Ik had gedacht dat ik hier meer ging schrijven, maar hier ben ik dus nog eens. Het is raar, ik voel mij meer dan ooit alleen. Het is moeilijk te zeggen waarom maar het lijkt alsof ik nergens terecht kan, begrepen word. Sinds de geboorte van mijn zoontje lijkt iedereen enkel maar te zeggen wat ik in hun ogen verkeerd doe, of beter kan doen. Ik doe het op mijn manier en weet ook wel wanneer hij ernstig ziek is of wanneer het enkel een verkoudheid is. Ik vind het ook meer dan normaal dat ik hem nog niet vol steek met koekjes of choco of andere suikerbommen. Nuja, mijn familie heeft me nog nooit het gevoel gegeven dat ik goed bezig bent. Ze kunnen enkel zeggen wat ik (in hun ogen) verkeerd doe of waarom ik 'abnormaal' ben. Vroeger geloofde ik hen, maar ik weet nu wel beter. Ik geloof al veel meer in mijn eigen kunnen, laat hen maar zeggen. Het grootste probleem is mijn partner. Ik zie mijn relatie tot mijn grote spijt slechter gaan. Ik weet niet goed wat ik er kan aan doen. Feit is ook dat ik door de jaren heen minder het gevoel gekregen heb dat ik bij hem terecht kan. Momenten waarop ik hem nodig had, was hij er niet of liet hij mij gewoon maar wat wenen. Of hij zei de verkeerde dingen. Meer en meer vind ik dat hij wat maturiteit mist. Alsof ik in de jaren samen dubbel zoveel gegroeid ben als hem, of hij helemaal niet. Ik begin het te voelen op alle vlakken, verveel me zelfs soms. Het is al een hele tijd, maar het lijkt alsof enkel ik er iets aan wil doen. Het maakt me een beetje kwaad, als hij al eens initiatief neemt, is dat doordat ik hem iets ingefluisterd heb. Initiatief blijft dus van mij komen zo. Ik hoop dat er toch verbetering in zicht is, want ik wil het nog niet opgeven. Toch blijf ik met het gevoel zitten alsof het enkel ik en mijn zoontje is nu. Laat ons hopen dat ik met hem goed werk aflevering, dan is mijn leven toch voor iets goed geweest.
