Om 6h ben ik uiteraard klaarwakker, de duikers worden om 7h verwacht bij het duikcentrum. Terwijl zij vanmorgen gaan duiken wil ik een bezoekje brengen aan Inhambane. En we hebben wat kleinigheden nodig, een wekker voor Dominique en Mathieu( voor volgende week, nu kunnen wij hen op tijd wekken s'morgens), en wat koekjes voor Katrien. Zij neemt s'morgens altijd een pilletje om niet zeeziek te worden, maar op dit vroege uur is de bar van Bamboozi nog niet open, en met een lege maag gaan duiken is voor katrien niet aangenaam.. Wel een beetje vervelend dat je zelfs niet aan koffie kan geraken s'morgens vroeg, vooral Mathieu dreigt ermee niet meer te duiken vooraleer hij eerst een kop koffie kan drinken, ik kan hem daar perfect in volgen... Aan de receptie informeer ik hoe ik in Inhambane kan geraken, ik kan een chapa nemen in Tofo, ongeveer een 1,5km wandelen vanaf bamboozi. Perfect! Ik zou eigenlijk een stuk verder willen wandelen en zien of ik onderweg een chapa kan nemen want de route is werkelijk prachtig. Maar algauw heb ik door dat de wandeling naar Tofo voldoende zal zijn, het is zelfs op dit vroege uur snikheet en ik ben blij wanneer ik een chapa in Tofo vind richting Inhambane. Eerst nog een fles water kopen... De rit kost me amper 15 meticals. Terwijl de chapa overvol wordt beladen herken ik enkele feestgangers van gisterenavond in Dino's, blijkbaar zit ik op de eerste chapa naar Inhambane. En ook hier zit ik weer als enige blanke, maar ik voel me absoluut veilig, alleen de staat waarin de chapa zich bevind baart me wel wat zorgen, my god... Hoe dit nog vooruit geraakt. Het wordt een niet zo aangename rit, er wordt enorm snel gereden, blij wanneer ik in Inhambane kan uitstappen... Eerst een frisse cola! Gewapend met mijn woordenboek ga ik op zoek op de plaatselijke markt naar een wekker, en ik heb gauw prijs, ik koop een klein kleurrijk wekkertje, een mooi souveniertje van Mozambique. Daarna wil ik nog wat filmrolletjes kopen, maar dat wordt niet evident, ik word de ganse markt en winkeltjes rondom doorgestuurd maar nergens geen filmrolletjes... De verkopers kijken ook wel heel verbaasd, filmrolletjes? Dat wordt toch door niemand meer gebruikt? Bon, ik ga de rest van Inhambane bezoeken, ik zal onderweg iedere winkel gewoon binnenstappen, we zien wel.. Inhambane is zanderig, gemoedelijk en historisch. Het is één van de mooiste stadjes van Mozambique en telt ongeveer 77.000 inwoners. Het stadje wordt grotendeels omringd door de schitterende baai van inhambane die bekend staat om zijn vele dhows. Veel inwoners van Inhambane zijn moslim, maar in het straatbeeld merk je er bijna niets van, moslima's dragen in Mozambique namelijk geen sluier of hoofddoek, de meesten toch niet. Het cenrum is klein en heeft een typisch Portugees stratennetwerk. de meeste koloniale gebouwen zijn vervallen, maar de exterieurs laten nog steeds zien hoe welvarend Inhambane eens was. En de markt van Inhabane is een aanrader. Deze is schoner en mooier dan de meeste die ik hier gezien heb. Rond de middag wil ik terug naar Tofo, ik heb Inhambane gezien, ik vind het een mooi en kleurrijk stadje, was gezellig. Maar ik heb afkoeling nodig! Ik wil de zee in!! Maar vooraleer ik een chapa neem informeer ik op de markt nog maar eens naar fimrolletjes, en ik vind er zowaar toch nog!! Super!! Nu nog vervoer vinden, geen probleem blijkbaar, chapa's richting Tofo zijn er genoeg, en zoals het hoort neem ik de eerste in lijn. Geen goed idee, ze duwen me helemaal op de achterbank, en hoe meer volk ik op mij af zie komen hoe benauwer ik het krijg, ik besluit net op tijd op te stappen, een halve minuut later was ik er waarschijnlijk niet meer uit geraakt, niet te geloven hoeveel volk er op zo'n minibusje gestampt wordt! De ticketverkoper roept me na, maar het kan me geen bal schelen! Ik zoek mij een andere chapa en regel het met de chauffeur dat ik vooraan kan zitten en mits een kleine prijsstijging kan dit. Oef, weet je, als ik vooraan zit heb ik tenminste iets van een zitplaats, en heb je tenminste een klein beetje lucht. Opgelucht veilig in Tofo geraakt te zijn, slenter ik nog wat rond in Tofo, hier staan ook wat kleurrijke kraampjes, het is er piepklein maar heel gezellig. Ik wandel langs het strand naar Bamboozi, ik wil wel wat met mijn voeten in het frisse water lopen, zal deugd doen.. Maar ik mag mijn slippers aanhouden, het strand ligt werkelijk vol met kleine kwalletjes... Dat wordt straks geen frisse duik in het water... Aangekomen bij Bamboozi zit de rest op het terras, gezellig! En er is goed nieuws, er is sinds vanmorgen een ruime chalet vrij waar we met ons vieren inkunnen, en ze hebben alle bagage reeds verhuist. Als dat geen goed nieuws is, ik sta te poppelen om de chalet te zien, en het is fantastisch, veel ruimte. Mijn dag kan niet meer stuk! Dank u wel Dominique en Mathieu, ze hebben namelijk gisterenavond met een van de managers zitten babbelen en blijkbaar heeft dit geholpen. Katrien gaat deze namiddag duiken, wij gaan naar Dino's, er is daar internet en we willen daar gebruik van maken. We hebben inderdaad internet, maar het werkt zo traag dat het algauw zenuwslopend en ambetant wordt... Een eeuwigheid zijn we daar bezig geweest om eventjes de mails te checken en een bericht op de blog te posten... S'avonds gaan we eens zien of we in Tofo een restaurantje kunnen vinden. Veel keuze is er echter niet. Wanneer we de kaart krijgen valt de electriciteit uit, geen nood, met de zaklampen maken we een keuze. Maar het smaakt me niet echt... Maar ik ben in Mozambique, so who cares! Ik geniet enorm van deze vakantie en ben gelukkig hier te zijn.
/td>
20-02-2011
dinsdag 28 december 2010
Ik word weer veel te vroeg wakker, het is pas 6h en iedereen ligt nog vredig te slapen. Ik glip de bungalow uit en besluit om in de hut mijn rugzak eens volledig leeg te maken. En om een deel van mijn vuile was af te geven... Me even opfrissen in het sanitaire gedeelte waar het nog super rustig is. Even later is iedereen present en ontbijten we in het restaurant van Bamboozi, echt lekker is het niet, maar er is geen andere optie. We liggen te ver af van het piepkleine centrum van Tofo, dus zullen we voor het ontbijt hier onze plan moeten trekken de rest van de week... Om 10h hebben we afspraak in het duikcentrum dat zich vlak naast Bamboozi bevindt, vandaag gaan we op ocean safari! Met een zodiac varen we de oceaan op en gaan we op zoek naar dolfijnen, manta's en vooral walvishaaien. Bij die laatste heb ik toch mijn bedenkingen, maar ze hebben me gisteren in het duikcentrum duidelijk gemaakt dat ik geen schrik hoef te hebben. Ik had namelijk wat getwijfeld om mee te gaan omwille van de walvishaai. Maar ik wil absoluut mee met de zodiac, zalig is dat! Goed vasthouden is wel de boodschap! In het duikcentrum krijgen we nog wat uitleg en even later sleuren we met zijn allen de zodiac het water in, niet evident trouwens... Nog eventjes dit over de walvishaai: de walvishaai is de grootste vis die in de oceanen zwemt. Hij heeft een uniek uiterlijk, zijn kop is breed en plat. Zijn duidenden tandjes zijn zo klein dat hij hoogstens wat garnaaltjes kan fijnkauwen. Wel oppassen dat je niet geraakt wordt door zijn gigantische staart, ze zwemmen vaak vlak onder de zeespiegel, dit is het moment waarop je eventjes kan meezwemmen met het beest... Hij kan wel 15 meter lang worden, gemiddeld meten ze ongeveer 8 meter. We zien dolfijnen onderweg, maar na meer dan een uur hebben we nog steeds geen walvishaai gezien, ik persoonlijk vind dit niet zo erg, maar de rest zit toch wel goed uit te kijken en hoopt er een te spotten. En uiteindelijk is het dan zover! We springen vliegensvlug het ruime sop in en vanaf dat moment gaat het fout bij mij. Ik heb wat zwemvliezen tegen mijn gezicht gekregen waardoor mijn snorkel compleet scheef staat. Ik probeer tevergeefs hem terug te plaatsen maar het lukt me niet, ik ben serieus aan het sukkelen, probeer toch een glimp van het beest onder mij op te vangen maar ook mijn adenhaling krijg ik niet onder controle... Deels door het feit dat mijn snorkel echt niet goed op mijn hoofd staat, maar ik voel toch ook een lichte stevige hartklop, toch wel wat schrik hoor van dat enorme beest... Pff, iedereen is trouwens ook al een stuk verder meegezwommen en ik voel dat ik ze niet meer kan bijbenen, zie mij hier moederziel alleen dobberen, tijd om mijn hand op te steken, het signaal dat de zodiac me mag komen oppikken. Mijn forse zwarte medemens is iets te enthousiast wanneer hij mij uit het water hijst, ik beland letterlijk plat op mijn buik in de zodiac, van een zachte lading gesproken.. Ai, het doet geen deugd, intussen vaart hij terug naar de groep en stelt me voor om terug in het water te gaan. Maar ik pas, ik geniet van het zicht van de groep die vol enthousiasme rond de walvishaai snorkelt. Ik zit hier goed, en het is zalig om ze even later met een big smile de zodiac te zien inklimmen. Iedereen is door het dolle heen, super!!! Ik ben natuurlijk de enigste die hem niet gezien heeft, maar prima voor mij hoor, de sfeer is opperbest en daar geniet ik dan weer met volle teugen van. De rest gaat in de namiddag een eerste duik doen en ik leg me aan het strand. Bloedheet is het, ik zoek regelmatig afkoeling in de prachtige oceaan, echt zalig...Dit is op en top genieten!! S'avonds gaan we eten bij Fatima's. Het zit er afgeladen vol, maar na eventjes zoeken vinden we nog een plaats aan een tafel bij een Zuidafrikaans koppel. We zitten net neer wanneer de electriciteit uitvalt, dit gebeurt in Tofo dagelijks en meestal rond hetzelfde uur. Met onze zaklampen maken we een keuze, alhoewel zoveel keuze is er ook weer niet... Ik vrees dat het weer kip wordt.... Na het etentje willen we wel nog iets drinken bij Dino's. Katrien is echter moe, Mathieu vergezelt haar naar Bamboozi, toch wel een halfuurtje stappen heen en terug, Dominique en ik gaan alvast binnen. Het is er behoorlijk druk maar wel heel plezant. Je kan je zo amuseren met het kijken naar het jonge volkje dat zich volop op de dansvloer aan het smijten is. Daar hebben wij toch eerst wat alcohol voor nodig... En, het bier hier is per halve liter. Wel een probleempje, want het bier wordt gauw warm en is iets minder smaakvoller dan, moeilijk om hier eens deftig een stuk in je kraag te drinken... We maken het niet al te bont, trouwens de eerste duiken zijn s'morgens om 8h en ik wil morgenochtend naar Inhambane. We wandelen langs het strand terug naar Bamboozi, hier komen onze zaklampen goed van pas. Het is echt wel veilig om s'nachts hier te lopen, het krioelt er trouwens van de krabbetjes op het strand en de sterrenhemel is prachtig!! I love mozambique!
/td>
14-02-2011
maandag 27 december 2010
We vertrekken om 6h vanuit Palmeiras, we laden onze bagage achterop de pick up van David die ons naar het centraal pleintje zal brengen. Van daaruit kunnen we dan een chapa of bus nemen. We versieren nog een koffie en geven drinkgeld voor het personeel. De gsm van Dominique is niet meer teruggevonden... Op het pleintje hebben we onmiddelijk een chapa ter beschikking, we nemen afscheid van David, die toch nog vlug zijn gsm nummer geeft, nadat hij onze chapa van dicht ziet... Geloof me, dit is de schamelste chapa die we tot nu toe gehad hebben. We zullen er wel geraken, maar wanneer... Om 7h zijn we er mee weg, de chapa scheef hangende en met een lading loslopende kippen... Ik zit vooraan samen met Katrien, niet dat dit veel comfortabeler is, maar het is toch iets beter. Ik voel me toch wel een beetje schuldig over deze 'luxe' tegenover Dominique en Mathieu die toch wel erg krap zitten... Wonder bij wonder arriveren we om 11h30 in Maxixe, we nemen terug een bootje naar Inhambane, drinken iets fris en Mathieu zorgt voor vervoer naar Tofo. Een chapa voor ons alleen, wat een verademing. De route naar Tofo is zalig, het landschap is er erg mooi. Aangekomen bij Bamboozi krijgen we te horen dat er maar een bungalow beschikbaar is, er is wel een hut voorzien voor 2 personen. We spreken af elk 3 nachten in de hut door te brengen, Katrien wil zelfs de ganse week in de hut logeren. Ik daarintegen wil toch eerst eens die hut zien... En het is inderdaad niet meer dan een hut, 2 bedden en een klein lampje, geen raampje, geen kastje of stoel, niets... Onze bagage past er net in... Dominique en mathieu installeren zich in de bungalow en Katrien kiest voor een duik in het water. We spreken later af in de bar. Intussen ga ik een kijkje nemen in de sanitaire blok. De douches zijn smerig, maar dat is geen probleem, we kunnen douchen in de bungalow. De wastafels en toiletten zijn o.k. Maar op een of andere manier ben ik niet echt gelukkig met het verblijf in de hut. Ik heb trouwens schrik om erin te slapen, zie het echt niet zitten. De gedachte om binnen een paar dagen in de bungalow te kunnen slapen maakt het wel goed. Ik maak mijn bed op, want er is geen linnen voorzien, en net wanneer ik de matras optil zien ik 2 dikke wormachtige insecten zitten.. Bah! Nu is het compleet om zeep, ik voel me miserabel, loop te vloeken dat ik in de hut geen kant op kan met mijn spullen, alles ligt overhoop op het bed, ik krijg het ongeloofelijk op mijn heupen en super slecht gezind voeg ik me terug bij mijn gezelschap in de bar. Dominique en Mathieu stellen voor een oplossing te zoeken, wat ik enorm aprecieer, ik besef wel dat ik de enigste ben die een probleem heeft met de hut.. Maar uiteindelijk ziet Mathieu het ook niet echt zitten om er een paar nachten in te slapen. We gaan iets eten bij Dino's, en vinden we een oplossing. We sleuren de ligzetels vanop het terras van de bungalow naar binnen, zo kunnen we met ons vieren in de bungalow slapen en gebruiken we de hut als extra ruimte voor onze spullen. Super!! Ik ben echt opgelucht! We sluiten de avond af in de bar van Bamboozi waar Mathieu een gesprek begint met een blanke zuidafrikaan, die best wel een glaasje kan verzetten, en zijn zus trouwens ook... Ik heb de indruk dat mathieu wel geniet van het gesprek met de man, zal waarschijnlijk wel eens deugd doen, na al die tijd met ons drie vrouwen rond hem...
/td>
24-01-2011
zondag 26 december 2010
Om 5h word ik wakker, donder en bliksem, stevige regenbui... hopelijk duurt dit niet te lang... Ik probeer terug in slaap te geraken en hoop dat straks de zon gewoon weer van de partij is. 8h: We zitten onder een afdak in de tuin te ontbijten, het is nog steeds aan het regenen en het ziet er niet naar uit dat het weer rap zal omslaan, de lucht zit grijs en potdicht. David heeft intussen al contact gehad met het duikcentrum, normaal worden we om 8h30 opgepikt op het strand. Het duikcentrum wil nog eventjes wachten om alles definitief uit te stellen, we worden op de hoogte gehouden. Maar het verdict laat niet lang op zich wachten, even later krijgen we terug een telefoontje, de groep met snorkelaars gaat zeker niet door, maar voor de duikers is er nog wat twijfel.. Maar uiteindelijk wordt er toch beslist om de ganse trip te annuleren. Enorm spijtig natuurlijk, de Bazaruto archipel schijnt prachtig te zijn en we hebben een ganse tocht afgelegd om hier te geraken.... En ook voor de snorkelaars is dit een bijzondere mooie plaats, in Tofo waar we morgen naar terugkeren wordt er vooral gedoken. Maar ja, niets aan te doen.... We nemen de lift van David aan en rijden mee naar het centrum, daar is een internetcafé. We zullen de blog van Mathieu eens wat bijwerken, want uiteindelijk hebben we tot nu toe geen internetverbinding gehad. Het is een kraaknieuw café/restaurant en we installeren ons op het mooie terrasje. Tijd om wat mailtjes te versturen en wat foto's op de blog te plaatsen. Intussen is het natuurlijk opgehouden met regen en komt de zon af en toe piepen... We blijven er s'middags eten, vol enthousiasme bestellen we vier maal pasta arrabiata, maar de pasta is vergeven van de piri piri, onze mond staat letterlijk in brand, je lippen doen er gewoon pijn van! Niet te doen, maar dapper proberen we toch de pasta binnen te werken... En te blussen met rum, zou volgens Mathieu helpen... Ik heb het niet geprobeerd, maar Katrien wel... Na het etentje hebben we genoeg stilgezeten, we wandelen langs de hutten van de plaatselijke bevolking terug naar palmeiras. Ik leg me wat in de tuin, de rest gaat snorkelen. Vanavond gaan we terug naar Na Sombra, we vertrekken op tijd, gaan onze centen van de geannuleerde trip ophalen bij Dennis en zijn op tijd om te eten bij Na Sombra. Alleen, zo lekker was het nu ook weer niet. Katrien en Mathieu nemen paella, Dominique en ik kip.. Maar het smaakt bij ons niet zo goed, er zit gewoon niets van smaak in, jammer... We wagen ons vanavond wel aan de wandeling terug naar palmeiras langs het strand. En alles is er rustig, het is echt wel veilig, trouwens, we zijn ook met ons vieren. Vilankulo zit er voor ons bijna op, morgen keren we terug naar Tofo en daar blijven Katrien en ik tot zaterdag. Dominique en Mathieu blijven nog een week langer. Vanaf dinsdag zal er volop gedoken kunnen worden, en ik, ik doe gewoon niets meer volgende week, lekker luieren op het strand, zie het zitten!!
/td>
16-01-2011
zaterdag 25 december
8h : We ontbijten in de tuin waar de tafel piepfijn uitgedost is. Het is al behoorlijk warm, dat belooft voor vandaag... We willen na het ontbijt eerst naar het duikcentrum, eens horen of we morgen naar de archipel kunnen, hopelijk is er iemand aanwezig want het is kerstmis. Het duikcentrum ligt verder dan verwacht, het wordt een zware wandeling voor mij, kan vandaag echt niet goed tegen de hitte en ik voel me niet helemaal in orde, ik vermoed dat mijn bloeddruk wat aan de lage kant staat, voel me regelmatig wat ongemakkelijk. Net wanneer we denken dat we de verkeerde weg genomen hebben zien we het duikcentrum, en het is open. We maken kennis met Dennis, die ons goed nieuws brengt, we kunnen morgen mee. Ik kan snorkelen en de eilanden bezoeken, de rest gaat duiken. Dennis legt ons uit hoe zo'n trip er ongeveer uitziet, klinkt veelbelovend! Maar ik voel me nog steeds niet goed, en mijn aandacht zwakt wat af... Tot ik het woord 'haai' hoor vallen, toch maar proberen bij de les te blijven!! Ik loop wat rond, maar het helpt me niet echt... Wanneer we willen betalen voor onze geplande trip, blijkt ook hier Visa niet te werken, ik kan cash betalen, maar de rest moet vandaag wel aan geld zien te geraken. We spreken af met Dennis dat we in loop van de dag hem zullen betalen, gelukkig hoeven we niet terug te keren naar het duikcentrum. Dennis baat samen met zijn vrouw een backpackers ( de zombie cumcumber) uit en die ligt vlak bij Palmeiras. We drinken nog iets in de bar, en gaan langs het strand richting centrum, richting bank. Het doet wel deugd om langs het water te lopen, en het strand van Vilankulo is echt mooi... Aangekomen bij de bank hebben we echter dikke pech, beide automaten werken nog steeds niet... We zullen dus naar de andere bank moeten, en die is echt wel een eindje stappen. Maar bon, we hebben tijd, en we hebben echt wel geld nodig. Hier in Mozambique is dit echt wel een probleem . Wanneer we er met volle moed willen aan beginnen worden we aangesproken door een blanke Zuid-Afrikaan, ook hij is op zoek naar cash. We vertellen hem dat er verderop nog een bank is, en ja hoor, de vriendelijke man bied ons een lift aan!! Gert vind ik uiterst charmant en tijdens de rit maken we verder kennis. Hij is hier op zoek naar een leegstaande boerderij, hij is namelijk professor en wil zijn labo hier in Mozambique vestigen. Aan de bank ( en de automaat werkt!!), waar natuurlijk een pak volk staat te wachten, kletsen we gezellig verder. Alle mogelijke kaarten worden bovengehaald en we kunnen een voorraad cash aanleggen. Zelfs Maestro werkt hier.. ' Anywhere you want to go, i'll take you' klinkt als muziek in mijn oren, Gert Jordaan is niet gehaast en vraagt ons wat de verdere plannen zijn voor vandaag. Ik fantaseer van een lift naar Palmeiras, een frisse douche en een siesta in de tuin..... Zolang ik maar niet teveel meer hoef te stappen bij deze temperaturen.... Maar mijn gezelschap wilt iets gaan eten langs het strand, we nemen afscheid van deze vriendelijke man, nice meeting you Gert.. We eten iets bij Casa Rex ( mooi restaurant met zicht op zee ) en krijgen kleine kerstkadeautjes van het huis. Ik voel me trouwens nog steeds zo slap als een koord, het eten heeft me niet echt aangesterkt, toch geniet ik van het mooie uitzicht, de kusten van Mozambique zijn prachtig, kan er blijven naar kijken. Na het etentje wandelen we terug langs het strand waar lokale vissers op een zeer primitieve manier aan het vissen zijn, het ziet er behoorlijk zwaar werk uit. En Mathieu zal het geweten hebben, hij heeft de vissers eventjes geholpen. Met man en macht worden de netten uit de zee getrokken. Als je het ziet verwacht je een enorme hoeveeldheid vis, misschien wel grotere vissen... Iedereen wil wel blijven kijken, alleen ik kan het geduld niet opbrengen, mijn schouders en benen staan letterlijk in brand, de zon is onverbiddelijk en hier blijven staan lijkt me geen goed idee. Ik keer alvast op mijn eentje terug naar Palmeiras waar de kamer lekker fris is en de douche me weer wat oppept. En waar de after sun rijkelijk vloeit, amaai, het is de moeite... In de vooravond gaan we Dennis betalen, maar wanneer we willen vertrekken is de gsm van Dominique spoorloos, er wordt nog verder gezocht maar zonder resultaat. Vreemd, verloren of gestolen?? Intussen is het op het strand behoorlijk druk geworden, het is zaterdagavond en kerstmis, en iedereen is op de been. De lokale bevolking trekt met zijn allen naar het strand om er te eten, te drinken en te dansen. Overal staan auto's waar muziek uit speelt. En iedereen heeft zijn eten en drinken mee, hier kunnen de frigoboxtoeristen nog iets leren. Nu ja, het is voor hen de enigste manier, er zijn hier langs het strand geen bars of andere horeca zaken. We rekenen af bij Dennis, drinken nog iets en gaan deze avond eten in Na Sombra, een restaurant uitgebaat door een Belgische familie. We kunnen langs het strand wandelen, of terugkeren naar het centrum, dat is wel een serieus eind om, maar we zijn niet zeker of het wel veilig is om hier als enigste blanken rond te lopen, er is veel volk en iedereen is behoorlijk uitbundig, goe zat dus... En het is intussen ook al pikdonker.. We besluiten om dan toch de omweg via het centrum te nemen, daar is er tenminste hier en daar een beetje verlichting. Wanneer we uiteindelijk bij Na Sombra aankomen, zijn ze reeds dicht, we zijn te laat! Shit jong, waar gaan we nu nog aan eten geraken? Terug naar Smugglers dan maar , en ja hoor, hier krijgen we nog eten! Super en we kunnen hier ook vervoer regelen om terug te gaan naar Palmeiras. Nu beweging hebben we hier wel , het feit dat we geen auto hebben wandelen we heel wat stukken af, goed voor de conditie en zo zie je ook heel veel van het dagelijkse leven hier in Mozambique. Een minpuntje, het zou iets minder warm mogen zijn, ik vind de hitte heel vermoeiend en had nooit gedacht ik er last van ging hebben, het kan voor mij nooit warm genoeg zijn, maar deze vochtige hitte valt me zwaar... Ben s'avonds ook wel letterlijk uitgeteld...
/td>
09-01-2011
Vilankulo
Vilankulo is één van de belangrijkste vakantieoorden van Mozambique omdat het de toegangspoort is tot de prachtige Bazaruto-archipel. In de portugese tijd kwamen toeristen al naar Vilankulo om wat tijd door te brengen op het strand, voordat zij doorreisden naar de archipel. De plaats ligt aan de Indische Oceaan en heeft een klein centrum bij de haven(noord) en een centrum bij de markt(zuid). Deze centra worden door enkele lange zandwegen met elkaar verbonden. Vroeger liep langs de zeezijde van Vilankulo een asfaltweg. Die is echter weggespoeld als gevolg van de overstromingen van 2002. Ook de cyclonen van 2007 en 2008 hebben Vilankulo geen goed gedaan. Aan herstel wordt al jaren hard gewerkt, maar men lijkt weinig vooruitgang te boeken. Toeristen op weg naar de Bazaruto-archilel gebruiken Vilankulo als tussenstop. Deze groep, die gelukkig meer koopt dan bananen, heeft de lokale economie de afgelopen jaren een duwtje opwaarts gegeven. De archipel ligt in de Indische Oceaan en bestaat uit vijf eilanden. De eilanden staan bekend als paradijselijke vakantieoorden, waar volop kan worden gezwommen, gesnorkeld en gedoken. De zee is glashelder. In de wateren rond de eilanden komen meer dan 2000 soorten vis voor. In de weiden met zeegras rond de archipel broeden vijf soorten zeeschilpadden. Boten op weg naar de eilanden worden vaak vergezeld door nieuwsgierige dolfijnen. Het Bazaruto Nationaal Park is het grootste nationale park in de Indische Oceaan. Het park is een van de weinige plaatsen waar nog dugongs (zeekoeien) in het wild voorkomen. De kans dat je ze werkelijk ziet is minimaal..
/td>
08-01-2011
vrijdag 24 dember 2
Met onze loodzware bagage installeren we ons eerst op een terrasje hier op het pleintje. Aangezien we weer bijna geen cash meer hebben gaan Dominique en ik eerst richting bank, er zijn 2 banken naast elkaar iets verderop. Maar we hebben pech, beide banken zijn al dicht, die waren enkel deze morgen open, en de pin automaten doen het ook niet. De ene ligt gewoon af, de andere is leeg. Heel wat mensen willen blijkbaar nog aan geld geraken want het is er heel druk... Bon niets aan te doen, misschien kunnen we wel aan geld geraken in het bezinestation. Ook daar geen geluk, ze hebben zelfs geen visa. Shit... Terug naar het terras, onderweg komen we te weten dat er verderop nog een bank is, maar het is wel iets te ver om te voet te doen. Misschien proberen we morgen daar te geraken, we willen nu eerst gaan inchecken in Palmeiras Lodge. Taxi's zijn er niet te bespeuren maar volgens het plannetje zou het niet zover af kunnen zijn... We geraken amper vooruit, het is bloedheet, de bagage van mijn reisgezelschap is voorzien van wieltjes wat niet evident is om mee te sleuren want een voetpad is er niet, ofwel loop je op straat, die trouwens niet zo breed is, ofwel loop je gewoon door het zand. Een rugzak is bij deze wel handig, alhoewel ik ook wel serieus afzie met dat gewicht op mijn rug, telkens ik hem op mijn rug zwier, heb ik het gevoel gewoon omver te vallen... Halverweg zien we het echt niet meer zitten, wat nu, we blazen even uit, geen idee hebbende hoe ver we nog moeten stappen.. Een paar minuten later stopt een Mozambikaan met pick up, of we een lift willen? Godzijdank! Hij brengt ons naar Palmeiras, en we beseffen dat het best wel nog een eindje stappen was, en er is geen asfalt baan hier, enkel een zandweg langs het strand, deze lift kwam als een vroeg kerstgeschenk... Wanneer we onze bagage uitladen blijkt dat onze chauffeur wel gerekend had op een vergoeding, we hadden niets afgesproken en hij had ook niets gezegd, dus dachten we dat hij ons gewoon wou helpen. We geven hem iets maar het is duidelijk te weinig, ja, hij had maar eerder iets moeten zeggen, sorry... We worden ontvangen door Alfredo, die in een werkplunje aan het werken is in de tuin en ons duidelijk nog niet verwacht had. Hij toont ons de twee bungalows die werkelijk prachtig zijn. Wat een luxe, zeer nette kamers, airco en weer een ruime badkamer! De tuin zorgt voor aangename afkoeling en er is een klein zwembad! We frissen ons wat op en even later staat David voor onze neus. Hij is de nieuwe eigenaar, hij heeft 3 weken geleden de boel overgenomen en overal zijn ze druk bezig met het renoveren van de overige bungalows. Nu begrijpen we het, toen we de foto's op de website gezien hadden zag het er toch wat anders uit, niet zo sjiek, we dachten daarnet dat we gewoon verkeerd zaten. Palmeiras lodge is een echte aanrader, alhoewel ik vermoed dat David nu wel zijn prijzen zal aanpassen in de toekomst en terecht. Hij excuseert hem ook voor het feit dat Alfredo ons in zijn werkkostuum heeft ontvangen, daar hadden we zelfs niet bij stil gestaan, echt niet. Maar intussen is de man al omgekleed en hij ziet er onberispelijk uit. Hij wordt dan ook onze persoonlijke boy, en vraagt ons om de haverklap of hij iets kan doen of iets kan brengen voor ons. Ik heb er toch wat medelijden mee, Mathieu maakt hem dan ook duidelijk dat wij maar gewone mensen zijn, hij is net iets te onderdanig en daar voelen we ons niet zo goed bij... En, nog iets, we zijn de eerste gasten van David en ook de enigsten, vanaf volgende week arriveren dan zijn andere gasten... Hij heeft voor ons een tafel gereserveerd vanavond, en we kunnen meerijden met hem, hijzelf gaat er ook eten met zijn vriendin en aangezien we geen auto hebben nemen we dankbaar het aanbod aan. Dat is voor straks, eerst iets kleins eten bij Smugglers, een backpackers hotel een eindje verderop, toch ook wel weer een halfuurtje stappen. De rest van de namiddag brengen we door aan het zwembad en rusten wat uit. Om 19h rijden we richting Samora, achterin de pick up van David. De sterrenhemel is magnefiek!! We eten lekker, en vergeten eigenlijk bijna dat het kerstavond is. We keren terug met David naar Palmeiras en installeren ons in de tuin,drinken nog wat en Mathieu zet wat kerstmuziek op. Ik blijf nog even zitten maar ben werkelijk doodop, ik laat mijn reisgenootjes nog wat napraten en zoek mijn bed op. Zalig! Morgen kunnen we uitslapen!!
/td>
vrijdag 24december
4h30, tijd om op te staan! We maken ons klaar en dit alles in de pikkedonker want in bamboozi gaat de generator uit om 22h en is er pas terug electriciteit om 7h. Om 5h30 brengt een chapa ons naar de haven van Inhambane, daar kunnen we dan de boot nemen naar Maxixe. De oversteek duurt ongeveer 25 minuten. Onze boot kan je het best vergelijken met een ( gemotoriseerde ) sloep die natuurlijk ook helemaal volgepropt wordt.. Maxixe is gesitueerd aan de baai van Inhambane en ligt aan de hoofdweg EN 1 en is een bijzonder populaire stopplaats tussen maputo en Beira. We vinden heel vlot vervoer, een chapa met aanhang- wagen voor de bagage. Om 7h30 vertrekken we naar Vilankulo. Er heerste een gezellige sfeer on- danks het feit dat we weer opeengeplakt zitten. Er klinkt echt leuke muziek. We zitten in een per- fecte mood! We maken kennis met Ernesto, die heeft lang in Europa gewoond en spreekt heel goed Engels en Duits. Naast mij zit Sarah, haar ene schattige zoontje op haar schoot, het andere zoontje naast haar. Ernesto is de ideale tolk, ik probeer samen met hem wat te praten met Sarah. Zij had 3 kinderen, eentje is er deze maand overleden, het kindje was amper een jaar oud..Ik krijg een krop in mijn keel. Sarah is zo vriendelijk en hartelijk, dat je helemaal niet kunt vermoeden dat ze pas een kindje verloren heeft... Ze heeft het duidelijk niet breed en maakt me duidelijk dat ze vandaag nog niets gegeten heeft, de kinderen gaan voor, zij slaat dus geregeld een maaltijd over. We hebben nog wat brood en koekjes op zak en trakteren er de kinderen mee. We amuseren ons tijdens de rit en lachen heel wat af met Ernesto, die is hilarisch.. Halverwege stoppen we even, de moter is oververhit en dankbaar strekken we onze benen en gaan we plassen. Ernesto toont ons het piepkleine dorpje waar we gebruik mogen maken van het toilet. Even verderop nemen we afscheid van Sarah, we wensen haar een vrolijk kerstfeest toe, ze is namelijk op weg naar haar moeder, en veel geluk in het nieuwe jaar. Wat een schat van een mens, en een heel sterke vrouw, respect. Rond 11h15 komen we aan in Vilankulo , waar we afgezet worden op een centraal marktpleintje. Ook hier nemen we uitgebreid afscheid van onze medereizigers, allemaal heel vriendelijke mensen, en allemaal locals. We schudden de hand met Ernesto, het ga je goed man, het was prettig je te leren kennen.... Dit was nu eens echt een aangename rit, en ook niet te vergeten, het landschap onderweg was prachtig, Mozambique is echt een schitterend land!
/td>
donderdag 23 december
Om 5h30 worden we uitgewuifd door Michelle, een taxi brengt ons naar Macia. Het is weer serieus puzzelen om de bagage in de koffer te krijgen... De rit langs het zanderige baantje verloopt moeizaam, we hebben de indruk dat de auto ieder moment gewoon uit elkaar kan vallen...Michelle heeft ons ook nog de raad meegegeven om eerst eens te informeren bij het benzinzestation in Macia, die wordt uitgebaat door een paar Indische broers, die zouden ons verder kunnen helpen aan een bus of chapa. De broers hebben werkelijk een goudmijn in handen, het is er superdruk, het is dan ook een van de weinige benzinestations op de EN 1 tussen Maputo en Tofo. De vriendelijke man verwijst ons door naar een grote boom iets verderop, daar is de bushalte. Er heerst een enorme drukte, de lokale bevolking is massaal op de been om kerstmis bij familie te vieren. We stappen richting bushalte en wachten onwetend aan de halte.. Iedere bus of chapa die voorbijkomt zit meer dan stampvol, dit wordt niet makkelijk...Uiteraard zijn we ook weer de enigste blanken op zoek naar vervoer. De meeste toeristen in Mozambique zijn Zuid-Afrikanen die tijdens de vakantieperiode met hun hele hebben en houden afzakken naar de kusten in Mozambique. Ze worden hier dan ook smalend ' bananentoeristen' genoemd, want dat is blijkbaar het eniste dat ze ter plekke kopen, ze brengen gewoon alles mee vanuit zuid-Afrika... We proberen ook bij hen een lift te versieren maar de meeste razen met hun grote comfortabele jeeps gewoon voorbij. 10h: we zijn nog steeds geen stap verder en besluiten om op zoek te gaan naar privé transport. Mathieu en Katrien gaan terug naar het bezinestation, eens informeren of zij iets kunnen regelen via kennissen of familie. Dominique en ik blijven verder proberen aan de grote boom, die nauwelijks nog voor wat afkoeling zorgt... Dit begint werkelijk op een aflevering van 'Tofo express' te lijken. Even later stopt een pick up, hij wil ons meenemen in een chapa van een vriend, die zit echter ook stampvol, maar geen probleem voor de ticketverkoper, de lokale bevolking vligt eruit en kan hun reis verderzetten rechtstaand achterin de pick up. Aan ons kunnen ze natuurlijk veel meer geld verdienen dan aan die arme drommels...Het valt nu echt wel op hoe weinig respect de chauffeurs en ticketverkopers hebben voor hun eigen mensen.. Het moet opbrengen hé... Ik leg de man uit dat we met z'n vieren zijn en dat ik eerst moet overleggen met hen en vraag hem eventjes te wachten. De man luistert echter totaal niet naar mij en begint volop de chapa leeg te maken en alles over te laden in de pick up. Ik besef dat het geen zin heeft en stap zo vlug mogelijk naar Mathieu en Katrien, die intussen privé transport geregeld hebben. Wat nu? Voor amper 200 meticals meer kunnen we comfortabel tot in Tofo gebracht worden, maar dan moeten we de chapa wel afzeggen. We haasten ons terug naar de grote boom, nemen onze bagage en stappen flink door naar het benzinestation, het zweet druipt van ons af. De chauffeur van de chapa kan hier echter niet om lachen en we zijn ook opgelucht wanneer we uiteindelijk om 11h uit Macia kunnen vertrekken. Oef... Santos is onze chauffeur, de jeep is ruim en comfortabel, en ook de bagage kan probleemloos acherin. We pikken nog zijn broer op, die vliegt achteraan tussen de bagage. In Xai Xai komt dan ook nog een zus van beide ons vergezellen, het meisje heeft in Zuid-Afrika gestudeerd en spreekt vloeiend Engels. Het wordt als het ware een familie uitstap voor Santos, zijn zus is namelijk nog nooit in Inhambane of Tofo geweest. Xai-Xai is de hoofdstad van de provincie Gaza. Van heinde en ver komen mensen naar de stad om er inkopen te doen of om hun waar te verkopen op de kleurrijke markten of op de brede straten met hun grote bomen. Toeristen stoppen hier om in de winkels voedsel te kopen. De karakteristieke brug net voor je Xai-Xai- binnenrijdt kun je al van ver zien liggen. Die verwierf wereldfaam toen deze bij de overstromingen van 2000 zo ongeveer het enige punt was dat nog boven het wassende water uitstak en daardoor als toevlucht diende voor honderden mensen uit de omgeving. De reis verloopt vlot, de route van Xai-Xai tot Inhambane leidt door uitgestrekte kustvlaktes waarop (kokos) palmbomen en cashewnootplantages zijn aangelegd. Ook rijden we langs grote meren en zien lagunes met daarachter de azuurblauwe Indische Oceaan! Santos zijn muziek staat echter wel behoorlijk luid, na een paar keer hetzelfde cd'tje beluistert te hebben krijgen we eindelijk iets anders te horen. Nog luider en barslechte muziek... Dominique en ik kwelen uit pure armoede mee met ' In the air Tonight' van Phil Collins, waarop Santos concludeert dat we dit echt mooi vinden en zet de muziek nog iets harder.... Rond 16h komen we aan in Inhambane, tijd voor een drankje, we trakteren Santos en zijn familie, en rijden verder naar Tofo, het is nu nog ongeveer iets meer dan een halfuurtje, we zijn eindelijk bijna op onze bestemming, Bamboozi resort. De weg van inhambane naar Tofo is 22 km lang en leidt ons langs uitgestrekte grasvelden en ontelbare kokospalmen. De plantages behoren tot de grootste ter wereld. Langs de weg zien we rieten hutten waarvoor mensen zitten die allerlei soorten fruit te koop aanbieden. Tofo ligt aan de Indische Oceaan en heeft een breed strand waarachter met struiken begroeide duinen liggen. Santos zet ons netjes af en we nemen afscheid. We checken in en hebben geluk, er zijn voor vanavond 2 bungalows beschikbaar. Een aangename verrassing want er was de afgelopen weken het een en andere misgelopen met onze resevatie, Bamboozi is namelijk overgenomen en het nieuwe mangement zat met de handen in het haar om de rommel van de vorige uitbaters op te ruimen. Ze konden ons geen 2 bungalows meer bieden, er was enkel een bungalow en een hut voor ons voorzien... Maar kijk, we hebben geluk. We sleuren onze bagage naar boven naar de bungalow en worden verwend met het prachtige uitzicht op de Indische oceaan. De bungalow is best o.k. alleen de badkamer vind ik maar wat vies. Er komt amper water uit de douche en uit het kraantje van de lavabo komt een vies bruin sopje... De bungalow is ook redelijk open, onder het muggennet slapen is hier zeker nodig.. We eten ter plekke in het restaurant van Bamboozi waar de bediening nogal chaotisch is.. Ik ben echter doodop en voel me ook wat prikkelbaar, het was een lange, warme en vermoeiende dag... We keren op tijd terug naar de bugalow en gaan uitgeteld slapen, morgen vertrekken we naar Vilankulo en moeten we er weer vroeg uit, het wordt een korte nacht....
/td>
07-01-2011
woensdag 22 december
Om 6h ben ik klaarwekker, blijkbaar heb ik dan toch nog een uur of vier geslapen... Ik zet me alvast op het terras, het is prachtig weer en al behoorlijk warm. Katrien is de volgende die ontwaakt, ze besluit alvast een frisse duik te nemen in de mooie lagune. Tegen 8h is iedereen present en willen we koffie!! We zijn van plan om wat inkopen te doen, we hebben namelijk straks een ganse keuken ter onze beschikking. We vertrekken richting Bilene en kiezen ervoor om langs het strand te wandelen. In een restaurant aan het strand halverwege nemen we eerst een ontbijt. Wanneer we het piepkleine centrum binnenwandelen gaan we eerst proberen aan geld te geraken. Maar ook hier lukt het niet om te pinnen. Ik probeer binnen geld te wisselen en ook dit lukt niet, je moet een rekening hebben bij deze bank om aan geld te geraken... De lokale bevolking ziet ons dralen en wijst er ons op dat er verderop nog een bank is, ongeveer een halfuurtje stappen. Ook hier valt het weer op hoe vriendelijk en behulpzaam de gemiddelde Mozambikaan is. Onderweg genieten we van het straatleven en de talrijke kinderen die ons wel precies heel grappig vind... In de andere bank lukt het wel om geld te wisselen, eerst een boel papieren invullen... Pinnen lukt echter niet.. Maar bon, we hebben weer wat cash, we kunnen er weer tegen. Terug richting centrum, het is echter bloedheet, ik voel de zon branden op mijn schouders en benen... Op het kleine marktje kopen we eieren, tomaat, boter en brood, veel andere keuze hebben we hier niet.. Vis of vlees wil je hier echt niet kopen.... De verkoopster schrijft in het zand hoeveel we moeten betalen, rekenen af en wachten zoals gewoonlijk een eeuwigheid op ons wisselgeld. De meeste mensen kunnen niet rekenen en moeten hulp vragen aan een familielid of een andere marktkramer. We slaan nog wat bier en andere dranken in en geladen als ezels beginnen we aan onze terugweg, wat een gesleur in deze hitte... Onderweg stopt een vriendelijk Mozambikaan met pick up, die heeft waarschijnlijk mededelijden met die vier blanken die lopen te sukkelen op het heetst van de dag. Dankbaar nemen we de lift aan, oef... Michelle staat ons op de wachten, we kunnen verhuizen naar onze kamers, die zijn werkelijk prachtig, een ruime badkamer en joepie airco!! Mathieu gaat aan de slag in de keuken en zijn omelet smaakt voortreffelijk. Mijn reisgenoten gaan deze namiddag snorkelen, ik pas, mijn schouders zijn lelijk verbrandt, ik blijf beter uit de zon vandaag. Ik trek me terug in de frisse kamer, neem een douche en sukkel wat in slaap.Omstreeks 16h zijn ze al terug, ze zijn de lagune uitgevaren en hebben zo voor het eerst de Indische Oceaan gezien. We kletsen gezellig op ons mooie terras, drinken een biertje en bekijken al wat foto's op de laptop. Later op de avond gaan we eten in het strandrestaurantje vlakbij, Dominique en ik bestellen tonijn, Katrien en Mathieu gaan voor de krab. Wanneer het eten op tafel komt, lijkt de krab niet echt kosjer, en ruikt verdacht. De krab wordt teruggestuurd naar de keuken, dan ook maar tonijn voor hen. Terug in Villa Espanhola nemen we nog even plaats op het terras en drinken nog een glas. We mogen niet te laat gaan slapen, morgen om 5h30 brengt een taxi ons naar Macia, waar we van daaruit een bus of chapa moeten zien te bemachtigen richting Tofo.
/td>
fotoreeks Maputo
Maputo
/td>
06-01-2011
dinsdag 21 december
De taxi brengt ons om 4h30 naar Fatima's. We hebben nochtans vermeld dat er redelijk wat bagage mee is, maar toch is het telkens weer een kunst om alle bagage in de koffer te krijgen.. Ik zit vooraan met nog wat bagage op mijn schoot... Om 5h vertrekt de bus, die niet helemaal vol zit. Onze medereizigers zijn net zoals ons toeristen op weg naar Tofo, in ons geval op weg naar Bilene. We hebben ruimte en zien het volledig zitten, het is ongeveer 160km dus valt reuze goed mee. De bus rijdt naar de rand van de stad waar een immense bushalte is. Het is er een drukte van jewelste, overal zoekt de lokale bevolking een bus of chapa. Er wordt ons ook van alles aangeboden langs de vensters van de bus. De lokale bevolking probeert er fruit of gekoelde dranken te verkopen. Onze bus wordt helemaal volgepropt, op een plaats waar je normaal met 4 personen zit , zitten we met 6 naast elkaar. Overal wordt er dan nog bagage en andere spullen ingeladen. Zie ons hier nu zitten!! Best wel grappig!! Het duurt nog wel even vooraleer we vertrekken maar uiteindelijk kan er echt niemand meer bij en laten we Maputo achter ons.. Het valt al bij al wel goed mee, Katrien en Mathieu doen zelfs een dutje. Dominique en ik amuseren ons met het uitzicht, de talrijke kleine kraampjes langs de weg, de piepkleine dorpjes die we voorbijrijden, waar er overal een gezellige drukte heerst. Rond 8h30 komen we aan in Macia. Gans de bus moet bijna uitstappen om ons er uit te kunnen laten, wat een gedoe.. We worden letterlijk gedropt op een kleine drukke markt, waar er ons onmiddelijk van alles en nog wat aangeboden wordt om te kopen. We treuzelen niet en gaan aan de overkant een bar binnen, eerst koffie!!! Een bus of chapa richting Bilene hebben we nog niet gezien, we zullen proberen een lift te versieren. Mathieu en ik gaan langs de weg staan en we hebben onmiddelijk prijs. Een duidelijk welgestelde Mozambikaan met grote jeep gaat richting Bilene, en we kunnen mee! Mister Fernando vertelt over zijn familie, zijn bedrijf en zijn stadje Bilene waar hij zelf ook woont. Trots rijdt hij langs zijn huis en toont ons waar de bank en wat kleine winkeltjes zijn. Een prive rondleiding in Bilene! Even later zet hij ons netjes af bij Villa Espanhola. We worden verwelkomt door Michelle, de eigenares die ons toont waar we eerste nacht zullen slapen. We krijgen zowaar een huis ter beschikking, net naast de bungalows van Villa espanhola. Het huis is redelijk groot en we zijn dan ook heel tevreden! Morgen verhuizen we dan naar een kamer. We hebben honger en gaan iets eten in het enigste restaurantje aan het strand hier vlakbij. Want we liggen wel wat afgelegen van het kleine centrum van Bilene. We wandelen naar beneden richting strand en zien de prachtige turkooizen Uembjelagune, this is heaven, gewoonweg prachtig!! In de namiddag luieren we wat op het strand. Vanavond zullen we dan te voet naar het centrum gaan, want aan Villa Espanhola zijn er geen taxi's of andere vervoersmiddelen beschikbaar. In de vooravond moeten we nog eventjes wachten om te vertrekken want het is intussen flink aan het regenen, gelukkig duurt dit nooit lang en gewapend met onze zaklampen stappen we langs een zanderige weg richting centrum. We doen er toch een halfuurtje over, niet zo erg zou je denken maar we moeten rekening houden met de temperatuur, in deze warmte gaat alles wat moeizamer... In de Portugese tijd was Bilene een mondaine vakantieoord. Bilene is nog steeds een plaats waar Zuid-Afrikaanse toeristen en rijke inwoners van Maputo naar toe komen. Vooral in het weekend dan, gedurende de week is het er een stuk rustiger. Veel keuze om te eten is er niet, er is eigenlijk maar één restaurantje waar we iets kunnen eten. We eten allemaal kip, en het smaakt ons wel, niet wetende dat we nog heel veel kip zullen eten! Iedereen is heel moe , dus blijven we niet lang hangen en stappen we terug naar Villa Espanhola. Gelukkig hebben we onze zaklampen bij... We babbelen nog wat na op ons terras en gaan slapen. Ikzelf ben ook letterlijk uitgeteld maar geraak niet in slaap, het is gewwon veel te warm. Er is geen airco enkel een kleine blazer die nauwelijks voor afkoeling zorgt, ramen kunnen we niet openzetten want er zitten veel teveel muggen en ander ongedierte. Ik loop wat rond in huis, probeer wat te lezen, zet me nog eventjes buiten en probeer opnieuw in slaap te raken...
/td>
05-01-2011
Maandag 20 december
Vandaag verkennen we Maputo. Na het ontbijt trekken we gewapend met een stadsplan en reisgids de stad in. Maputo ligt op een heuvel in het zuiden van Mozambique en is een levendige hoofstad met een grote moderne haven. De stad werd gesticht in de 18de eeuw en heette aanvankelijk Lourenço Marques naar een Portugese ontdekkingsreiziger. Na de onafhankelijkheid in 1975 werd de naam gewijzigd in Maputo. De hoofdstad kruipt uit een diep dal na een verleden van oorlogen die hun sporen hebben nagelaten, maar nu wordt volop aan de wederopbouw gewerkt. Het is vooral een drukke stad met circa 1,3 miljoen inwoners, waarin het portugese verleden nog zichtbaar is. We gaan eerst een kijkje nemen in het Fortaleza, dit 5 hoekige fort werd door de Portugezen gebouwd en is een van de oudste gebouwen van Mozambique. Het fort word omgeven door een mooie tuin. Aangename verrassing wanneer we het fort binnen wandelen: vanaf 1 december is de World Press Photo tentoonstelling te bezichtingen in het fort. Super!! We doorlopen de ganse tentoonstelling, wandelen in de mooie binnentuin en nemen een kijkje vanop de vestiginsmuren. Wanneer ik daar op een gegeven moment naar beneden kijk word ik geconfronteerd met schrijnende armoede. Slik. We zetten onze tocht verder, eerst nog wat geld wisselen in de bank, waar het werkelijk een eeuwigheid duurt. Intussen is het ook beginnen regen, het is namelijk regenseizoen dit moment van het jaar, en besluiten eerst wat te schuilen in een lokaal cafeetje. Daarna wandelen we richting station, die zou zeker de moeite waard zijn om te bezoeken. Het Estacion de ferrocarril is een imposant gebouw die meer op een paleis lijkt dan een station. Het werd in 1990 gebouwd en is ontworpen door Gustav Eiffel. We wandelen verder en slenteren rond in de Mercado Municipal waar verse groenten, fruit, vlees, vis en allerlei andere produkten verkocht worden. Foto's nemen is niet evident, de lokale bevolking maakt al gauw duidelijk dat ze dit niet graag hebben, roepen je na of vragen geld.
/td>
zondag 19 december
Om 9h90 komen we aan in Johannesburg, na een aangename vlucht. we drinken een heerlijke koffie en gaan buiten een sigaretje roken. De temperatuur is aangenaam, zeker na de afgelopen vrieskou in Belgie. We kuieren nog wat rond en om 14h nemen we onze laatste vlucht naar Maputo. In Maputo gaat alles redelijk vlot, we zijn vlug door de douane en ook de bagage oppikken gebeurt behoorlijk snel. Aan de uitgang worden we opgepikt door een taxi geregeld door hotel Tivoli waar we 2 nachten verblijven. Vanuit de taxi krijgen we onze eerste indruk van een Afrikaanse hoofdstad. Ik geniet met volle teugen van de rit en kijk mijn ogen uit, eindelijk ben ik in Afrika! We checken in, en onze eerste accomodatie is meteen een aangename verrassing. De kamers zijn zeer ruim, een inkom, grote badkamer en een aparte zithoek! En alles zeer netjes, en lekker fris want er is airco. We frissen ons wat op en besluiten eerst naar het shoppingcentrum om de hoek te gaan. We hebben enkel nog wat geld nodig, geen probleem, we kunnen euro's wisselen in de receptie van ons hotel. De lokale munten zijn meticals, 1 metical is ongeveer gelijk aan 1 oude Belgische frank. We drinken een pintje op het terras van het shoppingcentrum. Die is nieuw en redelijk modern. Een van de bekendere wijken in Maputo is feira popular waar restaurants en tientallen barretjes zijn. We zien op ons stadsplannetje dat deze wijk vlakbij is en besluiten om daar ons avondmaal te benutten. De restaurants in Maputo zijn beroemd vanwege hun voortreffelijke keuken. In de gerechten worden veel kruiden en knoflook verwerkt. Dagelijks worden er met kleine dhows (traditioneel Arabisch schip) verse vis, kreeft, krab en andere schaaldieren aan wal gebracht. We kiezen er een restaurantje uit waar we een heerlijk maal verorberen, er is trouwens veel ambiance in het kleine zaakje, er wordt live muziek gespeeld en Mathieu en ik wagen ons op de dansvloer! Veel blanken zijn hier trouwens niet te bespeuren, en de lokale bevolking is heel vriendelijk. Moe maar voldaan keren we terug naar het hotel voor een welverdiende nachtrust!
/td>
maandag 20 december (2)
Nadat we uitgekeken zijn op de markt gaan we richting Praca de Indepencia, op dit plein staat een beeld van de eerste president Samora Machel, het stadhuis, de witte Rooms-Katholieke kathedraal en het Frans-Mozambikaanse cultureel centrum. Net voor we aan dit plein toekomen wandelen we langs de Casa do Ferro. Dit 'ijzeren huis' is ook door Eiffel ontworpen. Het was bedoeld als woonhuis voor de Portugese gouverneur en is geheel uit metaal gemaakt. De buitenkant was echter niet bestand tegen het tropisch klimaat en ook binnen werd het veel te warm waardoor het huis nooit bewoond is. Ik wil wel de kathedraal eens van binnen zien. Katrien gaat mee, Dominique en Mathieu zijn niet echt onder de indruk en blijven rustig buiten zitten. Nu, ze missen niets hoor, de kathedraal is niet zo bijzonder, enkel de gebrandschilderde ramen en een torenspits die al van ver te zien is.. We eten iets in het Frans- Mozambikaans centrum, een prachtig oud koloniaal gebouw, en nemen de taxi naar Dana Tours. We moeten morgen in Bilene zien te geraken en willen eens informeren naar transport. Dana Tours zorgt enkel voor privé transport en de prijzen zijn voor ons budget te duur. Ze raden ons aan om eens langs te gaan bij Fatima' place, een backpackers hotel die dagelijks transport regelt naar Tofo. Bilene ligt tussen Maputo en Tofo, we kunnen misschien mee en halverwege uitstappen. Fatima's place ligt vlakbij maar we slagen erin om de verkeerde weg te nemen. Maar op die manier zien we wel wat sloppenwijkjes, de mensen zijn vriendelijk als we de weg vragen, alleen de meeste spreken geen Engels wat wel voor enige hilariteit zorgt! Goed nieuws bij Fatima, we kunnen morgen mee, de bus vertrekt om 5h en wij kunnen uitstappen in Macia, van daaruit kunnen we dan in Bilene geraken. We nemen een taxi terug naar het hotel, wandelen nog even tot aan water. Een aperitiefje nemen in het zelfde restaurantje van gisteren en heerlijke samosa eten, ideaal als aperohapje! Het wordt intussen snel donker (18h), en keren terug naar het hotel voor een deugdoende douche. Vanavond gaan we eten in het visrestaurant Costa do Sol, die ligt ongeveer 5km ten noorden van het centrum, aan zee. We hebben er heerlijk gegeten! Terwijl we nog wat zitten babbelen na het eten, zien aan de overkant een bus stoppen, misschien kunnen we de bus terug nemen naar het centrum. We stappen op en zijn blijkbaar de enigsten.. De ticketverkoper wil eerst iets eten, we moeten even wachten. Geen probleem. We hebben tijd. Ook de chauffeur stapt uit. Intussen zijn er wat kinderen in de bus komen rondlopen, en wanneer nog twee meisjes opstappen hangt er toch maar een raar sfeertje, we zien trouwens dat de twee meisjes helemaal stonded zijn. Ze zitten wat te roepen en uiteindelijk vinden we het niet zo veilig meer om op de bus te blijven zitten, ook de andere kinderen lijken of dronken of high te zijn... Wanneer Mathieu ( de enige man van het gezelschap) zegt dat hij niet echt op zijn gemak zit, besluiten we toch maar een taxi te nemen en stappen uit. We roken nog een sigaretje aan de ingang van het hotel, Katrien gaat slapen en wij drieen gaan nog iets drinken in de bar. Het is onvoorstelbaar hoe lang het geduurt heeft vooraleer we een drankje hadden, dan moesten we nog betalen en wachten op het wisselgeld, niet onbelangrijk, we waren wel de enigste klanten. De moment dat we eindelijk kunnen klinken roept de ober dat de bar sluit?! In een mum van tijd doet hij alle lichten uit en is de bar gesloten, het kon nu opeens niet snel genoeg gaan! 10 minuten later staan we weer aan de ingang, dan maar gaan slapen, morgen moeten we er om 4h uit!
/td>
04-01-2011
zaterdag 18 december 2010
Na een korte nacht (veel te lang bezig geweest met het inpakken) ben ik er helemaal klaar voor! Mijn moeder brengt me naar het station waar ik de trein neem naar Zavemtem. Mijn reisgezelschap is onderweg van Brugge, en hier in Gent kan ik me aansluiten bij hen. Wanneer de trein stopt moet ik toch wel even zoeken naar de wagon waar zij zitten. een ding heb ik in ieder geval vlug door, mijn rugzak is voor mij veel te zwaar, ik mag maximum 20 kg meenemen, en ik zit aan ongeveer 17kg, maar voor mij is dit echt zwaar om dragen, had beter wat minder meegenomen want hiermee zal ik nog afzien! De sfeer is opperbest, hier hebben wij allemaal lang naar uitgekeken, zitten vol verwachtingen, weten niet goed wat te verwachten. Bij deze wil ik zeker Dominique nog eens bedanken voor al het werk en tijd die ze in deze reis gestoken heeft. Zij heeft alle boekingen en betalingen geregeld want we reizen zonder organisatie of touroperator. We stijgen op om 17h30, onze eerste vlucht naar Istanboel, van daaruit vliegen we dan om middernacht naar Johannesburg, een vlucht van 10 uur. Ik ben heel rustig, sinds deze middag heb ik al een paar angstremmers geslikt, ik heb enorme vliegangst, en die schijnen me echt wel te helpen.. Na het opstijgen in Istanboel neem ik nog een slaappil en val als een blok in slaap. Wanneer ik wakker wordt hebben nog maar een uurtje te gaan en landen we in Johannesburg, we zijn bijna op onze bestemming! En het vliegen waar ik zo'n schrik voor had, is heel goed verlopen.
/td>
Vrijdag 17 december 2010
Het is bijna zover, morgen vertrek ik met drie vrienden richting Mozambique!! Mijn laatste werkdag zit erop en ik verwen Safir (mijn lieve hond) met een extra lange wandeling, ik zal hem zeker missen de schat. Vanaf morgen komt mijn moeder hier logeren zodanig dat Safir niet naar het hondenhotel hoeft. Ik heb enorm lang uitgekeken naar deze reis en kan bijna niet geloven dat het morgen zover is, mijn rugzak maken en mijn bed in!! Mozambique, here we come!!
