Ik had verwacht dat de tijd iets trager zou gaan nu ik hele dagen thuis ben.... NOT! Het is een full-time job om voor je lichaam te zorgen in deze tijden. En voor het lichaam van Guido. Die de laatste dagen slecht slaapt en koorts maakt. Meestal is het midddag eer we klaar zijn om buiten te komen
Vrijdag heb ik de nabehandeling gekregen - die er mag wezen trouwens: 6 kuren van chemotherapie (met telkens 3 weken tussen) en daarna 6 weken radiotherapie. Verlies van al het haar. Schrikbeeld. Pruik of hoofdoek? Euh, moet ik dat nu beslisssen? Mag ik op vakantie.? Ja, zal wel lukken. Maar let wel op: hygiëne, hygiëne en hygiëne. En bij koortsvorming direct naar huis. Eerste vlucht. Verdorie... ik heb al geen zin meer. Zonder haar en met al die voorzorgsmaatregelen. Maar gelukkig kan Guido mij overtuigen om toch te gaan. Om niets te doen. Letterlijk niets. Geen was, geen plas, geen eten maken, geen afwas.....
We hebben een druk weekend: een trouw en een babyborrel. Druk, druk....
Deze week heb ik een echografie van het hart op het schema staan, de implanting van de portacat (yak!) en de chemo (dubbel yak!!). Gelukkig kan ik dinsdag nog eens een paar terrasjes doen met Guido en ja... toch één kleedje kopen in de solden. Nu lijkt het leven even normaal...
Mijn ouders sukkelen. M'n vader zijn korte termijn geheugen is echt slecht, mijn mama heeft het moeilijk.
Ik krijg veel kaartjes, mails, sms-en, berichten op facebook. Verwachte en ook veel onverwachte.
Dank aan iedereen voor dit! Iedere letter, iedere zin, ieder uitroepteken en smiley. Ik lees ze allemaal. Verschillende keren zelfs.
Er gaat teveel door me om het allemaal op te schrijven.
Ik zou graag eens wenen. Dat zou de zenuwen wel verminderen. Maar het komt niet.
