In de krokusvakantie trokken we met "de skibende", een groep die ondertussen is uitgebreid tot 21 man naar de Franse Alpen. We verbleven er een week in Chatel, vlakbij Avoriaz-Morzine (voor de wielerfanaten). Het balkon van onze chalet keek uit de op de piste zodat we 's morgens bijna onmiddellijk op de latten/board stonden.

Het werd een prachtige vakantie met uitstekende pistes, enkele dagen zon, geanimeerde après-skies én vooral in heel goed gezelschap.

Toch beleefden enkelen van ons (waaronder mijzelf) enkele spannende uren op dag 3. Het zonnetje was van de partij en op het hoogste punt van Avoriaz is er een mogelijkheid om de berg via de andere kant (offpiste) af te dalen ( normaalgezien met begeleiding van een gids). We moesten hiervoor 100 meter hoger klimmen naar de absolute top; het beeld dat we daar zagen (foto's komen later nog online) was adembenemend. Een mooie blauwe lucht, een tapijt van wolken en hier en daar een bergtop die er boven uit stak. Op dat moment wisten we niet wat ons nog te wachten stond. We begonnen vol moed en overtuiging aan de afdaling...

Hieronder vindt u een stukje terug hoe Yentl dit avontuur meemaakte:

We hadden GEEN idee waar we naartoe aan het skien waren, maar de sfeer zat erin, dus niemand dacht aan wat komen zou....
Na een tijdje in the middle of nowhere skien, kwam er een serieuze mistbank! niet tegen te houden. hoe lager we kwamen, hoe dichter de mist. De sfeer werd vervangen door bange mist...

Even paniekaanval, even herpakken, even de andere oppeppen, even verder schuiven, ademen.... en luisteren: is hier nog iemand in de buurt???
... op dat moment... geen idee of we nog juist skien, of we naar een afgrond aan het gaan zijn, of naar een dorp. even nadenken... gsm?! of hoe doe je dat op zo een moment??

en dan... stemmen! 3 mannen in ons spoor... Hallo?!!!!! we hadden geluk: een man die in het ski-dorpje zelf woonde! had zijn vrienden meegenomen op avontuur! Kon hij ons helpen?
Hij wilde wel maar met de mist kon hij zelf niets zien! Frank heette hij... frank, Pierre en Roberto.... alle vertrouwen op een vreemde! laat ons hier niet achter Frank!

Hoelang nog frank? nog een uurtje... benen verzuurd, stikkapot, lichaam in angstzweet! een uur lijkt een eeuwigheid, té lang om nog te kunnen uithouden. maar wat anders???
Doorgezet!
Totdat we na een uur beetje zicht kregen... grote open vlakte, met hier en daar wat bomen... nog geen bewoonde wereld in zicht, maar dolgelukkig om die andere 8 stemmen nog eens te kunnen zien!
Geen idee hoe ver nog... geen angst meer! zicht is genoeg, Frank doet de rest!

19-02-2013 om 10:52 geschreven door masko