Voor mijn tweede post koos ik voor een artikel
dat op dinsdag 12 oktober 2010 in De Standaard verscheen. Het artikel heet
« Brusselse jeugd groeit op in armoede », en bij deze zal ik jullie
kort de ernst van de situatie uitleggen. Zelf ben ik ook een studente in
Brussel en pendel ik iedere dag van Leuven naar Brussel-centraal. Ik denk dat
het grootste deel van onze bevolking (die niet in Brussel woont) bij het horen
van « Brussel » onmiddellijk denkt aan onze hoofdstad vol met culturele
rijkdom. Het ideale doelwit voor toeristen, denk aan Manneken Pis, het Atomium,
een van de mooiste pleinen van heel Europe enz. Maar het leven in Brussel is
blijkbaar toch geen rozengeur en maneschijn. Laten we dit eens verder
uitdiepen.
De leefsituatie waarin een groot deel van de
Brusselse jongeren opgroeit is verontrustend. In 2008, met een bbp per inwoner
dat groter was dan het Europese gemiddelde, bezette het Brussels gewest de
derde plaats van de rijkste regios binnen Europa. In onze hoofdstad wordt dus
zeer veel rijkdom geproduceerd. Toch groeien maar liefst drie op de tien
Brusselse kinderen op in een gezin dat geen enkel inkomen heeft uit arbeid. In
eenoudergezinnen moeten zes op de tien Brusselse kinderen het doen zonder
inkomen uit werk. Als je deze
cijfers vergelijkt met Vlaanderen, waar dit lot slechts 6% van de kinderen
treft, zien we dat de situatie schrijnend is.
De onderwijssituatie in Brussel is het tweede
problematische aspect. De helft van de Brusselse jongeren en ruim vier op tien
meisjes beginnen aan het eerste middelbaar met een jaar achterstand. De jonge
Brusselaars verlaten ook heel vaak de school zonder enig diploma van het
secundair onderwijs. Daarbij komt nog eens een hoge werkloosheidsgraad bij
jongvolwassenen tot en met 25 jaar. De scholingsgraad in Brussel neemt met
andere woorden altijd maar meer en meer af naarmate de leeftijd zakt. Dit
betekent slecht nieuws voor het Brusselse gewest, aangezien het een regio is
die sneller verjongt dan de rest van het land, dankzij een uitgebreide
immigratie. Deze cijfers zijn deprimerend en wijzen duidelijk op het falen van
het beleid.
De armoede in de hoofstad is wel niet
marginaal, maar toch moeten er oplossingen gezocht worden. Een
interkabinettenwerkgroep is al maanden met een plan tegen armoede bezig. Er
zijn al 34 strategische doelstellingen opgesteld die tot acties moeten leiden.
De regeringen van Brussel voeren een gezamelijke armoedetoets in, dit wil
zeggen dat ze moeten toezien op de effecten van deze maatregelen. Is dit voldoende ?
Naar mijn mening niet. De beste manier om aan
de armoede te ontsnappen is werk hebben en meestal geraak je pas aan werk met
een diploma. Het probleem in Brussel is dus volgens mij zo erg dat dit niet met
dit armoedeplan alleen kan worden opgelost.Maar het is wel een stap in de goeie
richting. Ik ben benieuwd wat de volgende stap zal zijn.
Mijn blog
