en hebben we de Argentijnse kant bezocht en het oversteeg al mijn verwachtingen. Het is moeilijk om te beschrijven maar ik heb die dag heel veel 'wauw' gezegd en als ik nu de foto's herbekijk zeg ik nog steeds 'wauw'. De natuurpracht is gewoon overweldigend, de 100den vlinders die er rondfladderen en op je komen zitten, de regenbogen die je er ziet, de boottocht die je tot onder de watervallen brengt... Het was echt een onvergetelijk moment en deed het feit dat ik zo ziek was ook gewoon verbleken. De moeite waard dus om er zolang op een bus voor te zitten! Busreizen zijn hier trouwens zeer comfortabel, meer dan in een vliegtuig.
Dit weekend ga ik naar Valparaiso in Chili waar ik een paar dagen met Christian zal doorbrengen, een kerel uit Zwitserland die ik hier in de school heb leren kennen. Ik ga dus een nieuwe stempel in mijn paspoort krijgen Mijn verblijf begint hier ook bijna op zijn einde te lopen, maar na Valparaiso heb ik ook nog een tripje naar Ushuaia geplandm het einde van de wereld! Jullie zullen dus nog zeker en vast een laatste update krijgen voordat ik weer naar ons klein landje terugkeer.
Meli en Argentina
Ik kan dus nu zeggen dat ik een uiltje heb geknapt op de Argentijns-Braziliaanse grens 
Toen we dan eindelijk in het hostel toekwamen hebben we ons even kunnen opfrissen en zijn we dan naar het nationaal park van Foz do Iguacu getrokken. Het park op zich is niet heel groot maar het was wel de moeite waard. Je hebt er vooral een overzicht op de watervallen en je kan er ook voor een stukje tot bij het Duivelsstrot (het grootste gedeelte van de watervallen en waar ook 70 % van het water naar beneden valt). Sensatie van de dag was wel de wasbeer die Kirsten's pakje chips uit haar rugzak heeft gestolen (helaas hebben we er geen beeldmateriaal van). 's Avonds zijn we dan maar terug naar het hostel gegaan. Het was echt wel een super hostel, met een groot meer aan, een zwenbad en hangmatten buiten. Echt een zeer aangename plek om eventjes te vertoeven. 
Mijn verblijf begint hier ook bijna op zijn einde te lopen, maar na Valparaiso heb ik ook nog een tripje naar Ushuaia geplandm het einde van de wereld! Jullie zullen dus nog zeker en vast een laatste update krijgen voordat ik weer naar ons klein landje terugkeer.
