Ongeloof. Angst. Euforie. Nieuwsgierigheid. Ongeduld.

Ik weet niet wat mij overkomt als ik (véél te traag) het plusje zie verschijnen op de zwangerschapstest. Eerst kijk ik er een paar minuten hoofdschuddend naar. Ik probeer zo weinig mogelijk met mijn ogen te knipperen uit schrik dat het plusteken zal verdwijnen. Ik lees de bijsluiter wel elf keer om zeker te zijn dat ik alles goed begrepen heb. 'De verticale streep moet even dik zijn als de controlestreep'. Ja, er is duidelijk een verticale streep, maar of die nu precies even dik is als de controlestreep? De strepen zijn alleszins niet even donker... Ik neem het doosje er weer bij en zie daar toch duidelijk op staan dat een '+' betekent dat je zwanger bent. Of die verticale streep nu dik of donker genoeg is, ze staat er overduidelijk. Ik ben zwanger!

Omdat ik mijn eigen ogen toch niet genoeg geloof, loop ik naar de living om het fototoestel. Gelukkig zijn de batterijen opgeladen, want je zal zien dat de techniek het altijd op zo'n momenten laat afweten. Ik trek ongeveer dertig foto's. Twintig van de zwangerschapstest ('om er zeker van te zijn dat het plusje duidelijk zichtbaar is' en 'om toch nog eens een tweede opinie te kunnen vragen moest dat nodig blijken') en tien van mijn glunderende zelf en de positieve test. Ik weet met mezelf geen blijf en ik bedenk dat ik toch beter had gewacht tot mijn vriend thuis was omdat hij mij vast wel zou kunnen kalmeren. Nu moest ik nog vijf uur wachten voor hij thuis zou komen. En dan, alsof het lot er zich zelf mee wil moeien, krijg ik een berichtje van hem. 'Hoe voel je je vandaag? Nog steeds zo moe? En nog steeds geen regels? '. Ik moet mij keihard beheersen om geen MMS van de zwangerschapstest terug te sturen. Ik zet door en stuur terug 'Nog steeds moe, weer slecht geslapen. En wat buikpijn, dus ik vrees dat de regels er toch zitten aan te komen...'. Ik weet het, ik ben een slecht karakter, maar ik wou het hem toch écht niet laten weten via sms.

Het was uitgesloten dat ik die namiddag nog zou werken. Ik had nog veel werk te doen, maar ik kon maar aan één ding denken. Ik besloot dus dat ik het mijn vriend op zo’n leuk mogelijke manier zou vertellen. Ik ging naar het postkantoor en naar een speelgoedwinkel en maakte een postpakketje met daarin een foto van mezelf met de positieve zwangerschapstest en een minuscuul body’tje maat 50-54. Ik printte ons adres af (zodat hij zeker mijn handschrift niet zou herkennen) en plakte wat postzegels op het pakketje alsof het écht met de post was verstuurd. Ik vond het zonde van de postzegels, maar ze dienden een goed doel. Aangezien dat alles amper anderhalf uur in beslag nam, doolde ik de rest van de middag als een kip zonder kop rond in huis.

Bij zijn thuiskomst zag hij het pakketje direct liggen. Alleen… hij was niet echt geïnteresseerd. Mijn lieve vriend kwam eerst naar mij en gaf mij een dikke knuffel (waarschijnlijk om mij te troosten omdat ik zo moe was en omdat ‘mijn regels er zaten aan te komen’). Ik knuffelde niet bepaald hartelijk terug. Ten eerste deden mijn borsten nog steeds veel pijn en ten tweede was ik bang dat hij mijn op hol geslagen hart door mijn trui heen zou voelen. Ik duwde hem een beetje weg en ging zogezegd afwezig aan mijn computer zitten. Het werkte. Hij deed het pakketje open. Maar ach, het is een man hé… Toen hij de foto van mij zag zei hij ‘Hoezo? Het is een pakketje van jou?’. Hij had niet gezien dat er behalve mijn gezicht ook nog een zwangerschapstest op de foto stond (die ik nota bene half voor mijn gezicht hield). Ik hield het niet meer uit en riep dat het inderdaad een foto van mij was en of hij niets anders zag aan die foto? Zijn frank viel. Hij zei ‘Neen!?!’, ik riep ‘Jawel!’ en ik vloog hem om de hals. Euforie buiten proportie. En een beetje ongeloof.
 

10-12-2011 om 00:00 geschreven door Mama Lienie  

Neen, hier geen details over de bedscène, wel over de praktische kant van de zaak. We hadden – na héél veel praten – besloten het in november voor de eerste keer te proberen. Ik had ergens gelezen dat je ‘voor een optimaal resultaat’ vanaf twee dagen voor je eisprong tot  vier dagen erna om de andere dag seks moest hebben. Zo geschiedde, al hadden we in die laatste keer geen zin meer. Ik dacht ook bij mezelf: ‘als het na die drie keer niet gelukt is, dan zal die vierde keer het verschil niet maken’.

Nu ben ik heel blij dat ik de voorbije jaren zo goed de ups en downs van mijn lichaam heb bijgehouden. Twee jaar geleden ben ik gestopt met anticonceptie. Niet om zwanger te worden, maar omdat mijn libido en humeur teveel leden onder de hormonen. Vanaf toen hield ik een kalender bij waarop ik elke maand zorgvuldig aanduidde wanneer mijn regels begonnen en eindigden. Omdat ik heel wat last had van fysieke kwaaltjes, begon ik ook op de kalender aan te duiden wanneer ik pijnlijke borsten had, wanneer ik steken had in mijn onderbuik (links of rechts), wanneer ik mijn slijmprop verloor en wanneer ik zware hoofdpijn had. Na een jaar de kalender te hebben bijgehouden werd een duidelijk patroon zichtbaar.  Mijn cyclus werd steeds regelmatiger en ik kon tot op de dag nauwkeurig voorspellen wanneer ik mijn eisprong zou hebben en wanneer mijn regels zouden beginnen. Ik geloof dat dat de reden van ons groot succes is geweest.

Eén van die drie keren dat we seks hebben gehad tijdens die eerste maand, was het dus prijs. Zelf rekenden we er niet te hard op. We hadden ons voorgenomen om vanaf november ‘te beginnen proberen’. Wie gelooft nu dat het van de eerste keer zou lukken? Ze zeggen toch dat het gemiddeld een jaar duurt? En ik ken drie vriendinnen die het met in vitro hebben moeten doen en nog eens drie die nu ongeveer een jaar aan het proberen zijn. We ‘probeerden’ dus maar wat.

Nauwelijks één of twee dagen na mijn eisprong kreeg ik echter veel last van pijnlijke borsten. Ik haalde er mijn kalender bij. Over het algemeen begonnen mijn borsten pijn te doen zo’n vijf dagen voor de menstruatie. Soms waren het er eens vier, uitzonderlijk eens acht. Maar nu zou het – volgens mijn berekeningen – nog dertien dagen duren voor ik mijn regels zou krijgen. Ik vond het verdacht en zéér vervelend, maar stond er de eerste dagen niet bij stil. Toen de pijn na vier dagen niet beter werd, maar integendeel nog erger, begon ik te hopen. Mijn vriend was realistischer. Hij voelde natuurlijk niet wat ik voelde, maar we geloofden nog altijd niet dat het van de eerste keer prijs zou zijn. De pijn in mijn borsten werd zo erg dat ik ’s nachts niet meer op mijn buik kon slapen en dat ik geen omhelzingen meer kon verdragen. Mijn borsten leken op springen te staan.

Hoe langer dat aanhield, hoe meer ik begon te hopen dat ik misschien toch zwanger zou zijn. Ik voelde echter regelmatig steken ter hoogte van mijn linkereierstok. Die had ik tijdens een normale cyclus niet en dat vond ik toch maar onrustwekkend. Ik dacht dat het een voorteken van mijn regels was. Toen werd ik al heel nieuwsgierig. Het werden twee hele lange weken tot de uitgerekende dag van mijn menstruatie. Ik begon ook te denken dat het ontzettend vermoeiend moet zijn om die emotionele rollercoaster elke maand opnieuw weer te moeten meemaken. Het proberen, het alert zijn voor allerlei lichamelijke tekens, het aftellen, het hopen,… Het was emotioneel zwaar en wij hebben het dan nog maar één keer moeten meemaken.

Op 5 december moesten mijn regels beginnen. Ik was gewapend met pijnstillers, maar de gewoonlijke hoofdpijn kwam niet op. De schrijnende pijn in mijn onderbuik bleef ook uit. Ik ging om het uur naar het toilet, ik dacht dat ik paranoia werd. Op zich had ik ook al menstruatiecycli gehad van twee à drie dagen langer, dus ook 6 december zat ik afwachtend uit. Mijn vriend en ik hadden afgesproken om op 9 december een test te kopen, omdat ik dan toch al vier dagen over tijd zou zijn. Op 7 december hield ik het echter niet meer uit. Ik zei tegen mezelf dat ik nog liever ontgoocheld zou zijn met slecht nieuws, dan gewoon in onwetendheid te moeten blijven.  Ik sprong op de fiets naar de supermarkt, kocht de test (samen met een doos cracotjes, om niet enkel met de test naar de kassa te moeten gaan) en de rest is een gelukkige geschiedenis…

09-12-2011 om 00:00 geschreven door Mama Lienie