De namiddag is rustig verlopen met het bekijken van een aantal van mijn favoriete tv-shows zoals Life en Heroes. Ondertussen ook nog wat tv gekeken aangezien national geographic hier de ganse namiddag heeft opgestaan (niet mijn keus). Van pijn heb ik weinig tot geen last gehad, ik heb dan ook het meeste van de tijd stil in men bed gelegen. Tegen 17u waren ze dan daar met het avondeten. Ik kreeg 3 witte sneetjes brood met kippenwit en 2 tassen koffie. Op het eten weinig tot niks aan te merken tot nu toe, alleen dat het redelijk vroeg komt en zo rond een uur of 10 krijgt ge natuurlijk terug honger.
Het beste van de avond moest dan nog komen want mijn vriendin kwam langs om me te bezoeken. Ze heeft nog een puzzelboek met sudoku's en aanverwanten meegebracht dus ik zal me de eerste dagen zeker niet vervelen. Na dat het bezoekuur voorbij was en zij terug naar huis is het filmavondje begonnen. Pirates of the caribbean 2 op tv, altijd goed om even te ontspannen. Erna nog een paar tv-shows gezien zoals Gary Unmarried, Bones en Night Rider 2008.
Het is nu 2.21u en dus wel hoog tijd om te gaan slapen aangezien ze hier morgen om 8u al staan met het ontbijt. Het verloop van deze nacht vertel ik morgen dan wel.
De rest van de voormiddag heb ik gespendeerd aan rusten, wakker worden en terug in slaap vallen. Tot de verpleegster langs kwam om mij te wassen (mijn benen en mijn rug dan toch, de rest mocht ik zelf doen). Ook moest ze mijn bed opmaken waarbij ze mij vroeg om even op de stoel te gaan zitten. De eerste keer rechtstaan deed wel vies. Zo een stijf gevoel in mijn rug en men benen maar na even wennen is het toch gelukt om in de stoel te gaan zitten. Blijkbaar heeft men maag het niet op zitten gaan want al na een tiental seconden begon het weer warm te worden en kreeg ik een gevoel dat ik moest overgeven. De verpleegster heeft me nog een bakje gegeven voor in het geval en maar goed dat ze dat deed. Pure gal kwam eruit en ik kan u verzekeren dat dat geen prettig gezicht is. Maar eens dat uit men systeem ging het blijkbaar wel beter.
Klokslag 12u waren ze dan daar met het middagmaal. Als voorgerecht een soort groentensoep, kip met puree en bloemkool als hoofdgerecht en als dessert pudding en een "madeleine" koekje. Het zag er allemaal nog niet zo slecht uit en ik ben er dan ook met goede moed aan begonnen. Na de eerste lepels soep werd het al snel duidelijk dat ik nooit de ganse maaltijd ging opkrijgen al was het al meer dan 36u geleden dat ik nog iets deftig achter de kiezen had kunnen steken. Na de soep heb ik dan ook de rest onaangetast terug moeten geven. Het koekje heb ik aan de kant gelegd voor later maar ik betwijfel of ik er ooit aan ga beginnen. Toen ben ik aan mijn tocht naar de badkamer begonnen om mijn tanden te poetsen (wat was me dat welkom!) en me nog verder opfrissen. Er volgde nog een kleine wandeling rond de tafel toen op dat moment Nik en Hanne binnenkwamen voor een bezoekje. Nog eens bedankt voor al het lekkers en de strip van Urbanus! Ik ben er nog wel niet aan begonnen omdat de maag het nog niet volledig eens is met mij maar dat komt nog wel...
De eerste nacht is eigenlijk vrij pijnloos verlopen. Regelmatig komt er wel iemand langs om de bloeddruk en temperatuur te meten of een baxter te vervangen. Rond 4u 's nachts kwam er dan nog iemand langs om mij de eerste keer te laten draaien op mijn zij. Deze anders zo simpele handeling lijkt dan ineens echt wel veel gevraagd. Ten eerste moet je je been oplichten aan de tegenovergesteld kant als dat je wil draaien en je moet je met die voet afduwen zodat je in één stuk op je zij kan draaien. Je romp moet dus gelijktijdig meedraaien. De rest van de nacht slaap je dus echt niet meer veel want zo een houding is dus niet echt comfortabel. Ik ben tijdens de nacht nog een paar keer van zij gewisseld. Elke keer ging het wel iets beter. Oefening baart kunst blijkbaar...
's Morgens komen ze dan met je ontbijt af. Het eerste wat je te eten krijgt in 36 uur ongeveer. De herinnering aan de geur alleen al doet mijn maag nog draaien. Ze helpen je dan de eerste keer op de rand van het bed. Het is eigenlijk hetzelfde als op je zij rollen alleen dat je dan met je hand je romp moet rechtduwen. Dit ging verbazingwekkend vlot moet ik zeggen. Want dan volgde heb ik tot nu toe nog nooit meegemaakt. De verpleegster zei nog dat ik wel wat duizelig kon worden van de narcose maar dit had ik nooit verwacht. Ik zat nog maar enkele seconden recht toen ik het warm begon te krijgen en uitzonderlijk veel speeksel begon te produceren. Het volgende moment dat ik mij herinner was dat ik terug omhoog geduwd werd door een medepatient die toevallig achter mij stond en de verpleegster die vroeg of het met mij ging. Blijkbaar was ik stijl achterover gevallen ten gevolge van een bloeddrukval. Ik ben direkt gaan liggen en heb wat geslapen, toen ging het terug beter. Na een uur ongeveer heb ik opnieuw geprobeerd om recht te komen maar bijna onmiddellijk voelde ik het terug opkomen en ben ik maar terug gaan liggen. Van ontbijten was er toen zeker geen sprake meer.
Het was 13.20u toen ze me kwamen halen op de kamer. Eerst moest ik men rug nog wassen met speciale zeep en da die kousen die ze me gegeven hadden nog aantrekken, samen met zo een toffe ziekenhuisschort die zo goed als niks bedekt.Ik kreeg ook nog een pilletje om rustig van te worden maar waar ge ook een verschrikkelijke droge mond van kreeg. Samen met een extra inspuiting moest dat ervoor zorgen dat ik geen last zou betekenen. 2 verpleegsters in het groen kwamen me halen en brachten me naar de 3e verdieping. Na de zoveelste check wie ik was en voor welke operatie ik eigenlijk daar was brachten ze me dan uiteindelijk naar het OK. De anesthesist heb ik nog even gezien maar het laatste wat ik mij herinner is dat hij zei dat hij een klein prikje ging zetten. Een warm gevoel stijgt dan bijna onmiddellijk naar uw hoofd en vanaf dan is het lichten uit.
Toen ik bijkwam lag ik al op de kamer al ben ik daar niet 100% zeker van, de uren na de operatie zijn echt wel vaag. De eerste 12u moet je gewoon stil blijven liggen al is dat niet zo moeilijk want je bent nog voldoende verdoofd. Je mag ook niks drinken, je krijgt enkel van die wattenstaafjes die gedrenkt zijn in een soort citroenachtige substantie die de bedoeling hebben om je mond een beetje vochtig te maken. Ik heb nog een vage herinnering dat mijn moeder aanwezig was maar naar verluid heb ik niet veel zinnigs kunnen vertellen en viel ik gewoon terug in slaap. Mijn vriendin wou ook nog langskomen savonds maar dat was echt niet de moeite meer. Afgezien van de bezoekuren die al een tijdje voorbij waren had ik toch geen goed gezelschap geweest.
Ik lig op kamer 101, de eerste kamer aan de linkerkant als je de gang binnenkomt. Als je de oranje pijlen volgt bij het binnenkomen van het ziekenhuis kom je er vanzelf wel. Op de kamer liggen wet met 4 man, 2 heb ik in mijn eerder bericht al beschreven. De 3e heb ik juist ontmoet, een iets oudere man maar ik weet nog niet waarvoor hij hier is. Weet alleen dat hij niet zo goed meer hoort want iedereen begint in zijn buurt harder te praten.
De man langs mij heeft het echt wel erg zitten. Hij heeft een 6-tal ingedeukte ruggewervels, is al een stuk of 20 keer geopereerd. Heeft al een paar jaar een morfinepomp ingebouwd en neemt daarbij nog een 20-tal verschillende medicamenten in. Er zijn dus nog genoeg mensen die het erger hebben dan mij.
De verpleegster met de vragenlijst is ondertussen ook hier geweest. Alle mogelijke ziektes zijn overlopen maar blijkbaar heb ik toch nergens last van. Ik heb nog speciale zeep gekregen voor mijn rug te wassen en ze hebben mij speciale kousen aangemeten die ik vlak voor de operatie moet aandoen. Is tegen vormen van bloedklonters na de operatie. Juist zijn ze ook nog langsgekomen om het eten op te nemen voor morgen. Ik krijg enkel lichte voeding de eerste dag na de operatie. Voor de moment ben ik nog volledig nuchter en ik zal vandaag voor de rest van de dag ook niks meer te eten krijgen. 6 uur na dat ik terug op de kamer ben krijg ik normaal gezien een glas water maar meer ook niet.
Om 10u moest ik binnen in het Salvatorziekenhuis in Hasselt. Bij het onthaal kreeg ik een kamer toegewezen en een heel aantal klevers waar ik nog altijd het nut niet van snap. Volg de oranje pijlen tot op het eerste verdiepen zeiden ze mij nog. Aangekomen op het eerste verdiep op de dienst C2 hielp de hoofdverpleegster mij verder en bracht ze mij naar de kamer. Na een korte uitleg over het bed en de kamer en het verdere verloop van de operatie verliet ze mij met de boodschap dat er kortelings een verpleegster ging passeren met nog meer uitleg en om een ganse vragenlijst te overlopen ivm mijn huidige gezondheid.
Ik heb nog kennis gemaakt met 2 mede-patiënten, eentje die ook een hernia heeft maar die vandaag terug naar huis mag. Hij is een aantal maanden geleden al geopereerd, heeft even goed gegaan maar heeft nu terug last van uitstralingspijnen. Ze gingen het voorlopig proberen met cortisone maar daar hebben we allebei niet echt veel hoop in. Dit geeft natuurlijk al niet zo een goeie hoop voor de operatie, de kans dat de hernia terugkomt of dat de operatie niet het gewenste effect heeft is dus zeker reëel.
De andere mede-patiënt ligt hier langs mij en heeft wel meer problemen. Zijn ganse rug zit in een soort harnas en ik heb ondertussen begrepen dat hij ook nog last heeft van zijn longen (verstokte roker ook) en dat er vanalles mis is met zijn bloed. Blij dat ik niet in zijn plaats ben.
Ondertussen heb ik mijn facebook status (klik hier) en MSN status aangepast zodat de meesten wel weten wat er aan de hand is. Om de verveling tegen te gaan ben ik dan ook maar deze blog begonnen, wie weet heeft iemand anders er in de toekomst nog iets aan.
