Met onze loodzware bagage installeren we ons eerst op een terrasje hier op het pleintje. Aangezien we weer bijna geen cash meer hebben gaan Dominique en ik eerst richting bank, er zijn 2 banken naast elkaar iets verderop. Maar we hebben pech, beide banken zijn al dicht, die waren enkel deze morgen open, en de pin automaten doen het ook niet. De ene ligt gewoon af, de andere is leeg. Heel wat mensen willen blijkbaar nog aan geld geraken want het is er heel druk... Bon niets aan te doen, misschien kunnen we wel aan geld geraken in het bezinestation. Ook daar geen geluk, ze hebben zelfs geen visa. Shit... Terug naar het terras, onderweg komen we te weten dat er verderop nog een bank is, maar het is wel iets te ver om te voet te doen. Misschien proberen we morgen daar te geraken, we willen nu eerst gaan inchecken in Palmeiras Lodge. Taxi's zijn er niet te bespeuren maar volgens het plannetje zou het niet zover af kunnen zijn... We geraken amper vooruit, het is bloedheet, de bagage van mijn reisgezelschap is voorzien van wieltjes wat niet evident is om mee te sleuren want een voetpad is er niet, ofwel loop je op straat, die trouwens niet zo breed is, ofwel loop je gewoon door het zand. Een rugzak is bij deze wel handig, alhoewel ik ook wel serieus afzie met dat gewicht op mijn rug, telkens ik hem op mijn rug zwier, heb ik het gevoel gewoon omver te vallen... Halverweg zien we het echt niet meer zitten, wat nu, we blazen even uit, geen idee hebbende hoe ver we nog moeten stappen.. Een paar minuten later stopt een Mozambikaan met pick up, of we een lift willen? Godzijdank! Hij brengt ons naar Palmeiras, en we beseffen dat het best wel nog een eindje stappen was, en er is geen asfalt baan hier, enkel een zandweg langs het strand, deze lift kwam als een vroeg kerstgeschenk... Wanneer we onze bagage uitladen blijkt dat onze chauffeur wel gerekend had op een vergoeding, we hadden niets afgesproken en hij had ook niets gezegd, dus dachten we dat hij ons gewoon wou helpen. We geven hem iets maar het is duidelijk te weinig, ja, hij had maar eerder iets moeten zeggen, sorry... We worden ontvangen door Alfredo, die in een werkplunje aan het werken is in de tuin en ons duidelijk nog niet verwacht had. Hij toont ons de twee bungalows die werkelijk prachtig zijn. Wat een luxe, zeer nette kamers, airco en weer een ruime badkamer! De tuin zorgt voor aangename afkoeling en er is een klein zwembad! We frissen ons wat op en even later staat David voor onze neus. Hij is de nieuwe eigenaar, hij heeft 3 weken geleden de boel overgenomen en overal zijn ze druk bezig met het renoveren van de overige bungalows. Nu begrijpen we het, toen we de foto's op de website gezien hadden zag het er toch wat anders uit, niet zo sjiek, we dachten daarnet dat we gewoon verkeerd zaten. Palmeiras lodge is een echte aanrader, alhoewel ik vermoed dat David nu wel zijn prijzen zal aanpassen in de toekomst en terecht. Hij excuseert hem ook voor het feit dat Alfredo ons in zijn werkkostuum heeft ontvangen, daar hadden we zelfs niet bij stil gestaan, echt niet. Maar intussen is de man al omgekleed en hij ziet er onberispelijk uit. Hij wordt dan ook onze persoonlijke boy, en vraagt ons om de haverklap of hij iets kan doen of iets kan brengen voor ons. Ik heb er toch wat medelijden mee, Mathieu maakt hem dan ook duidelijk dat wij maar gewone mensen zijn, hij is net iets te onderdanig en daar voelen we ons niet zo goed bij... En, nog iets, we zijn de eerste gasten van David en ook de enigsten, vanaf volgende week arriveren dan zijn andere gasten... Hij heeft voor ons een tafel gereserveerd vanavond, en we kunnen meerijden met hem, hijzelf gaat er ook eten met zijn vriendin en aangezien we geen auto hebben nemen we dankbaar het aanbod aan. Dat is voor straks, eerst iets kleins eten bij Smugglers, een backpackers hotel een eindje verderop, toch ook wel weer een halfuurtje stappen. De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad en rusten wat uit. Om 19h rijden we richting Samora, achterin de pick up van David. De sterrenhemel is magnefiek!! We eten lekker, en vergeten eigenlijk bijna dat het kerstavond is. We keren terug met David naar Palmeiras en installeren ons in de tuin,drinken nog wat en Mathieu zet wat kerstmuziek op. Ik blijf nog even zitten maar ben werkelijk doodop, ik laat mijn reisgenootjes nog wat napraten en zoek mijn bed op. Zalig! Morgen kunnen we uitslapen!!
/td>
09-01-2011
Vilankulo
Vilankulo is één van de belangrijkste vakantieoorden van Mozambique omdat het de toegangspoort is tot de prachtige Bazaruto-archipel. In de portugese tijd kwamen toeristen al naar Vilankulo om wat tijd door te brengen op het strand, voordat zij doorreisden naar de archipel. De plaats ligt aan de Indische Oceaan en heeft een klein centrum bij de haven(noord) en een centrum bij de markt(zuid). Deze centra worden door enkele lange zandwegen met elkaar verbonden. Vroeger liep langs de zeezijde van Vilankulo een asfaltweg. Die is echter weggespoeld als gevolg van de overstromingen van 2002. Ook de cyclonen van 2007 en 2008 hebben Vilankulo geen goed gedaan. Aan herstel wordt al jaren hard gewerkt, maar men lijkt weinig vooruitgang te boeken. Toeristen op weg naar de Bazaruto-archilel gebruiken Vilankulo als tussenstop. Deze groep, die gelukkig meer koopt dan bananen, heeft de lokale economie de afgelopen jaren een duwtje opwaarts gegeven. De archipel ligt in de Indische Oceaan en bestaat uit vijf eilanden. De eilanden staan bekend als paradijselijke vakantieoorden, waar volop kan worden gezwommen, gesnorkeld en gedoken. De zee is glashelder. In de wateren rond de eilanden komen meer dan 2000 soorten vis voor. In de weiden met zeegras rond de archipel broeden vijf soorten zeeschilpadden. Boten op weg naar de eilanden worden vaak vergezeld door nieuwsgierige dolfijnen. Het Bazaruto Nationaal Park is het grootste nationale park in de Indische Oceaan. Het park is een van de weinige plaatsen waar nog dugongs (zeekoeien) in het wild voorkomen. De kans dat je ze werkelijk ziet is minimaal..
/td>
16-01-2011
zaterdag 25 december
8h : We ontbijten in de tuin waar de tafel piepfijn uitgedost is. Het is al behoorlijk warm, dat belooft voor vandaag... We willen na het ontbijt eerst naar het duikcentrum, eens horen of we morgen naar de archipel kunnen, hopelijk is er iemand aanwezig want het is kerstmis. Het duikcentrum ligt verder dan verwacht, het wordt een zware wandeling voor mij, kan vandaag echt niet goed tegen de hitte en ik voel me niet helemaal in orde, ik vermoed dat mijn bloeddruk wat aan de lage kant staat, voel me regelmatig wat ongemakkelijk. Net wanneer we denken dat we de verkeerde weg genomen hebben zien we het duikcentrum, en het is open. We maken kennis met Dennis, die ons goed nieuws brengt, we kunnen morgen mee. Ik kan snorkelen en de eilanden bezoeken, de rest gaat duiken. Dennis legt ons uit hoe zo'n trip er ongeveer uitziet, klinkt veelbelovend! Maar ik voel me nog steeds niet goed, en mijn aandacht zwakt wat af... Tot ik het woord 'haai' hoor vallen, toch maar proberen bij de les te blijven!! Ik loop wat rond, maar het helpt me niet echt... Wanneer we willen betalen voor onze geplande trip, blijkt ook hier Visa niet te werken, ik kan cash betalen, maar de rest moet vandaag wel aan geld zien te geraken. We spreken af met Dennis dat we in loop van de dag hem zullen betalen, gelukkig hoeven we niet terug te keren naar het duikcentrum. Dennis baat samen met zijn vrouw een backpackers ( de zombie cumcumber) uit en die ligt vlak bij Palmeiras. We drinken nog iets in de bar, en gaan langs het strand richting centrum, richting bank. Het doet wel deugd om langs het water te lopen, en het strand van Vilankulo is echt mooi... Aangekomen bij de bank hebben we echter dikke pech, beide automaten werken nog steeds niet... We zullen dus naar de andere bank moeten, en die is echt wel een eindje stappen. Maar bon, we hebben tijd, en we hebben echt wel geld nodig. Hier in Mozambique is dit echt wel een probleem . Wanneer we er met volle moed willen aan beginnen worden we aangesproken door een blanke Zuid-Afrikaan, ook hij is op zoek naar cash. We vertellen hem dat er verderop nog een bank is, en ja hoor, de vriendelijke man bied ons een lift aan!! Gert vind ik uiterst charmant en tijdens de rit maken we verder kennis. Hij is hier op zoek naar een leegstaande boerderij, hij is namelijk professor en wil zijn labo hier in Mozambique vestigen. Aan de bank ( en de automaat werkt!!), waar natuurlijk een pak volk staat te wachten, kletsen we gezellig verder. Alle mogelijke kaarten worden bovengehaald en we kunnen een voorraad cash aanleggen. Zelfs Maestro werkt hier.. ' Anywhere you want to go, i'll take you' klinkt als muziek in mijn oren, Gert Jordaan is niet gehaast en vraagt ons wat de verdere plannen zijn voor vandaag. Ik fantaseer van een lift naar Palmeiras, een frisse douche en een siesta in de tuin..... Zolang ik maar niet teveel meer hoef te stappen bij deze temperaturen.... Maar mijn gezelschap wilt iets gaan eten langs het strand, we nemen afscheid van deze vriendelijke man, nice meeting you Gert.. We eten iets bij Casa Rex ( mooi restaurant met zicht op zee ) en krijgen kleine kerstkadeautjes van het huis. Ik voel me trouwens nog steeds zo slap als een koord, het eten heeft me niet echt aangesterkt, toch geniet ik van het mooie uitzicht, de kusten van Mozambique zijn prachtig, kan er blijven naar kijken. Na het etentje wandelen we terug langs het strand waar lokale vissers op een zeer primitieve manier aan het vissen zijn, het ziet er behoorlijk zwaar werk uit. En Mathieu zal het geweten hebben, hij heeft de vissers eventjes geholpen. Met man en macht worden de netten uit de zee getrokken. Als je het ziet verwacht je een enorme hoeveeldheid vis, misschien wel grotere vissen... Iedereen wil wel blijven kijken, alleen ik kan het geduld niet opbrengen, mijn schouders en benen staan letterlijk in brand, de zon is onverbiddelijk en hier blijven staan lijkt me geen goed idee. Ik keer alvast op mijn eentje terug naar Palmeiras waar de kamer lekker fris is en de douche me weer wat oppept. En waar de after sun rijkelijk vloeit, amaai, het is de moeite... In de vooravond gaan we Dennis betalen, maar wanneer we willen vertrekken is de gsm van Dominique spoorloos, er wordt nog verder gezocht maar zonder resultaat. Vreemd, verloren of gestolen?? Intussen is het op het strand behoorlijk druk geworden, het is zaterdagavond en kerstmis, en iedereen is op de been. De lokale bevolking trekt met zijn allen naar het strand om er te eten, te drinken en te dansen. Overal staan auto's waar muziek uit speelt. En iedereen heeft zijn eten en drinken mee, hier kunnen de frigoboxtoeristen nog iets leren. Nu ja, het is voor hen de enigste manier, er zijn hier langs het strand geen bars of andere horeca zaken. We rekenen af bij Dennis, drinken nog iets en gaan deze avond eten in Na Sombra, een restaurant uitgebaat door een Belgische familie. We kunnen langs het strand wandelen, of terugkeren naar het centrum, dat is wel een serieus eind om, maar we zijn niet zeker of het wel veilig is om hier als enigste blanken rond te lopen, er is veel volk en iedereen is behoorlijk uitbundig, goe zat dus... En het is intussen ook al pikdonker.. We besluiten om dan toch de omweg via het centrum te nemen, daar is er tenminste hier en daar een beetje verlichting. Wanneer we uiteindelijk bij Na Sombra aankomen, zijn ze reeds dicht, we zijn te laat! Shit jong, waar gaan we nu nog aan eten geraken? Terug naar Smugglers dan maar , en ja hoor, hier krijgen we nog eten! Super en we kunnen hier ook vervoer regelen om terug te gaan naar Palmeiras. Nu beweging hebben we hier wel , het feit dat we geen auto hebben wandelen we heel wat stukken af, goed voor de conditie en zo zie je ook heel veel van het dagelijkse leven hier in Mozambique. Een minpuntje, het zou iets minder warm mogen zijn, ik vind de hitte heel vermoeiend en had nooit gedacht ik er last van ging hebben, het kan voor mij nooit warm genoeg zijn, maar deze vochtige hitte valt me zwaar... Ben s'avonds ook wel letterlijk uitgeteld...
/td>
24-01-2011
zondag 26 december 2010
Om 5h word ik wakker, donder en bliksem, stevige regenbui... hopelijk duurt dit niet te lang... Ik probeer terug in slaap te geraken en hoop dat straks de zon gewoon weer van de partij is. 8h: We zitten onder een afdak in de tuin te ontbijten, het is nog steeds aan het regenen en het ziet er niet naar uit dat het weer rap zal omslaan, de lucht zit grijs en potdicht. David heeft intussen al contact gehad met het duikcentrum, normaal worden we om 8h30 opgepikt op het strand. Het duikcentrum wil nog eventjes wachten om alles definitief uit te stellen, we worden op de hoogte gehouden. Maar het verdict laat niet lang op zich wachten, even later krijgen we terug een telefoontje, de groep met snorkelaars gaat zeker niet door, maar voor de duikers is er nog wat twijfel.. Maar uiteindelijk wordt er toch beslist om de ganse trip te annuleren. Enorm spijtig natuurlijk, de Bazaruto archipel schijnt prachtig te zijn en we hebben een ganse tocht afgelegd om hier te geraken.... En ook voor de snorkelaars is dit een bijzondere mooie plaats, in Tofo waar we morgen naar terugkeren wordt er vooral gedoken. Maar ja, niets aan te doen.... We nemen de lift van David aan en rijden mee naar het centrum, daar is een internetcafé. We zullen de blog van Mathieu eens wat bijwerken, want uiteindelijk hebben we tot nu toe geen internetverbinding gehad. Het is een kraaknieuw café/restaurant en we installeren ons op het mooie terrasje. Tijd om wat mailtjes te versturen en wat foto's op de blog te plaatsen. Intussen is het natuurlijk opgehouden met regen en komt de zon af en toe piepen... We blijven er s'middags eten, vol enthousiasme bestellen we vier maal pasta arrabiata, maar de pasta is vergeven van de piri piri, onze mond staat letterlijk in brand, je lippen doen er gewoon pijn van! Niet te doen, maar dapper proberen we toch de pasta binnen te werken... En te blussen met rum, zou volgens Mathieu helpen... Ik heb het niet geprobeerd, maar Katrien wel... Na het etentje hebben we genoeg stilgezeten, we wandelen langs de hutten van de plaatselijke bevolking terug naar palmeiras. Ik leg me wat in de tuin, de rest gaat snorkelen. Vanavond gaan we terug naar Na Sombra, we vertrekken op tijd, gaan onze centen van de geannuleerde trip ophalen bij Dennis en zijn op tijd om te eten bij Na Sombra. Alleen, zo lekker was het nu ook weer niet. Katrien en Mathieu nemen paella, Dominique en ik kip.. Maar het smaakt bij ons niet zo goed, er zit gewoon niets van smaak in, jammer... We wagen ons vanavond wel aan de wandeling terug naar palmeiras langs het strand. En alles is er rustig, het is echt wel veilig, trouwens, we zijn ook met ons vieren. Vilankulo zit er voor ons bijna op, morgen keren we terug naar Tofo en daar blijven Katrien en ik tot zaterdag. Dominique en Mathieu blijven nog een week langer. Vanaf dinsdag zal er volop gedoken kunnen worden, en ik, ik doe gewoon niets meer volgende week, lekker luieren op het strand, zie het zitten!!
/td>
14-02-2011
maandag 27 december 2010
We vertrekken om 6h vanuit Palmeiras, we laden onze bagage achterop de pick up van David die ons naar het centraal pleintje zal brengen. Van daaruit kunnen we dan een chapa of bus nemen. We versieren nog een koffie en geven drinkgeld voor het personeel. De gsm van Dominique is niet meer teruggevonden... Op het pleintje hebben we onmiddelijk een chapa ter beschikking, we nemen afscheid van David, die toch nog vlug zijn gsm nummer geeft, nadat hij onze chapa van dicht ziet... Geloof me, dit is de schamelste chapa die we tot nu toe gehad hebben. We zullen er wel geraken, maar wanneer... Om 7h zijn we er mee weg, de chapa scheef hangende en met een lading loslopende kippen... Ik zit vooraan samen met Katrien, niet dat dit veel comfortabeler is, maar het is toch iets beter. Ik voel me toch wel een beetje schuldig over deze 'luxe' tegenover Dominique en Mathieu die toch wel erg krap zitten... Wonder bij wonder arriveren we om 11h30 in Maxixe, we nemen terug een bootje naar Inhambane, drinken iets fris en Mathieu zorgt voor vervoer naar Tofo. Een chapa voor ons alleen, wat een verademing. De route naar Tofo is zalig, het landschap is er erg mooi. Aangekomen bij Bamboozi krijgen we te horen dat er maar een bungalow beschikbaar is, er is wel een hut voorzien voor 2 personen. We spreken af elk 3 nachten in de hut door te brengen, Katrien wil zelfs de ganse week in de hut logeren. Ik daarintegen wil toch eerst eens die hut zien... En het is inderdaad niet meer dan een hut, 2 bedden en een klein lampje, geen raampje, geen kastje of stoel, niets... Onze bagage past er net in... Dominique en mathieu installeren zich in de bungalow en Katrien kiest voor een duik in het water. We spreken later af in de bar. Intussen ga ik een kijkje nemen in de sanitaire blok. De douches zijn smerig, maar dat is geen probleem, we kunnen douchen in de bungalow. De wastafels en toiletten zijn o.k. Maar op een of andere manier ben ik niet echt gelukkig met het verblijf in de hut. Ik heb trouwens schrik om erin te slapen, zie het echt niet zitten. De gedachte om binnen een paar dagen in de bungalow te kunnen slapen maakt het wel goed. Ik maak mijn bed op, want er is geen linnen voorzien, en net wanneer ik de matras optil zien ik 2 dikke wormachtige insecten zitten.. Bah! Nu is het compleet om zeep, ik voel me miserabel, loop te vloeken dat ik in de hut geen kant op kan met mijn spullen, alles ligt overhoop op het bed, ik krijg het ongeloofelijk op mijn heupen en super slecht gezind voeg ik me terug bij mijn gezelschap in de bar. Dominique en Mathieu stellen voor een oplossing te zoeken, wat ik enorm aprecieer, ik besef wel dat ik de enigste ben die een probleem heeft met de hut.. Maar uiteindelijk ziet Mathieu het ook niet echt zitten om er een paar nachten in te slapen. We gaan iets eten bij Dino's, en vinden we een oplossing. We sleuren de ligzetels vanop het terras van de bungalow naar binnen, zo kunnen we met ons vieren in de bungalow slapen en gebruiken we de hut als extra ruimte voor onze spullen. Super!! Ik ben echt opgelucht! We sluiten de avond af in de bar van Bamboozi waar Mathieu een gesprek begint met een blanke zuidafrikaan, die best wel een glaasje kan verzetten, en zijn zus trouwens ook... Ik heb de indruk dat mathieu wel geniet van het gesprek met de man, zal waarschijnlijk wel eens deugd doen, na al die tijd met ons drie vrouwen rond hem...
/td>
20-02-2011
dinsdag 28 december 2010
Ik word weer veel te vroeg wakker, het is pas 6h en iedereen ligt nog vredig te slapen. Ik glip de bungalow uit en besluit om in de hut mijn rugzak eens volledig leeg te maken. En om een deel van mijn vuile was af te geven... Me even opfrissen in het sanitaire gedeelte waar het nog super rustig is. Even later is iedereen present en ontbijten we in het restaurant van Bamboozi, echt lekker is het niet, maar er is geen andere optie. We liggen te ver af van het piepkleine centrum van Tofo, dus zullen we voor het ontbijt hier onze plan moeten trekken de rest van de week... Om 10h hebben we afspraak in het duikcentrum dat zich vlak naast Bamboozi bevindt, vandaag gaan we op ocean safari! Met een zodiac varen we de oceaan op en gaan we op zoek naar dolfijnen, manta's en vooral walvishaaien. Bij die laatste heb ik toch mijn bedenkingen, maar ze hebben me gisteren in het duikcentrum duidelijk gemaakt dat ik geen schrik hoef te hebben. Ik had namelijk wat getwijfeld om mee te gaan omwille van de walvishaai. Maar ik wil absoluut mee met de zodiac, zalig is dat! Goed vasthouden is wel de boodschap! In het duikcentrum krijgen we nog wat uitleg en even later sleuren we met zijn allen de zodiac het water in, niet evident trouwens... Nog eventjes dit over de walvishaai: de walvishaai is de grootste vis die in de oceanen zwemt. Hij heeft een uniek uiterlijk, zijn kop is breed en plat. Zijn duidenden tandjes zijn zo klein dat hij hoogstens wat garnaaltjes kan fijnkauwen. Wel oppassen dat je niet geraakt wordt door zijn gigantische staart, ze zwemmen vaak vlak onder de zeespiegel, dit is het moment waarop je eventjes kan meezwemmen met het beest... Hij kan wel 15 meter lang worden, gemiddeld meten ze ongeveer 8 meter. We zien dolfijnen onderweg, maar na meer dan een uur hebben we nog steeds geen walvishaai gezien, ik persoonlijk vind dit niet zo erg, maar de rest zit toch wel goed uit te kijken en hoopt er een te spotten. En uiteindelijk is het dan zover! We springen vliegensvlug het ruime sop in en vanaf dat moment gaat het fout bij mij. Ik heb wat zwemvliezen tegen mijn gezicht gekregen waardoor mijn snorkel compleet scheef staat. Ik probeer tevergeefs hem terug te plaatsen maar het lukt me niet, ik ben serieus aan het sukkelen, probeer toch een glimp van het beest onder mij op te vangen maar ook mijn adenhaling krijg ik niet onder controle... Deels door het feit dat mijn snorkel echt niet goed op mijn hoofd staat, maar ik voel toch ook een lichte stevige hartklop, toch wel wat schrik hoor van dat enorme beest... Pff, iedereen is trouwens ook al een stuk verder meegezwommen en ik voel dat ik ze niet meer kan bijbenen, zie mij hier moederziel alleen dobberen, tijd om mijn hand op te steken, het signaal dat de zodiac me mag komen oppikken. Mijn forse zwarte medemens is iets te enthousiast wanneer hij mij uit het water hijst, ik beland letterlijk plat op mijn buik in de zodiac, van een zachte lading gesproken.. Ai, het doet geen deugd, intussen vaart hij terug naar de groep en stelt me voor om terug in het water te gaan. Maar ik pas, ik geniet van het zicht van de groep die vol enthousiasme rond de walvishaai snorkelt. Ik zit hier goed, en het is zalig om ze even later met een big smile de zodiac te zien inklimmen. Iedereen is door het dolle heen, super!!! Ik ben natuurlijk de enigste die hem niet gezien heeft, maar prima voor mij hoor, de sfeer is opperbest en daar geniet ik dan weer met volle teugen van. De rest gaat in de namiddag een eerste duik doen en ik leg me aan het strand. Bloedheet is het, ik zoek regelmatig afkoeling in de prachtige oceaan, echt zalig...Dit is op en top genieten!! S'avonds gaan we eten bij Fatima's. Het zit er afgeladen vol, maar na eventjes zoeken vinden we nog een plaats aan een tafel bij een Zuidafrikaans koppel. We zitten net neer wanneer de electriciteit uitvalt, dit gebeurt in Tofo dagelijks en meestal rond hetzelfde uur. Met onze zaklampen maken we een keuze, alhoewel zoveel keuze is er ook weer niet... Ik vrees dat het weer kip wordt.... Na het etentje willen we wel nog iets drinken bij Dino's. Katrien is echter moe, Mathieu vergezelt haar naar Bamboozi, toch wel een halfuurtje stappen heen en terug, Dominique en ik gaan alvast binnen. Het is er behoorlijk druk maar wel heel plezant. Je kan je zo amuseren met het kijken naar het jonge volkje dat zich volop op de dansvloer aan het smijten is. Daar hebben wij toch eerst wat alcohol voor nodig... En, het bier hier is per halve liter. Wel een probleempje, want het bier wordt gauw warm en is iets minder smaakvoller dan, moeilijk om hier eens deftig een stuk in je kraag te drinken... We maken het niet al te bont, trouwens de eerste duiken zijn s'morgens om 8h en ik wil morgenochtend naar Inhambane. We wandelen langs het strand terug naar Bamboozi, hier komen onze zaklampen goed van pas. Het is echt wel veilig om s'nachts hier te lopen, het krioelt er trouwens van de krabbetjes op het strand en de sterrenhemel is prachtig!! I love mozambique!
/td>
03-03-2011
woensdag 29 december 2010
Om 6h ben ik uiteraard klaarwakker, de duikers worden om 7h verwacht bij het duikcentrum. Terwijl zij vanmorgen gaan duiken wil ik een bezoekje brengen aan Inhambane. En we hebben wat kleinigheden nodig, een wekker voor Dominique en Mathieu( voor volgende week, nu kunnen wij hen op tijd wekken s'morgens), en wat koekjes voor Katrien. Zij neemt s'morgens altijd een pilletje om niet zeeziek te worden, maar op dit vroege uur is de bar van Bamboozi nog niet open, en met een lege maag gaan duiken is voor katrien niet aangenaam.. Wel een beetje vervelend dat je zelfs niet aan koffie kan geraken s'morgens vroeg, vooral Mathieu dreigt ermee niet meer te duiken vooraleer hij eerst een kop koffie kan drinken, ik kan hem daar perfect in volgen... Aan de receptie informeer ik hoe ik in Inhambane kan geraken, ik kan een chapa nemen in Tofo, ongeveer een 1,5km wandelen vanaf bamboozi. Perfect! Ik zou eigenlijk een stuk verder willen wandelen en zien of ik onderweg een chapa kan nemen want de route is werkelijk prachtig. Maar algauw heb ik door dat de wandeling naar Tofo voldoende zal zijn, het is zelfs op dit vroege uur snikheet en ik ben blij wanneer ik een chapa in Tofo vind richting Inhambane. Eerst nog een fles water kopen... De rit kost me amper 15 meticals. Terwijl de chapa overvol wordt beladen herken ik enkele feestgangers van gisterenavond in Dino's, blijkbaar zit ik op de eerste chapa naar Inhambane. En ook hier zit ik weer als enige blanke, maar ik voel me absoluut veilig, alleen de staat waarin de chapa zich bevind baart me wel wat zorgen, my god... Hoe dit nog vooruit geraakt. Het wordt een niet zo aangename rit, er wordt enorm snel gereden, blij wanneer ik in Inhambane kan uitstappen... Eerst een frisse cola! Gewapend met mijn woordenboek ga ik op zoek op de plaatselijke markt naar een wekker, en ik heb gauw prijs, ik koop een klein kleurrijk wekkertje, een mooi souveniertje van Mozambique. Daarna wil ik nog wat filmrolletjes kopen, maar dat wordt niet evident, ik word de ganse markt en winkeltjes rondom doorgestuurd maar nergens geen filmrolletjes... De verkopers kijken ook wel heel verbaasd, filmrolletjes? Dat wordt toch door niemand meer gebruikt? Bon, ik ga de rest van Inhambane bezoeken, ik zal onderweg iedere winkel gewoon binnenstappen, we zien wel.. Inhambane is zanderig, gemoedelijk en historisch. Het is één van de mooiste stadjes van Mozambique en telt ongeveer 77.000 inwoners. Het stadje wordt grotendeels omringd door de schitterende baai van inhambane die bekend staat om zijn vele dhows. Veel inwoners van Inhambane zijn moslim, maar in het straatbeeld merk je er bijna niets van, moslima's dragen in Mozambique namelijk geen sluier of hoofddoek, de meesten toch niet. Het cenrum is klein en heeft een typisch Portugees stratennetwerk. de meeste koloniale gebouwen zijn vervallen, maar de exterieurs laten nog steeds zien hoe welvarend Inhambane eens was. En de markt van Inhabane is een aanrader. Deze is schoner en mooier dan de meeste die ik hier gezien heb. Rond de middag wil ik terug naar Tofo, ik heb Inhambane gezien, ik vind het een mooi en kleurrijk stadje, was gezellig. Maar ik heb afkoeling nodig! Ik wil de zee in!! Maar vooraleer ik een chapa neem informeer ik op de markt nog maar eens naar fimrolletjes, en ik vind er zowaar toch nog!! Super!! Nu nog vervoer vinden, geen probleem blijkbaar, chapa's richting Tofo zijn er genoeg, en zoals het hoort neem ik de eerste in lijn. Geen goed idee, ze duwen me helemaal op de achterbank, en hoe meer volk ik op mij af zie komen hoe benauwer ik het krijg, ik besluit net op tijd op te stappen, een halve minuut later was ik er waarschijnlijk niet meer uit geraakt, niet te geloven hoeveel volk er op zo'n minibusje gestampt wordt! De ticketverkoper roept me na, maar het kan me geen bal schelen! Ik zoek mij een andere chapa en regel het met de chauffeur dat ik vooraan kan zitten en mits een kleine prijsstijging kan dit. Oef, weet je, als ik vooraan zit heb ik tenminste iets van een zitplaats, en heb je tenminste een klein beetje lucht. Opgelucht veilig in Tofo geraakt te zijn, slenter ik nog wat rond in Tofo, hier staan ook wat kleurrijke kraampjes, het is er piepklein maar heel gezellig. Ik wandel langs het strand naar Bamboozi, ik wil wel wat met mijn voeten in het frisse water lopen, zal deugd doen.. Maar ik mag mijn slippers aanhouden, het strand ligt werkelijk vol met kleine kwalletjes... Dat wordt straks geen frisse duik in het water... Aangekomen bij Bamboozi zit de rest op het terras, gezellig! En er is goed nieuws, er is sinds vanmorgen een ruime chalet vrij waar we met ons vieren inkunnen, en ze hebben alle bagage reeds verhuist. Als dat geen goed nieuws is, ik sta te poppelen om de chalet te zien, en het is fantastisch, veel ruimte. Mijn dag kan niet meer stuk! Dank u wel Dominique en Mathieu, ze hebben namelijk gisterenavond met een van de managers zitten babbelen en blijkbaar heeft dit geholpen. Katrien gaat deze namiddag duiken, wij gaan naar Dino's, er is daar internet en we willen daar gebruik van maken. We hebben inderdaad internet, maar het werkt zo traag dat het algauw zenuwslopend en ambetant wordt... Een eeuwigheid zijn we daar bezig geweest om eventjes de mails te checken en een bericht op de blog te posten... S'avonds gaan we eens zien of we in Tofo een restaurantje kunnen vinden. Veel keuze is er echter niet. Wanneer we de kaart krijgen valt de electriciteit uit, geen nood, met de zaklampen maken we een keuze. Maar het smaakt me niet echt... Maar ik ben in Mozambique, so who cares! Ik geniet enorm van deze vakantie en ben gelukkig hier te zijn.
