Maandag 6 juni. Na verschillende jaren en controles (mammografie, echografie), na verschillende geruststellingen van specialisten ter zake, krijg ik toch het verdikt: de (zogenaamde) fibroadenoom (die al jaren in je lichaam zit en die we onschadelijk hebben bestempeld) is in feite een kankergezwel.
Say what?
Hoe vertel ik dit aan mijn ouders? Mijn dochter (NOT!!!) en aan mezelf?
Mijn ouders: samen met Guido. Is mijn steun en toeverlaat. Het gaat vlot. Ik wil sterk blijven. Ze hebben het verdorie al moeilijk genoeg. Oud worden ... een zegen of een lijdensweg??? Mijn dochter: geen haar op mijn hoofd denkt er aan dit aan haar te vertellen. Mama moet gewoon een bolletje uit haar borst laten verwijderen. THE END!!!! Ze zit er al zo mee in... as it is. Mijn werk: pfff.... net 8 maanden aan de slag. Een superjob. Allez, vooruit. De woorden komen uit mijn mond percies of het een dagelijkse iets is. Gaat het hier echt wel over mij. En nu mijn vriendenkring... Positief blijven... Dat is toevallig één van mijn specialiteiten.
