De namiddag is goed verlopen eigenlijk. De trappen doen valt mee, in en uit bed kruipen gaat ook nog redelijk vlot. Het gaat alleen allemaal een stuk langzamer. 's Avonds terug naar beneden tjaffelen om te gaan eten is eigenlijk nog wel een goeie oefening. Zeker voor de benen want daar komt nu bijna alles op terecht. Na het eten nog een beetje tv kijken, een filmpke hier en een tv-show daar en de tijd vliegt voorbij gelijk niks. De nacht op zich is ook heel rustig verlopen maar ik ben altijd al wel een vaste slaper geweest en van pijn heb ik gelukkig niet te veel last.
's Morgens werd ik wel al wakker om 8u. Voor mij is dat heel uitzonderlijk, zeker zonder wekker. Ik denk dat het ziekenhuisritme nog in men hoofd zat maar dat krijg ik er de komende dagen nog wel uit. Heb toch nog verder geslapen tot een uur of half elf en me toen maar stilaan gereed gemaakt. Na nog even de oefeningen te doen die de kinesist me had meegegeven was ik klaar om naar beneden te gaan. Op de badkamer direct komaf gemaakt met mijn baard die al sinds vorige week was blijven staan. In het ziekenhuis had ik men scheerapparaat niet bij en moest ik het bijgehad hebben had ik toch geen goesting gehad. Nu werd het wel stilaan tijd want de term 'bosaap' begon meer en meer in me op te komen.
Namiddag is kameraad nog langsgekomen en hebben we toch weer een aantal uurtjes met de PS3 doorgebracht. Aan dit tempo moeten we het spel deze week zeker afkrijgen. Aan de andere kant vrees ik er ook wel een beetje voor want dan moeten we iets nieuws bedenken om ons bezig te houden en elke week een nieuw spel gaat een beetje duur uitvallen. 's Avonds voelde ik het precies toch wel dat ik namiddag een aantal uur heb recht gezeten in de zetel en dus was het platte rust. Maar geen nood, we hebben nog films en tv-shows genoeg om ons bezig te houden.
De vierde patiënt op de kamer blijkt hetzelfde letsel als mij te hebben. Een hernia in de onderrug, wordt morgen geopereerd maar niet door dezelfde chirurg. Hij sukkelt ook al een aantal jaar met zijn rug en is blij dat hij er eindelijk vanaf zal raken. Hopelijk lukt het voor hem dan ook. Mijn laatste middagmaal bestond uit kippensoep, kip met snijbonen en puree en als dessert een ijsje. Dat was al wel ver gesmolten en kwam qua smaak nog niet in de buurt van een Venise of een Limone maar het heeft desondanks toch wel gesmaakt.
De chirurg is dan ook nog langsgekomen, heeft me nog een paar vragen gesteld hoe het ging en dan gezegd dat ik zeker naar huis mocht. Goei nieuws dus. Hij heeft nog een paar verplichte papieren ingevuld voor het werk en voor een controle afspraak binnen een maand en me dan nog een spoedig herstel gewenst. Ik was nu echt wel klaar om te vertrekken. Nog vlug een telefoontje naar de mama van mijn vriendin die zo vriendelijk is geweest om als taxi te spelen en rond 14u zou ze mij komen halen.
Ik was juist klaar met alles in te pakken toen ze de kamer binnenkwam. Nog vlug afscheid nemen van mijn medepatienten en goeiedag gaan zeggen bij de verpleegsters, ze hebben tenslotte 4 dagen goed voor mij gezorgd waarvoor dank, en we konden huiswaarts keren. De trip naar huis viel al bij al nog wel mee, ik had dan ook een luxe taxi en een goede chauffeur die heel voorzichtig was met vluchtheuvels en dergelijke. Thuis aangekomen heb ik maar direkt geprobeerd om tot aan men kamer te graken die heel vanboven op de zolder is. Een kleine 40 treden zijn het tot daar maar het ging verbazingwekkend goed. Enige minpunt was dat mijn bed aan de lage kant is maar dat hebben we snel opgelost door er een extra matras op te leggen. Ik was nog geen 10 min thuis toen mijn kameraad aan de deur stond om te zien of alles in orde was. Hij had de rest van de dag vrij en we hebben de namiddag dan maar doorgebracht met Resistance: Fall of Men op de PS3. Zo heb ik me nog niks verveeld.
Het zal nu alleen een beetje zoeken zijn naar een evenwicht van voldoende rust en toch ook genoeg beweging. De trappen zullen mij daar al zeker mee helpen want alleen al om naar het wc te gaan zijn het er een stuk of 20. Nog eens zoveel om beneden te gaan eten. Het communicatieprobleem dat onstaat tussen 3 verdiepingen hebben we opgelost door de Walkie Talkies van X-Lan te gebruiken. Zo weten ze beneden als ik iets dringend nodig heb en weet ik boven als het eten gereed is of als er iets anders scheelt. Toch handig die dingen.
De nacht is weer rustig verlopen. Het was wel iets rumoeriger dan de nacht ervoor met 3 man op de kamer waarvan een hollander die zo nodig via skype met het thuisfront moest communiceren... Hij is wel al om 12u gaan slapen omdat hij 's morgens al direkt geopereerd ging worden. Ik heb dan maar men koptelefoon opgezet en nog een filmpje gezien. Max Payne, niet echt een aanrader vond ik. Rond half 2 ben ik dan ook gaan slapen en heb weinig tot geen last gehad van de rug.
Het lawaai begon deze morgen al rond 7u. Diezelfde Hollander was zich aan het gereed maken en moest voor 7.30u nog gedoucht zijn. Iedereen heeft het mogen horen. Zelfs de man tegenover mij die half doof is vond het veel lawaai, dat wilt toch al iets zeggen... Om 7.40u waren ze weer daar met het ontbijt. Naar goede gewoonten heb ik dat even laten staan en nog wat verder ingedommeld om dan rond 8u ineens al wakker gemaakt te worden door de kinesist. We hebben samen enkele oefeningen gedaan zoals kantelen van het bekken en lichte kracht uitoefenen op bovenbenen en rug. Alles viel goed mee. Als laatste oefening zijn we een wandeling gaan maken (gewoon de gang op en af maar dat leek al lang genoeg) en nog wat trappen op en af. Ik had nergens geen pijn en alles zag er heel goed uit dus van hem mocht ik namiddag naar huis. Het is nu gewoon nog wachten op een bezoekje van de chirurg die mij dan officieel moet ontslaan en dan mag ik vanaf 14u huiswaarts.
Ik heb ondertussen mijn ontbijt op, ben gewassen en gekamd en ben maar ineens begonnen met opruimen. Elk uur nog hier is er eigenlijk één teveel. Juist is er nog een vierde patient de kamer binnengekomen maar van hem weet ik nog niks, hij is nog aan zijn vragenlijst bezig voor de verpleegsters.
