We rijden van, zeg maar, München naar Epinal in Frankrijk. Elk heeft zowat zijn eigen route en de mijne loopt via het zwarte woud. Ik ga er nog ‘ein alter Freund’ bezoeken in Grüntal. Tot zowat Stutgart neem ik autostrade en van dan af gaat het binnendoor.

Herman Nickel, zo heet ‘der alte Freund’ is sinds kort met pensioen en is derhalve nooit thuis. Zijn vrouw gelukkig wel en via gsm spreken we af in Musthal waar hij met de mountainbike onderweg is.

“Ha, den Marcel, shönes Gespann hast du da...sieht toll aus…aber EML Beiwagen…die haben doch Scheiss-Radlager!” Watblief??? Hallo!! Iedereen weet dus dat de lagers in het zijspanwiel niet deugen...behalve den dezen dan? Wel godsamme!

Na deze korte ontmoeting gaat de reis verder. Elk iet-of-wat motard kent wel de B500 ofte de ‘Schwarzwaldhochstrasse’. Deze dus voor de eerste keer met het zijspan. Wat een zaligheid! Bochtige wegen tot Stassbourg en daarna meer van hetzelfde in Frankrijk.

Ik zat mij voortdurend af te vragen WTF ik eigenlijk in Polen en godbetert in Bosnië ging zoeken. De mooiste stuurweggetjes vind je nog steeds in Frankrijk en Duitsland. De Noël hoor ik nu wel zeggen “ja maar we hebben ze allemaal wel eens gedaan” Wel...dan doen we ze nog maar een keer..achterstevoor..of eens van oost naar west en terug. Het verveelt nooit.

Ik hag het geluk aan mijn kant: warme zon en nat wegdek; een zegen met een zijspan, want dan kan je al eens driften zónder de lagers te belasten.

Vanavond in ‘mijn kasteel’ in Epinal een laatste keer van onderbroek gewisseld want morgen gaat het linea-recta naar huis. Gedaan met de stuurweggetjes met weinig verkeer.

Vogend jaar dan maar weer?

31-07-2017 om 22:14 geschreven door Marcel Van Colen