Een moment om te koesteren, wetende dat we enkele jaren terug anoniem in de lijst stonden tussen landen als Slovenië en Armenië rond de 80e plaats. 

Het was pas de 3e keer dat ik onze Duivels live aan het werk zag, de vorige 2x hadden de Duivels trouwens geen al te beste resultaten behaald (op Duitsland werd 3-0 verloren, thuis tegen Kroatië werd het 1-1)... Derde keer goede keer dus... Israël werd met 3-1 verslagen en een waar volksfeest barstte los in het Koning Boudewijnstadion. Dit onder leiding van kapitein Kompany en onze wereldbefaamde DJ's broers Like Mike & Dimitri Vegas. Een avond om te koesteren... Blij dat ik er bij was...

De wedstrijd zelf deelde ik op raad van vele ervaren lopers verstandig in: niet te snel starten zodat ik "de man met de hamer" niet te snel zou tegen komen. Ik liep het 1e wedstrijdgedeelte (21.1km) in 1u46 (terwijl ik dit vorige week nog gemakkelijk aan 1u41 liep) met de gedachte krachten te sparen voor de absolute finale. Tot KM 33 ging alles nog heel vlot, de beentjes en "mijne moteur" draaiden nog goed rond en ik was op schema om mijn (stiekem) beoogde 3u30-3u35 te lopen. Maar in de finale wogen mijn benen opeens heel zwaar aan ondanks de goede hartslag. De laatste 5km waren een kleine marteling, een gevecht tegen jezelf... Ze leken eindeloos lang te duren... Maar mede door de vele aanmoedigingen langs de kant van de straten sleepte ik er mij door. Ik finishte uiteindelijk in 3u41min58sec. 

Wat een supergevoel was het om de meet te passeren... Uitgeput, kapot, stramme spieren maar toch zo fier. YES I DID IT! 

De gedachte direct na de finish (Nooit meer een marathon!) verdween al vrij snel, ik ben ervan overtuigd dat ik nog enkele marathons zal lopen en ooit eens onder de 3u30 zal duiken!

Na een (lauwe) douche en een deugddoende professionele massage dronk ik met mijn papa een welverdiende Duvel!