Zaterdagnacht sms'je van broer E. gekregen, dat hij mee vader komt bezoeken "lieve zus van me". Zo lief. Het was ook aangenaam dat hij er bij was. De zondagnamiddagen bij vader zijn erg, erg doods. Met E. erbij was het beter. Hij probeerde me ook op te beuren. Nodigde me uit om naar B. te komen, op stap te gaan. Om te bewegen. Om het te laten gebeuren. Even gehuild, daarna ging het beter. Als vanouds weinig tegen vader te zeggen, die na het eten alweer naar een western op tv keek en halverwege in slaap lag. Toen moeder nog leefde was daar nog leven in de brouwerij. Haar dood maakt het doods.
Thuisgekomen mijn lieve lieve H. aan de telefoon. Beetje gegriend, maar ze slaagde er zoals altijd in me op te beuren. Nodigde me uit om volgend weekend bij haar te gaan logeren. Oef, een gevuld weekend. Ik moet mijn weekends, en ook mijn avonden leren vullen. Ik moet leren genieten van kleine dingen. Alles is erg geladen, men spreekt over "het hier en nu", het is erg moeilijk daar in te blijven.
Vandaag geen enkele keer een te onderdrukken huilbui gehad. De eerste prille vage warmte van het jaar heeft daar alles mee te maken. Maar ik besef dat de weg nog lang is. Mijn stemming kan ieder moment omslaan, ik kan op ieder moment van de dag "vallen". Als alleenstaande voel ik me onbeschermd. Ik leef al mijn hele leven van de ene depressie naar de andere; toen ik nog gehuwd was werd dat "afhaken" opgevangen. Ik moet of sterven of leren leven met mijn persoonlijkheidsstoornis, die onder andere zorgt voor terugkerende periodes van depressie. Nu is het natuurlijk het ergst, met de dood van moeder en de scheiding binnen zes maanden. Leren op eigen benen staan. Angsten. God wat heb ik toch angsten.
Morgen naar de psychologe. Vertellen over mijn uitje met de vrijgezellengroep. Dat het goed meeviel. Dat ik de tweede bijeenkomst gemist heb omdat ik een erge huilbui onderdrukte en heel snel thuis wilde zijn. Is toch veiliger. Op de rand van onstuitbare huilbuien staan is klote klote klote.
Het werk was weer erg saai vandaag. Mijn chef, die ik graag heb, beseft niet wat ze me aangedaan heeft met die nieuwe jobinvulling. De helft ervan lijkt me te hoog gegrepen, en hetgeen ik wel kan uitvoeren is zo saai dat het mijn huidige bestaan nog meer ondermijnt. Zeur zeur. Geen inspiratie.
Zonet belde mijn lieve vriendin H. opnieuw, tamelijk in paniek omdat ze zich ongerust maakt over mij. Terecht, maar dat kan ik niet zeggen natuurlijk. Ik heb haar gezegd dat ik soms wilde dat ik dood was, dat ik overwoog om naar K. te gaan, K. wat voor mij staat als een plek voor echt zware gevallen- want ja ik voel me een echt zwaar geval nu. Ik ben nog nooit zo depressief geweest, heb nog nooit met zoveel angst naar de toekomst gekeken.
04-03-2013 om 00:00
geschreven door E.
02-03-2013
Moeilijk
O jee. Alles is weer helemaal om zeep. De hele dag gisteren op het werk aan mijn blog gedacht, in termen van inspiratie, maar die kwam er dus niet. Wat kwam er wel? Alweer een totale "collapse", vechten tegen de tranen, tranen die ik dan de vrije loop liet eens ik thuis kwam. De kat houdt me in leven. Ze wordt dit jaar zeventien jaar, ze is mijn verantwoordelijkheid. Ik kan niet sterven zolang zij er is. Denken aan doodgaan is als terechtkomen in een soort tunnel, een tunnel van gedachten. Het wordt concreet. Ik zou medicijnen gebruiken en mijn polsen versnijden. Op hotel in L. Er zouden enkele brieven moeten worden geschreven. Naar L., de liefde van mijn leven, hoe ze mij het gelukkigst en het ongelukkigst heeft gemaakt. Naar mijn broers, dat ze meer bij vader op bezoek moeten gaan. Naar mijn vader, met vele verontschuldigingen. Naar mijn lieve lieve vriendin H., dat ze zoveel voor mij betekent. Ik zou ook aanwijzingen geven over wat met mijn inboedel moet gebeuren. Ik wil mijn familie zo weinig mogelijk tot last zijn, dus heb ik alvast een opruimer van inboedels gezocht.
Heb een vreetbui gehad, iets wat gelukkig hoogst uitzonderlijk is. Kocht een grote zak chips, makreel in tomatensaus, twee pistolets, een groot stuk heerlijke chocola. At alles gisterenavond en vanmiddag op. Ik heb geen zin meer om mijn bed uit te komen. Ik ben deze blog begonnen om goede momenten op te schrijven, maar kan er op dit moment geen bedenken. Ach inspiratie...
Mail van broer E. Mail beantwoord met het schrijven van de waarheid, dat ik me erg, erg slecht voel. Opgebiecht dat ik bij het schrijven zat te huilen.
Vanavond gechat, weinig interessants. Heb vanmiddag de inkomhal van het appartementsblok schoongemaakt, zoals opgegeven door de syndicus. Getranscribeerd. Boodschappen gedaan. De krant gelezen. Tv gekeken. Zo dadelijk begint Silenet Witness, hopelijk beklijft dit wat. Morgen bezoek ik vader. Hij is alleen, oud. Ik bezoek hem enkele keren per maand, vooral omdat ik anders niet weet wat doen. Hem bezoeken is erg saai. Na vijf minuten zijn we uitgepraat. Hij kijkt tv en valt in slaap. Ik hou mijn hart vast voor het moment waarop hij sterft. Dat kan ik nu niet aan, maar hij wordt zo oud en zwak.
02-03-2013 om 23:15
geschreven door E.
28-02-2013
Hoe lang dit duurt
Dit is de zwartste periode van mijn leven. Ik hoop het althans. Ik hoop dat er nooit erger komt. Ik overleef. Ver weg in mijn gedachten, haast niet te geloven, niet meer dan een kattebel, ligt een koud en onbereikbaar brokje hoop dat dit tijdelijk is, dat het overgaat. Het is de hel.
Ja, ik heb veel meegemaakt. Op het moment dat de dingen gebeurden wogen ze schijnbaar niet door. Ik had heel sterk het gevoel dat ik sterk was, de stormen doorstond, dat ik leefde, dingen deed, bewoog. Twee jaar later is alles zwart zwart zwart.
Heel vervelend zijn de vlagen, de immense golven van wanhoop, de soms niet te onderdrukken huilbuien. Ze worden doorgaans getriggerd door oncontroleerbare gedachten, gedachten die niet langer dan één woord hoeven te zijn.
Ik realiseerde me dat alles is stilgevallen. Geen boeken meer, geen tekeningen maken, geen gevoel voor humor meer, niks meer te vertellen. Geen levensgevoel meer. Er is niemand om vast te pakken, maar ik lijk het ook niet te missen. Seks is al helemaal uit mijn systeem verdwenen.
Het werk is oer- en oersaai. Toch blijf ik iedere dag gaan. Het is een houvast, het is een bezigheid. En gegarandeerd menselijke contacten, want daarbuiten ben ik eenzaam. Echt eenzaam. Eenmaal thuis bestaat de kans, en het gebeurt vaak, dat ik de muren oploop. Ik ben mijn passie kwijt, mijn goesting. Kilo's en kilo's boeken heb ik ooit gelezen. Het glijdt van me af, zelfs als ik me al kan concentreren.
Ik ben heel alert op goede momenten. Op het werk kwam ik tijdens een rookpauze collega A. tegen. Ze praatte heel gewoon tegen me. Het lukte me warempel om een kleine conversatie te voeren. Ze vertelde dat ze zich de hele dag had afgevraagd waarom ze vanmorgen zo goedgezind was. Opeens wist ze het weer. Op de radio had ze gehoord dat het volgende week eindelijk, eindelijk warmer ging worden. De winter duurt erg lang dit jaar. Volgens haar cursus mindfulness is het gebruikelijk om goede dingen heel snel te vergeten, om slechte altijd te herinneren. Haar vergeten vrolijk stemmend radiobericht was een goed voorbeeld van de theorie. Ook tijdens mijn verblijf op A&D werd dit verteld. De goede dingen vergeten we, de slechte blijven blij. Ik was voor het eerst sinds lang, ineens, even weer gewoon mezelf. Ik vond het heerlijk. Zou het dan overgaan? Is het weg? Ik dwong mezelf om van iedere seconde dat het duurde te genieten. Gezwind ging ik weer aan het werk. Kreeg ik het idee te proberen te schrijven, zoals ik vroeger zo vaak gedaan heb, het idee om een nieuwe blog aan te maken. Bij deze.
Op de trein naar huis zinderde het gevoel nog enigermate na, in die zin dat ik me niet goed en niet slecht voelde. Dat is al heel wat als je je al maanden slecht voelt en je tot je grote schrik merkt dat het alleen maar erger lijkt te worden. Thuiskomen: de kat eten gegeven, havermoutpap gemaakt (mijn avondeten), ik begon te wankelen. De afwas gedaan, niet stilvallen, alsjeblieft niet stilvallen. De gedachte op zoek te zijn naar een nieuw appartement, en vooral de gedachte hoe moeilijk dat is in L., deed me wankelen. Gedoucht. En weblog aangemaakt. En nu schrijven. Het dieper wegzakken is even stopgezet. Nu het einde van dit bericht nadert betekent dit dat binnen enkele ogenblikken mijn stemming misschien weer helemaal de dieperik induikt.
Van de week sinds lang naar de bibliotheek geweest. Vroeger was dit een prikkelend feest. Nu was het licht zenuwslopend. Een boek over depressie meegebracht. Voor depressieve mensen, maar het is zo moeilijk geschreven dat volgens mij niemand die in dat bedje ziek is en dus concentratie ontbeert, ook maar iets begrijpt van de uitleg, van het stappenplan. Een ander boek over borderline. Wordt misschien wel interessant. Een boek met korte filosofische essays, dat niet aanslaat, ik schuif het opzij. Een roman: "Verlof", over een ambtenaar die verlof vraagt om zijn zieke/stervende vader te bezoeken. Het is zeer kil, werktuiglijk geschreven. Heb het op één avond voor drie/vierde uit. Veel ontgaat me, en ik weet niet of ik dankbaar dan wel wanhopig moet zijn dat het lezen van dit boek balanceert op de grens vermaak/bezigheidstherapie. Vorige week het boek "Ann" van Kristien Hemmerechts gelezen. Ja, dat sloeg wel aan. Heb nadien haar dagboek helemaal herlezen. Oef.
De kat ligt op de poef naar tv te kijken, een documentaire over katachtigen in Afrika.
Soms zit ik 's avonds te chatten. Ik ben totaal onkundig in sociale contacten, dan probeer ik mij maar minder geïsoleerd te voelen door te chatten. Stelde een man zich voor: blond, groene ogen, 1m80, 73 kilo, 21 cm. 21 cm. Ja zeg. Iemand die meent de lengte van zijn fallus te moeten meedelen ga je niet vertellen hoe zwart de wereld geworden is. En het vervelende aan dit alles is dat ik niets anders kan bedenken om te vertellen dan "oh god". En ik wil niet zeuren.
