Na een mailtje met mijn begeleidster, meldde deze mij dat bloggen wel iets voor mij kon zijn ! Gelijk heeft zij, ergens moet ik mijn gedachten, gevoelens kwijt kunnen ... MAAR Ik heb mijn Blogadres aan haar doorgegeven en hoop dat zij mijn blogs zal lezen ... ALHOEWEL Ik vind dat zij een schat van een persoon is (Ja A ., dat mag gezegd worden), zij is (omwille van haar job natuurlijk) zeer luisterbereid, behulpzaam, vriendelijk, ... (maar soms toch, volgens mij althans, te begeleidster ... van zo en zo, timebased, ... doet zij dit om afstand te nemen?) EN toch heb ik schrik dat ik haar kan schokeren met mijn blogs ... Dat er dingen instaan dat zij misschien niet zou verwachten OF dingen waarvan ik (weeral) SCHRIK krijg dat zij deze VERKEERD OPNEEMT en/of INTERPRETEERT... A. aub niet doen !!! Ik heb steeds schrik van hoe anderen me zien, wat denken zij over mij, hoe kom ik over ... EN het is mij opgevallen dat veel mensen niet de waarheid zeggen om anderen niet te kwetsen, of zelfs het omgekeerde zeggen van wat zij denken ...
Zo kan ik niet functioneren ... Vroeger zei ik steeds wat ik dacht, maar vele malen werd ik uitgemaakt voor een BOT persoon ... Nu zeg ik nog steeds wat ik denk, maar als het de gevoelens van een andere zou kunnen treffen, wel dan zwijg ik gewoonweg, maar zal zeker niet het omgekeerde zeggen !
Zoals in mijn vorige blog vermeld, geniet ik van thuisbegeleiding ... Oh ja, als ASS'er ben je erkend als een persoon met een handicap !
Alleen al dit laatste Handicap komt soms zwaar aan !
Alhoewel mij een zeer begripvolle, verstandige thuisbegeleidster toegewezen is ! Zij is luisterbereid, geeft tips ... Maar alleen maar al het gevoel, SORRY hoor A., een client te zijn, een handicap te hebben, doet pijn !
Wetend ook dat dit een gebrekkige, slechte hersenfunctionering is ... een foutje in mijn hersenen, dat zich niet zomaar herstelt en dat de reden is dat ik sommige dingen niet snap of helemaal anders zie IS PIJNLIJK !
Ook mijn gedragingen zijn niet steeds consequent ... te emotioneel, soms te afstandelijk, te koel, te stijf ...
Later meer ... misschien zullen er mensen zijn die mij kunnen begrijpen ????
Ik ben een man, mid-veertig, die pas onlangs zijn diagnose van ASS (Autisme Spectrum Stoornis) ontvangen heeft. Dat ik anders was, dat er iets mis met mij was, daarvan was ik mij bewust !
Maar alles is niet zoals jullie het via TV of media kunnen vernemen hoor ! Ik ben gehuwd, heb 2 schattige kinderen, en vervul een TOP Management functie als directeur. Maar wat scheelt er dan zullen jullie zich afvragen ! Dikwijls (of bijna altijd) voel ik mij onbegrepen, denk ik wit als een andere zwart denkt en vice versa. Anderen, zelfs mijn echtgenote, snappen dit niet steeds gezien mijn verstandelijke vermogens en mijn functie ... Maar schijn bedriegt !
Ik heb in het verleden opleidingen gegeven, soft-skills, management opleidingen, e.d. Maar toch met mensen omgaan vergt veel, zelfs heel veel energie van mij. ER wordt van mij gezegd dat ik goed mensen kan thuisbrengen, dat ik geduldig en aandachtig kan luisteren in een gesprek, maar s'avonds ben ik op, moe, doodmoe ... slaap ik slecht, voel ik me slecht ... Ik moet steeds aftasten, zoeken, opletten ... En zie niet steeds in wat anderen bedoelen of wat via hun lichaamstaal kan afgelezen worden. Anderen begrijpen, instinctief lichaamstaal, maar buiten sommige evidente uitingen zoals boosheid of lachen begrijp ik het niet steeds! PIJNLIJK IS DAT VOOR MIJ !
Ik ga proberen dagelijks iets neer te zetten, met als uitzondering tijdens mijn verlof (binnenkort tss 27/7 en 8/8). Wegens mijn anders zijn heb ik veel, veel meegemaakt, geleden ...
Soms druk ik mij beter in een andere taal uit, dit kan zowel in het Engels als in het Frans zijn! hierbij geef ik reeds enkele zinnen weer die mijn gevoelens uitdrukken, gecompileerd uit songs, gedichten maar aangepast aan mijn eigen ik.
ALONE
I feel like Im alone
Ive got sleepless nights
I feel like Im just a number
And that something just isnt right
Im looking for someone
In this humane zoo
But there is a kaleidoscope of face
Maybe, maybe it might be you
Someone listen please to my prayers
But I cant help feeling that no-one cares or no-one dares
When Im outside there
I feel like Im living on my own
When Im outside there
So far from home
When Im outside there
Nobody understands whats going on
When Im outside there
I feel like my heart is my only home
My dreams turn to nightmares
And minutes, minutes turn to years
FEELINGS
I feel like Im the black sheep of the family
And nothing like the rest
I was separate from the others
And did fail all their tests
Cant you see Im different?
So hungry for life and so lean ..
BUT Im no walking wonder and Im no METAL machine
HURTS
I feel like to cry
But no tears rolls over my cheek
I feel like to scream
But no sound comes out of my throat
But Im not only a number, a client, a patient,
People see me as a Geek
Why does no-one seems to understand
That its more than life a need,
That if I fall,
Somebody helps to set me right,
That theres someone who hold the light
Een persoon, mijn begeleidster (want dankzij mijn diagnose heb ik er recht op) zal wel het een en ander herkennen. Ik hoop echter dat ook zij mij begrijpt ... Want, ik wil mij niet als een client/patient voelen, het anders zijn (al ben ik dit wellicht) ... Ik snak ernaar begrepen te worden, aanvaard te worden, vriendschap te hebben ...
doet zij dit om afstand te nemen?) 
dat ik haar kan schokeren met mijn blogs ... Dat er dingen instaan dat zij misschien niet zou verwachten OF dingen waarvan ik (weeral) SCHRIK krijg dat zij deze VERKEERD OPNEEMT en/of INTERPRETEERT...
Alleen al dit laatste Handicap komt soms zwaar aan !
