veertien jaar waren we samen. Vier handen op één buik. Je hebt me veertien jaar verdragen, maar zoals je zelf altijd zei, mijn liefde was onvoorwaardelijk, dus het moet wel goed met me geweest zijn. Ik heb veertien jaar lang gewacht. Gewacht en gehoopt opdat je zou stoppen met drinken. Je joeg me de daver op het lijf, met die nachtelijke scènes waarin je vreselijk dronken (je kon daarbij nog nauwelijks nog op je benen staan) dreigde met de auto weg te rijden. Ik deed de voordeur op slot, of ging ervoor staan, je duwde, sloeg me met geweld weg. Of ik verstopte je sleutels. Ik kon dan niet anders dan de hele tijd bij je blijven, omdat je een gevaar was voor jezelf. Ik zorgde ervoor dat je niet van de trap viel. Soms sloeg je me. Je hebt me geslagen toen ik zwanger was. Je hebt me in mijn gezicht geslagen een week voor ons huwelijk, ik trouwde met een blauwe plek op mijn kin. Al die tijd geloofde ik dat je ooit zou stoppen. Je hebt het verschillende keren beloofd. Soms dronk je enkele weken niet, dan begon het weer. Dan tiranniseerde je me. Zo herinner ik me die keer dat we langs een weg door een bos reden, het was donker, en je scheurde door de bochten, op het verkeerde rijvak, de lichten uit. Je beweert dat je dat niet meer weet. Hoe kun je achter het stuur kruipen als je zo dronken bent dat je het vergeet?
Als je niet gedronken had was je zo goed voor me. Behalve dan je soms extreem dominante kant dan. Ik hield van je. Ik hou nog altijd van je.
Ik ben bij je weggegaan toen er iets in mij knapte en nu ben ik helemaal ineen gestuikt. Jij hield me blijkbaar recht. Of ik kan in ieder geval mezelf niet recht houden. Ik ben bij je weggegaan omdat ik echt niet meer tegen de tirannie en het drinken kon. Ik moet mijzelf daar heel goed en heel vaak aan herinneren, want het alternatief, wat ik nu meemaak, is even erg. Misschien wel erger, ik voel me compleet verloren. Ik ben één grote leegte.
Ik schrijf dit hier allemaal neer in de hoop dat het me sterker maakt. Beseffen dat wat ik nu doormaak logisch is, van een heel intense relatie naar helemaal alleen. En dat dit misschien een fase is, die voorbij gaat.
Gisteren had ik een relatief goede dag, geen enkele keer opkomende tranen moeten bedwingen. De psychiater had me 's morgens gebeld en gaf aan meer lithium te slikken, het zou binnen een paar dagen moeten helpen. Ik hoop het ik hoop het ik hoop het. Wellicht heeft haar reactie mijn dag rustiger gemaakt. Vandaag vreselijk slechtgezind geweest omwille van mijn saaie werk. Maar ik maak er ook niet het beste van. Mag er niet te veel op focussen en gewoon doen waarvoor ik betaald word. Enkele keren licht gegriend. Krop in de keel, natte ogen. Oh god, wanneer houdt dit op.
Gelezen dat een overdosis lithium tot coma kan lijden.
Vandaag ook gedacht dat sommige mensen zeggen dat het leven mooi is, dat mensen leuke dingen meemaken, dat je maar één keer leeft, dat gezondheid zo belangrijk is. Deze gedachten houd ik vast, alsof ik probeer te bedenken dat ik al dat goeds momenteel niet zie door de depressie, maar dat het zal komen. Ik wil dat geloven. Morgen na het werk ga ik iets eten met een collega, die het mij voorstelde (eerst moet ze nog erger bronwater gaan ophalen). Ik moet leren ook initiatieven te nemen, hoe klein ook. Zoals ik al eerder schreef, ik wil eens iets leuks meemaken. Alles, alles is zwaar en beladen.
07-03-2013 om 22:16
geschreven door E.
05-03-2013
Onvoorstelbaar
Het gaat van kwaad naar erger. Het telefoontje van H. gisterenavond heeft me uit mijn lood geslagen, alsof ik besefte dat ik mijzelf een rad voor ogen zit te draaien, dat ik me nillens willens sterk houd, maar dat het in werkelijkheid niet meer gaat. Vandaag was dus een erge huilbuidag.
In de voormiddag gaan werken, maar dat typisch depressief-koortsig gevoel was de hele tijd aanwezig. Gisteren had ik naar de psychiater gebeld met de vraag om zeer snel een voorschrift voor antidepressiva te krijgen; onze eerstvolgende afspraak is immers pas over drie weken. Ze zou iets laten weten als er een plaats vrijkwam. Njet dus. Vanmorgen een mail gestuurd met de vraag of ze toch niet, via de psychologe waar ik vandaag afspraak had, een voorschrift kon bezorgen. Geen antwoord. Bij de psychologe geen voorschrift. Wel veel, heel veel tranen. Ze ging bemiddelen. Ondertussen is het avond, ik heb niks meer gehoord. Ik gaf aan dat ik meer en meer wilde dat ik er niet meer was. In feite trok ik vandaag aan de alarmbel maar kreeg ik geen gehoor. Ik vind het onvoorstelbaar. En het consult kostte me weer 45 euro. Lap.
Bij de psychologe dus vijftig minuten gehuild. Gezegd dat het heel erg is, nog nooit meegemaakt. Ik twijfel om terug de psychiatrie in te gaan. Haalt het iets uit? Is het niet een zoveelste time out, waar ik me automatisch beter voel, maar eens terug op eigen benen draait het dan weer vierkant? Of zijn de vorige opnames nooit lang en intensief genoeg geweest? Feit is dat ik nu zwaar depressief ben. Ik raak er met gesprekken met een psychologe niet uit. Ik raak er op eigen kracht niet uit. Of toch? Ik weet niet wat de juiste beslissing is. Er is een centrum in D. (treinrit van een kwartier) waar men dagtherapie aanbiedt. Haalt het iets uit of is het het probleem gewoon weer enkele maanden on hold zetten, om nadien weer te hervallen? Ik weet het niet ik weet het niet ik weet het niet.
Ik mag me niet voorstellen dat er nu iets zou gebeuren.
Stel dat ik een intakegesprek aanvraag. Wat ga ik daar dan vertellen, wat is mijn vraag, wat is mijn probleem, welke doelen wil ik bereiken? In de eerste plaats: ik ben verschrikkelijk depressief. Heb opname van drie maanden A&D in L. achter de rug, waar ik redelijk goedgemutst buiten kwam. Twee weken later begon het pijlsnel bergaf te gaan. Ondertussen zijn we een kleine vier maanden verder en voel ik me compleet verloren, compleet instabiel, kom ik er niet toe om de dingen te doen die ik vroeger deed, ben ik compleet geïsoleerd, heb ik het gevoel dat ik compleet alleen op de wereld ben (wat redelijk waar is, behalve mijn lieve H. dan), heb ik het gevoel dat ik mijn werk niet aankan en zit ik dus maar wat aan te modderen (wat ook weer niet bevorderlijk is voor het gemoed).
Meer en meer word ik mijn depressie. Ik herinner me er meermaals per dag aan dat ik ze heb, maar dat ze niet met mij samenvalt. In de keuken probeer ik een vrolijk deuntje te fluiten. Het verlicht even. In gedachten klets ik mezelf soms op mijn wang, als om mezelf wakker te schudden, komaan je BENT je depressie niet.
Ik heb altijd een hekel aan het woord "leuk" gehad, nu zou ik graag eens iets "leuks" meemaken. Maar wat? Omwille van de mogelijkheid huilbuien te krijgen sluit ik mezelf op, en opsluiten vergroot de leegte. Ik kan de cirkel niet doorbreken.
05-03-2013 om 21:04
geschreven door E.
04-03-2013
Kantelen
Zaterdagnacht sms'je van broer E. gekregen, dat hij mee vader komt bezoeken "lieve zus van me". Zo lief. Het was ook aangenaam dat hij er bij was. De zondagnamiddagen bij vader zijn erg, erg doods. Met E. erbij was het beter. Hij probeerde me ook op te beuren. Nodigde me uit om naar B. te komen, op stap te gaan. Om te bewegen. Om het te laten gebeuren. Even gehuild, daarna ging het beter. Als vanouds weinig tegen vader te zeggen, die na het eten alweer naar een western op tv keek en halverwege in slaap lag. Toen moeder nog leefde was daar nog leven in de brouwerij. Haar dood maakt het doods.
Thuisgekomen mijn lieve lieve H. aan de telefoon. Beetje gegriend, maar ze slaagde er zoals altijd in me op te beuren. Nodigde me uit om volgend weekend bij haar te gaan logeren. Oef, een gevuld weekend. Ik moet mijn weekends, en ook mijn avonden leren vullen. Ik moet leren genieten van kleine dingen. Alles is erg geladen, men spreekt over "het hier en nu", het is erg moeilijk daar in te blijven.
Vandaag geen enkele keer een te onderdrukken huilbui gehad. De eerste prille vage warmte van het jaar heeft daar alles mee te maken. Maar ik besef dat de weg nog lang is. Mijn stemming kan ieder moment omslaan, ik kan op ieder moment van de dag "vallen". Als alleenstaande voel ik me onbeschermd. Ik leef al mijn hele leven van de ene depressie naar de andere; toen ik nog gehuwd was werd dat "afhaken" opgevangen. Ik moet of sterven of leren leven met mijn persoonlijkheidsstoornis, die onder andere zorgt voor terugkerende periodes van depressie. Nu is het natuurlijk het ergst, met de dood van moeder en de scheiding binnen zes maanden. Leren op eigen benen staan. Angsten. God wat heb ik toch angsten.
Morgen naar de psychologe. Vertellen over mijn uitje met de vrijgezellengroep. Dat het goed meeviel. Dat ik de tweede bijeenkomst gemist heb omdat ik een erge huilbui onderdrukte en heel snel thuis wilde zijn. Is toch veiliger. Op de rand van onstuitbare huilbuien staan is klote klote klote.
Het werk was weer erg saai vandaag. Mijn chef, die ik graag heb, beseft niet wat ze me aangedaan heeft met die nieuwe jobinvulling. De helft ervan lijkt me te hoog gegrepen, en hetgeen ik wel kan uitvoeren is zo saai dat het mijn huidige bestaan nog meer ondermijnt. Zeur zeur. Geen inspiratie.
Zonet belde mijn lieve vriendin H. opnieuw, tamelijk in paniek omdat ze zich ongerust maakt over mij. Terecht, maar dat kan ik niet zeggen natuurlijk. Ik heb haar gezegd dat ik soms wilde dat ik dood was, dat ik overwoog om naar K. te gaan, K. wat voor mij staat als een plek voor echt zware gevallen- want ja ik voel me een echt zwaar geval nu. Ik ben nog nooit zo depressief geweest, heb nog nooit met zoveel angst naar de toekomst gekeken.
