Het is nog steeds zoeken naar de juiste eetgewoontes om zo weinig mogelijk misselijk te zijn. Er zijn een paar dingen die zijn nut al bewezen hebben, maar het is nog heel vaak proberen.
s Morgens voor ik mij rechtzet in bed, eet ik één cracotte. Als ik lang geslapen heb en ik wat tijd heb, dan eet ik er twee. Na vijf minuutjes ga ik dan traag rechtzitten, sta ik op, drink ik een paar grote slokken melk en begin ik aan de dagelijkse routine. Ik deed dit al voor ik misselijk was, dus ik was er een paar dagen mee gestopt om te kijken of het eigenlijk wel nut had, maar ik voelde duidelijk het verschil. Die cracotten kruimelen bovendien bijna niet, dus ik vind dit een zeer geslaagd ochtendsnackje.
Verder eet ik duidelijk véél meer fruit. Fruit is plots zo heerlijk! Terwijl ik vroeger amper aan één stuk fruit per dag kwam (geen tijd, geen lekkere appels, niet het seizoen van lekker fruit), eet ik nu zes tot zeven stuks per dag. Gisteren at ik drie appelsienen, twee kiwis, twee passievruchten en een trosje druiven. Vandaag heb ik alweer een tiental aardbeien binnen, twee kiwis en een trosje druiven en straks eet ik zeker nog mijn passievrucht en een paar appelsienen. Dat smaakt echt enorm. Het is fris en ik merk nu al het verschil aan mijn huid, die ziet er gezonder uit. Verder eet ik niet evenwichtig genoeg, maar dat heb ik nooit gedaan, dus ik vind het moeilijk dat te veranderen. Ik heb nooit problemen gehad met een tekort aan voedingstoffen (ik laat om het halfjaar mijn bloed trekken), en nu eet ik precies hetzelfde (met alleen veel meer fruit), dus ik denk niet dat ik nu ook iets tekort zal hebben. Wel neem ik elke dag mijn foliumzuur, ik wil uiteraard geen risicos nemen.
Frisdrank vind ik niet meer lekker. Een cola kan nog eens verfrissend zijn, maar niet meer elke dag (een grote verandering!). Ik had heerlijke Tao-drankjes gekocht, maar die krijg ik nu bijna niet meer binnen. Chocomelk valt te zwaar op mijn maag (vind ik erg!) en het gedacht aan ovenbroodjes alleen al maakt me misselijk. Ik eet graag snoepjes (daarvoor ook al) en vind ook wel dat ze deugd doen. Ze geven weer dat frisse gevoel. Tussendoor eet ik wat koekjes, maar dat is meer omdat ik niet misselijker zou worden dan omdat ik het lekker vind. Melk vind ik véél lekkerder dan vroeger en drink ik ook veel vaker. Warm eten smaakt mij helemaal niet meer. Het lekkerste wat ik de voorbije twee weken gegeten heb was rijst van bij de Chinees (en ik eet anders nooit rijst). Zelfs pizza kan mij niet meer verleiden en dat is wel héél frappant. Ik heb geen zin meer in frietjes van t frietkot of in de heerlijke puree die mijn mama elke woensdag maakt. De pot overheerlijke Haagen-Dasz-ijs staat al meer dan een week in de diepvries (dat zou vroeger ondenkbaar geweest zijn). Boterhammen zijn oké, maar alleen omdat het moet. Sandwiches zijn superlekker. Veel beleg smaakt mij ook niet meer. Ik heb eigenlijk nog niets gevonden wat ik echt lekker vind. Wat ik vroeger op mijn boterham deed: krabsla, champignonnenworst, salami, filet de saxe, jonge kaas, geitenkaas met honing, heeft me allemaal nog niet kunnen bekoren. Ik mis wel een broodje martino of een stukje gerookte zalm . Mmm, dat zou ik écht wel kunnen eten.
Wat mij lichtjes verontrust, is dat ik ergens gelezen heb dat de misselijkheid niet noodzakelijk stopt na 12 weken. Ik had al veel meer verhalen gehoord van vrouwen die dag op dag na twaalf weken van hun misselijkheid verlost zijn, maar nu las ik ergens dat het 14 tot 16 weken kan duren! Ik werd lichtjes moedeloos, maar ik ga er even van uitgaan dat ik bij de gelukkige 12 weken zal horen. Wie weet zit het ook zodanig tussen mijn oren dat het placebo-effect er inderdaad voor zal zorgen dat ik binnen vier weken mij helemaal tiptop in orde voel!
Voorlopig was onze paniek ongegrond. Vandaag hebben we de kaap van acht weken bereikt. Voor mij alweer een belangrijke kaap, want elke week die erbij komt, is weer een kleine overwinning. Ik kijk ook altijd uit naar de mailings van Kind en Gezin, maar die van vandaag was eerder onrustwekkend dan geruststellend. Meer dan de helft van de mail ging over de mogelijkheid van een miskraam, de symptomen en de noodzaak om er achteraf over te praten. Het leek wel alsof ze de toekomstige moeders ongerust willen maken. Dat kan ik wel missen als kiespijn. Over de foetus zelf stond er niet veel informatie in. Ik ben dan zelf wat gaan rondsurfen en ben daar meer te weten gekomen.
Na acht weken is de foetus al ongeveer 2 centimeter. Ik heb er een lat bijgenomen en vind het een beetje eng, want dat is echt al groot! Als ik nu een miskraam zou hebben, dan zou ik sowieso dat vruchtje herkennen, wat bij de vorige keer niet zeker was. Ik mag er niet aan denken. De fotootjes die je terugvindt van foetussen van acht weken vind ik ook maar raar, ik kan mij absoluut niet voorstellen dat er zoiets in mij groeit.
Ondertussen gaan de kwaaltjes verder. Ik kan heel goede dagen hebben, meestal als ik moet gaan werken (gelukkig), maar de weekends zijn echt niet leuk. Het is zo ver gekomen dat ik opzie tegen het weekend. In het weekend is het alsof ik een terugslag krijg en ik mij dubbel zo slecht voel. Vorige zondag heb ik een hele dag in de zetel gelegen en ontzettend veel geslapen. Ik ben de hele dag door misselijk, maar moet gelukkig nooit overgeven. Daar ben ik al blij om, al twijfel ik of het niet gemakkelijker zou zijn om gewoon s morgens eens te moeten overgeven en er dan de rest van de dag van af te zijn. Maar neen, ik prijs mij gelukkig dat ik mijn werk kan blijven doen zonder dat iemand iets merkt, dat vind ik het belangrijkst.
Van tijd tot tijd heb ik nog eens krampen in mijn onderbuik, maar gelukkig is het roze of bruine witverlies gestopt. Het klopte met wat ik op het internet had gevonden: het heeft vier dagen geduurd. Sindsdien heb ik wel meer gewoon witverlies, maar dat is ook normaal. Ik heb wel hele erge hoofdpijnen. Voor mijn zwangerschap had ik die ongeveer één à twee keer per maand en dan moest ik veel paracetamol nemen om toch te kunnen functioneren (ik nam tot 4gram per dag). Nu heb ik het op één week tijd al twee keer gehad. Ik heb twee keer niets genomen, maar het is ontzettend pijnlijk. Gelukkig moest ik niet werken, anders zou ik toch één Dafalgan hebben genomen denk ik, ik kon echt niet meer helder nadenken.
Maandag hebben we eindelijk ons langverwachte eerste gynaecoloogbezoek, dus dan kan ik hem alles vragen over die hoofdpijnen en of Dafalgan wel mag. Ik vraag mij ook af of het bij mij bij deze zwangerschapssymptomen zal blijven, of dat nog veel kan verergeren de komende weken. Op deze manier is het zeker doenbaar, maar ik heb toch wel schrik dat het veel zal verergeren, waardoor ik niet zal kunnen gaan werken. Ik maak mij waarschijnlijk te veel zorgen, maar momenteel heb ik nog geen vast werk en moet ik echt zon goed mogelijke indruk geven op mijn huidige werkplaats. Ik ben er heel graag en ik wil er absoluut blijven. Maar ik ben ook realistisch. Als ik te ziek ben of als ik moet thuisblijven voor de baby, dan gaat dat absoluut voor.
Een ander kwaaltje waar ik sinds de zesde week last van heb en wat mij telkens opnieuw onrust baart, zijn de krampen in mijn onderbuik. Die voelen precies hetzelfde aan als wanneer ik mijn regels moet krijgen. In het begin was ik echt ongerust. Elke keer ik naar het toilet ging, controleerde ik alles overdreven grondig. Na een paar dagen nam de ongerustheid af. De krampen zijn vrij pijnlijk, maar ze duren telkens maar een paar minuten, om de paar uur.
Dit weekend was ik echter helemaal van mijn melk nadat ik een bruinachtig vlekje zag in mijn onderbroek. Ik panikeerde onmiddellijk en dacht dat ik alweer een miskraam kreeg. Op dat moment ben ik elk gevoel van geruststelling verloren en sindsdien ben ik permanent ongerust. We waren op dat moment bij mijn ouders, dus ik vond het heel moeilijk om te doen alsof er niets gebeurd was. Ik kon mijn vriend ervan overtuigen om snel daarna naar huis te gaan. Hij was ook ontzettend ongerust toen ik het hem vertelde. In combinatie met de krampen verwachtte ik het ergste.
Omdat het vorige miskraam ook tijdens de nacht was gebeurd, ging ik ervan uit dat het weer zo zou gebeuren. Ik ging zonder nog enige hoop slapen en stond s nachts twee keer op om alles te controleren. Maar stilaan nam de paniek af. Ik bleef een rooskleurig witverlies hebben, maar een echte bruine of rode kleur was er niet. Ik had ook niet veel witverlies, dus ik werd een héél klein beetje gerustgesteld. s Morgens begon ik te zoeken op het internet, wat ze normaal gezien afraden, maar het heeft mij wel gerustgesteld. Blijkbaar zijn de krampen en het roze witverlies (zelfs wat bloedverlies) normaal rond de zesde à zevende week. De baarmoeder zet zich uit en de vorming van de navelstreng kan voor bloedverlies zorgen. Waarom zetten ze dat niet in de nieuwsbrief van Kind en Gezin of waarom praten zwangere vrouwen daar niet over? Dat had ons heel wat paniek bespaard. Toch zijn we sindsdien niet meer gerust. Nu, vier dagen later heb ik nog steeds roze witverlies en telkens er wat (minimaal) bloed te zien is, denk ik weer dat ik een miskraam heb.
Ik vind het spijtig dat ik niet meer onbezorgd kan zijn, maar misschien is dat wel een gevoel dat ik nooit meer zal kennen. Want als de foetus een babytje wordt, dan begint het natuurlijk pas echt
