Wachten lijkt toch zo makkelijk. Time is immers allways on your site. En toch... Het is verdorie moeilijk. Zo moeilijk als mezelf wijs maken dat ik ziek ben terwijl ik me eigenlijk alles behalve ziek voel.
Gelukkig helpt de vermoeidheid me enorm. Want tijdens m'n slaap gaat de tijd vooruit. Met reuzenstappen.
Gisteren ben ik eens lekker gaan eten met G. Zaaaaaaalig.
En dit na nog geen week na mijn operatie!!!!! Grrrr....... Time. On my site.
Vraag is: blijft dit duren??
Mijn laaste nderzoek is voorbij:!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  Yes!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Een botscan.
Botscan: om 11.00 uur een (licht radioactief) spuitje laten zetten. Om 15,00 uur 45 minuten stil liggen onder een machien dat veel warmte afgeeft en tot op 1 mm van je neus nadert, maar weerom geen pijn, geen inspanning, geen andere gewenste effecten induceert.
En toch is het voor een zenuwpees als ik een ongelooflijke uitdaging om stil te blijven liggen gedurende 45 minuten. Want gedurende die lange - schijnbaar eindeloze 45 luttele minuten voel ik mijn hart kloppen in bijna al mijn ledematen. Ik tel.... hartslag van 130.... in mijn longen, mijn ruggegraat en mijn maag.Â
In mijn gedachten kijk ik naar een aflevering van Friends, daarna van de Nanny en herhaal ik mezelf 100,000 keer: alles gaat voorbij.Â
Hoe is het mogelijk dat mijn brein mijn hele lichaam lijkt over te nemen?
Durf ik mijn hand bewegen want mijn neus jeukt?
Oeps, een spiertrekking in mijn kuit.
Verdorie.... Mijn hart klopt alsof ik een maraton aan het lopen ben, en toch... ik lig alleen maar.
Binnen een week kijg ik de uitslag. 7 dagen!!!!!!!!Â
Ik ben in onderzoekskamer 5. In de nummer 3 ligt een indische dame. In nummer 1 een zwartje. Allemaal onder hetzelfde apparaat. Allemaal geconfornteerd met het functioneren van hetzelfde menselijk lichaam.
Gelukkig kan ik mij kalmeren met het feit dat mijne lieve schatop mij wacht een verdiepinMag naar huis!!! Xxxxg hoger. Ook met veel pijn.  Met gebroken sleutelbeen en ribben. Zonder klagen maar getekend door pijn.Â
Ik neem een kalmeringsmiddel met het restje van Leffe dat zich nog op de tafel bevindt.
Ik kan niet wenen, hoewel ik er zin in heb. Het zou ontspannen.
Morgen kan ik thuis zijn. Gewoon thuis en gewoon zijn.
Woensdag voetreflexologie. Ik ga mijn zenuwen aanvallen. Ik wil winnene. ZIJ GAAN VERLIEZEN!
Donderdag ga ik ons Hanne van school halen. Gedaan examens, gedaan stress. Nog even wachten hoe ik haar alles ga vertellen. Maar zie er naar uit om haar te zien, voelen, horen en ruiken.
En wauw.... dank voor alle reacties. Ik kan niet iedereen antwoorden. Maar elk heeft een speciale plaats in mijn hart!!!  Ik leef in luxe!!!!
